ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το σκονάκι της θείας Μαριλίζ

Το ξέρω, δεν φανταζόσουν ότι θα έγραφα συνταγές για σκονάκια. Ίσως με εκτίμησες λάθος. Ίσως με πέρασες για σοβαρό άνθρωπο. Κι όμως! Μικρή, μαθήτευσα «κοντά» στον μέγα δάσκαλο σκανταλιάς, τον Μαρκ Τουέν. Την ώρα που όλα τα καλά παιδάκια διάβαζαν τη Βίβλο, εγώ μελετούσα τον «Τομ Σόγιερ» που είχα πάντα κάτω από το μαξιλάρι μου.

Σκονάκια χρησιμοποιούσα σπάνια. Μόνο από ανασφάλεια, κάποιες φορές που νόμιζα πως ένα διαγώνισμα θα καθόριζε ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή μου. Πέρασαν χρόνια ώσπου να συνειδητοποιήσω πως κανένα διαγώνισμα δεν είναι από μόνο του ικανό να καθορίσει ολόκληρη τη ζωή σου… Αλλά, όταν είσαι 16, 17, 18 ετών, αυτά δεν τα ξέρεις. Έτσι, κάποια παιδιά φτάνουν μέχρι την αυτοκτονία.

Γενικά, ήθελα πάντα να κερδίζω κάτι με την αξία μου. Όμως κάποια περιστατικά στο Σχολείο, κλόνισαν την εμπιστοσύνη μου στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Στη διάρκεια της Χούντας και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ο καλός μαθητής έπρεπε να είναι φρόνιμος, υπάκουος, να μην έχει δική του γνώμη, να μη μιλάει με τις ώρες με φίλους στο τηλέφωνο και φυσικά να λέει το μάθημα «νεράκι», λέξη προς λέξη. Δηλαδή «παπαγαλία».

Ήμουν άτακτη, αυθάδης, ατίθαση, «επαναστάτρια» (έφαγα κάποτε αποβολή επειδή δεν φόρεσα ποδιά!). Μιλούσα 2 ώρες κάθε βράδυ στο τηλέφωνο με τη διπλανή μου, με την οποία ήμασταν όλο το πρωί μαζί. Επίσης δεν μπορούσα να αποστηθίσω λέξη προς λέξη ένα κείμενο. Ειδικά αριθμούς, χρονολογίες, αλγεβρικούς και φυσικοχημικούς τύπους. Όσο για τις εξισώσεις… εφιάλτης! Όμως, χωρίς να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα εκτός από 2-3 μήνες μια χρονιά, κατάφερα να πάρω Απολυτήριο με μέσο όρο 17. Τον καιρό εκείνο αυτός ήταν ένας καλός βαθμός και λίγοι τον έπιασαν στο Σχολείο μας. Το συνηθισμένο ήταν γύρω στο 15.

Στα μαθήματα που έβρισκα ενδιαφέρον, τα πήγαινα πολύ καλά. Επειδή άλλα με «ταξίδευαν» κι άλλα με «προκαλούσαν», τα αφομοίωνα σχεδόν χωρίς καθόλου διάβασμα. Μόνο από την προφορική παράδοση στην τάξη. Νέα Ελληνικά, Αρχαία, Λατινικά, Έκθεση, Αγγλικά, Λογική, Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Βιολογία, Κοσμολογία - ειδικά το τελευταίο, ως U.F.O που ήμουν άλλωστε… Σ’ αυτά έπιανα συχνά 20-άρια.

Θα σου πω τώρα αμέσως εκείνα τα περιστατικά που με έκαναν να δω τα πράγματα αλλιώς.

θέματα SOS από το βιβλίο
Φυσικής 1980

Γ’ Λυκείου, ολόκληρα γαϊδούρια, έτσι μας έλεγαν. Με πολλές θυσίες και ξενύχτια και πόνο (εντάξει, το παίζω και λίγο δραματικά), κατάφερα διαβάζοντας μόνη μου στο σπίτι να πιάσω 19άρια και 20άρια στα αγαπημένα μου μαθήματα του «Κλασσικού», όμως Φυσική και Μαθηματικά απειλούσαν να μου κλείσουν τον δρόμο για το Πανεπιστήμιο γιατί μου κατέβαζαν τον μέσο όρο.

Μια μέρα ανακάλυψα γιατί τόσοι συμμαθητές μου κάθε απόγευμα εξαφανίζονταν από προσώπου Γης και κλείνονταν σε Φροντιστήρια για ώρες. Είχαν έναν πολύ καλό λόγο! Αφενός η ύλη που διδάσκονταν εκεί ήταν μερικά κεφάλαια πιο μπροστά από εκείνα που κάναμε με τους Καθηγητές μας στο σχολείο – άρα οι μαθητές αυτοί ήδη γνώριζαν την άλλη μέρα τις σωστές απαντήσεις. Αφετέρου, οι διδάσκοντες εκεί είχαν το… «κληρονομικό χάρισμα» και γνώριζαν τα θέματα SOS που θα έπεφταν στις εξετάσεις. Τι μαγικός κόσμος!

Πονηρεύτηκα πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα και το έψαξα περισσότερο. Τότε έμαθα πως υπήρχαν ορισμένοι άριστοι μαθητές που έκαναν στο σπίτι τους ιδιαίτερα με τους ίδιους Καθηγητές που είχαμε στο Σχολείο. Ορισμένοι μάλιστα πήγαιναν οικογενειακώς εκδρομές μαζί με τους γονείς αυτών των παιδιών τα Σαββατοκύριακα. Αλλά, το καλύτερο το άφησα για το τέλος.

Στη Γυμναστική έπαιρνα πάντα 20. Ήμουν εξαιρετικό καρφί στο βόλεϊ, μέσα στην τριάδα στα 100 μέτρα, έκανα ακόντιο, ύψος, ήμουν πρώτη στο άλμα εις μήκος στο Σχολείο και πάντα πρώτη ή δεύτερη στους Σχολικούς Αγώνες ΝΑ Αττικής. Έρχονται όμως οι έλεγχοι του τελευταίου τριμήνου, και τι να δω! Γυμναστική 19… Μόλις πριν δυο μήνες είχα πάρει το χρυσό κύπελλο. Δεν πειράζει, κάτι θα έκανα στραβά, σκέφτομαι. Βλέπω όμως στον έλεγχο μιας από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης 20. Ώπα, λέω! Εδώ κάτι τρέχει. Συμπαθέστατη, ευγενική, μια χαρά κορίτσι, αλλά στη Γυμναστική...

Παίρνω τον έλεγχο μου και πάω στη Γυμνάστρια. «Γιατί η Τάδε έχει 20 κι εγώ 19; Είναι καλύτερη από εμένα;» τη ρωτάω. «Επειδή η Τάδε είναι άριστη στα άλλα μαθήματα. Αν δεν έπαιρνε 20, αυτό θα της χαλούσε την εικόνα» μου λέει. «Τότε να πάρω κι εγώ 20 στη Φυσική, που έχω 18. Να μη χαλάσει κι η δική μου εικόνα» της λέω. Έμεινε άφωνη. «Δηλαδή εσείς, που διδάσκετε Γυμναστική, θεωρείτε πως είναι κατώτερο μάθημα από τη Φυσική; Πιστεύετε πως ο Αθλητισμός είναι λιγότερο σημαντικός για την εξέλιξη του ανθρώπου; Γιατί εγώ, όχι!». Περίεργο επιχείρημα, την αφορούσε και προσωπικά. «Δεν γίνεται τώρα να αλλάξει ο βαθμός σου!» μου λέει εκνευρισμένη.

Δεν γίνεται;… Γκρρρ! Έξαλλη, πάω στο Γραφείο του Λυκειάρχη. «Τι είναι παιδί μου;» με ρωτάει ανήσυχος. Με συμπαθούσε πολύ, κι ήταν αμοιβαίο. Του εξηγώ. «Α… σωστά» μου λέει, «η Τάδε είναι αρίστη μαθήτρια και έχει στόχο να μπει στο Πανεπιστήμιο, είναι κρίμα να μην έχει σε όλα τα μαθήματα 20». Δεν θα συνεννοηθούμε, σκέφτομαι. «Τότε» του λέω «είτε να βαθμολογήσετε την Τάδε δίκαια στη Γυμναστική, είτε να βάλετε σε εμένα τον βαθμό που αξίζω, δηλαδή 20. Δεν θα ανεχτώ αυτή την αδικία». «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» μου λέει στενοχωρημένος «αλλά, τέλος πάντων, δώσε μου το έλεγχο σου και θα φροντίσω να πάρεις τον σωστό βαθμό».

Δικηγόρος έπρεπε να γίνω. Χαραμίζομαι. 20 πήρα στη Γυμναστική, όπως θα κατάλαβες. 20 πήρε και η Τάδε, αλλά δε βαριέσαι, αφού μπήκε στο Πανεπιστήμιο που ήταν το όνειρο του πατέρα της, χαλάλι κι ας είναι η κοπέλα καλά.

Και τώρα έφτασε επιτέλους η ώρα για την ιστορία του «σκονακίου» και πρέπει να σε συγχαρώ για την υπομονή σου.

Δεν έχω ενημερωθεί πλήρως για τα σημερινά έθιμα. Κάτι έχω ακούσει για κινητά και hands-free… Πάντως στη δεκαετία του ’80, που ούτε σταθερό τηλέφωνο δεν είχε το κάθε σπίτι, τα πιο δημοφιλή σκονάκια ήταν τα εξής:

Κατηγορία Α: ανθρώπινο δέρμα (μου μυρίζει)

- Το γράφεις στη μέσα πλευρά του χεριού σου και φοράς μακρυμάνικο πουκάμισο.

- Το γράφεις στο μπούτι και φοράς φούστα.

- Το γράφεις στο στήθος και φοράς ντεκολτέ.

Κατηγορία Β: αξεσουάρ (πάντα στη μόδα)

- Στη σόλα του παπουτσιού και για την «ανάγνωση» κάθεσαι σταυροπόδι.

- Στους πάτους παπουτσιών που μπαινοβγαίνουν εύκολα.

- Στο λουράκι του ρολογιού.

Κατηγορία Γ: ιατρικά (δράμα)

- Στις γάζες ή στον νάρθηκα του «στραμπουληγμένου» χεριού.

- Στα χαρτομάντιλα που σκουπίζεις τη «συναχωμένη» ή «αλλεργική» μύτη σου 

- Φωτοτυπίες από τις SOS σελίδες σε σμίκρυνση μέσα στο εσώρουχο. Σε πιάνει «κόψιμο» και ζητάς να πας στην τουαλέτα.

Κατηγορία Δ: θράσος

- Γράφεις πάνω στο θρανίο.

- Πάνω στη γόμα.

- Στον τοίχο της τουαλέτας.

- Μικρό χαρτάκι τσαλακωμένο σαν μπαλάκι μέσα στην παλάμη σου (που ενδεχομένως να χρειαστεί να καταπιείς, όπως στις αστυνομικές ταινίες, γι αυτό φρόντισε τουλάχιστον το μελάνι να είναι «οικολογικό»).

Έτσι πέρασαν τις εξετάσεις, τέλειωσαν Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, τα κατάφεραν σε Πανελλήνιες και Πανελλαδικές, μπήκαν σε Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές ίσως και το 50% (το άλλο 50% μη διαμαρτύρεστε, δε λέω εσάς) των παππούδων και γιαγιάδων, μπαμπάδων και μαμάδων, θείων και νονών σας, που τώρα σας κουνάνε το δάχτυλο. Κι αν τώρα σας λένε «εμείς, στα δικά μας τα χρόνια, δεν γράφαμε ποτέ με σκονάκια, τα μαθήματα τα περνούσαμε με την αξία μας γιατί στρωνόμασταν και διαβάζαμε»… για βάλτε τους έτσι στα ξαφνικά ένα «πρόχειρο διαγώνισμα» να δούμε τι θα γράψουν. Τι έχει πραγματικά απομείνει από τόση αποστηθισμένη γνώση.

ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΦΕΥΡΕΣΗΣ 1979

Τον καιρό εκείνο δεν ήταν γνωστό, τουλάχιστον στο δικό μας Σχολείο.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ:

Παίρνεις ένα στυλό «bic» (κίτρινη διαφήμιση), αυθεντικό όχι καμιά κινέζικη μαϊμού. Με τη μύτη του διαβήτη, με ηρεμία και οικονομία στο χώρο (δεν είναι και ο Πάπυρος Λαρούς), χαράζεις προσεχτικά το σκονάκι σου στις 6 πλευρές.

Η ΤΕΧΝΙΚΗ:

Με αυτό το στυλό θα γράψεις στις εξετάσεις. Το βάζεις στο στόμα, το παίζεις με τα δάχτυλα, κάνεις ότι και καλά σκέφτεσαι – ξέρεις εσύ, πάρε το ύφος επιστήμονα. Φέρε το σε γωνία που να φωτίζεται έτσι ώστε να μπορείς να το διαβάσεις. Το όλο θέμα είναι η αταραξία. Χαλαρά, απλά, καθημερινά. Μην τυχόν και αρχίσουν να τρέμουν τα χέρια σου, να ιδρώνεις και να ξεφυσάς… κάηκες! Αν δεις και πλησιάζει απειλητικά ο «εχθρός», να έχεις άμεσα διαθέσιμο ένα άλλο ίδιο στυλό, ανάμεσα στα πόδια σου. «Καθαρό» εννοείται. Το «βρόμικο», βάλε το… όπου βρεις εκείνη τη στιγμή.

Έγινε κάτι καταπληκτικό με αυτό το σκονάκι. Την πρώτη φορά που το χρησιμοποίησα ήταν μια φορά που δεν προλάβαινα να διαβάσω όλο το βιβλίο από την αρχή. Είχαν διαρρεύσει τα θέματα SOS κι όλοι αυτά έγραφαν στα σκονάκια τους. Διάβασα κι έμαθα τα θέματα SOS αλλά έκανα κάτι άλλο. Άνοιξα σε τυχαίες σελίδες το βιβλίο και έγραψα στο σκονάκι μου 3 τυχαίους τύπους. Το άλλο πρωί, μας ανακοίνωσαν 3 θέματα και μας είπαν να γράψουμε τα 2. Όλοι γύρω τραβούσαν τα μαλλιά τους. Τι έκπληξη! Και τα 3 θέματα ήταν αυτά που είχα πάνω στο στυλό. Δεν είχα παρά να διαλέξω τα 2.

από το βιβλίο Φυσικής 1980

Γι αυτό σου λέω. Στη ζωή δεν εξαρτώνται όλα από την αποστήθιση. Χρειάζεται και η διαίσθηση.

Σήμερα, το σκονάκι-στύλο είναι ευρέως διαδεδομένο, μαθαίνω. Αν ήξερα τότε, τι επιτυχία θα γνώριζε τα επόμενα χρόνια, θα είχα φροντίσει να το κατοχυρώσω ως ευρεσιτεχνία! Σκονάκι «Μαριλίζ». Ωραία δεν ακούγεται; Να πως γίνεται ο άνθρωπος αθάνατος.

Όμως, επειδή στο σύμπαν οι πληροφορίες μεταφέρονται (καθώς το ενιαίο πνεύμα είναι καθαρός, απεριόριστος, ακτινοβόλος χώρος που ενώνει τα πάντα), δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν κάποτε εμφανιζόταν κάποιος «συνάδελφος», που να είχε σκεφτεί αυτό ακριβώς το σκονάκι εκείνη την ίδια χρονική στιγμή αν όχι και προηγουμένως. Αν υπάρχει, αυτός ο άνθρωπος, θα με ενδιέφερε να τον γνωρίσω.

Σε μια κοινωνία όπου ο καλύτερος κερδίζει, έντιμα, καθαρά, με διαφάνεια, αξιοκρατικά…

Σε ένα σχολείο όπου οι μαθητές κρίνονται δίκαια και προχωρούν μπροστά με βάση τις προσωπικές τους ικανότητες και όχι το πορτοφόλι ή την κοινωνική θέση του μπαμπά ή της μαμάς…

Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου η κρίση, η φαντασία, η πρωτοτυπία, η εφευρετικότητα, η δημιουργικότητα θα ήταν κριτήρια για την προαγωγή του μαθητή…

Σε αυτόν τον κόσμο τα σκονάκια δεν θα είχαν καμιά δουλειά. Μέχρι τότε, θα υπάρχουν και τα σκονάκια.

Αλλά, όπως σου είπα. Με μέτρο και σπάνια. Το σκονάκι δεν είναι για καθημερινή χρήση. Αλλιώς δεν θα μάθεις απολύτως τίποτα. Έχε το μόνο για «ώρα ανάγκης». Κι αν δεν το χρειαστείς, ακόμα καλύτερα!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Σκονάκιον, Το. (Ουσιαστικό, ουδέτερο). Αρχαιοελληνική ρίζα: σκόναξ, του σκόνακος. Περιληπτική εξιστόρηση και αναγραφή προτάσεων, τύπων και κειμένων, με σκοπό την εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων μέσω της ανάκλησης / αναπαραγωγής αποσπασματικών γνώσεων

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW