Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΛΕΜΟΝΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ

Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΛΕΜΟΝΙ
της θείας Ουρανίας

Να σου συστήσω τη θεία μου Ουρανία! Είναι ό,τι πιο κοντινό σε μάνα έχω, μετά την αναχώρηση της δικής μου. Υπήρξαν πρώτες ξαδέλφες. Η δική μου η γιαγιά και η μαμά της Ουρανίας ήταν ετεροθαλείς αδελφές. Είναι γλυκιά, αισιόδοξη, κεφάτη πάντα, και με ένα γέλιο σαν χαρμόσυνη καμπάνα. Έχει θολωτά μαλλιά με μπόλικη λακ, στρουμπουλά μαγουλάκια και μια αγκαλιά μεγάλη και τόσο μαλακιά που, όταν μπεις μέσα, δεν θες να βγεις. Για να έχεις την πλήρη εικόνα, στην εξωτερική της εμφάνιση, που είναι πάντα πολύ προσεγμένη γιατί είναι και κοκέτα, έχει διατηρήσει ανέπαφο το στυλ του ’60.

Ο μακαρίτης ο άντρας της, προκομμένος Ηπειρώτης, έστησε από το «τίποτα» τρία-τέσσερα μαγαζιά, στον χώρο της νυχτερινής κυρίως εστίασης. Ένα από αυτά ήταν και το θρυλικό Μπελ Ελέν (Belle Helene) στην Πολιτεία, πάνω από την Κηφισιά. 

Μικροπαντρεμένη, τον βοηθούσε στη δουλειά του, ενώ ταυτόχρονα μεγάλωνε δυο μωρά. Δυστυχώς, ο θείος, μάς άφησε πολύ νωρίς λόγω του «εξαποδώ». Μόνη της πάλεψε έπειτα η θεία μου. Δούλεψε σε διάφορες δουλειές, διέπρεψε και μεγάλωσε με επιτυχία τα δυο τους παιδιά.

Γιατί σου τα λέω όλα αυτά τα «οικογενειακά»; Μα, γιατί το «μέρος» είναι ένα με το «όλον». Πόσες γυναίκες-μάνες θα ξέρεις κι εσύ που, χήρες ή ζωντοχήρες, πάλεψαν μόνες τους για να τα καταφέρουν! Σεβασμός και τιμή στη μάνα-αγωνίστρια, όπου κι αν βρίσκεται, όπου κι αν ζει.

Η θεία Ουρανία είναι νοικοκυρά πρώτης τάξεως αλλά και «μάστερσεφ»! Και στα φαγητά, και στα γλυκά. Σπούδασε σε Σχολή Οικιακής Οικονομίας όταν ήταν μικρή. Τόσο προχωρημένη Σχολή, που ήδη τον καιρό εκείνο τους μάθαιναν πως να συνδυάζουν στη μαγειρική τα κρεατικά με φρούτα.

Προχθές, πήγα να τη δω. Φεύγοντας, όπως πάντα, μου έδωσε το κατιτί της για το σπίτι. Συνήθως μου δίνει οπωροκηπευτικά από το μποστανάκι της ή κανένα αυγουλάκι από τις κοτούλες. Ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιες πολυτέλειες στους κήπους στον Δήμο Πεντέλης! Αυτή τη φορά, ήταν ένα βάζο με «καπελάκι» και φιόγκο από κορδέλα. Του έριξα μια κλεφτή ματιά – μη φανώ και λιγούρα. Εκ πρώτης όψεως, έμοιαζε με μαρμελάδα κυδώνι. Δεν τρελαίνομαι, αλλά τι να πω. Όταν σου χαρίζουν κάτι, το παίρνεις και λες κι ευχαριστώ! Ντράπηκα κιόλας να ρωτήσω εκείνη την ώρα.

Το άλλο πρωί, το βγάζω από το ψυγείο να δοκιμάσει ο Γιώργος, ο οποίος είναι ο Μέγας Δοκιμαστής της Βασίλισσας (εγώ είμαι αυτή). Όποτε έχω αμφιβολία για καμιά τροφή, του δίνω να δοκιμάσει εκείνος πρώτος. Τα τρώει όλα άλλωστε, γιατί είναι εντελώς παμφάγο. «Τι είναι;», τον ρωτάω. «Δεν ξέρω», μου απαντάει.

Ανησύχησα! Αφού ο Μέγας Δοκιμαστής δεν κατάλαβε γρι, παίρνω ένα κουτάλι να δοκιμάσω εγώ… Ένα έχω να σου πω για να το περιγράψω με πλούσιο λεξιλόγιο: ΈΠΑΘΑ! Δεν έχω φάει μαρμελάδα καλύτερη απ’ αυτή! Δεν έχω λόγια! Τι να πρωτοθαυμάσω; Άρωμα; Γεύση; Χρώμα; Υφή; Για μένα, αλήθεια σου λέω, πρόκειται για την τέλεια μαρμελάδα! Ρίχνω τα μούτρα μου και τηλεφωνώ στη θεία Ουρανία να μάθω τι είναι. Τελικά, ήταν λεμόνι! Απίστευτο. Μα δεν ήταν καθόλου ξινή. Ούτε πικρή.

Το λεμόνι, γενικά, το σιχαίνομαι. Μόνο στα χόρτα, στα βραστά κολοκυθάκια, στο μπρόκολο και στα θαλασσινά το τρώω. Στις ταβέρνες, όταν κάποιος αρπάξει τις λεμονόκουπες και, χωρίς να ρωτήσει τους άλλους ανθρώπους, αρχίζει και περιλούζει τα τηγανιτά ψάρια, τα τηγανιτά κολοκυθάκια και τα λοιπά τηγανιτά με λεμόνι, γίνεται ο χειρότερος εχθρός μου! Τόσο πολύ.

Η Μαρμελάδα Λεμόνι όμως είναι άλλο πράμα! Την ερωτεύτηκα. Μετά από αυτή, δεν νομίζω πως θέλω καμία άλλη στη ζωή μου πια.

Μια και δυό, πάω την άλλη μέρα και χτυπάω το κουδούνι της Ουρανίας. Δυο στενά πιο κάτω πήγα, μη φανταστείς πως με έφαγαν τα χιλιόμετρα.

Μ: Θειούλα μου, θα μου πεις σε παρακαλώ πολύ τη συνταγή για  τη μαρμελάδα λεμόνι, όπως την έφτιαξες προχθές; Θέλω να τη γράψω στο blog μου, να τη διαβάσουν οι φίλοι μου. Αυτή την Κυριακή θα σε κάνω διάσημη!

Ο: Χα-χα! Διάσημη; Είμαστε τώρα εμείς για τέτοια;...Αλλά, ναι χρυσό μου, πολύ ευχαρίστως να σου την πω, να μάθεις να τη φτιάχνεις.

Μ: Φαντάζομαι πως τα λεμόνια είναι ακέρωτα, βιολογικά, ε;

Ο: Ναι, φρέσκα και καλής ποιότητας. Να κοιτάζεις να παίρνεις λεμόνια που να έχουν ζωντανό χρώμα, και να ‘ναι χοντρά. Να ‘χουνε φλοιό. Πριν τα κόψεις, τα τρίβεις πρώτα στον τρίφτη, να φύγει αρκετός από τον εξωτερικό φλοιό. Είναι μπελαλίδικο! Μετά τα κόβεις στη μέση και στύβεις το λεμόνι. Φυλάς λίγο χυμό που θα σου χρειαστεί για τη μαρμελάδα, κι όσο περισσέψει το βάζεις σε παγοκύστες. Το ‘χω στο ψυγείο και το βάζω στο φαγάκι μου, όταν το θέλω. Έπειτα, βγάζεις τη μέσα φλούδα με ένα μαχαιράκι, αυτό το άσπρο που έχει μέσα. Έχει και κάτι «νευράκια». Τα πιάνεις με το χεράκι σου, και τα βγάζεις κι αυτά. Μετά κόβεις τις λεμονόκουπες μικρά-μικρά κομματάκια. Τα βάζεις σε κατσαρόλα με νερό κρύο να τα καλύπτει, και τα βράζεις μία φορά.

Μ: Πόση ώρα, θεία;

Ο: Να πάρει βράση, να φύγει η πίκρα, μανούλα μου. Κάνα τεταρτάκι, 15’ πες. Λοιπόν… Το σουρώνεις, ρίχνεις ξανά νεράκι, και το ξαναβράζεις λίγο ακόμα, 10-15’. Νερό ζεστό όμως, ε! Έπειτα, σβήνεις τη φωτιά και το σουρώνεις ξανά. Το βάζεις στην κατσαρόλα, το φυλάς σε δροσερό μέρος, τον χειμώνα δεν χρειάζεται ψυγείο, και επί μία μέρα, για 24 ώρες, τ’ αλλάζεις το νερό. Νεράκι της βρύσης.

Μ: Πόσες φορές αλλάζεις το νερό;

Ο: Θα το φας εσύ λίγο και θα δεις: Έχει ξεπικρίσει καλά; Τέσσερα-πέντε νερά. Είναι άλλοι άνθρωποι που το θένε πικρό. Εγώ, το ξεπικρίζω τελείως, για νά’ μαι ειλικρινής. Ε, και μετά το βάζεις στο σουρωτήρι, το σουρώνεις, το πατάς λιγάκι να φύγουν τα πολλά νερά. Το ρίχνεις πάλι στην κατσαρόλα σου, κι από πάνω βάζεις ζάχαρη – πόσο ζάχαρη θέλεις να βάλεις.

Μ: Πόση ζάχαρη έβαλες σ’ αυτό που μου έδωσες;

Ο: Κιλό για κιλό πάει. Ζύγισε το βάρος που έχουν οι βρασμένες φλούδες και υπολόγισε. Εγώ όμως, επειδή δε μ’ αρέσουν τα πολύ γλυκά, για 1 κιλό βρασμένες φλούδες βάζω 700 γραμμάρια ζάχαρη. Λοιπόν, του ρίχνεις από πάνω τη ζάχαρη να το σκεπάσει και το αφήνεις έξω από το ψυγείο όλη νύχτα με τη ζάχαρη μέχρι να λιώσει.

Μ: Χωρίς φωτιά;

Ο: Χωρίς φωτιά. Τ’ αφήνεις μόνο του όλη νύχτα, 12 ώρες. Ξέρεις, με τον υδρατμό, που βγάζει το λεμόνι, λιώνει. Θα τ’ αφήσεις να τραβήξει τη ζάχαρή του. Και μετά, θα του ρίξεις 1 κούπα νεράκι και θα του δώσεις μία βράση την άλλη μέρα πάλι. Εμένα μ’ αρέσει σ’ όλα τα γλυκά να βάζω αρμπαρόριζα. Έχει δικό του άρωμα το λεμόνι, αλλά η αρμπαρόριζα το κάνει πάρα πολύ ωραίο! Βάζω 4-5 κλωναράκια των 20 εκατοστών πλυμένη αρμπαρόριζα στην κατσαρόλα. Και πιο πολλή να βάλεις, πιο πολύ άρωμα θα έχει. Το αφήνω να βράσει σε χαμηλή φωτιά για 10’, το κατεβάζω από τη φωτιά και το αφήνω να κρυώσει. 

Μ: Πώς είναι η αρμπαρόριζα; Την έχω ακούσει αλλά δεν την έχω δει.

Ο: Έχω έξω στη βεράντα σε μια γλάστρα, έλα να δεις. Αλλά, πρόσεχε που πατάς γιατί έχω σφουγγαρίσει.

Μ: Αχ! Είναι πάρα πολύ όμορφη! Τι ωραία φύλλα. Λυπάσαι να τα κόψεις!

Ο: Και για πιάσε να δεις… Είδες άρωμα μόλις την ακουμπήσεις! Να σου κόψω δυο κλαράκια, να τα δώσεις στον Γιωργάκη, τον άντρα σου, να του πεις να τα φυτέψει σε μια γλαστρούλα, να έχεις κι εσύ Μαριλιζάκι μου. Αμέσως θα πιάσει!

Μ: Και μετά;

Ο: Και μετά, αφού κρυώσει, αφαιρείς την αρμπαρόριζα και το βάζεις ή στο μούλτι ή στη ράβδο – έχεις ραβδομπλέντερ;

Μ: Έχω, αυτό που μου χάρισες.

Ο: Και μετά… γουρ-γουρ-γουρ! Το λιώνεις. Κατάλαβες; Αυτό είναι. Εύκολο είναι! Πολλές νοικοκυρές προσθέτουν πηκτίνη ή βάζουν τα κουκούτσια σε τουλπάνι και τα βράζουν για να βγάλουν τη φυσική πηκτίνη. Εμένα μου αρέσει σκέτο. Το λεμόνι το κάνω και γλυκό του κουταλιού με τον ίδιο τρόπο. Είναι πάρα πολύ ωραίο. Αλλά, όταν είναι για γλυκό, το κόβω όμορφα τριγωνάκια.

Λοιπόν, όπως είπαμε, μόλις κρυώσει θα το ξαναβάλεις στην κατσαρόλα, θα προσθέσεις 2 κουταλιές της σούπας γλυκόζη, θα ανακατεύεις πότε-πότε  και θα περιμένεις να δέσει καλά, σε σιγανή φωτιά. Όπως κάνουμε το γλυκό, μανάρι μου. Και, εντάξει, να μην είναι πέτρα-σφιχτό το σιρόπι! Έτσι; Βάζεις και 1 φλιτζανάκι του καφέ χυμό από λεμόνι και τ’ αφήνεις κι αυτό μια βράση να πάρει. Αυτό είναι σημαντικό, για να μη μουχλιάσει η μαρμελάδα μέσα στο βάζο.

Έπειτα, θα γεμίσεις με τη ζεστή μαρμελάδα τα αποστειρωμένα βάζα σου, όσο είναι ακόμα καυτά, θα τα κλείσεις καλά με το καπάκι τους και θα τα γυρίσεις ανάποδα μέχρι να κρυώσουν. Όταν θα ανοίγεις ένα βάζο, μετά να το βάζεις στο ψυγείο για να μη χαλάσει. Στο ψυγείο διατηρείται καιρό. Αλλά αν, ό μη γένοιτο, σου μουχλιάσει, μην αφαιρέσεις το πάνω-πάνω και φας το υπόλοιπο. Δεν κάνει. Βάλε και ένα πανάκι, κι ένα κορδελάκι στα βάζα να τα στολίσεις άμα είναι να τα χαρίσεις, ξέρεις εσύ!

Αυτά λοιπόν μοιράστηκε μαζί μου η θεία Ουρανία, κι αυτά σας γράφω. Γιατί στα γλυκά δεν είμαι ειδήμων. Δεν είμαι του γλυκού νερού, είμαι ψάρι του αλμυρού νερού. Οπότε, σε θέματα ζαχαροπλαστικής, λαμβάνω βοήθεια άνωθεν. Καλή επιτυχία αν τη δοκιμάσετε και καλοφάγωτη η Μαρμελάδα Λεμόνι. 

Το δικό μας βάζο μέσα σε λίγες μέρες έχει ήδη αδειάσει! Τ’ ακούς θεία Ουρανία;…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Η περιγραφή της εκτέλεσης της συνταγής είναι η απομαγνητοφώνηση της αληθινής συζήτησης που είχα με την θεία Ουρανία!

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.