ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΜΕ ΡΟΖ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΙΠΕΡΙ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΜΕ ΡΟΖ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΙΠΕΡΙ

Νοέμβριος του 1973. Και, ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Όχι μέσα. Απ’ έξω. 9 χρονών, με πήγε η μάνα μου τη μέρα εκείνη στο Πολυτεχνείο, να δω την Ιστορία από κοντά. Να δω με τα μάτια μου το πως αντιστέκεται η νεολαία.

Η Γιαγιά – η δική της μάνα – την κατσάδιασε άγρια μετά. «Πού πας τρελή με το παιδί, πας γυρεύοντας να φας καμιά αδέσποτη σφαίρα; Δεν είναι τσίρκο, χούντα είναι αυτή». Η καημένη η γιαγιάκα μου, μέχρι που πέθανε στα 84, με το φόβο του αιφνίδιου θανάτου ζούσε. Φοβία αποκτημένη στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, μετά. Είναι αλήθεια πάντως πως οι σφαίρες που είναι αδέσποτες το συνηθίζουν να ανοίγουν τρύπες σε… αδέσποτα μυαλά. Μα η μάνα μου η «τρελή», όπου κίνδυνος, μέσα! Ανάβει ο φόβος τα αίματα κι αυτό για κάποιους όπως και για μένα είναι ενδιαφέρον, συναρπαστικό.

Σου φτιάχνω σοκολάτα σήμερα με ροζ και κόκκινο πιπέρι. Αν αγαπάς στη ζωή το διαφορετικό, θα σου αρέσει. Μα κάτσε λίγο μια στιγμή, να σου πω τι είδα 40 χρόνια πριν από σήμερα - τότε, στο Πολυτεχνείο…

Ήταν απόγευμα εκείνης της ιστορικής νύχτας στη λεωφόρο Πατησίων. Ένας άντρας με κατέβασε από την οροφή της στάσης λεωφορείου, εκεί όπου είχα σκαρφαλώσει για καλύτερη ορατότητα. Λίγο αργότερα, ένα από τα τανκς τσάκισε την Πύλη. Μπούκαρε στο Πολυτεχνείο χαράζοντας μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του χθες και του αύριο. Η δουλειά των τανκς είναι να σκορπούν το θάνατο στον εχθρό μιας χώρας. Κάποια όμως αλλάζουν ρεπερτόριο.

Δεν ήμουν παρούσα στο γεγονός. Καλύτερα. Δεν είναι θέαμα κατάλληλο για παιδάκια, το αίμα να χύνεται στους δρόμους. Κι όμως, θυμάμαι ακόμα τη λαοθάλασσα. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Συμβολικά και ταξιδεύοντας στο χρόνο, ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου οι κραυγές του αγανακτισμένου πλήθους. Προστατευμένη από το κουκούλι της παιδικής αθωότητας δεν καταλάβαινα τι γίνεται ακριβώς. Φοβόντουσαν οι μεγαλύτεροι να μιλάνε για την "κατάσταση" μπροστά σε εμάς τα παιδιά. Μην καταλήξουν σε κανένα ξερονήσι, μη μας αφήσουν ορφανά. Κάτι μισόλογα μόνο έλεγαν, πως κάτι παιδιά – δικά μας παιδιά – έχουν κλειστεί μέσα στο Πολυτεχνείο και αρνούνται να βγουν έξω επειδή απαιτούν εδώ και τώρα ελευθερία, ψωμί, παιδεία.

Πριν πιάσω το προνομιακό πόστο μου – το τέλειο παρατηρητήριο στην οροφή της στάσης του λεωφορείου - δίπλα σχεδόν στην Πύλη του Πολυτεχνείου, με πήρε η μητέρα μου από το χεράκι να πάμε να κάνουμε τον γύρο.

Κάγκελα. Θυμάμαι τα κάγκελα και πίσω τους όμορφα ξαναμμένα κορίτσια. Και αγόρια με μπούκλες, μαλλιά μακριά και μούσια.

Μάτια. Θυμάμαι τα μάτια να λάμπουν στο σούρουπο σαν τις σπίθες που πετάνε οι τσακμακόπετρες.

Χέρια. Θυμάμαι τα χέρια τους να ελίσσονται και να περνούν ανάμεσα στα κάγκελα.

Τα χέρια αγγίζουν. Τα χέρια σμίγουν. Μικρό και ιδρωμένο από την πλημμύρα της αδρεναλίνης το δικό μου παιδικό χεράκι. Σαν σπουργιτάκι χώνεται μέσα σε ιδρωμένες παλάμες. Θερμές, καυτές, αν και Νοέμβριος μήνας, μισοτελειωμένος πια.

Σας το χρωστούσα να σας ευχαριστήσω κάποτε Παιδιά. Δίχως να το γνωρίζετε, το βράδυ εκείνο με μπολιάσατε. Με γονιμοποιήσατε με κάτι σημαντικό. Είναι κάποια ρήματα και ουσιαστικά - ουσιαστικά. Το θέλω και διεκδικώ τα αυτονόητα. Το μπορώ αν πασχίσω να ρίξω κάτω τον Γολιάθ. Το είμαι και το υπάρχω και Εγώ μέσα στο Συλλογικό.

Θα μου πεις… τι άλλαξε, τι άλλο έφερε το τέλος του αιώνα; Έφυγε το ’74, ήρθε το ’81, ύστερα το ’90 και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, 40 χρόνια μετά. Να διεκδικούμε ξανά από την αρχή όλα εκείνα τα «αυτονόητα». Αλλά τελικά, μήπως δεν είναι όλα και τόσο αυτονόητα; Μήπως τίποτε στον εξαρτημένο τούτο κόσμο δεν είναι αυτοφυές; Μήπως θέλει δουλειά;

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Γι’ αυτό το τελευταίο, κάτι γίνεται. Η Ελευθερία ως κατάσταση ζει εντός σου. Ο φυλακισμένος, ο βασανιζόμενος, είναι φορές που νιώθει πολύ πιο ελεύθερος από τον βασανιστή του. Η ελευθερία, στην ουσία είναι εσωτερική θεώρηση. Αυτό είναι που την κάνει εφικτή. Όμως για τα πρώτα δυο, δυστυχώς, θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από καλές ευχές, διαλογισμό και περισυλλογή.

Δεν σου είπα όμως ακόμα το γιατί. Γιατί σοκολάτα με ροζ και κόκκινο πιπέρι;…

Οι «απέξω» έφερναν στους «απομέσα» διάφορα φαγώσιμα και τονωτικά. Να αντέξουν το ξενύχτι. Στα πλαίσια της εκπαίδευσης ενός μελλοντικού ενεργού πολίτη, η μάνα μου αγοράζει μια, από τις αγαπημένες μάρκες της εποχής, και μου λέει «δώσε Μαριλιζάκι σε κάποιον φοιτητή αυτή τη σοκολάτα»… Μία σοκολάτα έδωσα, με τέσσερις σοκολάτες έφυγα. Γιατί αντίθετα από τους φοιτητές και τους ασφαλίτες, οι σοκολάτες μπαινόβγαιναν ελεύθερα στο Πολυτεχνείο. Ήταν και άλλοι τόσο «πρωτότυποι» όσο εμείς. Εκατοντάδες σοκολάτες άλλαζαν χέρια. Πόσες πια να φάνε οι φοιτητές;

Στο «γιατί σοκολάτα σήμερα;», απάντησα. Στο «γιατί με πιπέρι - κόκκινο και ροζ;»…

Πιπέρι Κόκκινο… ως σύμβολο εκείνης της υπόγειας Μεγάλης Φωτιάς που πάντα σιγοκαίει. Και για το αίμα.

Πιπέρι Ροζ… για την αθωότητα που είχαν δεκαοχτάχρονα και εικοσάχρονα παιδιά την αιματοβαμμένη εκείνη νύχτα.

Όμως, το ροζ πιπέρι μου ψιθυρίζει κάτι παραπάνω. Το έχεις γευτεί; Μέσα του κρύβει μια ανατροπή. Πιπέρι λες, μα εκείνο σε ξαφνιάζει. Γιατί είναι γλυκό. Κι αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που το συνθλίβεις με τα δόντια σου κι απλώνεται στη γλώσσα σου, αναδύεται μια απρόσμενη εικόνα…

Τριανταφυλλόκηπος. Σαν τριαντάφυλλο ανοίγει το άρωμά του. Όμορφο λουλούδι, λένε πολλοί. 

Μα αν το κόψεις απρόσεκτα, κάποιο από τα αγκάθια του ενδέχεται να πάρει εκδίκηση για τον πρόωρο χαμό του… Δες την εικόνα. Η αιχμηρή του μύτη σκίζει το δέρμα σου, το ωραίο σου δάχτυλο πονά και το αίμα χύνεται… Έτσι!

ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ ΜΕ ΡΟΖ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΙΠΕΡΙ

250 γρ. Μαύρη σοκολάτα με τουλάχιστον 70% κακάο.

½ κ. γλυκού τσίλι ή αποξηραμένη τριμμένη καυτερή πιπεριά

1 κ. γλυκού ροζ πιπέρι ολόκληρο

Κόβω τη σοκολάτα σε κομμάτια και τη λιώνω σε μπεν μαρί. Την κατεβάζω από τη φωτιά και προσθέτω τα πιπέρια. Με ένα κουτάλι μοιράζω το μίγμα σε 4 πλατιά φορμάκια σιλικόνης στα οποία έχω στρώσει λαδόχαρτο. 

Προσοχή να μην πέσει ούτε μια σταγόνα νερό μέσα στις φόρμες ή στη λιωμένη σοκολάτα. Ανακατεύω απαλά για να φύγουν τυχόν φουσκάλες αέρα που έχουν μαζευτεί. 

Αφήνω τις σοκολάτες μου να κρυώσουν σε δροσερό σημείο αλλά όχι μέσα στο ψυγείο. Όταν τις ξεφορμάρω μπορώ, αν θέλω, να τις διατηρήσω στο ψυγείο. Αν και δεν νομίζω να μη φαγωθούν!

Το θέμα είναι να είσαι πάντοτε σε εγρήγορση γιατί ποτέ δεν ξέρεις που και πότε το αίμα θα χυθεί. Σαν πρόσκοπος «Έσω Έτοιμος!»

Με αγάπη,

Η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Κι αν σου φάνηκαν ακατανόητα τα λόγια αυτά, ίσως δεν έχει τύχει ακόμα να συναντήσεις αρκετό θανατικό, αρκετό αίμα. Και μακάρι να μη συναντήσεις.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!