ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΗ ΛΑΓΟΥΔΙΤΣΑ...

ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΗ ΛΑΓΟΥΔΙΤΣΑ...

(Δεν υπάρχει καλύτερο γεύμα στον κόσμο από τον χρόνο πασπαλισμένο με αγάπη…)

«Μια μέρα η Λαγουδίτσα, έτσι στα ξαφνικά, εξαφανίστηκε. Παντού την έψαξαν τα αδελφάκια της, έκαναν όλο τον κήπο τους άνω-κάτω… Τίποτα! Γύρισαν πίσω στενοχωρημένα στη μάνα τους. Δεν τη βρήκαμε πουθενά τη Λαγουδίτσα, της είπαν. Εκείνη έμεινε για λίγο σκεφτική. Πού να έχει πάει άραγε η Λαγουδίτσα μας; Γιατί… για να βγει έξω από τον κήπο μονάχη της, είναι ακόμα πολύ μικρή…» 

Για να φάει η Αυτού Μεγαλειότης το νήπιο το πρωινό του και να αδειάσει επιτέλους το πιάτο… η γιαγιά μου παραλίγο να γίνει συγγραφέας παραμυθιών. «Έλα, φάε καλό μου Μαριλιζάκι, φάε ακόμα μια μπουκίτσα και θα σου πω τι έγινε παρακάτω με τη Λαγουδίτσα», ήταν το συνηθισμένο της ρεφρέν. Το πρωινό που μου ετοίμαζε, είχε μεγάλη ποικιλία, αναλόγως με την εποχή του χρόνου. Αλλά, ο «πελάτης» ήταν πολύ δύσκολος…

Το αυγό μου έπρεπε να είναι βρασμένο τόσο-όσο! Δηλαδή, ο κρόκος να είναι μαλακός και μελάτος αλλά το ασπράδι σφιχτό. Έτσι και είχε μέσα τίποτα νερουλιασμένα σημεία, αμέσως αυστηρή επίπληξη στη «σερβιτόρα» και επιστροφή του πιάτου στην κουζίνα! 

Μπορεί να ήμουν νήπιο αλλά δεν ήμουν από εκείνα τα άσχετα που τρώνε ό,τι κι ό,τι! Ήμουν… «γκουρμεδονήπιο». Το αυγό - δεν σου είπα - ήταν αυγό «από κότα»! Καμία σχέση με αυτά που κυκλοφορούν στο εμπόριο σήμερα. Η κότα μας ήταν κόκκινη και ζούσε στον κήπο μας, κάτω-κάτω. Το κοτετσάκι της ήταν κολλητά στον τοίχο. Δεν την συμπαθούσα καθόλου, όμως τα αυγά της τα έτρωγα μια χαρά.

Ο κήπος μας ήταν - τώρα που το σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια - παραδεισένιος τόπος. Τα πάντα-όλα είχε μέσα! Από δέντρα, θυμάμαι την αχλαδιά με τα μικρά σφιχτά αχλαδάκια της, την κερασιά που άνθιζε τα λευκά χαριτωμένα λουλουδάκια της πριν μας δώσει τα γλυκά της κεράσια. 

Σκαρφάλωνα πάνω της για να στολίσω τα μαλλιά μου με ανθάκια. Θυμάμαι και τη μηλιά που έκανε μικρά φιρίκια, τη μουσμουλιά που δεν με ενδιέφερε γιατί τα φρούτα της ήταν στυφά. Τη μουριά που μας λέρωνε… το χώμα. Τη συκιά που μας βαρυστομάχιαζε, τόσα που τρώγαμε μονομιάς. Τη λεμονιά, που ήταν το αγαπημένο μου δέντρο επειδή τα άγουρα λεμόνια ήταν πρώτης τάξεως πυρομαχικά για να εξουδετερώνω τον εχθρό, και πιο συγκεκριμένα, το αγοράκι στο διπλανό σπίτι… 

Αυτά τα φρούτα έκοβε η γιαγιά μου, όταν ήταν ώριμα στην εποχή τους, για να μου φτιάξει υπέροχες φρουτόκρεμες με τον τρίφτη, το γουδί και τον χερόμυλο. Τα έλιωνε όλα μαζί με τριμμένα μπισκοτάκια βουτύρου. Ή τα έκανε κομπόστα και μου τα ταΐζε με το κουταλάκι. Τα καλοκαίρια, συνηθισμένο κολατσιό μου ήταν το σταφύλι με φέτα ή μια ζουμερή ώριμη ντομάτα, κομμένη στα δύο, πασπαλισμένη με αλάτι χοντρό. Φοβερός μεζές!

Άλλοτε πάλι, η ντομάτα εμφανιζόταν επίσημα, κομμένη σε φετούλες και ξαπλωμένη νωχελικά πάνω σε μια φέτα φρέσκο σταρένιο ψωμί μαζί με ένα κομμάτι απολύτως Ελληνική φέτα. 

«Ψω-μάααιιις!» ακουγόταν η φωνή εκείνου του λεπτού άντρα που μοίραζε στα σπίτια ζεστές φραντζόλες ψωμί γυρίζοντας με το ποδήλατο. Ξεκινούσε από τον φούρνο και έκανε ντελίβερι στις γειτονιές του Ψυχικού - το πιστεύεις; Εσύ που το ξέρεις, τον θυμάσαι; Θυμάσαι που, όταν πηγαίναμε με τα πόδια στο σχολείο, τον πετυχαίναμε καμιά φορά στον δρόμο και τον κοροϊδεύαμε και τρέχοντας πίσω του γελώντας του φωνάζαμε «Ψω-μάααιις!». Τι γαϊδούρια!

Τον χειμώνα, μου έφτιαχνε κάθε πρωί βραστό κουάκερ με γάλα ζαχαρούχο κονσέρβας. Το είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τότε το ζαχαρούχο γάλα οι γιαγιάδες. Όπως και τη ζάχαρη γενικά. Πίστευαν πως το παιδί πρέπει να τρώει ζάχαρη για να μεγαλώσει σωστά… 

Είχαν περάσει Γερμανική Κατοχή και μεγάλη πείνα οι περισσότερες κι είχαν τα πάντα στερηθεί. Γι’ αυτό, εμάς μας μπούκωναν μέχρι να σκάσουμε. Έλεγε η γιαγιά μου «φάε μωρή, να πάρεις κάνα κιλό, να ‘χεις περίσσευμα έτσι και ξαναγίνει καμιά Κατοχή, μπας κι επιζήσεις». Επειδή στον Πόλεμο του 1940, αυτές που πέθαναν πρώτες ήταν όλες οι αδύνατες! Καλού-κακού, έχε λίγο το νου σου, εσύ που όλο κάνεις δίαιτες… 

Αυτός ήταν ο λόγος που θα πρέπει να έφαγα έναν ολόκληρο φούρνο φέτες ψωμί, όταν ήμουν παιδί. Μουσκεμένες, για να απορροφάνε καλύτερα και πασπαλισμένες με μια γεμάτη κουταλιά της σούπας άσπρη ζάχαρη. Αυτό ήξεραν τότε… 

Ο Παράδεισός μου, εκτός από τα άγρια χόρτα που μάζευε η γιαγιά με το μαχαιράκι της, είχε και λουλούδια. Μυρωδάτες τριανταφυλλιές, γαρύφαλλα όλων των χρωμάτων… Είχε κι εκείνα τα λουλούδια που τα λένε σκυλάκια, αλλά εμένα μου άρεσαν περισσότερο οι άγριες μαργαρίτες, οι παπαρούνες, το χαμομήλι, τα κυκλάμινα που έβγαιναν μετά τη βροχή, όλων των ειδών τα αγριόχορτα και γενικά οτιδήποτε ήταν αναρχικό και φύτρωνε εκεί που δεν το σπέρνουν - όπως πολύ συχνά μου έλεγαν.

Ίσως να φταίνε τα γονίδια, τα 50% Αφρικάνικα, γιατί δεν έχω και πολύ κάρμα με τα φυτά και τα λουλούδια. Πιο πολύ με συναρπάζουν τα ζώα! Μαζί τους μπορείς να ανοίξεις μια συζήτηση, να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, να κάνεις έναν καυγά... Ενώ με τα φυτά, εσύ παραμιλάς κι εκείνα το πολύ να κουνήσουν κανένα φύλλο - κι αυτό, μόνο άμα φυσάει εκείνη τη στιγμή… 

Την κότα, είπαμε, δεν τη συμπαθούσα αλλά η χελώνα ήταν πολύ διασκεδαστική! Με περίμενε κάθε απόγευμα να την ταΐσω φλουδίτσες. Το κουνέλι μας, καλό ήταν κι αυτό, αλλά μια μέρα εξαφανίστηκε. Έτσι ξαφνικά, σαν τη Λαγουδίτσα του παραμυθιού… Την επόμενη μέρα κάποιοι στη γειτονιά είπαν ότι στην πίσω πολυκατοικία μύριζε στιφάδο… 

Τα χελιδόνια επέστρεφαν κάθε χρόνο στις φωλιές τους. Έκαναν νέες γνωριμίες, παντρευόντουσαν, γεννούσαν, μας κουτσουλούσαν την αυλή κι έφευγαν. Με τα σπουργίτια, είχαμε πολύ καλή σχέση. Τους έδινα ψιχουλάκια. Κάθε που κάποιο πάθαινε κανένα ατύχημα, το αναλαμβάναμε και του στρώναμε κρεβάτι σε αυτοσχέδιο «πουλονοσοκομείο» μέχρι που να αναρρώσει και να πετάξει μακριά. Ατύχημα… κάποιος που σέβεται τη δημοσιογραφική δεοντολογία δεν θα το χαρακτήριζε ακριβώς «ατύχημα». Γιατί, ξέχασα να σου πω, είχαμε και πολλές γάτες…. 

Στα δέκα χρόνια που ζήσαμε σ’ αυτό το σπίτι, θα πέρασαν καμιά σαρανταριά. Οι περισσότερες, αδέσποτες, ερχόντουσαν για φαί και νερό, δεν στέκονταν να τις χαϊδέψεις και δεν σου έλεγαν ποτέ ούτε ένα «ευχαριστώ». Οι «δικές» μας όμως, γουργούριζαν, γύριζαν ανάσκελα να τους τρίψεις την κοιλιά κι είχαν δικαίωμα να ακουμπήσουν τις πατούσες τους και πάνω, στη βεράντα, και να κοιμηθούν στη σκιά. 

Από αρσενικούς, πέρασαν τότε από τη ζωή μας ο Πεπές, ο Τοτός, ο Τίγρης, ο Τσίκος νούμερο ένα, ο Τσίκος νούμερο δύο και ο Τσίκος νούμερο τρία – κάποια στιγμή θα πρέπει να μας τελείωσε η φαντασία στα ονόματα. Από θηλυκές, η Μπλοντίν, η Λαίδη, η Τζούλη και η Ψιψίνα – πολύ πρωτότυπο όνομα. Γεννούσαν "ασύστολα" και δεν ξέραμε τι να κάνουμε τα παιδιά.

Ζούσαμε σε ένα μικρό σπιτάκι στο Παλαιό Ψυχικό, δυό βήματα από την Παλαιά Αγορά. Τόπος παρεξηγημένος, από όσους δεν τον γνωρίζουν. Μια μικρογραφία όλης της Ελλάδας συμβίωνε τότε εκεί. Δίπλα στους αριστοκρατικούς απογόνους, από τα «μεγάλα τζάκια» της Αθήνας, εκείνους με το πιάνο και τα Γαλλικά, ζούσαν απλοί άνθρωποι από όλες τις επαρχιακές πόλεις, τις κοινωνικές τάξεις, τις εθνικότητες, τα θρησκεύματα και τις φυλές. Κάποιοι είχαν πουλήσει μερικά στρέμματα ελιές κι είχαν έρθει εκεί για «να μπουν στο μάτι» του κουμπάρου.

Οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς, ήταν Διπλωμάτες ή Καθηγητές Ξένων Γλωσσών. Ήταν και κάτι Αγγλίδες και Σκανδιναυές. Είχαν ερωτευτεί ένα καλοκαίρι κάποιο παλικάρι κι είχαν ξεμείνει στην Ελλάδα για πάντα, συχνά πικρά μετανιωμένες για την επιλογή τους αυτή. Πέρα από τη συντηρητική κοινωνία, τους έλαχε βλέπεις κι η Δικτατορία… 

Πάντως, κι εμείς είχαμε πιάνο, κι εμείς μάθαμε γαλλικά. Και αγγλικά και μπαλέτο και φλογέρα και άλλα πολλά κι ας μην είχαμε τότε τζάκι στο σπίτι. Κάτι αρκετά ασυνήθιστο για τον μέσο Έλληνα, σ’ εκείνη την εποχή. 

Το σπίτι ήταν τριόροφο. Εμείς στο ισόγειο, η σπιτονοικοκυρά με τις κόρες της από πάνω. Το πρώτο ψυγείο μας ήταν έξω στη βεράντα, ξύλινο, με πάγο που μας έφερνε ένας ψηλός κύριος με τσιγκελωτό μουστάκι. Έφερνε κι έκοβε παγοκολώνες σε κομμάτια για να χωρέσουν, σαν να έκοβε ξύλα για το τζάκι… 

Το γάλα το έφερνε κάθε πρωί ο Γαλατάς. «Ο Γά-λατάααις!» φώναζε καθώς πήγαινε στο δρόμο – αυτός αν ήθελε, θα έκανε πολύ ωραίο ντουέτο με τον Ψωμά. Αργότερα ερχόταν με το φορτηγάκι του και βοηθό. Αναβαθμίστηκε. Και τα μπουκάλια γάλα που μας άφηνε στην εξώπορτα, από γυάλινα έγιναν πλαστικά. Μοντέρνα! Έτσι, καμιά φορά, το πρωινό «του παιδιού» περιλάμβανε αυγό χτυπητό με γάλα και ζάχαρη. Δεν τρελαίνομαι καθόλου, αλλά τότε το θεωρούσαν τροφή για πρωταθλητές – «φάε, να ψηλώσεις!». Τελικά 1, 68 πήγα, αρκετά ψηλή για τη γενιά μου, οπότε, αν και εντελώς «μπλιαχ», υποθέτω σε κάτι θα βοήθησε κι αυτό το παρασκεύασμα…

Αλλά δεν σου είπα τη συνέχεια!… Τώρα που γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να σου λείπει ο χρόνος – να σου λείπει πάντα ο χρόνος και να εύχεσαι να είχε η μέρα έστω δυό ωρίτσες παραπάνω μπας και προλάβεις… τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ θα πρέπει να με αγαπούσε η γιαγιά μου. Γιατί δεν τσιγκουνεύτηκε ποτέ τον χρόνο.

Έφτιαχνε τα πάντα με τα χέρια της, όλα όσα είχα ανάγκη για να μεγαλώσω «σωστά». Και πρόλαβε να μου μάθει πολλά από τα μυστικά της ζωής, να μου μεταδώσει τη σοφία της εμπειρίας. Τώρα ξέρω πως, από όσα μου χάρισε στα τριάντα χρόνια που συνομιλούσαμε, από όλα ο χρόνος ήταν το πολυτιμότερο. 

Γι’ αυτό ήθελα να σου μιλήσω σήμερα. Δεν πρόκειται για την ποικιλία που μπορεί να έχει ένα παιδικό πρωινό – αν και το πρωινό είναι πολύ σημαντικό για την υγεία και το μέλλον ενός παιδιού. Αν θέλεις να χτίσεις πάνω σε γερά θεμέλια τη σχέση σου με τα παιδιά σου, με τα εγγόνια σου, τους απογόνους σου, αν θέλεις να μπορούν να συγχωρούν τα λάθη σου, να σε σέβονται αληθινά, να σε αγαπάνε αυθεντικά, μία είναι η συνταγή: Χάρισέ τους χρόνο από την ζωή σου. 

Όσο είναι ακόμα μικρά, όσο σε έχουν ανάγκη. Γιατί μετά… σύμφωνα με τη φύση, ο ρυθμός του σύμπαντος θα τα παρασύρει μακριά σου, σε άλλους γαλαξίες. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ο κοινός χρόνος κάποτε θα τελειώσει… Χρόνο, δυστυχώς, η μάνα μου δεν μπόρεσε να μου χαρίσει, τότε που έπρεπε. Σαν μοναχοπαίδι που με είχε, μου χάρισε κυριολεκτικά τα πάντα – εκτός από τον χρόνο. Ήταν Καθηγήτρια Γαλλικών κι έκανε ιδιαίτερα σε παιδιά έτσι, μόλις επέστρεφα από το σχολείο, ήταν αναγκασμένη να φύγει για δουλειά. Κι όταν κάποτε επέστρεφε, ήταν πια πολύ αργά… 

Γιατί στα λέω αυτά; Φιλικά στα λέω. Άσε για λίγο το τηλέφωνο, άσε το facebook, κλείσε το κομπιούτερ, την τηλεόραση και πήγαινε στην κουζίνα. Δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις μια υπερπαραγωγή. Ας είναι κάτι απλό. Καθαρό, υγιεινό, θρεπτικό. Ο χρόνος αυτός δεν θα είναι χαμένος. Δώσε στο παιδάκι σου να φάει κάτι που έφτιαξες με τα χεράκια σου, με όλη σου την αγάπη και τη στοργή. Κάτι που θα θυμάται ύστερα από χρόνια, ακόμα κι όταν δεν θα είσαι πια εδώ. 

Ας είναι όλες οι γιαγιάδες του κόσμου γερές και δυνατές για να προσφέρουν όσα οι μαμάδες που τρέχουν για δουλειές δεν μπορούν.

Χάρηκα που βρήκες τον χρόνο σήμερα να έρθεις. Σε περιμένω, όποτε μπορέσεις, ξανά!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. «…εκείνη τη μέρα, η Λαγουδίτσα είχε βγει από μια ξεχασμένη τρύπα στο συρματόπλεγμα που τη χώριζε με τον έξω κόσμο. Πάντα ήθελε να δει τι γίνεται παραέξω…»… Αλλά την υπόλοιπη ιστορία θα σου την πω μια άλλη φορά.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ Η ΟΜΕΛΕΤΑ «ΣΑΜΣΑΡΑ»

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ Η ΟΜΕΛΕΤΑ «ΣΑΜΣΑΡΑ»

(μια φιλοσοφική συνταγή)

ΝΑΜΑΣΤΕ! Νά ‘μαστε πάλι εδώ, εσύ κι εγώ. Θα ήθελα να μου έλεγες τη γνώμη σου. Πώς κόβει κανείς ένα ωμό αβγό στα δυό με ένα μαχαίρι;

Πώς γίνεται στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, τόσους αιώνες μετά, άνθρωποι με ακραία αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις να σκοτώνονται μεταξύ τους;

Άλλο ήθελα να σου πω σήμερα. Όμως προχθές στερήθηκε τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος επειδή ένας άλλος νέος θέλησε μ’ αυτόν τον τρόπο να υπερασπιστεί τις ιδέες του κι έτσι θυμήθηκα μια ιστορία που θέλω να στη διηγηθώ.

Σου έχω ξαναμιλήσει για τη Γιαγιά-Μαρία. Ήταν γυναίκα που «δε μασούσε». Δεν τη λύγιζε ο φόβος, δεν την κοίμιζε η ελπίδα. Δεν ζούσα όταν έγινε το περιστατικό. Η μάνα μου ήταν 12 χρονών. Χαράχτηκαν όμως στη μνήμη μου εικόνες από την περιγραφή – σαν νά ‘μουν εκεί. 

Πάνε σχεδόν 70 χρόνια, ήταν μια νύχτα του 1944, στα λεγόμενα «Δεκεμβριανά», στον Λυκαβηττό, δίπλα στο Κολωνάκι, στην καρδιά του Εμφυλίου. Περασμένα μεσάνυχτα. Η Αθήνα λαγοκοιμόταν λόγω της κατάστασης.

Τις νύχτες, η Γιαγιά-Μαρία πάντοτε δούλευε, έραβε. Μοδίστρα ήτανε. Της άρεσε η ησυχία και η περισυλλογή που τη συνοδεύει – όταν δεν έχει βέβαια κάποιος τη συνείδηση βαριά από ενοχές και μισοτελειωμένες δουλειές. 

Είχε τη λάμπα πετρελαίου στο χαμηλό, όχι μόνο για οικονομία αλλά κυρίως για να μη δίνει «στόχο» στους απέξω. Για τον ίδιο λόγο είχε ντύσει τα παράθυρα της παράγκας με μαύρα πανιά. Ο άντρας της και το παιδί κουκουλωμένοι στο κρεβάτι. Έξω, να λυσσομανάει ο άνεμος. Μέσα, παγωνιά. Τα δάχτυλά της είχαν ξυλιάσει, ήταν νηστικιά κι απ’ το πρωί. Κρατούσε την αναπνοή της και πάσχιζε να περάσει στη βελόνα την κλωστή, όταν άκουσε έναν χαμηλό χτύπο στην πόρτα, συνθηματικό…

Στην αρχή, νόμισε πως θά ‘ταν κανένα αδέσποτο κλαρί που το παρέσυρε ο άνεμος. Όμως… ΤΑΚ!... ΤΑΚ-ΤΑΚ!... να’ σου ξανά το χτύπημα. 

«Μίμη», ψιθύρισε στον άντρα της. Μα εκείνος ούτε που σάλεψε, μέρες νηστικός. Άλλωστε πριν ξαπλώσει της είχε δηλώσει «κάμε ότι καταλαβαίνεις, εγώ θα πέσω να πεθάνω». 

Η Μαρία δεν αναρωτήθηκε «ποιός να ‘ναι». Ήτανε άγριες οι μέρες εκείνες κι ευχή «καλό ξημέρωμα» είχε μεγάλο νόημα. Δεν ήταν άλλωστε πρώτη φορά που κάποιος ζητούσε κάπου να κρυφτεί για λίγο, να σώσει το τομάρι του, να σώσει τη ζωή του.

Την ώρα που σηκώθηκε, η καρδιά της χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, ποιός ξέρει με τι προθέσεις. Όμως, στη σκέψη πως κάποιος βρισκόταν σε ανάγκη, ξεμαντάλωσε την πόρτα της κι άνοιξε λιγουλάκι, τόσο ίσα που να βλέπει στο σκοτάδι.

«Σας παρακαλώ…» ψιθύρισε ο άγνωστος. Υπακούοντας στο ένστικτο - και όχι φυσικά στη λογική - τού άνοιξε να περάσει. Εικοσάχρονος φαινόταν. Πλυμένος, ξυρισμένος θα πρέπει να ήταν όμορφος άλλοτε μα τώρα, έτσι άπλυτος, ταλαίπωρος, μουσκεμένος απ’ το χιονόνερο, τα δόντια του να χτυπάνε από το κρύο και να τουρτουρίζει… Σωριάστηκε σε μια καρέκλα, έτοιμος να λιποθυμήσει, στο χέρι του όμως βαστούσε σφιχτά ένα πιστόλι.

Τέτοιες ώρες, τα λόγια είναι περιττά. Του έφερε μια κουβέρτα και τον σκέπασε. «Πεινάς;» το μόνο που τον ρώτησε. Το μάτι του γυάλισε, δεν χρειάστηκε να απαντήσει. 

Γνώριζε η Μαρία πως δεν είχε σχεδόν τίποτε φαγώσιμο στο σπίτι πιά. Μα, σαν Ελληνίδα, τιμώντας την παράδοση της φιλοξενίας, έκανε ότι κάνουμε δίχως σκέψη, ακόμα και σήμερα. 

Έξι αυγά είχε μόνο. Από ένα αυτή, ο άντρας της και το παιδί - θα έτρωγαν αύριο δυο φορές… Δίστασε για μια στιγμή. «Με ποιούς είσαι;» τον ρώτησε. «Με τους ανθρώπους.» της απάντησε. Αυτό αρκεί. Και ο νοών, νοείτω.

Έβαλε στο τηγάνι λίγες σταγόνες λάδι, είχε κι ο τενεκές αδειάσει. Χτύπησε και τα έξι αυγά και σε λίγο έβαλε μπροστά του λίγο ψωμί, ένα ποτήρι νερό και την αχνιστή ομελέτα. 

Χύμηξε να φάει ακόμα και το πιάτο, έκανε σαν λιμασμένος σκύλος. Στο μεταξύ, η μάνα μου, σκελετωμένο παιδάκι σαν αυτά που βλέπεις στις φωτογραφίες της Γερμανικής Κατοχής, ξύπνησε από τη μυρωδιά του φαγητού – θυμάσαι πόσο λαχταριστά μυρίζουν τα ψημένα αυγά... Τον κοίταξε με μάτια ολοστρόγγυλα από νύστα και κυρίως από πείνα και καθώς το παλικάρι άνοιξε το στόμα του να φάει την τελευταία μπουκιά, ψέλλισε «Μανούλα… πάν’ τ’ αυγά!».

Την κουβέντα αυτή, όσα χρόνια κι αν περάσανε από τότε, δεν την ξέχασε ποτέ καμιά από τις δυό – ούτε η μάνα μου, ούτε η γιαγιά μου μέχρι που αναχώρησαν για άλλα μέρη. Είναι μερικές κουβέντες που σε στοιχειώνουνε. Κι είναι κάποιες στιγμές που καλείσαι να αποφασίσεις αν θα κρατήσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις για πάρτη σου ή αν θα το μοιραστείς με κάποιον που βρίσκεται σε μεγαλύτερη ανάγκη από σένα. Και τότε... Έτσι είναι όμως που δοκιμάζεσαι αν σωστά δηλώνεις στα χαρτιά «άνθρωπος».

Έμεινε το αγόρι με την τελευταία πιρουνιά μετέωρη. «Δεν έχεις άλλα;», ρώτησε. «Πού να τα βρω, άνθρωπέ μου; Έχει μείνει και καμιά κότα ζωντανή;» Κατέβασε το πιρούνι κι έκανε πέρα το πιάτο ντροπιασμένος. «Δώσ’ τη μπουκιά στο παιδί, αμαρτία είναι» είπε.

Προτού χαράξει ο ουρανός και τον προδώσει ο ήλιος, ο νεαρός αντάρτης έφυγε όπως ήρθε – σαν τον άνεμο και ποιός ξέρει αν έζησε άραγε να δει απογόνους... «Σ’ ευχαριστώ, κυρά μου, νά ‘σαι καλά, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να στο ξεπληρώσω». «Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό» απάντησε η Μαρία «Κάποιας μάνας παιδί είσαι κι εσύ. Άμε τώρα στο καλό και καλά ξεμπερδέματα».

Καλά ξεμπερδέματα… Μεγάλη κουβέντα. Έτσι που κάνει κύκλους η Ιστορία, θα έχει απομείνει κανένας ζωντανός όταν έρθουν τα ξεμπερδέματα να μας τα διηγηθεί; 

Το πρωί εκείνο, η Γιαγιά-Μαρία ντύθηκε, χτενίστηκε και τοίχο-τοίχο, προσεχτικά μη φάει καμιά αδέσποτη σφαίρα, πήγε στη γειτόνισσα να ανταλλάξει το ρούχο που έραψε με λίγο καλαμποκάλευρο, να βράσει χυλό, να φάνε σούπα. Βγήκε έξω περήφανη, με το κεφάλι ψηλά και με την αισιοδοξία πως κάπως θα βγει κι αυτή η μέρα. Ο ήλιος φώτιζε το όμορφο πρόσωπο της και της έλουζε τα μαλλιά. Ξέρεις πως είναι ο χειμωνιάτικος ήλιος στον καθαρό ουρανό μετά τη βροχή, ίσως να υπήρχαν στον ορίζοντα και ουράνια τόξα.

  

ΟΜΕΛΕΤΑ ΣΑΜΣΑΡΑ

(για 3 άτομα)

Την ομελέτα που θα φτιάξω σήμερα, θα την ονομάσω «Σαμσάρα». Samsara, στα Σανσκριτικά, σημαίνει Κύκλος της Εξαρτημένης Ύπαρξης. Τι θέλει να πει ο «ποιητής»; Πως δεν υπάρχει κανένα αισθανόμενο ον φύσει ανεξάρτητο και τίποτε αυθύπαρκτο. Προηγήθηκε μια αλυσίδα γεγονότων για να υπάρξεις. Αν αμφιβάλεις, αναλογίσου πως προέκυψε η γέννησή σου και πως έφτασες εκεί που βρίσκεσαι σήμερα. 

Όλα αποτέλεσμα της αλληλεξάρτησης. Κι ό,τι μας εγκλωβίζει σε έναν αέναο κύκλο ατέρμονης ανθρώπινης δυστυχίας παράγεται από τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα και τις ανόητες σκέψεις που δηλητηριάζουν τις σχέσεις μας με ό,τι πετάει, κολυμπάει ή περπατάει στη Γη...

Τα καλά νέα είναι πως υπάρχει τρόπος να απελευθερωθεί κανείς. Τα κακά νέα είναι πως – ως συνήθως σ’ αυτή την παλιοζωή - χρειάζεται πολλή δουλειά. Όποιος αποφασίσει να αλλάξει τη ζωή του, θα χρειαστεί να καθαρίσει πρώτα το νου του από τσουκνίδες κι αγριόχορτα που έσπειρε ο ίδιος στο παρελθόν με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του και να θελήσει συνειδητά να φυτέψει στη θέση τους λουλούδια. Τότε θα έχει την ευκαιρία να δει τον κόσμο «αλλιώς», κάτω από ένα άλλο φως.

Αν περιμένεις, ελπίζοντας ο κόσμος να αλλάξει μια μέρα από μόνος του, μάλλον θα περιμένεις για πολύ. Μπορείς βέβαια να συμβιβαστείς ή να «πουληθείς», να σκοτώσεις όσους προφτάσεις ή να θυσιαστείς. Με τον πόλεμο μόνο αίμα και δάκρυα θα χυθούν - κι αυτά για όσο υπάρχουν κάποιοι να σε θυμούνται. Είδες όμως να αλλάζει κάτι ουσιαστικά; Υπάρχουν άνθρωποι ικανοί ακόμα και την πιο όμορφη ιδεολογία να την μαγαρίσουν μόλις χορτάσουν και καθίσουν σε μια «καρέκλα». Αλλάζει βέβαια το περιτύλιγμα, η μόδα, η τεχνολογία, η ταχύτητα. 

Όταν όμως αλλάζουν οι άνθρωποι εσωτερικά, υπέροχες έμφυτες ιδιότητες, ικανότητες και δυνατότητες αποκαλύπτονται που είναι ωφέλιμες για όλους. Ούτε που φαντάζεσαι τι πλούτος και πόση δύναμη κρύβονται μέσα σου. 

Αυτό είναι ταξίδι χωρίς ματαίωση και χωρίς επιστροφή. Αλλά, δεν θα επεκταθώ άλλο σ’ αυτό το φιλοσοφικό χωράφι σήμερα γιατί έχουμε και «σαμσαρικές» δουλειές.

ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

(Μην ανησυχείς, η ομελέτα μου τρώγεται κι ας μοιάζει συμβολική) 

• 150 γρ. τυρί κίτρινο (για την αλαζονική υπερηφάνεια)
• 1 μεγάλη πράσινη πιπεριά (για τη ζήλια και τον φθόνο)
• ½ φλιτζάνι γάλα (για την αβάσταχτη επιθυμία και την προσκόλληση)
• Ελαιόλαδο (για την ανοησία και την άγνοια)
• Ψωμί (για την απληστία και την τσιγκουνιά)
• Καυτερό κόκκινο πιπέρι (για την οργή και τη μνησικακία)

• 1 κρεμμύδι ξερό (για τις πίκρες που φέρνουν δάκρυα)
• Αλάτι (για τη μνήμη που εμποδίζει την επανάληψη της βλακείας)
• 1 χούφτα ελιές Καλαμών κομμένες σε ροδέλες (για να φωνάξεις πως «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», όσο κι αν την πετσοκόψουν)
• 1 μεγάλη πατάτα (για να σιγοτραγουδήσεις «Τούτη η γη που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε»)

• Και… 6 αυγά (για αυτό που μας ενώνει όλους σ΄αυτό το σύμπαν της αλληλεξάρτησης που δημιουργήσαμε). 

Επίτηδες τα άφησα τελευταία τα αυγά. Όλοι γνωρίζουμε πως χωρίς αυτά δεν φτιάχνουμε ομελέτα… Όπως, χωρίς ενότητα, δεν πρόκειται να δούμε φως.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Το μόνο που δεν θα βάλεις στο τηγάνι σου είναι το ψωμί και οι ελιές. Με το ψωμί θα συνοδεύσεις την ομελέτα και με τις ελιές θα στολίσεις την πιατέλα που θα τη σερβίρεις.

Σοτάρεις στο λάδι πρώτα την πατάτα κομμένη σε μικρούς κύβους μαζί με το κρεμμύδι και σε λίγο τα ψιλοκομμένα λαχανικά. Αλατοπιπερώνεις. Προσοχή στο αλάτι γιατί το τυρί είναι αλμυρό. Προσθέτεις τα υγρά καλά χτυπημένα και το τυρί κομμένο σε κύβους. Χαμηλώνεις τη φωτιά και σκεπάζεις να φουσκώσει. Μόλις ψηθεί από κάτω, τη γυρίζεις να ψηθεί και από την άλλη πλευρά. Τη γυρίζεις προσεχτικά γιατί με τη Σαμσάρα δεν παίζουμε…

Είναι νόστιμη αυτή η ομελέτα. Όπως αυτές που ξέρεις να φτιάχνεις κι εσύ. Όμως τόσο νόστιμη, όσο εκείνη που έφαγε μια νύχτα παγερή ένας κατατρεγμένος πεινασμένος άνθρωπος, δεν πρόκειται να την πετύχω ποτέ... Το εύχομαι, δηλαδή. Γιατί, ένας Εμφύλιος Πόλεμος δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Βοήθα όπως μπορείς να συνεχίσει να λάμπει για όλους ο ήλιος κάθε πρωί…

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΚΟΥΦΕΤΟ ΑΜΥΓΔΑΛΟ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΚΟΥΦΕΤΟ ΑΜΥΓΔΑΛΟ

(ο δικός μου οδηγός επιβίωσης του ζευγαριού)

 

Καλωσήρθες! Σε περίμενα. Ήξερα πως μετά τα «σουρεαλιστικά» της προηγούμενης εβδομάδας, θα ξαναρχόσουν. Καλά έκανες γιατί έχω «πράμα» να σου πω! Η συμβίωση μπορεί να αποτελέσει πηγή χαράς. Κι όποιος νιώθει καλά, μοιράζεται τη χαρά του με τους άλλους. Αν το έκαναν όλοι αυτό, ίσως ζούσαμε σε καλύτερο κόσμο.

Θυμάσαι εκείνο τον στίχο στον τοίχο;…«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου τη μελαγχολία». Τίποτε δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν, ούτε καν εμείς. Το «πριν» και το «παλιά», είναι μακαρίτες. Σε όλες τις σχέσεις, υπάρχει τέλος. Χωρισμός, θάνατος, άνοια ή απλώς αδιαφορία και πλήξη. Χειρότερο αυτό κι απ’ τον θάνατο γιατί αποσυντίθεσαι αργά και βασανιστικά. Όμως, μέχρι να έρθει το τέλος, έχουμε μπροστά μας ζωή!

Δεν έχω τη μαγική συνταγή για να σωθεί μια σχέση. Όμως, πολλά μπορούν να γίνουν προτού ο έρωτάς σου ξεψυχήσει. Αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την κάνει άλλος για λογαριασμό σου. Μόνο εσύ! Υπάρχουν λύσεις που τις μαγειρεύουμε εμείς. Το μέλλον σου γεννιέται την κάθε στιγμή, στο "εδώ και τώρα", στο παρόν, και μια δική σου αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Υπάρχουν «μυστικά» που, κατά βάθος, όλοι τα γνωρίζουμε. Αλλά, είτε δεν τα θυμόμαστε είτε δεν τα εφαρμόζουμε. Στα 25 χρόνια χαρούμενης συμβίωσης με τον «καλό» μου, κάτι κάναμε κι εμείς ώστε να εκπληρωθεί η ευχή των φίλων μας «να ζήσετε ευτυχισμένοι»!

Όμως, πριν στα πω όλα αυτά, θέλω πρώτα να σου πω πώς φτιάχνω Σπιτικό Κουφέτο. Πάλι ξεστράτισα από την παραδοσιακή συνταγή, αλλά ωραίο μου έγινε κι αυτό!

ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΚΟΥΦΕΤΟ ΜΟΥ

(Φτάνει για 4 άτομα αλλά αν είναι να φάνε κι άλλοι, η δόση δεκαπλασιάζεται)

 

100 γρ. αμύγδαλα

50 γρ. μέλι

Λίγη τριμμένη κανέλα

1 σφηνάκι γλυκό σπιτικό κρασί (απ’ αυτό που αρέσει στη Ρούλα, ξέρει αυτή!)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ο… «κανονικός» κόσμος ξεφλουδίζει τα αμύγδαλα αφού πρώτα τα ζεματίσει και τα στεγνώνει, πριν τα ψήσει. Εμάς, μας αρέσουν τα φλούδια. Επίσης, ο «κανονικός» κόσμος, συνήθως χρησιμοποιεί κονιάκ ή ούζο (όπως η Ρούλα) ή λίγο νερό, αντί για κρασί.

Σε ένα βαθύ τηγάνι καβουρδίζω λίγο τα αμύγδαλα, ρίχνω το 1/3 από το μέλι κι ανακατεύω συνεχώς για να μην «πιάσει». Πασπαλίζω με κανέλα. 

Μόλις πάρουν χρώμα, προσθέτω το κρασί και το υπόλοιπο μέλι κι ανακατεύω. Σχεδόν αμέσως, κατεβάζω από τη φωτιά και το αδειάζω σε ένα πιάτο να κρυώσει. Ύστερα... το τρώμε με το κουταλάκι! 

Συναρπαστικό, «εθιστικό» επιδόρπιο που ταιριάζει πολύ με παγωτό βανίλια ή γιαούρτι. Αν σου έρθουν ξαφνικά καλεσμένοι και δεν έχεις γλυκό να τους κεράσεις, γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά.

Ας περάσουμε τώρα στο… «ψητό». Να σου πω τι προσπαθούμε, όσο είναι ανθρώπινα δυνατό, να εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα με τον σύντροφό μου:

Προσωπικότητα και Διαφορές

Είμαστε διαφορετικοί όσο δεν παίρνει! Στην ηλικία, στον χαρακτήρα, στα μουσικά γούστα, σε μια απίστευτα μεγάλη λίστα από σημαντικά θέματα. Στην αρχή, προσπάθησε ο ένας να αλλάξει τον άλλο, αλλά - ευτυχώς - χωρίς επιτυχία. Έχω να σου πω πως, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν πολλοί, οι διαφορές και μάλιστα οι ακραίες αντιθέσεις είναι που δίνουν στη ζωή μας γεύση, μας κρατάνε ξύπνιους και δεν βαριόμαστε ποτέ! 

Τείνω να πιστέψω πως η διαφορετικότητα και όχι η ομοιότητα είναι το μυστικό μιας πετυχημένης σχέσης. Σαν τις γεύσεις σε ένα φαγητό όταν δεν είναι "φλατ". Δεν μείναμε οι ίδιοι. Φυσικά και αλλάξαμε μέσα σε 25 χρόνια. Ευνοηθήκαμε όμως να αλλάξουμε με τρόπο συμβατό.

  

Επικοινωνία και Υποστήριξη

Είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση να ικανοποιήσουμε ο ένας τις ανάγκες του άλλου και να τον στηρίξουμε στην υλοποίηση των στόχων του, ακόμα κι αν αυτοί δεν μας ενδιαφέρουν προσωπικά. Όποτε ο ένας περνούσε φάση κατάθλιψης, ο άλλος πάντα τον «ανέβαζε». Μοιραζόμαστε οτιδήποτε σημαντικό μας συμβαίνει. Μιλάμε. Ακούμε και την απάντηση. Όσο δυσάρεστη κι αν είναι η αλήθεια μας, βρίσκουμε έναν εύπεπτο και δημιουργικό τρόπο να την πούμε και στη συνέχεια ψάχνουμε για μια λύση. 

Χωρίς ενοχές και προκατάληψη προσπαθούμε να ακούμε αυτό που λέγεται τώρα. Όχι αυτό που νομίζουμε ότι θα ειπωθεί, επειδή λέχθηκε χθες, προχθές, πέρυσι. Σε μια διαφωνία, δεν απαριθμούμε τα λάθη του άλλου από τη μέρα που γεννήθηκε. Δεν παίζουμε το ρόλο «θύματος», «ανακριτή», «τρομοκράτη», «απόμακρου». Κάνουμε ελιγμούς και μικρούς συμβιβασμούς, που όμως δεν καταπατούν τις βασικές μας αρχές και πεποιθήσεις. Συζήτηση για σοβαρά θέματα, δεν γίνεται ώρες που είμαστε κουρασμένοι, βιαζόμαστε ή είμαστε νηστικοί. Ο πεινασμένος άνθρωπος, και ειδικά ο αρσενικός, δεν είναι συνεργάσιμος. 

Γενικά στη ζωή, καλό είναι να μην παίρνουμε προσωπικά οτιδήποτε λέει οποιοσδήποτε. Κάθε άνθρωπος, ζει στον δικό του κόσμο. Κρίνει σύμφωνα με τις δικές του γνώσεις, εμπειρίες, επιθυμίες, ανάγκες. Το «έχω δίκιο - έχεις άδικο», δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Ήρεμα κι ευγενικά, με ειλικρίνεια και σαφήνεια μπορεί να εξηγήσει κανείς στον άλλο τι έχει ο ίδιος ανάγκη για να νιώθει καλά στην κοινή ζωή.

Συμπεριφορά

Το Εγώ γίνεται Εμείς. Εκτός από αντρόγυνο είμαστε και φίλοι. Μην κάνεις ποτέ το λάθος και θεωρήσεις τον άλλο «δεδομένο» επειδή κάποτε σου άνοιξε την καρδιά του. Ακολουθούμε το savoir faire (ή savoir vivre, όπως το λένε κάποιοι). Προσβολές, βρισιές, μικρότητες, κάθε λογής γαϊδουριές, δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Είναι μαζί μου "τζέντλεμαν" και είμαι "κυρία". Αν χρειάζεται, υπάρχει και η συγνώμη. Αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Δεν μπορεί για όλα να φταίνε πάντοτε οι άλλοι. 

Η αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό μας. Εσύ αποφασίζεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κοιτάς σε έναν καθρέφτη. Αν βελτιώνεις μέρα με τη μέρα τον εαυτό σου, θα δεις και το περιβάλλον σου να αλλάζει προς το καλύτερο. 

Ο εξωτερικός κόσμος είναι αντανάκλαση της δικής μας στάσης και διάθεσης. Θα έχεις ακούσει για τις δέκα διαφορετικές ιστορίες που διηγούνται στο Δικαστήριο οι δέκα διαφορετικοί μάρτυρες στο ίδιο συμβάν. Έτσι γίνεται και σε κάθε σχέση. Στην ίδια ταινία παίζουμε, αλλά άλλο «έργο» βιώνει ο καθένας.

Ο Ιερός Χώρος του Σπιτιού και η Κοινωνικότητα

Προβλήματα, καυγάδες στη δουλειά σου, φρόντισε να μην περνούν μαζί σου το κατώφλι του σπιτιού σου. Κλείδωσέ τους - όξω απ’ την πόρτα και ξουτ! - τράβα και τον σύρτη. Γιατί στο σπίτι σου υπάρχει κάποιος που (ακόμα) σε αγαπάει και (προς το παρόν) σε περιμένει. 

Ένα σπίτι δεν είναι... καφενείο, ταβέρνα, μπαρ, παιδική χαρά, γραφείο κοινωνικής πρόνοιας. Γι’ αυτό άλλωστε λέγεται «σπίτι». Σε άπληστα παιδιά, αδιάκριτους φίλους ή συγγενείς, λέγε «όχι». Όπως στα καλά ξενοδοχεία, ας μπαίνει στην πόρτα πού και πού ένα «Μην Ενοχλείτε» ή «Ο Σκύλος Δαγκώνει». Καλή η κοινωνικότητα, η γενναιοδωρία και το καθήκον, αλλά με μέτρο κι αυτά, όπως όλα. Και ιδιαίτερα προσοχή στα ανθρώπινα… Βαμπίρ. Ζουν ανάμεσά μας γι' αυτό φυλάξου!

Συναντάμε ανθρώπους που ενδιαφέρουν και τους δυο μας. Διαφορετικά καθένας βλέπει τους δικούς του. Μόνος του. Ζούμε απελευθερωμένοι από τύπους και έθιμα χωρίς να προσβάλλουμε κανέναν και δεν ακολουθούμε τα κοινωνικά «πρέπει», εκτός κι αν στ’ αλήθεια τα εγκρίνουμε και μας αρέσουν. Δυο τρεις φορές μείναμε σπίτι οι δυό μας με τη γάτα την Παραμονή Πρωτοχρονιάς και περάσαμε πάρα πολύ καλά. Φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε, όλα τα κάναμε! Όλα μια ιδέα είναι. Συχνά, μια καταναλωτική ιδέα.

Ερωτική Ατμόσφαιρα

Δεν έχω ακούσει να έχει σώσει, από μόνο του, το σεξ κανένα γάμο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι καλό πράγμα. Χωρίς αυτό δεν θα ήμασταν αυτή τη στιγμή εδώ, εσύ κι εγώ. Όσο για την ερωτική ατμόσφαιρα… 

Φαντάσου σκηνικό: Εκεί που δεν το περιμένει, την πλησιάζει και της δίνει ένα κόκκινο μήλο ενώ της ψιθυρίζει στο αυτί: «Αυτό, μου το έδωσε το Φίδι για σένα...». Ή της αφήνει ένα σημείωμα: «Σε περιμένω το βράδυ κάτω απ’ τη μηλιά... θα έρθει και το Φίδι!»... ή άλλο: «Me Tarzan, You Jane - σε περιμένω στη σπηλιά - έλα χωρίς το τομάρι σου!». Εμένα μου αρέσουν πολύ κάτι τέτοια, όμως δυστυχώς δεν τα έχει ασπαστεί ακόμα απολύτως ο δικός μου... 

Τέλος πάντων! Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό από δυο μάτια που βυθίζουν με λατρεία το βλέμμα μέσα στα δικά σου. Ο καλύτερος πρόλογος για... οτιδήποτε ήθελε προκύψει. Ο ρομαντισμός είναι ένα πολύ καλό ορεκτικό. Δες και την ανάρτηση μου «Καπνιστός Σολομός για 2» για να πάρεις ιδέες. Αν και δε σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ! 

Σημαντικό: Σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται να εκφράζεις την αγάπη σου! Να λες κάθε μέρα «Σ’ αγαπάω!» Δεν είναι ντροπή. Η αγάπη – αντίθετα από τον οίκτο και την αυτολύπηση - είναι η μεγάλη δύναμη! Επίσης, μια ερωτική εξομολόγηση, σαν αναμνηστικό εμβόλιο πού και πού, δεν βλάπτει.

Κοινή Μνήμη

Επέτειοι! Δεν θα σου πω τα συνηθισμένα «Ου λησμονήσεις την επέτειο του γάμου σου μηδέ του αρραβώνα σου». 

Η σημαντικότερη επέτειος για εσάς θα μπορούσε να είναι η ημερομηνία που η αγάπη σας αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο. Όταν οι δύο γίνατε «ένα». Τότε που χάθηκε για λίγο ο χρόνος, και ο χώρος διαλύθηκε σε φως... Θυμάσαι;

Γιορτάστε τη δική σας μέρα, κάθε μήνα, οι δυό σας μόνο, μυστικά ή φανερά. Την ημέρα που γεννήθηκε το δικό σας «παραμύθι». 

Αυτό το κόλπο είναι δοκιμασμένο από εμάς 300 φορές και δουλεύει τρελά! Διαλύει άμεσα οτιδήποτε αρνητικό τυχόν προκύψει μέσα στον μήνα.

Πίστη και Εμπιστοσύνη

Η ζήλια, όταν προκύπτει από στιγμιαία ανασφάλεια του ενός, αποφεύγεται να εκφράζεται επειδή γνωρίζουμε πόσο "ξενερωτική" είναι και πόσο εύκολα μπορεί να οδηγήσει στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Επίσης, όσο «πασέ» κι αν ακούγεται, δεν ξενοπηδάμε. Κοιτάμε όμως ελεύθερα και μιλάμε με όποιον κι όποια θέλουμε, όπως και όποτε θέλουμε - φάτε μάτια ψάρια, που λέει η παροιμία. Έπειτα, μεταφέρουμε την παραγόμενη ερωτική ενέργεια στο σπίτι μας. Όμως, αυτό το σπορ θέλει προσοχή. Σε εμάς πέτυχε μόνο επειδή πριν γνωριστούμε είχαμε χορτάσει από έρωτες όλων των ειδών και δεν υπήρχε κανένα απωθημένο. 

Μαθαίνει ο άνθρωπος μέσα από τις ερωτικές σχέσεις τον κόσμο και τον εαυτό του, τα «θέλω» και τα «δεν θέλω» του. Ωριμάζει ψυχολογικά, αποκτάει αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Διαφορετικά ή μένεις με μια ανικανοποίητη ανάγκη όλη σου τη ζωή ή την υλοποιείς ξαφνικά στην κλιμακτήριο, κάνεις το σπίτι σου «καλοκαιρινό» κι όλοι νομίζουν πως τρελάθηκες. Ή απλώς βολεύεσαι με το πρώτο άτομο που θα σε παντρέψει ο μπαμπάς σου για δικούς του λόγους κι έτσι δεν θα μπορέσεις να μάθεις ποτέ πόσα καλούδια έχει η Φύση... Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα φυσικά. Εξαίρεση: Ο πρώτος που θα σου τύχει να είναι ο Πρίγκηπας ή η Πριγκίπισσα του παραμυθιού. Αυτό είναι βέβαια σαν να πετάς στον αέρα μια κλωστή και να περνάει από μόνη της μέσα από την τρύπα της βελόνας. Δεν αποκλείεται πάντως να σου συμβεί κι αυτό. Υπάρχει και το κάρμα...

Συνεργασία και Δουλειές στο Σπίτι

Αν δεν σου περισσεύουν λεφτά για οικιακή βοηθό, σοφέρ, μπάτλερ, σεφ, αναλογίσου τα παρακάτω: εύρεση χρημάτων, καθαριότητα, σκουπίδια, ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, πλυντήριο, σίδερο, πιάτα, ψώνια, μαγείρεμα ή εύρεση junk τροφής, κήπος, βεράντα, φροντίδα οικιακών ζώων με ουρά κι άλλες ... «ουρές» σε δημόσιες υπηρεσίες... Είναι κι άλλα πολλά και ουφ! – μόνο που τα γράφω, κουράστηκα. 

Από την αρχή μοιραζόμαστε δίκαια δουλειές και υποχρεώσεις μέσα κι έξω από το σπίτι. Όχι σύμφωνα με τα φυλετικά καθιερωμένα (ο άντρας στο τιμόνι η γυναίκα στην κουζίνα) αλλά αναλόγως με τις δεξιότητες και τις προτιμήσεις του καθένα μας. Σου προτείνω να το κάνεις κι εσύ. Εξαίρεση: Κάνε μόνος ή μόνη σου όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα στην περίπτωση που απολαμβάνεις να ζεις τη ζωή σου ως «θύμα». Δεν είναι αστείο. Γνωρίζω ανθρώπους που μόνο έτσι "τη βρίσκουν". 

Με τον Γιώργο δουλέψαμε μαζί τα πρώτα χρόνια. Κάνουμε το ίδιο επάγγελμα, έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε βαθύτερα και να εκτιμήσουμε ο ένας τον άλλο ακόμα περισσότερο σε δύσκολες συνθήκες. Υπό πίεση βγάζει ο άνθρωπος τον αληθινό του ή τον κρυφό του εαυτό. Με προσωπικό μόχθο σπάσαμε τα νύχια μας κι ανακαινίσαμε ένα μισοερειπωμένο παραδοσιακό σπίτι. Επίσης, αναθρέψαμε 4 υπέροχα γατιά, το μεγαλύτερο έφτασε τα 20 χρόνια. Όποιος έχει παρόμοια εμπειρία, γνωρίζει πόσα κοινά στοιχεία έχει η διαδικασία με το μεγάλωμα ανθρώπινων παιδιών και πόσο δυνατά δένει κάτι τέτοιο ένα ζευγάρι.

Παιχνίδια και Αλλαγές

Η αλήθεια είναι πως δεν με πηγαίνει πια στο Λούνα Παρκ τόσο συχνά, όσο θα ήθελα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’ αυτή τη ζωή… Έχουμε όμως δικά μας μικρά τελετουργικά. Συνήθειες που μας διασκεδάζουν. Χρησιμοποιούμε ακόμα τα υποκοριστικά της πρώτης περιόδου. Τα αρκουδάκια στο κρεβάτι μας έχουν πια… δική τους ζωή και ονόματα. Κάνουμε μαζί τους πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις αλλά επειδή δεν έχουν μάθει ακόμα να μιλάνε, μας αφήνουν χειρόγραφα σημειώματα τα οποία είναι... συλλεκτικά. 

Μέσα στα "παιχνίδια", είναι και αλλαγή στην εξωτερική εμφάνιση μιας γυναίκας. Παίζει κι αυτή το ρόλο της. Όχι στο βαθμό που να μπαίνεις στο σπίτι και να σε ρωτάει ποιά είσαι... Όμως, αν αλλάζεις πού και πού τρόπο ντυσίματος, χρώμα μαλλιών, μακιγιάζ, είναι πιθανό να του καλύπτεις την ανάγκη του για κάτι… «άλλο». Και η αλλαγή αρώματος βοηθάει!

Δώρα

Ένα δώρο δεν χρειάζεται να κοστίζει μια περιουσία. Η αγάπη με την οποία προσφέρεται είναι που το κάνει να λάμπει (...σαν διαμάντι). Φυσικά, και τα διαμάντια είναι αποδεκτά... «Σε έχω πάντοτε στο νου μου!» θα έλεγε, αν είχε δική του μιλιά, το δώρο. Δεν είναι απαραίτητο να δίνεται μόνο σε επετείους, γενέθλια, γιορτές. 

Οι εραστές αγαπούν τις εκπλήξεις. Οποιοδήποτε μεγάλο ή μικρό, αγοραστό ή χειροποίητο είναι καλό εφόσον φυσικά ταιριάζει με τα γούστα του παραλήπτη. Ακόμα κι ένα κυκλάμινο το φθινόπωρο, μια μαργαρίτα την άνοιξη... 

Τον πρώτο καιρό, ο καλός μου, μού έφερνε λουλούδια γιατί δεν με γνώριζε καλά και νόμιζε ότι είμαι συνηθισμένο κορίτσι. Όμως σύντομα κατάλαβε ότι είμαι άλλο «φρούτο» και πλέον μου φέρνει σουβλάκια, τα οποία και εκτιμώ πολύ περισσότερο. Από την πλευρά μου, στήνω ολόκληρα σκηνικά, τον πάω σε μέρη υπέροχα και του κάνω εκπλήξεις που τον αφήνουν «ξερό»!

Εξερευνήστε Μαζί

Δεν είναι μόνο τα πολλά βιβλία που συνεχίζουμε και διαβάζουμε. Δοκιμάζουμε ό,τι μπορεί να φέρει χαρά. Από ουζάκι στην παραλία μέχρι Bungee Jumping. Ίσως ένας από τους καλύτερους τρόπους να αναθερμάνεις μια σχέση είναι τα ταξίδια! Μακρινά, κοντινά, σε μέρη εξωτικά. Δεν έχει τόση διαφορά όσο νομίζει κανείς. Καμιά φορά στα μέρη τα «εξωτικά» κουβαλάμε μαζί προσδοκίες – τόσες που στην επιστροφή δεν χωράνε στη βαλίτσα μαζί με την απογοήτευση... 

Κάπου κοντά σας, θα υπάρχει μια θάλασσα, μια λίμνη, ένα ποτάμι, ένα βουνό, έστω ένας λόφος για ημερήσια εξόρμηση. Ποδήλατο, τρέξιμο, περπάτημα. Να ανοίξει λίγο το μάτι και η καρδιά. Βοηθάει το οξυγόνο να καθαρίσει η σκέψη σου. Όλα στη φύση δείχνουν πάντα πιο όμορφα κατά ένα μαγικό - ή μάλλον εντελώς φυσικό - τρόπο. 

Δεν γίνεται αυτό; Η πόλη σας, σίγουρα θα έχει ανεξερεύνητα μέρη. Ένα Μουσείο, μια έκθεση Τέχνης, ένα Πολιτιστικό Κέντρο, μια συναυλία, μια παράσταση. Μια βόλτα στους δρόμους και στις πλατείες, με ήλιο ή με χιόνι, έχει κι αυτή το ενδιαφέρον της. 

Ούτε κι αυτό; Ίντερνετ υπάρχει, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ τώρα. Σερφάρισμα λοιπόν, ταξίδια στα διαδικτυακά κύματα, οι δυο σας. Μάθετε κάτι καινούριο μαζί. Μια Επιστήμη, μια Τέχνη, μια Ξένη Γλώσσα, Γιόγκα, Διαλογισμό. Κάτι που να σας συναρπάσει. Τα εσωτερικά ταξίδια, είναι κι αυτά πολύ ενδιαφέροντα! 

Έτσι κάνουμε και μπορούμε να έχουμε πάντα κάτι ενδιαφέρον να μοιραστούμε στις συζητήσεις μας.

Η κοινή ζωή μπορεί να είναι γεμάτη νόημα, εμπειρίες, γνώση, αγάπη, χαρά και ουσία! 

Σκέψου κι εσύ τι άλλο μπορείς να κάνεις για να απογειώσεις τη σχέση σου! Κι αφού το βρεις, μη μένεις στη σκέψη. Κάνε το αμέσως - σήμερα, τώρα!

με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Αν δεν έχεις σχέση, σκέψου σήμερα, μήπως ανάμεσα στους ανθρώπους που ήδη γνωρίζεις υπάρχει κάποιος κατάλληλος για σένα. Κι αν όχι, ο πλανήτης είναι γεμάτος από ενδιαφέροντες ανθρώπους. Κάπου υπάρχει τουλάχιστον ένας και για σένα, δεν μπορεί!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΑΝΤΡΑΣ ΨΗΤΟΣ για… 25 χρόνια!

ΑΝΤΡΑΣ ΨΗΤΟΣ για… 25 χρόνια!

(Όχι ότι κι ότι… αλλά ό,τι πρέπει, ούτε ωμός, ούτε κάρβουνο)

Υπάρχουν γυναίκες που πιστεύουν στα μάγια. Πως να τον "δέσεις" και τα λοιπά. Η αφεντιά μου, πιστεύει στη μαγεία των στιγμών…

 

Με βρίσκεις σε μια ιδιαίτερη στιγμή, 8 του Σεπτέμβρη 2013, κλείνουμε με τον σύντροφό μου 25 χρόνια που είμαστε μαζί. Πρόσεξες; Είπα «σύντροφος» και «μαζί». Παντρεμένοι 21 χρόνια, όμως αν έλεγα ο «σύζυγός μου», για μένα θα χανόταν μια μερίδα μαγείας. Καταλαβαίνεις;

Να σου εξηγήσω τι εννοώ «σύντροφος». Βλέποντας τον αρσενικό που έχεις στη ζωή και στο σπίτι σου ως «αιώνιο εραστή» κι όχι ως… κουβαλητή, προστάτη, χρηματοδότη, πατέρα, γιο, υπηρέτη, ηλεκτρολόγο, υδραυλικό, σοφέρ, κηπουρό, μηχανή του σεξ, δοχείο γκρίνιας, ψυχοθεραπευτή και ό,τι άλλο βάλει το θηλυκό μυαλό σου, κέρδος θα έχεις.

Όσο για το «μαζί», εδώ είναι το ζουμί! «Μαζί» δεν είναι, όπως λένε και οι σοφοί ψυχολόγοι, το να κρατάς για πάντα τον άλλο από το χεράκι, μη σου φύγει, και να μην κοιτάς τίποτα άλλο πέρα από τα γοητευτικά του μάτια. 

Η ικανοποίηση και η διάρκεια σε μια σχέση δυο ανθρώπων - ακριβώς όπως και στη φιλία - εξαρτάται από το αν στη ζωή προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση και κατά πόσο έχουν κοινούς απώτερους στόχους και ιδανικά. Με αγάπη σου το λέω: αν θες να σου κρατήσει ένας άντρας για πολύ, σκέψου το αυτό πριν δεσμευτείς.

Δεν το έχω ξεχάσει, θα σου πω παρακάτω οπωσδήποτε τη συνταγή «Άντρας ψητός για 25 χρόνια» και τα υλικά της και πως ψήνεται, αλλά πρώτα να διευκρινίσω τι εννοώ «αιώνιος εραστής».

Δεν φαντάζομαι να περιμένεις τίποτε φαντασμαγορικό μετά από 25 χρόνια συμβίωσης. Ζήσαμε τρελές και καυτές φάσεις, κάναμε υψηλές πτήσεις, απ’ αυτές που ξεχνάς και τ’ όνομά σου αλλά, όπως συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, ύστερα από τα πρώτα 4 χρόνια, ήπια πράγματα θα ανθίσουν στα σεντόνια σου. Κι όποιος πει το αντίθετο, αν δεν το δεις σε βίντεο, μην τον πιστέψεις εύκολα. 

Πολλοί νομίζουν πως μόνο σ’ αυτούς συμβαίνει η μετάλλαξη και ντρέπονται να το  ομολογήσουν, λες και πρόκειται για προσωπική τους ανεπάρκεια. Μετά τα πρώτα χρόνια έντασης και με το πέρασμα της ηλικίας, συνήθως τα σκεπάσματα γίνονται πιο τρυφερά και γλυκά, αφήνοντας όμως μια ανάλαφρη αίσθηση χαράς που διαρκεί περισσότερο κι από τον πιο εξαίσιο ιστορικό Ωωω!..ργασμό που έγινε ποτέ.

Η αλλαγή, μέρος της ζωής είναι. Φυσικά και θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα, όπως σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Καθένας βιώνει τον κόσμο κατά πως αισθάνεται την κάθε στιγμή. Αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, είναι υποκειμενικό. 

Οι άνθρωποι, όπως ίσως ήδη αντιλήφθηκες, δεν είναι ούτε λογικά όντα, ούτε αλάνθαστοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές – αν και ορισμένοι μεταξύ μας είναι αρκετά «υπολογιστές». Συναισθηματικά όντα είμαστε, εκκρίνουμε ορμόνες και άλλα σωματικά υγρά και λειτουργούμε χημικά.

Τώρα που είπα για «χημεία», θυμήθηκα ένα ντοκιμαντέρ που έδειχνε πως δημιουργείται η πρώτη επαφή ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Απίστευτο! Θα σου χαλάσει λίγο το ρομαντικό του πράγματος όμως, δεν κρατιέμαι, θα σου το πω.

Η γυναίκα λέει, έχει ένα μηχανισμό στον εγκέφαλό της, που λειτουργεί μέσω της όσφρησης! Βγαίνει βόλτα με τις φίλες της και πάει Πλατεία. Εκεί, όπως ξέρεις, κυκλοφορεί πολύ αρσενικό. Ένα από όλα της μυρίζει πολύ καλά, οι φερομόνες του δηλαδή, το φυσικό μυρωδικό του. Αυτό συμβαίνει ακόμα κι αν το θήραμα βρίσκεται σε απόσταση πολλών μέτρων, όπως στη ζούγκλα. Ασυναίσθητα η κοπέλα - για την ακρίβεια, ψάχνοντας ο εγκέφαλός της να δει από πού έρχεται η ωραία μυρωδιά - γυρίζει προς το μέρος του και του ρίχνει μια έντονη ματιά. Το παλικάρι, με το άσπρο άλογο ή χωρίς, την βλέπει που τον βλέπει…

 

Κι όπως ο νους του άντρα λειτουργεί εστιάζοντας κάθε φορά σε ένα μόνο σημείο, χωρίς να πολυδίνει σημασία τι άλλο συμβαίνει γύρω του… καταλαβαίνεις τι εννοώ. Θυμάσαι που κάθε φορά που επιστρέφετε από κάπου που ήσασταν μαζί χρειάζεται να του εξηγείς με λεπτομέρειες, που δεν τον ενδιαφέρουν, τι ακριβώς έγινε εκεί, και τι ειπώθηκε μπροστά σας αλλά και πίσω από την πλάτη σας; Αυτό! 

Γιατί ο νους της γυναίκας λειτουργεί σφαιρικά. Έχει «μάτια» που βλέπουν μπρος και πίσω και πλαγίως και κάτω και πάνω, ακόμα και στο χθες και στο αύριο. Επειδή είναι κατασκευασμένη από το εργοστάσιο να γίνει μάνα και όλα αυτά ενδέχεται κάποτε να της χρειαστούν. Ενώ ο άντρας, είναι από τη Φύση προορισμένος για άλλες δουλειές…

Σου φαίνονται περίεργα αυτά που λέω; Αναχρονιστικά; Ίσως είμαι ένα από τα πιο απελευθερωμένα άτομα που γνωρίζω και εννοείται πιστεύω και υποστηρίζω την ελευθερία και την ισότητα των δύο φύλων. Όμως, με τα χρόνια και την εμπειρία - γιατί άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη, τι άβολο πράγμα κι αυτό - κατάλαβα πως «ισότητα» δεν σημαίνει «ομοιότητα»! Έπρεπε να είχα ανοίξει λεξικό νωρίτερα, να το μάθω κι αυτό. Πόσες ταλαιπωρίες θα είχα γλυτώσει…

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Που γύρισε και την κοίταξε. Τότε λοιπόν, το αγόρι νομίζει πως αυτός την είδε πρώτος! Ο κυνηγός! Έχει πολύ γέλιο το φλερτ των ανθρώπων. Ε, από ‘κει και πέρα το γνωρίζεις το παραμύθι. Κι αν λόγω ηλικίας δεν έχεις παίξει ακόμα πρώτο ρόλο σ’ αυτό το έργο, ταινίες του Hollywood θα έχεις δει. Μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα τα σενάρια, που λέει κι ένας φίλος. Αν και εγώ νομίζω πως η αληθινή ζωή είναι πιο απρόσμενη.

Και γιατί παρακαλώ όλο αυτό για να φτάσουμε στη σκηνή όπου το αγόρι λέει στο κορίτσι «Κούκλα, να κεράσω έναν καφέ;»…Επειδή, όπως λέει το ντοκιμαντέρ, ο εγκέφαλος της γυναίκας, μέσω της μύτης της, που εντόπισε την πηγή της «καλής» ανδρικής μυρωδιάς – καμία σχέση με aftershave – αναγνώρισε κατά πόσο το συγκεκριμένο αρσενικό έχει κοινά γονίδια με εκείνη. Γιατί; Επειδή, αν έχουν πολλά κοινά γονίδια, αυξάνεται η πιθανότητα τα παιδιά τους να γεννηθούν με κληρονομικές ασθένειες και με εργοστασιακές προδιαγραφές «ελαττωματικά».

Κατάλαβες πως μας συμπεριφέρεται η φύση; Γραμμένους μας έχει. Και εμάς και τα συναισθήματά μας και τις κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις μας και τις ταξικές διαφορές μας και το πνευματικό μας επίπεδο και την ευφυΐα μας και τη μόρφωσή μας και την εθνικότητά μας και την ηλικία μας και όλα αυτά που με τόσο κόπο και χρόνο έχτισε ο πολιτισμός μας. 

Συμπέρασμα: Αυτό που εμείς λέμε «μοιραία» ματιά και κεραυνοβόλος έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα μαγειρική της Φύσης.

Και τώρα που ξέρουμε τι θέλει από εμάς η Φύση για να κάνει τη δουλειά της, ας δούμε πως θα κάνουμε κι εμείς, τα κορίτσια, τη δουλειά μας γιατί πλέον δεν είμαστε Νεάντερταλ και θέλουμε κάτι περισσότερο από το να γεννήσουμε 12 παιδιά και να πεθάνουμε χωρίς δόντια μετά.

Υπάρχει άραγε τρόπος να διατηρήσουμε μια σχέση με διάρκεια αλλά και με ποιότητα με κανένα σωστό παλικάρι ή θα «την κάνει» κάθε φορά με ελαφρά πηδηματάκια, όπως ο γάτος που μετά το «κοκό» αποχαιρετάει τη γάτα και απομακρύνεται στα κεραμίδια κουνώντας την ουρά;…

Σίγουρα θα έχεις κι εσύ τα κόλπα σου, αλλά μιας και ήρθες σπίτι μου, θα σου πω τι έκανα ώστε να περάσω τη μισή ζωή μου ακριβώς μαζί του. Έχω και λίστα. Αλλά δεν προφταίνω σήμερα, έχεις κι εσύ δουλειές και ίσως βιάζεσαι, θα σου την πω την άλλη εβδομάδα.

Έλα τώρα μαζί μου στην κουζίνα να δεις τι θα μαγειρέψω για την 300^η επέτειό μας! Εδώ και 25 χρόνια γιορτάζουμε ως επέτειο όχι την ημέρα του γάμου μας αλλά την ημερομηνία που «τα φτιάξαμε». Κάθε μήνα. Δηλαδή σήμερα γιορτάζουμε τους 300 μήνες!

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

Έναν άντρα ώριμο. Ούτε ντιπ για ντιπ άγουρο, ούτε παραγινωμένο. 

Αν δεν βρεις, που μπορεί και να μη βρεις γιατί στην αγορά τελευταία υπάρχει έλλειψη, εναλλακτικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις ολόκληρο το στήθος ενός κοτόπουλου.

Αλάτι: Μπορείτε και οι δυο να κλαίτε όταν το νιώθετε, ελεύθερα και απενοχοποιημένα, ανθρώπινο είναι.

Ζάχαρη: Χάδια, γλυκόλογα και τα λοιπά.

Λεμόνι: Η τακτική πρόκληση ερωτικού ενδιαφέροντος είναι απαραίτητο συστατικό.

Πιπέρι: Θα βάζεις όρια. Θα προστατεύεις την προσωπικότητα, τους στόχους, τις επιθυμίες σου. Κανένας συμβιβασμός στις πολιτικές, κοινωνικές, πνευματικές πεποιθήσεις σου. Δεν θα παρεκκλίνεις από τον δρόμο της προσωπικής σου ανάπτυξης, μόρφωσης και πνευματικής τελείωσης για χάρη κανενός. Δεν θα χάσεις την καριέρα και τους καλούς φίλους που είχες πριν γνωριστείτε εκτός αν το θελήσεις εσύ.

2 καρότα κομμένα κατά μήκος στα δυο, 1 λουκάνικο, 2 μικρά κρεμμύδια με τη φλούδα τους, 1 ξινόμηλο, 2 ελιές μαύρες κομμένες στα δυο, 250 γραμ. μανιτάρια, χυμός 1/2 λεμονιού, 1 ποτηράκι λευκό κρασί, ελαιόλαδο, δεντρολίβανο ή θυμάρι, 6 φέτες μπέικον, 200 γραμ. κρέμα γάλακτος, μερικές οδοντογλυφίδες για τη συναρμολόγηση και… όρεξη για τρέλες!

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα ταψί, αφού το τρίψω καλά με αλατοπίπερο, βάζω το στήθος του κοτόπουλου χωρίς το κόκαλο με την πέτσα να βλέπει προς τα πάνω και πασπαλίζω με δεντρολίβανο. Σχηματίζω το σώμα ενός άντρα. Για κάτω μέρος χρησιμοποιώ το μέρος του λαιμού. Χέρια και πόδια φτιάχνω με τα καρότα. Για κεφάλι βάζω το μήλο κομμένο στη μέση και λίγο περισσότερο, κρατώντας το κοτσάνι ως… τούφα μαλλί. Με τις ελιές φτιάχνω μάτια και αυτιά και με μια φλούδα καρότο το στόμα. 

Τι ωραία που χαμογελάει! 

Το επίμαχο σημείο δημιουργείται με το λουκάνικο το οποίο, για περισσότερη αληθοφάνεια, καλύπτω με την πέτσα του λαιμού, και τα κρεμμύδια… είναι αυτά που καταλαβαίνεις. Προσοχή με τις οδοντογλυφίδες καθώς θα τα στερεώνεις όλα αυτά, μην κάνεις καμιά ζημιά. Τον ξαπλώνω πάνω σε ένα μαλακό στρώμα από φέτες μανιταριών για να είναι άνετος. Περιχύνω με το χυμό λεμονιού, το κρασί και ελαιόλαδο. 

Ψήνω μέχρι να ροδίσει για 1 ώρα περίπου. 15 λεπτά πριν το τέλος του ψησίματος καλύπτω το στήθος τις φέτες μπέικον, πασπαλίζω με 1 κουταλιά ζάχαρη και περιχύνω με την κρέμα γάλακτος.

Συνοδεύεται ωραία με σαλάτα ρόκα, τοματίνια, φέτα και σάλτσα από ελαιόλαδο, ξύδι balsamico και μέλι. Κρασί θα σερβίρω λευκό.

Τελικά, γιατί είμαστε με τον Γιώργο μετά από 25 χρόνια ακόμα μαζί και ευτυχισμένοι; Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλουμε. Και επειδή το θέλουμε, μπορούμε να το δημιουργήσουμε μαζί. 

Κάποιοι μου λένε πως ίσως νομίζω ότι είμαι ευτυχισμένη μαζί του γιατί έτσι θα ήθελα να είναι. Καταλαβαίνω ότι για κάποιον που δεν το βίωσε δείχνει απίστευτο. Κι εγώ ακόμα, είναι φορές που το βρίσκω παράξενο.

Αλλά, αν ποτέ αναρωτηθώ γι’ αυτό, δεν έχω παρά να κοιτάξω τις φωτογραφίες που μου βγάζει. Είναι από τις καλύτερες που έχω – είμαι εγώ. Το βλέμμα μου την ώρα που μου μιλάει και με στοχεύει με την κάμερα είναι αυτές οι χίλιες λέξεις που θα χρειαζόμουν για να περιγράψω αυτό το αμοιβαίο συναίσθημα που ονομάζεται συντροφική αγάπη.

Σίγουρα είναι μεγαλειώδης η ένωση του θηλυκού με το αρσενικό. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, τόσοι φιλόσοφοι, λογοτέχνες και τραγουδοποιοί μίλησαν, καλύτερα από μένα, γι’ αυτό. Μέχρι κι ο Βούδας είπε πως στην ιδανική συνάντηση του αρσενικού πνεύματος με το θηλυκό, η γυναίκα προσφέρει τον χώρο και 5 είδη σοφίας, με τη διαίσθηση και την ενόρασή της ενώ ο άντρας προσφέρει τη χαρά, την αγάπη και τις σπουδαίες ικανότητές του να προστατεύει, να γοητεύει, να εμπλουτίζει και να φέρνει ειρήνη – όταν το θέλει φυσικά.

Για να μην τα πολυλογούμε, η έξυπνη γυναίκα δείχνει με καλοσύνη στον άντρα της όσα εκείνος ίσως δεν βλέπει και ο έξυπνος άντρας αναγνωρίζει ότι η γυναίκα του πάντοτε γνωρίζει καλύτερα. Κι αν δεν το πιστεύει απόλυτα, ξέρει τουλάχιστον πως – για το δικό του καλό – φρόνιμο είναι να μη της φέρνει και πολλές αντιρρήσεις...

Και στο φινάλε, αν δεις και δεν συμμορφώνεται με τις σοφές σου οδηγίες, μπορείς να του πεις χαριτωμένα… «Μωρό μου, αν δεν σου αρέσει, αύριο θα σου το ψήσω στα κάρβουνα». Πίστεψέ με, αυτό το επιχείρημα, από καταβολής κόσμου, πάντα πιάνει!

Καλή επιτυχία, σε όλα τα επίπεδα!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Αν σε φέρει ο δρόμος σου και έρθεις στο σπίτι μου την άλλη εβδομάδα, θα σου πω μερικά «μυστικά» για να κρατήσεις τη σχέση σου χαρούμενη και ζωντανή!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!