ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΣΗΜΕΡΑ ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΣΗΜΕΡΑ:ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σπιτικό κουλούρι με σουσάμι. Ιδανικό κολατσιό για εργαζόμενους και για τα παιδιά στο σχολείο. Πέρνα μέσα να ζυμώσουμε παρέα. Έχω να σου πω…

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο κόσμος, όπως εμφανίζεται, είναι φύσει τέλειος. Όλα δονούνται από χαρά και συνδέονται με αγάπη. Τα πάντα είναι συναρπαστικά, γεμάτα νόημα και υπάρχει απεριόριστο δυναμικό. Όλα τα όντα έχουν πραγματώσει την αληθινή τους φύση και συμβιώνουν σε πλήρη ωριμότητα και πνευματική ανάπτυξη. Το σώμα και ο λόγος μας είναι εργαλεία για να προστατεύουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Το πνεύμα, είναι άφθαρτος χώρος, καθαρός, φωτεινός, ακτινοβόλος δίχως κέντρο ή όρια. Στην εν δυνάμει αλήθεια, όλα είναι όπως πρέπει. Και μάλιστα είναι ακόμα καλύτερα γιατί, εκεί, δεν υπάρχει καν το «πρέπει».

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Προς το παρόν, ελάχιστα όντα βιώνουν τον κόσμο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κάποιοι είναι καταγεγραμμένο πως το πέτυχαν στο παρελθόν και κάποιοι το βιώνουν σήμερα. Βρίσκονται ανάμεσα μας και, όποιος ψάξει, μπορεί να τους γνωρίσει. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων να βιώσουν έναν τέλειο κόσμο;

Οι περισσότεροι πιστεύουν – έτσι διδάσκει ο δυτικός πολιτισμός – ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, η κοινωνία, το αφεντικό, οι μπάτσοι, οι πολιτικοί, η Κυβέρνηση, το Δ.Ν.Τ., η Τρόικα, ο Θεός με τις αόρατες βουλές του…

Παρατήρησα πως υπέροχοι γονείς παρέδωσαν στον κόσμο παιδιά-τέρατα, και το αντίθετο. Αν και είχαμε τους ίδιους ακριβώς δασκάλους, με τους συμμαθητές μου δεν είμαστε ίδιοι. Οργανωμένες κοινωνίες με ζηλευτές παροχές σημειώνουν μεγάλα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών, ενώ χώρες «τριτοκοσμικές» συχνά παράγουν σπουδαίους ανθρώπους. Τα αφεντικά που γνώρισα δεν ήταν (όλα) κτήνη και οι υπάλληλοι που συνάντησα δεν ήταν πάντοτε έντιμες παρθένες. Γνώρισα αστυνομικούς με ψυχοσύνθεση Μπάτμαν και Σούπερμαν.

Οι πολιτικοί είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν για λογαριασμό μας τη βρωμοδουλειά που δεν θέλουμε να μπούμε σε κόπο να κάνουμε εμείς προσωπικά και οι εκάστοτε δημοκρατικές Κυβερνήσεις είναι το αποτέλεσμα των επιλογών των πολιτών της κάθε χώρας. Για το Δ.Ν.Τ. άνοιξαν την «Κερκόπορτα» οι πολιτικοί κομμάτων που η (σχετική) πλειοψηφία των Ελλήνων ψήφιζε με πάθος και ενθουσιασμό από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Έτσι, η Τρόικα κάνει τη δουλειά της, αφού «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται». Και ο λύκος έχει πολλά πρόσωπα. Οικονομικά συμφέροντα, η στρατηγική της θέση στη Μεσόγειο, ο αναξιοποίητος ορυκτός της πλούτος, η θάλασσα, η εύφορη γη της και τα λοιπά και τα λοιπά, κάνουν διαχρονικά την Ελλάδα χώρα «φιλέτο», γι’ αυτό και σπρώχνονται στην ουρά πολλοί, ποιος θα την πρωτοφάει.

Μια μαγική πράξη: ζυμώνω έναν καινούριο κόσμο!

Πιστεύω ότι το «ποιος είσαι» εξαρτάται από το ποιος αποφασίζεις πως θέλεις να είσαι. Έντεκα ετών ήμουν, όταν ένα απόγευμα κάθισα στο κρεβάτι μου και σκέφτηκα τι είδους άνθρωπος θέλω να γίνω. Πήρα τις αποφάσεις μου και ενάντια σε όποιες δυσκολίες ή «Σειρήνες» εμφανίστηκαν τις επόμενες δεκαετίες – και ήταν πολλές - από τη μέρα εκείνη πάλεψα για να είμαι τουλάχιστον ελεύθερη. 

Ως ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ορίζω την πλήρη επίγνωση τη στιγμής, εδώ και τώρα, στο παρόν. Όταν συνειδητά επιλέγω τι σκέψεις θα κάνω, τι λόγια θα εκτοξεύσω και τι πράξεις θα πραγματοποιήσω με το σώμα μου. Αυτή είναι η μοναδική δική μου ελευθερία. Από εκείνο το σημείο εκκίνησης όμως, βασιζόμενο στον Νόμο της Αιτιότητας, γεννιέται το μέλλον μου. Μπορεί να μην έχω τη δύναμη να αλλάξω το παρελθόν μου – πόσω μάλλον του κόσμου - μπορώ όμως να επιδράσω στο μέλλον. Το δικό μου και του κόσμου.

Καταλαβαίνω πως σκέφτεσαι, τι μου λέει τώρα αυτή; Δεν πάμε καλύτερα να ψήσουμε κανένα κουλούρι;… Κατανοητό. Καθένας με τις ενδείξεις και τις αποδείξεις του, και δεν ακολουθούμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Ως μη πλήρως ανεπτυγμένα όντα, πάσχουμε ακόμα από διαφορετικές «ασθένειες», έτσι καθένας παίρνει το δικό του «φάρμακο». Θα συμφωνήσεις, υποθέτω, πως η ΠΑΙΔΕΙΑ η αληθινή, η πρόσβαση στον θησαυρό της χιλιάδων ετών γνώσης της ανθρωπότητας, είναι ένα από τα πολυτιμότερα κλειδιά για την πόρτα της ωριμότητας. Θα μου πεις, κι ο Χίτλερ σπουδαγμένος πρέπει να ήταν. Μάλλον, οι ακαδημαϊκές γνώσεις από μόνες τους δεν αρκούν.

Πιστεύω πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, διδασκαλίες που προσεγγίζουν τον άνθρωπο ως ολότητα, εκεί όπου η γνώση από το μυαλό κατεβαίνει στην καρδιά και οδηγεί στην αφύπνιση της έμφυτης σοφίας και στο είδος της αγάπης που περικλείει τα πάντα, υπάρχουν σπόροι ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα. Με σοφία όμως. Η συναισθηματικού και ρομαντικού τύπου αγάπη που δεν στηρίζεται σε σοφία, ενδεχομένως να φέρει περισσότερες οδύνες. Η φιλανθρωπία που σχετίζεται με την ελεημοσύνη χωρίς να δίνει τη δυνατότητα στους παραλήπτες να εκπαιδευτούν και να γίνουν ανεξάρτητοι δεν ωφελεί.

Η ουσιαστική αγάπη, θέλει το καλό όλων (δηλαδή και του εαυτού μας) όχι μόνο στο παρόν αλλά και μακροπρόθεσμα. Και για να μπορεί κάποιος να δει ποιο είναι το καλό όλων, θα χρειαστεί να ανέβει στην κορυφή του βουνού ώστε να έχει 360^ο θέα από ψηλά. Να έχει ο ίδιος πρώτα εξελιχθεί. Όσο παραμένει εγκλωβισμένος στην κοιλάδα της άγνοιας, σαν το χάμστερ στον τροχό του,  το μόνο που θα βλέπει είναι ο ατέρμονος κύκλος των παγιωμένων άκαμπτων ιδεών του και των ενοχλητικών συναισθημάτων του και με αυτά θα παίζει πινγκ πονγκ με τους άλλους.

Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του;

Μου έρχονται συνειρμικά στο νου κάποιες χρονολογίες. 1821… 1945… Μάης 1968… Πολυτεχνείο 1973… και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, διαβάζοντας και λίγη Ιστορία, δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να αλλάξει ο κόσμος παρά μόνο αν σήμερα αρχίσουμε με εντατική προσπάθεια την πνευματική εξέλιξη του εαυτού μας. Φροντίζοντας παράλληλα να επηρεάζουμε προς αυτή την κατεύθυνση και το περιβάλλον μας. Ως γνωστόν, το ζωντανό παράδειγμα είναι το πιο πειστικό παράδειγμα. Οπότε αυτό θα είναι κάπως εύκολο. Αν τα παιδιά του σήμερα μεγαλώσουν με ανθρωπιστικά ιδανικά και αρχές αλλά είναι ταυτόχρονα «ετοιμοπόλεμα» για να αντέξουν να παλέψουν για την ανάσχεση του επικείμενου κύματος σκοταδισμού που είναι ήδη καθοδόν για να καταλάβει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Όχι στο μακρινό μέλλον. Σε μόλις 20 χρόνια από σήμερα.

ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(για 12 κουλούρια)

ΥΛΙΚΑ

450 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 φακελάκι ξερή μαγιά (8 γραμμάρια)

¼ φλιτζανιού ελαιόλαδο

½ κουταλάκι αλάτι

½ κουταλάκι ζάχαρη

1 γεμάτο φλιτζάνι χλιαρό νερό

100 γραμμάρια σουσάμι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μια λεκάνη ανακατεύω το αλεύρι, τη μαγιά, το αλάτι και τη ζάχαρη. Ρίχνω το λάδι. Ζυμώνω ώσπου να γίνει σαν τρίμμα. Προσθέτω χλιαρό νερό λίγο-λίγο ενώ ζυμώνω συνέχεια μέχρι να σφίξει η ζύμη και να μην κολλάει στα χέρια. Σκεπάζω με καθαρή πετσέτα και την αφήνω σε ζεστό μέρος περίπου 30 λεπτά μέχρι να φουσκώσει και να διπλασιαστεί σε όγκο. Ζυμώνω ξανά για 5 λεπτά. Την πλάθω σε ρολό. Κόβω 12 ίσες ροδέλες. Πλάθω κάθε ροδέλα σε μακρύ κορδόνι. Αλείφω με νερό. Ενώνω τις άκρες και σχηματίζω κουλούρια. Βάζω σουσάμι σε ένα ταψάκι. Ακουμπάω τα κουλούρια και από τις δυο πλευρές. Βάζω τα κουλούρια σε ρηχό ταψί στρωμένο με λαδόκολλα. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180^ο C για περίπου 30 λεπτά μέχρι να πάρουν ωραίο χρώμα. Μπορώ να φυλάξω μερικά κουλούρια για να τα ψήσω άλλη φορά – διατηρούνται στην κατάψυξη, τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο.

Βλέποντας τα φρεσκοψημένα κουλούρια σήμερα, παραμονή της επετείου της ιστορικής εκείνης Νύχτας του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973), ξεπηδούν αυθόρμητα κατεψυγμένες παιδικές μνήμες…

Δημοτικό σχολείο. Το κουλούρι στο μεγάλο διάλειμμα. Αν μου είχε περισσέψει χαρτζιλίκι (πάντα σπάταλη), αγόραζα και τυρί. Μια φετούλα λαδοτύρι διάφανο σαν τσιγαρόχαρτο. Μας το πουλούσε στον ημιώροφο μια γυναίκα. Κάδρο στον τοίχο της τάξης του σχολείου. Δίπλα στον Χριστό, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Στυλιανός Παττακός. Ένας Αστυνομικός περιπολεί κάθε βράδυ στη γωνία του δρόμου μας. «Σσσς!... θα μας ακούσουν!». Ξυπνάω μέσα στη νύχτα από περίεργους θορύβους. Κάτι γίνεται μέσα στο μπάνιο μας. Αφήνω το κρεβάτι μου, περπατώ με φόβο στον διάδρομο, Βρίσκω τη μάνα μου και τη γιαγιά μου σκυμμένες πάνω από μια μεγάλη λεκάνη γεμάτη με νερό, μέσα στη μπανιέρα, να προσπαθούν να λιώσουν δεκάδες συνθήματα τυπωμένα στον πολύγραφο (φειγβολάν τα έλεγαν) και μετά να αδειάζουν πανικόβλητες τον χάρτινο πολτό στη λεκάνη της τουαλέτας. 

Ανάμικτες έρχονται κι άλλες σκέψεις – κομμάτια της ζωής άλλων ανθρώπων, γνωστών και φίλων… 

Η δασκάλα μου της μουσικής που γέννησε 20 Απριλίου 1967. Δυο μέρες μετά, άρπαξε το νεογέννητο κι έφυγε άρον-άρον να πάει βρει τον άντρα της που είχε ήδη βγει από τα σύνορα κρυφά, αμέσως μόλις ακούστηκε πως έγινε Δικτατορία. Οι πατεράδες οικογενειακών φίλων που έζησαν μια ζωή στην εξορία. Εκτελέσεις. Βασανισμοί… Βασανιστές, γνωστά ονόματα, που αργότερα στη μεταπολίτευση… βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας σε περίοδο Δημοκρατίας! Ναι. Και αυτά συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.

40+1 χρόνια μετά. Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Και τώρα, τι;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Σήμερα, δεν έχει υστερόγραφο. Όλα είναι ανοιχτά...

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΣ ΔΕΙΣ ΣΑΝ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.