Η «ΚΑΠΝΙΣΤΗ» ΜΟΥ ΤΥΡΟΠΙΤΑ…

Η «ΚΑΠΝΙΣΤΗ» ΜΟΥ ΤΥΡΟΠΙΤΑ

(Μια συνταγή της θείας Μαριλίζ, με ένα υλικό που κάνει τη διαφορά, πρώτη εκτέλεση 1999*. Δεν είναι 'ντεμέκ', είναι αυθεντική)

Νά ‘μαστε πάλι! Σήμερα με βρίσκεις σε μεγάλη φούρια. Δώδεκα η ώρα κι ακόμα δεν άναψα το φούρνο! Κι όπου να ‘ναι θα χτυπήσει το κουδούνι κι είμαι με την ποδιά και με τα χέρια λαδωμένα. 

Περιμένω για φαγητό μια φίλη μου με τον άντρα της. Από Θεσσαλονίκη – εκεί μένουν. Με τη Χρυσηίδα είμαστε φίλες από το Δημοτικό. Ναι, καλά άκουσες. Από το Δημοτικό!

Πάνε σαράντα χρόνια από αυτήν εδώ τη φωτογραφία που κοιτάζεις. Είμαστε στο προαύλιο με τη μπλε σχολική ποδιά και με τα άσπρα μας τα γιακαδάκια. Ο δικός μου ο γιακάς ήταν κεντημένος στο βελονάκι και η ποδιά μου χειροποίητη γιατί η γιαγιά μου με ήθελε πάντοτε στην «τρίχα»! Ήταν μοδίστρα, βλέπεις η κυρά-Μαρία…

Αλλά, τι μ’ έπιασε πάλι; Είναι ώρα τώρα για νοσταλγία και φλυαρία; Ίσα-ίσα που προφταίνω. Έλα στην κουζίνα, έλα μέσα, μη ντρέπεσαι, μπες να δεις τι καλό ετοιμάζω. Είναι μια από τις  συνταγές μου που πραγματικά λατρεύω. Για πρώτο πιάτο, αλλά και για κύριο, είναι τέλεια.

Αυτή την τυρόπιτα την έφτιαξα πρώτη φορά τον προηγούμενο αιώνα, το 1999. Την προηγούμενη χιλιετία δηλαδή! Αλλά είναι τόσο νόστιμη που αξίζει να μπει κι αυτή στην «κιβωτό» μου με τις αξιοσημείωτες συνταγές. Την ονομάζω «Καπνιστή Τυρόπιτα».

Τι με κοιτάς έτσι; Μη φοβάσαι. Δε θ' ανάψω τζάκι με τόση ζέστη.  Αλλιώς θα την… «καπνίσω»! Κι εδώ ακριβώς κρύβεται το «μυστικό» μου γι’ αυτή τη συνταγή. Είναι πανεύκολη. Ακόμα κι ένα παιδί μπορεί να τη φτιάξει. Για δες…

ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

Ένα πακέτο φύλλο κρούστας καλής ποιότητας για πίτες

400 γρ. κίτρινο τυρί απ’ αυτό που λιώνει (όπως γκούντα)

250 γρ. καπνιστό τυρί Μετσόβου

6 μεγάλα αυγά ή 8 μικρά

250 γρ. κρέμα γάλακτος

250 γρ. γάλα πλήρες

Φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Ελαιόλαδο για να αλείψεις τα φύλλα

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Άλειψε καλά το ταψί με λάδι. Στρώσε ένα φύλλο κρούστας, λάδωσέ το καλά. Βάλε από πάνω άλλο ένα φύλλο και λάδωσέ το κι αυτό. Βάλε και τρίτο φύλλο. Κόψε τα τυριά σε μικρά κομματάκια, ανακάτεψέ τα καλά κι άπλωσέ τα στο ταψί. Χτύπα σε ένα μπολ τα αυγά. Ρίξε την κρέμα γάλακτος και το γάλα λίγο-λίγο και χτύπα να γίνει το μίγμα ομοιόμορφο. Με αυτό θα περιχύσεις τα τυριά. Τρίψε πιπέρι σε όλη την επιφάνεια. Βάλε πάνω ένα φύλλο και λάδωσέ το.

Συνέχισε έτσι μέχρι να τελειώσουν τα φύλλα, λαδώνοντας πολύ καλά κάθε φορά. Μέχρι πέντε φύλλα το πολύ. Κόψε τα φύλλα αν περισσεύουν έξω από το ταψί και γύρισε τις άκρες τους προς τα μέσα. Φρόντισε να πάει λάδι και στις γωνίες. Χάραξε την πίτα με μαχαίρι σταυρωτά υπολογίζοντας τα κομμάτια - μερίδες. Βάλε τη σε προθερμασμένο φούρνο (στους 190^ο C τη βάζω συνήθως) και ψήσε για 1 ώρα. Να παρακολουθείς κάθε τόσο να μην «αρπάξει».

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτή τη συνταγή είναι να κάθομαι και να την βλέπω πίσω από το τζάμι του φούρνου να φουσκώνει. Γίνεται λίγο σαν σουφλέ.

Ένα μεθυστικό άρωμα ξεχύνεται, πλημμυρίζει πρώτα την κουζίνα μου, μετά το σπίτι μου όλο. Κι ύστερα ξεγλιστράει από τη χαραμάδα της πόρτας μου και σέρνεται ύπουλα σαν πλάνο φίδι στο διάδρομο και στο κλιμακοστάσιο. Γεμίζει το ασανσέρ, τρυπώνει στα διαμερίσματα μέχρι που ακούω να ανοίγουν πόρτες και οι γείτονες αναφωνούν όλοι μαζί εν χορώ ένα συντονισμένο… Αααααχ! Τι είναι αυτό;… Και κλείνοντας τα μάτια μεθυσμένοι και μαγεμένοι από τα αρώματα μιας σύγχρονης Κίρκης (αυτή είμαι εγώ – αν δεν σε πειράζει, κρατάω για την πάρτη μου τον πρωταγωνιστικό ρόλο)… 

Και μετά ξύπνησα. Γιατί χτύπησε το κουδούνι. Και τρέχω να ανοίξω. Γιατί θά 'ναι η Χρυσηίδα μου η αγαπημένη, που μαζί μοιραστήκαμε τα πρώτα μας όμορφα χρόνια τα παιδικά και μετά τα εφηβικά, κι έπειτα μού 'φυγε και πήγε να σπουδάσει στην ξελογιάστρα πόλη του Βορρά, τη Σαλονίκη και ύστερα μού ερωτεύτηκε και άραξε εκεί για πάντα … Για πάντα… Τι λέξη κι αυτή!

Μη φεύγεις, μείνε κι εσύ να φάμε παρέα. Θα σε κάνω κι εσένα το τραπέζι. Στο τραπέζι, λέγεται πως όλοι οι καλοί χωράνε. Κι αυτή η τυρόπιτα, πίστεψέ με, φτάνει για πολλούς!

Αυτά λοιπόν για σήμερα και καλή μας όρεξη! Να ξανάρθεις, σε περιμένω!

Με αγάπη,

Η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Ρίξε μια ματιά στα παρακάτω. Όλο και κάτι θα σου χρειαστεί.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Καλύτερα να χρησιμοποιήσεις φρέσκο φύλλο κρούστας ψυγείου και όχι κατάψυξης. Το φύλλο πάντα παίζει καθοριστικό ρόλο σε μια πίτα. Το γενναιόδωρο λάδωμα των φύλλων έχει σαν αποτέλεσμα να γίνουν πεντανόστιμα και τραγανά.

Ο πλούτος της γεύσης αυτής της τυρόπιτας οφείλεται κυρίως στα πολλά αυγά και λιγότερο στην κρέμα γάλακτος. Η μεγάλη διαφορά, που μόνο για έναν άσχετο θα μείνει απαρατήρητη, οφείλεται φυσικά… στο καπνιστό τυρί!

Ο λόγος που δεν σου λέω να κάνεις αυτή την τυρόπιτα συχνά είναι ότι, αν το παρακάνεις, σύντομα η ζυγαριά σου θα στενάξει. Αλλά έχω λύση και για αυτή την περίπτωση. Ο γιος ενός φίλου είναι διαιτολόγος – μακριά από μας!...

Εννοείται πως δεν θα βάλεις καθόλου αλάτι. Νόμισες πως το ξέχασα, ε;

Αν υπάρχει θέμα κιλών ή υγείας, δικό σου ή κάποιου άλλου, θα κάνεις τα εξής: Αντί για κρέμα γάλακτος, θα βάλεις μόνο γάλα με λίγα λιπαρά. Όχι όμως 0% γιατί δεν θα τρώγεται. Θα βάλεις 4 αυγά. Και θα χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε μαλακό κίτρινο τυρί με χαμηλά λιπαρά. Όσο για το καπνιστό τυρί, μπορείς να μειώσεις την ποσότητα στο μισό… Βοήθειά σου!

Έχε το νου σου αν δεις κι αρπάξει το πάνω φύλλο να τη σκεπάσεις χαλαρά με αλουμινόχαρτο. Για να ψηθεί καλύτερα βάζεις το ταψί στην κάτω σχάρα του φούρνου. Έτσι θα ξεροψηθεί το κάτω φύλλο και δεν θα σου καεί το πάνω.

Η τυρόπιτα, κατά τη γνώμη μου, ταιριάζει καλύτερα με ντοματοσαλάτα. Μάλιστα για να αντισταθμίσεις τα λιπαρά της πίτας, κόψε την ντομάτα «τριαντάφυλλο» όπως λένε. Δηλαδή κάθε ντομάτα στα τέσσερα, όπως είναι, σκέτη. Ούτε καν αλάτι δεν χρειάζεται... (the end!)

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑ... ΑΓΚΙΝΑΡΑ!

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑ... ΑΓΚΙΝΑΡΑ!

(Μια απλή εκδοχή της αγκινάρας, όπως μου την έμαθε η γιαγιά μου η Μαρία)

Έλα, σε περίμενα, σου έχω νέα! Θυμάσαι που σου έλεγα πως παλιά είχα μια παρέα - πολύ αγαπημένοι φίλοι - όταν ακόμα πήγαινα στη Σχολή;

Είκοσι χρόνια πάνε τώρα που χαθήκαμε εντελώς. Ούτε γράμμα ούτε τηλεφώνημα. Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη, που λέει και το τραγούδι...

Ε, λοιπόν, δεν θα το πιστέψεις! Χθες βράδυ που έλειπε ο άντρας μου για δουλειά εκτός Αθήνας, χτυπάει το κουδούνι, πάω να ανοίξω και τι να δω! Ήταν όλοι τους εκεί μαζεμένοι στην πόρτα και χασκογελούσαν. Τι έκπληξη είν' αυτή!
Ο Γιάννης ο πολυμήχανος σκηνοθέτης, η ωραία και μοιραία Φραντζέσκα των Αθηνών, ο Άλκης ο κιθαρίστας, ο Δημήτρης ο ηχολήπτης, η Χαρά και ο Μάκης ο μουσάτος που μας στοίβαζε στο σαραβαλάκι του - μα πώς χωρούσαμε όλοι και αλωνίζαμε όλη νύχτα μέχρι το πρωί!

Έτσι ξαφνικά, μου λέει ο Γιάννης, έπεσε το πρώτο τηλεφώνημα κι αποφασίσαμε να μαζευτούμε. Αν ήταν να περιμένουμε να το οργανώσουμε κανονικά... μάλλον σε καμιά κηδεία θα ξαναβρισκόμασταν.

Δεν έχεις κι άδικο. Για τους ανθρώπους που αγαπάμε, όλο κι αναβάλλουμε τη συνάντηση. "Έχω δουλειές τώρα δεν μπορώ" - "θέλω, αλλά δεν προφταίνω" - "τρέχω" - "ναι, ναι, θα βρεθούμε οπωσδήποτε!"... Και τα χρόνια περνάνε και τα μαλλιά ασπρίζουν και ο χρόνος πάντα να λείπει... Ενώ αν πρόκειται για κηδεία, πώς γίνεται και βρίσκουμε αμέσως χρόνο και τα παρατάμε όλα και τρέχουμε να δώσουμε τον τελευταίο ασπασμό;

Εγώ τον ασπασμό σας τον θέλω τώρα, που είμαι ζωντανή. Μετά, τι να τον κάνω;


Μπαίνουν που λες μέσα - άνω κάτω το σπίτι μου ως συνήθως αλλά δεν βαριέσαι, ο "καλλιτέχνης" τό 'χει αυτό, άλλωστε και τα δικά τους, πώς θα είναι... μαυσωλεία;

Ωραία χαρήκαμε, τους λέω. Αλλά από φαΐ δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω. Δεν πειράζει, μου λένε, καλή καρδιά. Ναι, καλά, σας πίστεψα, τέτοια ώρα και δεν θα πεινάτε. Δεν υπάρχει περίπτωση, κάτι θα σκεφτώ.

Και τότε - μια αναλαμπή! Θυμήθηκα κάτι που μου είχε μάθει η γιαγιά μου. Κάτι που έφτιαχνε όταν έβρισκε λίγο λάδι τα δύσκολα χρόνια μετά την Γερμανική Κατοχή που δεν είχαν "μία" κι έκαναν χιλιόμετρα με τα πόδια από τον Λυκαβηττό που έμεναν να βρουν σε κανένα χωράφι στο Χαλάνδρι λαχανίδες...

Παιδιά, τους λέω, μιά στιγμή! Πάρτε μπύρες από το ψυγείο, βολευτείτε κι έρχομαι. Σκέφτομαι λοιπόν:




ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ:


Φρέσκες αγκινάρες (στην εποχή τους)
Ελαιόλαδο
Λεμόνια
Αλάτι και πιπέρι

Α! Και μια μεγάλη κατσαρόλα - θα έχεις φαντάζομαι.

Και πάω που λες στην κουζίνα, ανάβω το μάτι. Βράζω νερό, πλένω καλά 7 - επτά δεν είμαστε; - φρέσκες αγκινάρες που είχα βρει στη λαϊκή, και τις ρίχνω μέσα. Παίρνω τσάκα-τσάκα ένα μεγάλο μπολ, στύβω μέσα 2 μεγάλα ζουμερά λεμόνια, ρίχνω αρκετό ελαιόλαδο - από το καλό - αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και χτυπάω καλά μέχρι να πήξει ελαφρά, σαν σάλτσα. Αυτό ήταν!

Γυρνάω στο σαλόνι, τους βρίσκω να κλαίνε... Τι έγινε βρε παιδιά, τους λέω. Τίποτα - σνιφ! σνιφ! - να, απλά θυμηθήκαμε τα παλιά - λυγμ! κλαψ! Είχανε βάλει "χέρι" στη βιβλιοθήκη μου κι είχαν ξετρυπώσει ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες από τις βόλτες, τα γυρίσματα, τις παραλίες και τα πάρτι μας.

Α, καλά, λέω, κι ανησύχησα πως ήταν ζεστή η μπύρα.

Εντάξει, δεν έγινε κανένα μεγάλο κακό. Λίγα κιλάκια παραπάνω πήραμε και κάναμε κοιλίτσα, λίγα μαλλάκια χάσαμε μερικοί, δεν έχουμε και τον κατάλληλο φωτισμό εδώ μέσα και φαίνεται σαν να έχουμε ρυτίδες. Κατά τα άλλα, δεν πάθαμε και τίποτα. Την υγειά μας νά 'χουμε, σωστά;

Ετοιμαστείτε τώρα, πλύνετε χεράκια - θα σας κάνω κι εγώ μια έκπληξη! Αγόρια, αδειάστε το τραπέζι και βάλτε τραπεζομάντιλο. Εσείς, κορίτσια, ελάτε να βοηθήσετε στη μεταφορά.

Εμείς, τα "κορίτσια" φέρνουμε από την κουζίνα τις αγκινάρες, όπως είναι ολόκληρες, μέσα σε μια σαλατιέρα. Από ένα πιάτο, ένα μαχαιράκι κι ένα κουταλάκι για τον καθένα - σύνολο επτά. Και επτά μικρά μπολάκια όπου μοίρασα το λαδολέμονο. Παίρνω υφασμάτινες πετσέτες - είναι εκλεκτοί οι συνδαιτημόνες μου - μερικά λεμόνια και το αλατοπίπερο μήπως κάποιος θελήσει κι άλλο. Βάζω στη μέση και μια μεγάλη άδεια σαλατιέρα για τις φλούδες.

Όλα όμορφα τοποθετημένα στο τραπέζι αλλά έχει πέσει μια αμηχανία. 

Με κοιτάνε και δεν μιλάνε...

Τι είναι αυτό; Το φαγητό μας, τους λέω. Μη σας φαίνεται λίγο. Μέχρι να το φάτε θα δείτε ότι θα έχετε χορτάσει. 

Μα πώς τρώγεται αυτό, με ρωτάνε... 

Κοιτάξτε, το φαγητό αυτό δεν είναι για χάι-χούι και για δήθεν σικάτους τύπους - είναι κατάλληλο για παρέες και φίλους όπως εμείς. Ε, λοιπόν...

ΕΤΣΙ ΤΡΩΓΕΤΑΙ:

Ο καθένας έχει το δικό του πιάτο και το προσωπικό του μπολάκι με λαδολέμονο. Παίρνει την αγκινάρα του κι αρχίζει να την ξεφλουδίζει. Ένα φύλλο κάθε φορά. Βουτάει την τρυφερή πλευρά του στο λαδολέμονο και μετά το γλύφει τραβώντας το με τα δοντάκια του για να κρατήσει μόνο τη σάρκα της αγκινάρας.

Δεν είναι μόνο πεντανόστιμο, είναι και ηδονικό... Έτσι λοιπόν, φύλλο το φύλλο, ξεφλουδίσαμε όλες τις αγκινάρες και, πίνε-πίνε, ξεδιπλώσαμε την ιστορία της ζωής μας. Γεγονότα που χάσαμε και σημαντικές στιγμές που ζήσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...

Ξέρεις τι είναι το πιο όμορφο σε όλη αυτή την ιστορία; Όταν οι άνθρωποι έχουν αγαπηθεί κάποτε αληθινά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τη στιγμή που θα ξαναβρεθούν είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε στιγμή. Από μικρή πιστεύω πως ο χρόνος δεν υπάρχει. Το λέω συχνά και με κοιτάζουν περίεργα. Ίσως τελικά μόνο ο χώρος υπάρχει. Αλλά αυτό, είναι μεγάλη κουβέντα και θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά....

Τι λέγαμε; Α, ναι! Μετά από μια ώρα και βάλε που παίζαμε με τις αγκινάρες μας, αυτό είναι το έπαθλο για όποιον άντεξε να ξεφλουδίσει μέχρι εδώ, τους λέω - επιτέλους φτάσαμε στην καρδιά!

Πάρτε το κουταλάκι σας και καθαρίστε να φύγουν όλα τα χνούδια - αυτά δεν τρώγονται.

Τώρα σταθείτε μια στιγμή και αναλογιστείτε: "Τι εστί φιλία", που γράφαμε κάποτε στα ημερολόγια μας... Τι σημαίνει η λέξη "φιλία"; Και με τη σκέψη αυτή βουτήξτε την καρδιά σας στο λαδολέμονο και απολαύστε την συνειδητά και όσο περισσότερο μπορείτε...

Και πάνω που η ατμόσφαιρα είχε γίνει κάπως "ιερή"... 

Γιατί λέγανε για σένα ότι έχεις καρδιά "αγκινάρα";... γυρίζει και μου λέει γλύφοντας τα δάχτυλά της η Χαρά. Και πάει όλο το σκηνικό!... 

Ε, λοιπόν, αφού θέλεις να ξέρεις, μου το έλεγαν επειδή αγαπώ πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα.

Οι περισσότεροι νομίζουν πως κανείς μπορεί να δίνει την καρδιά του ολόκληρη μόνο σε έναν άνθρωπο κάθε φορά κι όλοι οι άλλοι... απέξω. Ε, μάθε λοιπόν Χαρά μου πως μπορείς - αν θέλεις - να δίνεις την καρδιά σου ολόκληρη ταυτόχρονα σε πολλούς ανθρώπους. Γιατί η αγάπη δεν ζυγίζεται με το κιλό...

Φιλαράκια, εύχομαι να ξαναβρεθούμε σύντομα και... όρθιοι, όχι "ξαπλωτοί". Σας περιμένω!


με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ...

ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ…

(Μια αγαπημένη συνταγή της θείας Μαριλίζ, πρώτη εκτέλεση: Άνοιξη 1994)

Α! Τι καλά που ήρθες! 

Σήμερα θα φτιάξω μια φανταστική συνταγή γιατί περιμένω για φαγητό την αγαπημένη μου ανιψιά, τη Σίσσυ. Αύριο φεύγει το πουλάκι μου, πετάει για Λονδίνο. Δεν θα λείψει πολύ, μη φανταστείς, για ένα σεμινάριο πάει - και πολύ καλά κάνει. Πάντα είναι καλό να μαθαίνει ο άνθρωπος και ειδικά έτσι όπως έχει γίνει η κατάσταση... όσο περισσότερες γνώσεις αποκτάς τόσο λιγότερο πιθανό είναι να "πεινάσεις"...

Ας φάει όμως σήμερα ένα φαγάκι της προκοπής γιατί εκεί πέρα, ποιός ξέρει τι θα τους ταΐζουν. Δεν έχω τίποτε με τους ανθρώπους αλλά, μεταξύ μας, αυτοί στην κατσαρόλα ό,τι νά ‘ναι ρίχνουν μέσα κι αυτό το λεν «φαί»… 

Λοιπόν! Μιας και είσαι εδώ, έλα μαζί μου στην κουζίνα να μάθεις τα μυστικά αυτού του φαγητού κι αν θέλεις, μείνε να φάμε παρέα.

ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ:

1 φρέσκο κοτόπουλο
5-6 μεγάλες πατάτες
2 ξινόμηλα
1 μεγάλο ζουμερό λεμόνι
2 πορτοκάλια
1 γεμάτη κ. σούπας μουστάρδα
Λίγο αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι
1 κλωνάρι φρέσκο δενδρολίβανο ή 1 κ. γλυκού ξερό
4 κουταλιές ελαιόλαδο


Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Τώρα που το σκέφτομαι, θα το θυμάσαι πιο εύκολα αν το φτιάξεις μια φορά. Μην ανησυχείς, είναι πολύ εύκολο. Αν θέλεις, βάλε γάντια μιας χρήσης. Κάνε πρώτα ένα «ντους» στο κοτόπουλο σε τρεχούμενο νερό της βρύσης – κρύο για να μην αναπτυχθούν τίποτα απρόσκλητα μικρόβια.

Βάλτο σε μια λεκάνη, ρίξε λίγο αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και κάνε του ένα γερό μασάζ μέσα-έξω. Μη ντρέπεσαι, χώσε το χέρι σου βαθιά μέσα στην κοιλιά και τρίψε καλά να πάει παντού. Βάλε και το δενδρολίβανο μέσα στην κοιλιά. Του δίνει άρωμα και φεύγει κι η κοτοπουλίλα, που σε κάποιους δεν αρέσει.

Κόψε τις πατάτες «κυδωνάτες», όπως λένε οι παλιές νοικοκυρές, κατά μήκος στα τέσσερα κι αν είναι πολύ μεγάλες στα έξι. Α, μην το ξεχάσω! Άναψε τον φούρνο να προθερμαίνεται - στους 180ο C το βάζω συνήθως.

Τρίψε τα μήλα στις χοντρές λεπίδες του τρίφτη κι άπλωσε τον πολτό στον πάτο του ταψιού. Ξάπλωσε το κοτόπουλο με το στήθος κάτω και στόλισε το γύρω-γύρω με τις πατάτες να δείχνει όμορφος ο… μακαρίτης.

Στύψε το λεμόνι και τα πορτοκάλια, ρίξε το χυμό τους σ' ένα μπολ μαζί με τη μουστάρδα και το λάδι και χτύπα τα καλά με ένα πιρούνι να γίνει σάλτσα. Λούσε μ’ αυτή μόνο τις πατάτες - όχι το κοτόπουλο. Έτσι η πέτσα του θα ξεροψηθεί. Κι επειδή η σάλτσα λόγω της μουστάρδας είναι αλμυρή, στις πατάτες δεν θα βάλεις καθόλου αλάτι.

Είδες τι εύκολο είναι! Θα το ψήσεις 1 ½ ώρα συνολικά. Τα πρώτα 30 λεπτά, έτσι όπως είναι, με το στήθος κάτω. Μετά το γυρίζεις ανάποδα και το ψήνεις 45 λεπτά. Ύστερα άλλη μια τούμπα να ψηθεί για 15 λεπτά ακόμη. Στο τέλος μένει με το στήθος κάτω ώστε να συγκεντρωθούν εκεί οι χυμοί και να είναι τρυφερό. Σβήνεις το φούρνο και το αφήνεις μέσα τουλάχιστον 10 λεπτά να δέσουν οι γεύσεις και να κόβεται πιο εύκολα. Πάντα να σβήνεις το φούρνο νωρίτερα για να κάνεις οικονομία στο ρεύμα.

Τέλειο θα γίνει! Τα μήλα γίνονται σα μαρμελάδα αλλά… τι μαρμελάδα! Θα γλύφεις τα δάχτυλά σου! Την ιδέα για τα ξινόμηλα μου την έδωσε το 1994 μια συνεργάτιδα σε μια τηλεοπτική σειρά, η Μελίνα Μποτέλλη - να ‘ναι καλά - πολύ καλή ηθοποιός και με υπέροχη φωνή στο τραγούδι. Από τότε το φτιάχνω συχνά και κάνω τα δικά μου πειράματα με διάφορες παραλλαγές, κυρίως στα μπαχαρικά και τα μυρωδικά. Πότε βάζω θυμάρι, πότε τζίντζερ, πότε κόλιανδρο, πότε ρίγανη. Αναλόγως με τα κέφια μου.

Ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το φαγητό;… Είναι και γλυκό και ξινό. Ακριβώς όπως η γεύση σε μια ανθρώπινη σχέση όπου υπάρχει αγάπη. Γλυκό, όπως τα γέλια κι οι χαρές, ξινό όπως τα δάκρυα κι οι λύπες. Σαν τη ζωή δηλαδή. 

Δεν είναι κακό πράγμα η λύπη, μην τη φοβάσαι. Αν δεν ένιωθες που και που λύπη, πώς θα γνώριζες τη χαρά, μου λες; Ποιό θα ήταν το σημείο αναφοράς; Έτσι είναι αυτός ο κόσμος. Διπολικός... 

Α! Κουδούνι! Η Σίσσυ μου θα ‘ναι! Με τη φλυαρία μου, ξεχάστηκα. Πάω ν’ ανοίξω. Στο μεταξύ, εσύ γράψε τα υλικά. Πού ξέρεις, μπορεί μια μέρα θελήσεις να το φτιάξεις κι εσύ για κάποιον που αγαπάς πολύ.

Αυτά για σήμερα. Καλή επιτυχία και πολύ καλή όρεξη - που για νά ‘σαι εδώ, χμ...δε νομίζω να σου λείπει! Σε περιμένω, όποτε ευκαιρήσεις, να ξανάρθεις! Ρίξε μια ματιά και στα παρακάτω.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ:

Το κοτόπουλο που θα αγοράσεις να είναι φρέσκο και σε λογικό μέγεθος. Τα πολύ μεγάλα, ποιός ξέρει με τι ορμόνες τα έχουν «ποτίσει».

Αν δεν έχεις ξινόμηλα, στην ανάγκη, βάλε κόκκινο μήλο, αν και η διαφορά θα είναι μεγάλη, θα το δεις. 

Δενδρολίβανο, αν μπορείς, φύτεψε σε μια γλάστρα. Θα σου χρειαστεί για πολλά φαγητά. Το φρέσκο μυρωδικό, όπως ξέρεις, δεν συγκρίνεται με το αποξηραμένο σε σκόνη.

Βάλε στο ψυγείο το ζουμί που θα περισσέψει στον πάτο του ταψιού (…αν δεν το έχεις ήδη φάει με «ασύστολες» παπάρες με ψωμί!) και την επόμενη μέρα, αφού αφαιρέσεις το περίσσιο λίπος που θα έχει παγώσει, ζέστανέ το και χρησιμοποίησέ το για σάλτσα σε ρύζι!

με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

Η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΖΩΟΥ... που έχει φίλους Χορτοφάγους!

Η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΖΩΟΥ... που έχει φίλους Χορτοφάγους!

(Μια πρωτότυπη συνταγή της θείας Μαριλίζ, πρώτη εκτέλεση: Πάσχα 1994)

Αυτή η «φιλοζωική» Μαγειρίτσα είναι ό,τι πρέπει αν καλέσεις φίλους χορτοφάγους!

Η χαρούμενη έκπληξη που θα τους κάνεις θα τους μείνει αξέχαστη.


Είναι ελαφριά αλλά πολύ γευστική και τρώγεται μια χαρά και το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα αν κάποιος πεινάει ακόμα...


ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

Τα παρακάτω ψιλοκομμένα:
½ κιλό διάφορα είδη μανιτάρια
2 μικρά φρέσκα μαρούλια (ή 1 μεγάλο)
2 μικρά κολοκυθάκια (ή 1 μεγάλο)
1 πράσο
4-5 κρεμμυδάκια φρέσκα (ή στην ανάγκη 2 ξερά)
1 ματσάκι άνηθο (ή 1 φινόκιο)

Και...

Χυμό από 2 φρέσκα λεμόνια
2 αυγά,
2 ποτήρια νερό
1 γεμάτη κ. σούπας αλεύρι
1 κ. σούπας φυτικό βούτυρο
½ κούπα ελαιόλαδο καλής ποιότητας
3 κόκκους μπαχάρι, λίγο τριμμένο τζίντζερ (ή κάρδαμο)
Φρεσκοαλεσμένο πιπέρι και... αλάτι!

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μια βαθιά κατσαρόλα ρίξε το φυτικό βούτυρο σε δυνατή φωτιά. Μόλις ζεσταθεί ρίξε τα μανιτάρια, λίγο αλάτι (τα μανιτάρια έχουν δικό τους) κι ανακάτεψε με ξύλινη κουτάλα. Όταν «πιούν» τα μισά υγρά τους ρίξε το πράσο και τα κρεμμυδάκια κι ανακάτεψε.

Σε 5 λεπτά ρίξε τα μαρούλια και τα κολοκυθάκια, 1 ποτήρι νερό, το μπαχάρι, το τζίντζερ ή το κάρδαμο και σκέπασε την κατσαρόλα. Στο μεταξύ, μην κάθεσαι! Χτύπα το αλεύρι με 1 ποτήρι νερό μέχρι να λιώσει. Ρίξε το σιγά-σιγά μέσα στην κατσαρόλα ανακατεύοντας γρήγορα, σκέπασε και χαμήλωσε τη φωτιά στο μέτριο.

Άφησε τα να σιγοβράσουν μέχρι να μαλακώσουν σύμφωνα με το γούστο σου. Άλλοι θέλουν τα λαχανικά τους τραγανά κι άλλοι μαλακά. Εγώ τα αφήνω 20 λεπτά αλλά αυτό είναι δικό σου θέμα.

Τώρα δοκίμασε να δεις μήπως θέλει περισσότερο αλάτι και βγάλε τους κόκκους μπαχάρι. Ρίξε το ελαιόλαδο, τον άνηθο, το πιπέρι, ανακάτεψε και ξανασκέπασε. Κλείσε τη φωτιά κι άφησε το να σιγοβράζει.

Χτύπα σε ένα μπολ τα αυγά και όταν αφρατέψουν πρόσθεσε σε λίγο το χυμό λεμόνι συνεχίζοντας το χτύπημα.

Πάρε με μια κουτάλα σούπας ζουμί από την κατσαρόλα και με πολλή προσοχή ρίξε το λίγο-λίγο μέσα στο μπολ με το αυγολέμονο ενώ χτυπάς συνέχεια για να μην «κόψει».

Κατέβασε την κατσαρόλα από τη φωτιά, ρίξε μέσα το αυγολέμονο. Αμέσως πιάσε την κατσαρόλα και κούνα πέρα-δώθε να ανακατευτεί καλά.

Αυτό ήταν. Καλή όρεξη!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Το μυστικό για να πετύχει το φαγητό σου είναι να το ετοιμάζεις με ηρεμία, με αγάπη και με τη σκέψη ότι θα προσφέρεις χαρά. Με ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι έχεις φαγητό στο τραπέζι σου ενώ τόσοι άνθρωποι δεν έχουν.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Η Μαγειρίτσα σου θα μοιάζει περισσότερο στην παραδοσιακή αν βάλεις και μανιτάρια πλευρότους. Τρώγεται ευχάριστα όλο το χρόνο, κι ας μην είναι Πάσχα!

Αν κάποιο από τα λαχανικά και μυρωδικά δεν σου αρέσει...απλώς δεν το βάζεις! Μπορείς να αυξήσεις την ποσότητα σε κάποιο που σου αρέσει πολύ. 

Αν τη θέλεις να μοιάζει περισσότερο με σούπα, πρόσθεσε κι άλλο νερό.

Μπορείς να την προετοιμάσεις ώρες πριν και να κάνεις το αυγολέμονο ακριβώς πριν τη σερβίρεις. 

Αν σου περισσέψει και την ξαναζεστάνεις για επόμενο γεύμα, κάνε το σε πολύ χαμηλή φωτιά ανακατεύοντας και πρόσεξε μη σου «κόψει» το αυγολέμονο!

Καλή επιτυχία!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW