ΤΟ ΣΤΡΙΠΤΗΖ ΤΟΥ ΛΑΧΑΝΟΝΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

ΤΟ ΣΤΡΙΠΤΗΖ ΤΟΥ ΛΑΧΑΝΟΝΤΟΛΜΑ ΚΑΙ

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

«Όποιος έχει πολύ πιπέρι, βάζει και στα λάχανα», έτσι δεν λένε; Στο σπίτι μου έχω πάντα πολύ πιπέρι, είδος πρώτης ανάγκης. Λόγω εποχής, έχω και λάχανο. Μου αρέσουν οι λαχανοντολμάδες, αρέσουν και του Γιώργου, όμως θέλουν πολλή δουλειά. Οπότε…

…Θυμήθηκα ανίψι ένα φαγητό που είχα φάει κάποτε στη Βιέννη, στην Αυστρία. Έμοιαζε με ντολμά. Μιας και δεν φτάνουν τα κέρματα που βρήκα στον κουμπαρά για να κάνουμε Πρωτοχρονιά στο Σάλτσμπουργκ -  γιατί μου ρήμαξαν την… αποταμίευση τα παιδάκια που μας είπαν τα κάλαντα τα Χριστούγεννα – και μιας και περνάω μια κρίση τεμπελιάς, αποφάσισα να πειραματιστώ με το λάχανο και το concept του λαχανοντολμά σε εκδοχή τεμπέλας. 

Αντί για το συνηθισμένο 3-ωρο, αυτή η συνταγή ολοκληρώνεται σε λιγότερο από 1 ώρα. Όμως πρώτα, θέλω σαν καλή μάγισσα να σε προικίσω με…

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ:

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Ό,τι ήταν άχρηστο και μη-παραγωγικό, μαζί με τον παλιό τον χρόνο ας ξεκουμπιστεί.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Ερωτευτείτε και ζήστε το όνειρο, το παραμύθι. Κι αν έχετε ήδη σύντροφο, ξαναερωτευτείτε τον/την.

ΜΑΡΤΙΟΣ

Πετάξτε ψηλά στον ουρανό με τα φτερά ανοιχτά σαν τον χαρταετό.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Λυπηθείτε το αρνί. Δοξάστε τη Φύση.

ΜΑΙΟΣ

Μαδήστε τη μαργαρίτα ανελέητα μέχρι να μαρτυρήσει ό,τι γνωρίζει.

ΙΟΥΝΙΟΣ

Βάλτε το ποδάρι σας με τόλμη στα γαλανά νερά. Μυρίστε το καλοκαίρι.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Απλώστε την κορμάρα σας στην άμμο, στο βοτσαλάκι, στο βραχάκι… ό,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων και βάλτε αντηλιακό.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ερωτευτείτε. Ξανά. Είναι το καλύτερο φάρμακο. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι για πάντα. Μη φοβάστε. Θα περάσει με την πρώτη συννεφιά.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Μαζέψτε τα μυαλά σας. Τα κεφάλια μέσα. Χειμώνας έρχεται, αλλά θα περάσει.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Δείτε Θέατρο. Κινηματογράφο. Διαβάστε λογοτεχνία. Ακούστε ποιοτικό ραδιόφωνο. Μακριά από την Τηλεόραση. Εκτός από τα ντοκιμαντέρ της και τις εκπομπές Τέχνης-Επιστήμης.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Κάντε οικονομία. Σαν το μυρμήγκι. Και υπομονή.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Άντε, τον φάγαμε τον γάιδαρο. Ξανα- έρχονται γιορτές.

Στο μεταξύ, μάθετε μια καινούρια τέχνη, κάνετε επιμόρφωση. Κανένα διαλογισμό, καμιά γιόγκα καμιά προσευχή. Βοηθήστε και κανένα συνάνθρωπο, δεν είναι κακό. Κάνετε και καμιά ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας - είμαι σίγουρη ότι κάθε Κυβέρνηση που σέβεται την παράδοση θα δημιουργεί αιτίες για να διαμαρτύρονται οι πολίτες και να μην πλήττουν. Γυμναστείτε να είστε έτοιμοι για τρέξιμο σε περίπτωση ανάγκης.

Πολλοί συνηθίζουν να κάνουν Ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς έξω. Σε κάποιο νυχτερινό Κέντρο. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το είδος διασκέδασης. Μόνη εξαίρεση ο ασταμάτητος χορός στη ντισκοτέκ. Τον καιρό που ήμουν αθλητικός τύπος. Αλλά αυτό είναι παρελθόν. Η ιδέα να είμαι σαρδελοποιημένη κονσερβοποιημένη σε ένα μακρόστενο τραπέζι μου φέρνει και μόνο στη σκέψη της μια σύντομη κρίση πανικού.

Να μην μπορείς καν να μιλήσεις με τον διπλανό σου. Πρώτον γιατί δεν θα σε ακούσει από την ένταση της μουσικής και δεύτερον γιατί είναι αδύνατο να γυρίσεις να τον κοιτάξεις και να διαβάσεις τα χείλη του έτσι που σε έχουν στριμώξει ανάμεσα σε δυο καρέκλες. Όσο για τον καπνό των τσιγάρων που αδυνατεί να απορροφηθεί από τον εξαερισμό και τα σπέσιαλ εφφέ υγρού πάγου, δεν έχω λόγια! Για τα ντεσιμπέλ που σου αφήνουν 15% κώφωση... Όσο για την ποιότητα των καλλιτεχνών της πίστας και των ασμάτων… Μην πω και για το φαί που σε ταΐζουν σε αυτούς τους Ναούς της Τέχνης. Όταν θα έρθει κάποτε η σειρά σου να σε σερβίρουν!... Και ο λογαριασμός, ευτραφής. Χωρίς απόδειξη μάλιστα, μαθαίνω από κάποιους που συχνάζουν σε τέτοια μέρη. 

Υπολογίζω πως 5 φορές θα έχω πάει σε τέτοιο 'Ναό" στα 50 χρόνια και νομίζω πως για αυτή τη ζωή αρκεί. Προτιμώ στις γιορτές να βρίσκομαι με ανθρώπους που μπορώ να τους κοιτάζω στα μάτια και να επικοινωνούμε.

Ξέφυγα εκτός θέματος λιγάκι. Πολύ πρωτότυπο!... Πάμε τώρα να μαγειρέψουμε γιατί έχουμε και δουλειές.

Αφού λοιπόν δεν θα απολαύσω από κοντά το αβυσσαλέο μπούστο κάποιας ‘τραγουδίστριας’ την ώρα που θα την πυροβολούν με δίσκους λουλούδια και θα αδειάζουν σαμπάνια στο δωδεκάποντο γοβάκι της ούτε και το καυτό μίνι κάποιας έτοιμης για γονιμοποίηση ανεβασμένης σε πρώτο-τραπέζι-πίστα πελάτισσας για τα καθιερωμένα ‘ώπα-ώπα’ του ρεβεγιόν που σε απευθείας μετάδοση θα κοσμήσουν τοίχους στο Facebook, ας ασχοληθώ με…

ΤΟ ΣΤΡΙΠΤΗΖ ΤΟΥ ΛΑΧΑΝΟΝΤΟΛΜΑ!

(δόση για 10 μεγάλους ντολμάδες)

ΥΛΙΚΑ

½ άσπρο λάχανο μετρίου μεγέθους

2 κ.σ. βούτυρο, ½ κούπα ελαιόλαδο

600 γρ. φρέσκος μοσχαρίσιος κιμάς

200 γρ.  ρύζι για πιλάφι

2 κρεμμύδια ξερά τριμμένα

2 αυγά

1 κ.σ. άνηθος, 1 κ.σ. μαϊντανός, 1 κ.σ. δυόσμος

1 κ.γλ. αλάτι, πάπρικα και μαύρο πιπέρι

3 κούπες ζεστό νερό

1 λεμόνι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μια λεκάνη ζυμώνω τον κιμά μαζί με το ρύζι, τα αυγά, το τριμμένο κρεμμύδι, τον άνηθο, τον μαϊντανό, τον δυόσμο και το αλατοπίπερο. Το μείγμα δεν θα είναι πολύ σφιχτό. Θα σφίξει ενώ ψήνεται χάρη στο αυγό. Πλάθω 10 μεγάλους στρογγυλούς ‘κεφτέδες’. Τρίβω το λάχανο όπως κάνω για τη λαχανοσαλάτα. Το σοτάρω σε μια πλατιά και βαθιά κατσαρόλα μαζί με το βούτυρο, το λάδι και λίγο αλάτι σε μέτρια φωτιά, ανακατεύοντας για να μην κολλήσει. Σε 10’ προσθέτω 3 κούπες ζεστό νερό και μόλις αρχίσει να βράζει τοποθετώ προσεχτικά τους ‘κεφτέδες’ αφήνοντας απόσταση μεταξύ τους. Σκεπάζω την κατσαρόλα και αφήνω το φαγητό να σιγοβράσει σε χαμηλή φωτιά για 25’ χωρίς να ανοίξω το καπάκι. Κατεβάζω από τη φωτιά και το αφήνω σκεπασμένο για τουλάχιστον 15’. Σερβίρω σε βαθιά πιατέλα ζεστό. Τους κεφτέδες στο κέντρο και γύρω-γύρω το λάχανο και περιχύνω με τον φρεσκοστυμμένο χυμό του λεμονιού.

Θα χαρώ να σε ξαναδώ… του χρόνου. 

Μακάρι να έχεις μια Καλή Χρονιά!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Μην φας κακομοίρη μου / κακομοίρα μου όλα τα γλυκά του Πρωτοχρονιάτικου μπουφέ μονομιάς! Θα το μετανιώσεις. Και μετά, θα τρέχεις για δίαιτες.

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΣ ΣΑΝ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΙΤΑ ΜΕ ΛΑΧΑΝΟ ΚΑΙ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΥΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗΙΔΑ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΙΤΑ ΜΕ ΛΑΧΑΝΟ ΚΑΙ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΥΡΙΩΝ

ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗΙΔΑ

Γεια σου. Καλωσόρισες στο σπίτι μου! Πέρνα μέσα στη ζεστή μου κουζίνα να φτιάξουμε παρέα μια λαχταριστή ανοιχτή πίτα με λάχανο, που από μέσα θα είναι σαν σουφλέ και από πάνω θα τη σκεπάζει μια ροδοκόκκινη τραγανή κρούστα από λιωμένο τυρί… Τι ήταν αυτό που ακούστηκε; Γουργούρισε η κοιλιά σου ή μήπως πέρασε απ’ έξω η γάτα του γείτονα;

Επέλεξα για σήμερα αυτή την εύκολη, οικονομική αλλά εντυπωσιακή ως προς την εμφάνιση και τη γεύση συνταγή, επειδή την άλλη εβδομάδα έρχονται Χριστούγεννα. Ο κοσμάκης λεφτά πολλά δεν έχει – τι να λέμε τώρα. Ένα γιορτινό τραπέζι όμως με την οικογένεια και τους φίλους, θα γίνει. Δεν θα αναβάλλουμε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά επειδή μας βρήκε η κρίση! Δεν θα περάσει ο φασισμός. Άντε, γιατί… Α!

Ας είναι και δυο και τρεις αυτοί που θα καθίσουν στο τραπέζι. Ας γίνει και ρεφενέ φέτος βρε αδερφέ! Ας ψήσει ένας τη γαλοπούλα ή το χοιρινό, ας φτιάξει άλλος την πίτα, άλλος τα κρύα ορεκτικά, ας ετοιμάσει κάποιος τις σαλάτες, άλλος τις πατάτες και τις γαρνιτούρες, κι ας βρεθεί κι ένας να φέρει το κρασί ή ό,τι πίνει τέλος πάντων η παρέα. Γιατί η παρέα μετράει. Η συντροφιά. Οι άνθρωποι. Να βρίσκονται μαζί. Να μοιράζονται στιγμές αγάπης. Αυτό δεν είναι άλλωστε το κοινωνικό νόημα των Χριστουγέννων; Δεν είναι γεύμα εργασίας. Δεν είναι μια νύχτα στο... αυτόφωρο.

Αν και δεν έχει τύχει να φάω, να διαβάσω ή να φτιάξω κάποτε στο παρελθόν λαχανόπιτα, γνωρίζω πως δεν είναι… μια πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνις στο στερέωμα των γεύσεων. Αυτή όμως, τη συγκεκριμένη εκδοχή της συνταγής για πίτα με άσπρο λάχανο, την έφτιαξα για  πρώτη φορά σήμερα έτσι, στην τύχη. Και επειδή μου βγήκε καλή, την έγραψα και σου τη λέω κι εσένα.

Θυμόμουν την παιδική μου φίλη, τη Χρυσηίδα μαγειρεύοντας. Επειδή κάποτε πριν από… μισό λεπτό, μετράω… 30 χρόνια – άκου να δεις - μου έμαθε να φτιάχνω μια άλλη, παρόμοιας «αντίληψης», πίτα. Την πρασόπιτα.  Μας κάλεσε η φίλη μου να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα φέτος στην πόλη που ζει με την οικογένεια της. Επειδή οι συνθήκες και ήδη δοσμένες υποσχέσεις με έκαναν να αρνηθώ αυτή την όμορφη πρόταση, της αφιερώνω σήμερα ονομαστικά αυτή τη γευστική συνταγή. Από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό. Τι λες κι εσύ;

ΠΙΤΑ ΛΑΧΑΝΟ ΜΕ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΥΡΙΩΝ

(δόση για 6 μερίδες ή 12 κομμάτια για μπουφέ)

ΥΛΙΚΑ

½ άσπρο λάχανο μετρίου μεγέθους

1 μεγάλο κρεμμύδι

3 αυγά

1 κούπα κρέμα γάλακτος (ελαφριά σε λιπαρά)

2 κ. σούπας μαργαρίνη για το σοτάρισμα

150-200 γρ. ρεγκάτο (ή άλλο πικάντικο σκληρό κίτρινο τυρί)

1 φύλλο φρέσκια σφολιάτα ψυγείου

μπόλικο μαύρο πιπέρι, ελάχιστο αλάτι

λίγο ελαιόλαδο για το ταψί

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Τρίβω το λάχανο, ψιλοκόβω το κρεμμύδι, τα αλατίζω ελαφρά και τα σοτάρω με τη μαργαρίνη σε μια πλατιά κατσαρόλα για 15’ περίπου. Σε μέτρια προς δυνατή φωτιά μέχρι να μαραθούν, να χρυσίσουν λίγο και να εξατμιστούν τα πολλά υγρά. Χτυπάω σε ένα μπολ τα αυγά με τον αυγοδάρτη και στην συνέχεια τα ανακατεύω καλά με την κρέμα γάλακτος. Τρίβω το τυρί στον τρίφτη.

Λαδώνω ένα πυρίμαχο σκεύος. Αν είναι για μπουφέ, καλύτερα παραλληλόγραμμο για να βγουν τετράγωνα κομμάτια. Στρώνω στον πάτο το φύλλο και το τρυπάω σε πολλά σημεία με ένα πιρούνι. Από πάνω στρώνω το μίγμα του λάχανου και τρίβω πιπέρι με τον μύλο. Ρίχνω το μίγμα του αυγού με την κρέμα να πάει παντού. Γυρίζω προς τα μέσα τις άκρες του φύλου αν τυχόν περισσεύουν. Ρίχνω το τυρί να σκεπάσει καλά όλη την επιφάνεια, ακόμα και τις άκρες του φύλλου.

Τοποθετώ το ταψί στη χαμηλή θέση για να ψηθεί καλά η βάση και να μην αρπάξει η επιφάνεια. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180^Ο C με τις δύο αντιστάσεις πάνω και κάτω για 40’. Περιμένω να κρυώσει λίγο πριν κόψω μερίδες για να μη διαλυθεί.

Τη Χρυσηίδα τη βλέπω συχνά. Στο Facebook και στο… τηλέφωνο. Κατάλαβες! Εδώ και 20 περίπου χρόνια ζούμε 4 ώρες μακριά με το τρένο Intercity. Κι όπως συχνά κάνουμε οι περισσότεροι με τους ανθρώπους που αγαπάμε και που κάτι ιδιαίτερο σημαίνουν για τη ζωή μας, αναβάλουμε την επόμενη συνάντηση για εκείνο το… «αργότερα». Λες και κάποιος μας έχει εγγυηθεί εγγράφως και με σφραγίδα πως σε αυτό το απροσδιόριστο «αργότερα» θα είναι για εμάς οι συνθήκες πιο ευνοϊκές και θα είμαστε όοολοι καλά για να μπορούμε όοοποτε θελήσουμε να συναντηθούμε… Εκεί. Στο «αργότερα».

Τέλος πάντων, αγαπημένη Χρυσηίδα μου, κι εσύ φίλε και φίλη που επισκέπτεσαι τακτικά το σπίτι της θείας Μαριλίζ, ξέρεις εσύ, πάρε τώρα ένα εικονικό ψηφιακό κομμάτι πίτα με λάχανο που μόλις ξεπρόβαλε τη μούρη της από τον φούρνο μου και σου εύχομαι να περάσεις όμορφα Χριστούγεννα. Χρόνια Πολλά με υγεία, με αγάπη, με χαρά και με την ελευθερία να επιλέγεις πολύ προσεκτικά με ποιους θα κάνεις παρέα και να διαχειρίζεσαι με σοφία τον πολύτιμο χρόνο σου! Γιατί αυτόν έχεις. Δεν έχεις άλλον.

Θα χαρώ να σε ξαναδώ και να ξαναμαγειρέψουμε παρέα!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Θα τα ξαναπούμε πριν την Πρωτοχρονιά.

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΣ ΣΑΝ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.

ΔΕΝ ΠΝΙΓΕΤΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΚΡΕΑΤΟΣΟΥΠΑ

ΔΕΝ ΠΝΙΓΕΤΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ

ΚΡΕΑΤΟΣΟΥΠΑ

Άργησα να σου γράψω. Είχα τους λόγους μου. Ο ένας, πρακτικός. Ο άλλος, ψυχολογικός. Δούλευα σαν το σκυλί εβδομάδες ατελείωτες, μέρα και νύχτα, καθημερινές, Σάββατα, Κυριακές, όλα ένα άχρονο, μπλεγμένο νήμα. Με τα μάτια να δακρύζουν, ορθάνοιχτα μπροστά σε μια οθόνη. Με χέρια, γάμπες και σπονδυλική στήλη να διαμαρτύρονται. Τώρα απολαμβάνω ένα μικρούλι διάλειμμα προτού με βρει το επόμενο κύμα. Γι’ αυτό, πέρνα μέσα να τα πούμε. Θα σου φτιάξω και κρεατόσουπα σήμερα.

Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, κουβέντα δεν είπα ακόμα για τον δεύτερο λόγο, τον ψυχολογικό. Ό,τι πονάει, το αποφεύγουμε, όσο μπορούμε το καθυστερούμε. 

Το σκέφτηκα καλά πριν σου μιλήσω για αυτό. Γιατί είθισται να μη μιλάμε για τους πεθαμένους. Μια μικρή παράταση θα πάρω ακόμα και θα σου πω πρώτα τη συνταγή. Παρηγοριά για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τόνωση για όσους δουλεύουν σκληρά και για όποιον είναι στην ανάρρωση. Αναζωογόνηση των ακούραστων εραστών. Είναι πολύ εύκολη αυτή η σούπα. Η ζωή είναι δύσκολη.

ΚΡΕΑΤΟΣΟΥΠΑ ΜΕ ΜΟΣΧΑΡΙ (ΓΙΑ ΟΣΟΜΠΟΥΚΟ)

(μια κατσαρόλα για 4 άτομα)

ΥΛΙΚΑ

(Α) 

2 φέτες φρέσκο μοσχαρίσιο κρέας 
(για οσομπούκο), με κόκαλο και μεδούλι

1 ξυλαράκι κανέλα, 2-3 δαφνόφυλλα, 

5 κόκκοι μπαχάρι, 15 κόκκοι πιπέρι, 

1 πολύ καυτερή φρέσκια κόκκινη πιπερίτσα 

ή 1 κ.γλ. μπούκοβο

Προαιρετικά 1 κ.σ. κόλιανδρο σκόνη

(Β) 

1 ματσάκι σέλινο ή 1 μικρή σελινόριζα κομμένη στα οκτώ

4 πατάτες για βραστό κομμένες στα τέσσερα

3 καρότα κομμένα στα τρία

3 ξερά κρεμμύδια ολόκληρα ξεφλουδισμένα

1 κούπα ελαφρά συμπυκνωμένος πολτός ντομάτας

(Γ)

1 ποτηράκι του κρασιού καλό ελαιόλαδο

1 κ.σ. ζάχαρη (τελευταία βάζω καστανή)

2 γεμάτες κ.σ. αλεύρι

1 κ.σ. χοντρό αλάτι θαλασσινό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

(Α) Πλένω τις δύο φέτες κρέας και τις ρίχνω ολόκληρες σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό που βράζει και το αφήνω να ζεματιστεί. Αφαιρώ το κρέας και πετάω το νερό. Βάζω 8 ποτήρια νερό στην κατσαρόλα και όταν ζεσταθεί προσθέτω το κρέας. Το αφήνω να βράσει σε μέτρια φωτιά και στην αρχή ξαφρίζω την επιφάνεια. Όταν καθαρίσει το νερό, προσθέτω τα μπαχαρικά και βάζω το καπάκι. (Β) Μετά από 2 ώρες περίπου προσθέτω τα λαχανικά, τη ζάχαρη, και το αλάτι. Αφήνω την κρεατόσουπα να σιγοβράσει σκεπασμένη για άλλη 1 ώρα περίπου. (Γ) Προσθέτω το ελαιόλαδο, το αλεύρι καλά διαλυμένο σε μισό ποτήρι νερό και ανακατεύω για να μη σβολιάσει. Σε 15’ σβήνω τη φωτιά. Αν υπάρχουν ευαίσθητοι στην παρέα, σερβίρω τα κόκαλα με το μεδούλι σε ένα πιάτο ξεχωριστά.

Εντάξει λοιπόν, ήρθε η ώρα να σου μιλήσω για τον Λ. Όπως θα κατάλαβες, ήταν ο πρώτος που όργωσε το χωράφι μου. Δεκαοκτώ ετών, η σάρκα μου έβραζε και φλεγόταν σαν το κρέας με το μεδούλι στην κατσαρόλα. Δεκαοκτώ έτη αναμονής στη Γη και εννέα μήνες σχέσης μέχρι να έρθει η μεγάλη ώρα. 

Δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος. Σκηνοθέτης Κινηματογράφου, απ’ αυτούς τους οραματιστές, τους λίγο κάπου «αλλού», αν και βαθιά αφοσιωμένος ενεργά στο Κ.Κ.Ε. Ντυμένος στα μαύρα πάντα. «Πενθείς τον ελληνικό Κινηματογράφο;» τον πείραζα και θύμωνε. Με μια χάρτινη πίπα, το τσιγάρο στο κίτρινο χέρι. Κανονικός καλλιτέχνης δηλαδή. Η ζωή του όλη, μέχρι τα 47 του χρόνια, γιατί μέχρι εκεί έζησε, ήταν ένα ζωντανό ποίημα. Τον αγαπούσαν όλοι γιατί ήξερε κι εκείνος να αγαπά και να δίνεται ολόψυχα στους ανθρώπους. Τα γαλανά του μάτια έβλεπαν παντού λυρικές εικόνες, τα σαρκώδη του χείλη ψιθύριζαν συνεχώς στίχους, η καρδιά του χτυπούσε ακανόνιστα, μέχρι που τον εγκατέλειψε κι αυτή. Λέω «κι αυτή», επειδή εγώ έφυγα λίγο νωρίτερα. Όσο κι αν αγαπάς, όσο κι αν θαυμάζεις, όσο κι αν νιώθεις την οδυνηρή χημική ερωτική εξάρτηση, δεν αντέχεται εύκολα ο αλκοολισμός.

Όταν η ζωή σου κινδυνέψει, όταν σε κυνηγήσουν με το μαχαίρι της κουζίνας σε κλειδωμένο σπίτι, όταν ακούσεις να σου φωνάζει ο άνθρωπος που σε έχει ερωτευτεί με πάθος «θα σε σκοτώσω», είναι ώρα σιγά-σιγά να πηγαίνεις… 

Μέχρι τότε, όλα ήταν ένα ασυνήθιστο παραμύθι. Ροδοπέταλα πάνω στα λευκά σεντόνια για να ακουμπήσεις το κορμί σου, κεριά να στάζουν και να μετατρέπουν το σκοτάδι σε φαντασμαγορικό θέαμα, στίχοι στα κουτιά των τσιγάρων και στ’ αυτιά σου να υμνούν τη μοναδική ομορφιά σου, τραγούδια του έρωτα να συνοδεύουν το ξημέρωμα, μέλι και καρύδια, όλη η απόλαυση που μπορεί να προσφέρει ένας ικανός και άριστα μελετημένος εραστής όπως ο ιδανικός εκείνος που ζει μέσα στα βιβλία και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…

Νομίζω πως έπινε γιατί δεν είχε πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Όταν κατάλαβα πως είχα απέναντί μου έναν ανίκητο εχθρό – το ουίσκι – ήταν αργά. Είχα ήδη μπλεχτεί στα δίχτυα του έρωτα σαν αθώα γοργόνα. Κι όπως ίσως γνωρίζεις, άνθρωπος ερωτευμένος είναι έρμαιο της χημείας και το μυαλό πάει περίπατο. 

Περνούσαν αρκετές ανέφελες ημέρες εκεχειρίας, όπου όλα ήταν καλά. Ήταν ένας άγγελος. Τις νύχτες έβγαινε στην αυλή, έκοβε κόκκινα γαρύφαλλα από τις γλάστρες και μου τα έφερνε να τα φάω για να γίνω νεράιδα της πόλης. «Άνοιξη σκοτεινή του δάσους» με ονόμασε… Και ξαφνικά, όλα άλλαζαν. Η εικόνα του ανθρώπου που κρατάει ένα μπουκάλι και να πίνει μονορούφι το μισό. Τα γυάλινα παρανοϊκά μάτια του δεινόσαυρου, οι μεγάλες απειλητικές χειρονομίες, ο δράκος του παραμυθιού που παραπαίει παραληρώντας στην κουζίνα. Κι όταν τα μπουκάλια τελείωναν και έπεφτε σχεδόν σε κώμα, τότε θυμόταν τη σούπα. Αυτή τον έφερνε πίσω στη ζωή. Μέχρι την επόμενη καταιγίδα.

Έτσι έμαθα αυτή τη συνταγή. Όχι και τόσο αναίμακτα. Η λιποταξία μου ήταν δική μου απόφαση ζωής γιατί είχα αρχίσει να κολλάω κι εγώ, κι αυτή η εξάρτηση λένε πως ελλοχεύει μια ζωή. Είχαν περάσει μερικοί μήνες από τον χωρισμό με τον πρώτο μου δάσκαλο Κινηματογράφου, όταν μου τηλεφώνησε ένα βράδυ να μου πει πως θα πεθάνει και πως ήθελε για τελευταία φορά να με χαιρετήσει. Δεν τον πίστεψα. Την άλλη μέρα έμαθα πως έφυγε στ’ αλήθεια. Είχε προαίσθημα. Λένε πως όποιος πεθαίνει από καρδιά δέχεται πρώτα από το σώμα του μια σαφή προειδοποίηση. Μα εγώ ήμουν ακόμα πολύ μικρή, δεκαεννέα ετών, δεν είχα καταλάβει πως οι άνθρωποι πραγματικά πεθαίνουν… Και μετά, το μόνο που απομένει είναι τα λάφυρα της μνήμης.

«Μου ζητάς να σου πω μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Αρχή, γίνεται κάθε στιγμή και το τέλος δε χωράει στην οθόνη που βλέπεις», διαβάζω γραμμένο από τα χέρια του σε ένα τσιγαρόχαρτο που βρήκα μαζί με το κλειδί του σπιτιού του στο τσίγκινο κουτί με τα δικά μου λάφυρα του περασμένου αιώνα.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Τετριμμένο, αλλά αληθινό. Το αλκοόλ χωρίς έλεγχο σκοτώνει. Τον έρωτα, τη χαρά και τη ζωή. Όπως και το τσιγάρο, λένε. Ευτυχώς, από αυτό δεν εξαρτήθηκα ποτέ.

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΣ ΣΑΝ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΣΗΜΕΡΑ ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΣΗΜΕΡΑ:ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σπιτικό κουλούρι με σουσάμι. Ιδανικό κολατσιό για εργαζόμενους και για τα παιδιά στο σχολείο. Πέρνα μέσα να ζυμώσουμε παρέα. Έχω να σου πω…

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο κόσμος, όπως εμφανίζεται, είναι φύσει τέλειος. Όλα δονούνται από χαρά και συνδέονται με αγάπη. Τα πάντα είναι συναρπαστικά, γεμάτα νόημα και υπάρχει απεριόριστο δυναμικό. Όλα τα όντα έχουν πραγματώσει την αληθινή τους φύση και συμβιώνουν σε πλήρη ωριμότητα και πνευματική ανάπτυξη. Το σώμα και ο λόγος μας είναι εργαλεία για να προστατεύουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Το πνεύμα, είναι άφθαρτος χώρος, καθαρός, φωτεινός, ακτινοβόλος δίχως κέντρο ή όρια. Στην εν δυνάμει αλήθεια, όλα είναι όπως πρέπει. Και μάλιστα είναι ακόμα καλύτερα γιατί, εκεί, δεν υπάρχει καν το «πρέπει».

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Προς το παρόν, ελάχιστα όντα βιώνουν τον κόσμο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κάποιοι είναι καταγεγραμμένο πως το πέτυχαν στο παρελθόν και κάποιοι το βιώνουν σήμερα. Βρίσκονται ανάμεσα μας και, όποιος ψάξει, μπορεί να τους γνωρίσει. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων να βιώσουν έναν τέλειο κόσμο;

Οι περισσότεροι πιστεύουν – έτσι διδάσκει ο δυτικός πολιτισμός – ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, η κοινωνία, το αφεντικό, οι μπάτσοι, οι πολιτικοί, η Κυβέρνηση, το Δ.Ν.Τ., η Τρόικα, ο Θεός με τις αόρατες βουλές του…

Παρατήρησα πως υπέροχοι γονείς παρέδωσαν στον κόσμο παιδιά-τέρατα, και το αντίθετο. Αν και είχαμε τους ίδιους ακριβώς δασκάλους, με τους συμμαθητές μου δεν είμαστε ίδιοι. Οργανωμένες κοινωνίες με ζηλευτές παροχές σημειώνουν μεγάλα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών, ενώ χώρες «τριτοκοσμικές» συχνά παράγουν σπουδαίους ανθρώπους. Τα αφεντικά που γνώρισα δεν ήταν (όλα) κτήνη και οι υπάλληλοι που συνάντησα δεν ήταν πάντοτε έντιμες παρθένες. Γνώρισα αστυνομικούς με ψυχοσύνθεση Μπάτμαν και Σούπερμαν.

Οι πολιτικοί είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν για λογαριασμό μας τη βρωμοδουλειά που δεν θέλουμε να μπούμε σε κόπο να κάνουμε εμείς προσωπικά και οι εκάστοτε δημοκρατικές Κυβερνήσεις είναι το αποτέλεσμα των επιλογών των πολιτών της κάθε χώρας. Για το Δ.Ν.Τ. άνοιξαν την «Κερκόπορτα» οι πολιτικοί κομμάτων που η (σχετική) πλειοψηφία των Ελλήνων ψήφιζε με πάθος και ενθουσιασμό από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Έτσι, η Τρόικα κάνει τη δουλειά της, αφού «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται». Και ο λύκος έχει πολλά πρόσωπα. Οικονομικά συμφέροντα, η στρατηγική της θέση στη Μεσόγειο, ο αναξιοποίητος ορυκτός της πλούτος, η θάλασσα, η εύφορη γη της και τα λοιπά και τα λοιπά, κάνουν διαχρονικά την Ελλάδα χώρα «φιλέτο», γι’ αυτό και σπρώχνονται στην ουρά πολλοί, ποιος θα την πρωτοφάει.

Μια μαγική πράξη: ζυμώνω έναν καινούριο κόσμο!

Πιστεύω ότι το «ποιος είσαι» εξαρτάται από το ποιος αποφασίζεις πως θέλεις να είσαι. Έντεκα ετών ήμουν, όταν ένα απόγευμα κάθισα στο κρεβάτι μου και σκέφτηκα τι είδους άνθρωπος θέλω να γίνω. Πήρα τις αποφάσεις μου και ενάντια σε όποιες δυσκολίες ή «Σειρήνες» εμφανίστηκαν τις επόμενες δεκαετίες – και ήταν πολλές - από τη μέρα εκείνη πάλεψα για να είμαι τουλάχιστον ελεύθερη. 

Ως ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ορίζω την πλήρη επίγνωση τη στιγμής, εδώ και τώρα, στο παρόν. Όταν συνειδητά επιλέγω τι σκέψεις θα κάνω, τι λόγια θα εκτοξεύσω και τι πράξεις θα πραγματοποιήσω με το σώμα μου. Αυτή είναι η μοναδική δική μου ελευθερία. Από εκείνο το σημείο εκκίνησης όμως, βασιζόμενο στον Νόμο της Αιτιότητας, γεννιέται το μέλλον μου. Μπορεί να μην έχω τη δύναμη να αλλάξω το παρελθόν μου – πόσω μάλλον του κόσμου - μπορώ όμως να επιδράσω στο μέλλον. Το δικό μου και του κόσμου.

Καταλαβαίνω πως σκέφτεσαι, τι μου λέει τώρα αυτή; Δεν πάμε καλύτερα να ψήσουμε κανένα κουλούρι;… Κατανοητό. Καθένας με τις ενδείξεις και τις αποδείξεις του, και δεν ακολουθούμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Ως μη πλήρως ανεπτυγμένα όντα, πάσχουμε ακόμα από διαφορετικές «ασθένειες», έτσι καθένας παίρνει το δικό του «φάρμακο». Θα συμφωνήσεις, υποθέτω, πως η ΠΑΙΔΕΙΑ η αληθινή, η πρόσβαση στον θησαυρό της χιλιάδων ετών γνώσης της ανθρωπότητας, είναι ένα από τα πολυτιμότερα κλειδιά για την πόρτα της ωριμότητας. Θα μου πεις, κι ο Χίτλερ σπουδαγμένος πρέπει να ήταν. Μάλλον, οι ακαδημαϊκές γνώσεις από μόνες τους δεν αρκούν.

Πιστεύω πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, διδασκαλίες που προσεγγίζουν τον άνθρωπο ως ολότητα, εκεί όπου η γνώση από το μυαλό κατεβαίνει στην καρδιά και οδηγεί στην αφύπνιση της έμφυτης σοφίας και στο είδος της αγάπης που περικλείει τα πάντα, υπάρχουν σπόροι ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα. Με σοφία όμως. Η συναισθηματικού και ρομαντικού τύπου αγάπη που δεν στηρίζεται σε σοφία, ενδεχομένως να φέρει περισσότερες οδύνες. Η φιλανθρωπία που σχετίζεται με την ελεημοσύνη χωρίς να δίνει τη δυνατότητα στους παραλήπτες να εκπαιδευτούν και να γίνουν ανεξάρτητοι δεν ωφελεί.

Η ουσιαστική αγάπη, θέλει το καλό όλων (δηλαδή και του εαυτού μας) όχι μόνο στο παρόν αλλά και μακροπρόθεσμα. Και για να μπορεί κάποιος να δει ποιο είναι το καλό όλων, θα χρειαστεί να ανέβει στην κορυφή του βουνού ώστε να έχει 360^ο θέα από ψηλά. Να έχει ο ίδιος πρώτα εξελιχθεί. Όσο παραμένει εγκλωβισμένος στην κοιλάδα της άγνοιας, σαν το χάμστερ στον τροχό του,  το μόνο που θα βλέπει είναι ο ατέρμονος κύκλος των παγιωμένων άκαμπτων ιδεών του και των ενοχλητικών συναισθημάτων του και με αυτά θα παίζει πινγκ πονγκ με τους άλλους.

Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του;

Μου έρχονται συνειρμικά στο νου κάποιες χρονολογίες. 1821… 1945… Μάης 1968… Πολυτεχνείο 1973… και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, διαβάζοντας και λίγη Ιστορία, δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να αλλάξει ο κόσμος παρά μόνο αν σήμερα αρχίσουμε με εντατική προσπάθεια την πνευματική εξέλιξη του εαυτού μας. Φροντίζοντας παράλληλα να επηρεάζουμε προς αυτή την κατεύθυνση και το περιβάλλον μας. Ως γνωστόν, το ζωντανό παράδειγμα είναι το πιο πειστικό παράδειγμα. Οπότε αυτό θα είναι κάπως εύκολο. Αν τα παιδιά του σήμερα μεγαλώσουν με ανθρωπιστικά ιδανικά και αρχές αλλά είναι ταυτόχρονα «ετοιμοπόλεμα» για να αντέξουν να παλέψουν για την ανάσχεση του επικείμενου κύματος σκοταδισμού που είναι ήδη καθοδόν για να καταλάβει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Όχι στο μακρινό μέλλον. Σε μόλις 20 χρόνια από σήμερα.

ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(για 12 κουλούρια)

ΥΛΙΚΑ

450 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 φακελάκι ξερή μαγιά (8 γραμμάρια)

¼ φλιτζανιού ελαιόλαδο

½ κουταλάκι αλάτι

½ κουταλάκι ζάχαρη

1 γεμάτο φλιτζάνι χλιαρό νερό

100 γραμμάρια σουσάμι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μια λεκάνη ανακατεύω το αλεύρι, τη μαγιά, το αλάτι και τη ζάχαρη. Ρίχνω το λάδι. Ζυμώνω ώσπου να γίνει σαν τρίμμα. Προσθέτω χλιαρό νερό λίγο-λίγο ενώ ζυμώνω συνέχεια μέχρι να σφίξει η ζύμη και να μην κολλάει στα χέρια. Σκεπάζω με καθαρή πετσέτα και την αφήνω σε ζεστό μέρος περίπου 30 λεπτά μέχρι να φουσκώσει και να διπλασιαστεί σε όγκο. Ζυμώνω ξανά για 5 λεπτά. Την πλάθω σε ρολό. Κόβω 12 ίσες ροδέλες. Πλάθω κάθε ροδέλα σε μακρύ κορδόνι. Αλείφω με νερό. Ενώνω τις άκρες και σχηματίζω κουλούρια. Βάζω σουσάμι σε ένα ταψάκι. Ακουμπάω τα κουλούρια και από τις δυο πλευρές. Βάζω τα κουλούρια σε ρηχό ταψί στρωμένο με λαδόκολλα. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180^ο C για περίπου 30 λεπτά μέχρι να πάρουν ωραίο χρώμα. Μπορώ να φυλάξω μερικά κουλούρια για να τα ψήσω άλλη φορά – διατηρούνται στην κατάψυξη, τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο.

Βλέποντας τα φρεσκοψημένα κουλούρια σήμερα, παραμονή της επετείου της ιστορικής εκείνης Νύχτας του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973), ξεπηδούν αυθόρμητα κατεψυγμένες παιδικές μνήμες…

Δημοτικό σχολείο. Το κουλούρι στο μεγάλο διάλειμμα. Αν μου είχε περισσέψει χαρτζιλίκι (πάντα σπάταλη), αγόραζα και τυρί. Μια φετούλα λαδοτύρι διάφανο σαν τσιγαρόχαρτο. Μας το πουλούσε στον ημιώροφο μια γυναίκα. Κάδρο στον τοίχο της τάξης του σχολείου. Δίπλα στον Χριστό, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Στυλιανός Παττακός. Ένας Αστυνομικός περιπολεί κάθε βράδυ στη γωνία του δρόμου μας. «Σσσς!... θα μας ακούσουν!». Ξυπνάω μέσα στη νύχτα από περίεργους θορύβους. Κάτι γίνεται μέσα στο μπάνιο μας. Αφήνω το κρεβάτι μου, περπατώ με φόβο στον διάδρομο, Βρίσκω τη μάνα μου και τη γιαγιά μου σκυμμένες πάνω από μια μεγάλη λεκάνη γεμάτη με νερό, μέσα στη μπανιέρα, να προσπαθούν να λιώσουν δεκάδες συνθήματα τυπωμένα στον πολύγραφο (φειγβολάν τα έλεγαν) και μετά να αδειάζουν πανικόβλητες τον χάρτινο πολτό στη λεκάνη της τουαλέτας. 

Ανάμικτες έρχονται κι άλλες σκέψεις – κομμάτια της ζωής άλλων ανθρώπων, γνωστών και φίλων… 

Η δασκάλα μου της μουσικής που γέννησε 20 Απριλίου 1967. Δυο μέρες μετά, άρπαξε το νεογέννητο κι έφυγε άρον-άρον να πάει βρει τον άντρα της που είχε ήδη βγει από τα σύνορα κρυφά, αμέσως μόλις ακούστηκε πως έγινε Δικτατορία. Οι πατεράδες οικογενειακών φίλων που έζησαν μια ζωή στην εξορία. Εκτελέσεις. Βασανισμοί… Βασανιστές, γνωστά ονόματα, που αργότερα στη μεταπολίτευση… βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας σε περίοδο Δημοκρατίας! Ναι. Και αυτά συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.

40+1 χρόνια μετά. Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Και τώρα, τι;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Σήμερα, δεν έχει υστερόγραφο. Όλα είναι ανοιχτά...

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΣ ΔΕΙΣ ΣΑΝ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.

Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΛΕΜΟΝΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ

Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΛΕΜΟΝΙ
της θείας Ουρανίας

Να σου συστήσω τη θεία μου Ουρανία! Είναι ό,τι πιο κοντινό σε μάνα έχω, μετά την αναχώρηση της δικής μου. Υπήρξαν πρώτες ξαδέλφες. Η δική μου η γιαγιά και η μαμά της Ουρανίας ήταν ετεροθαλείς αδελφές. Είναι γλυκιά, αισιόδοξη, κεφάτη πάντα, και με ένα γέλιο σαν χαρμόσυνη καμπάνα. Έχει θολωτά μαλλιά με μπόλικη λακ, στρουμπουλά μαγουλάκια και μια αγκαλιά μεγάλη και τόσο μαλακιά που, όταν μπεις μέσα, δεν θες να βγεις. Για να έχεις την πλήρη εικόνα, στην εξωτερική της εμφάνιση, που είναι πάντα πολύ προσεγμένη γιατί είναι και κοκέτα, έχει διατηρήσει ανέπαφο το στυλ του ’60.

Ο μακαρίτης ο άντρας της, προκομμένος Ηπειρώτης, έστησε από το «τίποτα» τρία-τέσσερα μαγαζιά, στον χώρο της νυχτερινής κυρίως εστίασης. Ένα από αυτά ήταν και το θρυλικό Μπελ Ελέν (Belle Helene) στην Πολιτεία, πάνω από την Κηφισιά. 

Μικροπαντρεμένη, τον βοηθούσε στη δουλειά του, ενώ ταυτόχρονα μεγάλωνε δυο μωρά. Δυστυχώς, ο θείος, μάς άφησε πολύ νωρίς λόγω του «εξαποδώ». Μόνη της πάλεψε έπειτα η θεία μου. Δούλεψε σε διάφορες δουλειές, διέπρεψε και μεγάλωσε με επιτυχία τα δυο τους παιδιά.

Γιατί σου τα λέω όλα αυτά τα «οικογενειακά»; Μα, γιατί το «μέρος» είναι ένα με το «όλον». Πόσες γυναίκες-μάνες θα ξέρεις κι εσύ που, χήρες ή ζωντοχήρες, πάλεψαν μόνες τους για να τα καταφέρουν! Σεβασμός και τιμή στη μάνα-αγωνίστρια, όπου κι αν βρίσκεται, όπου κι αν ζει.

Η θεία Ουρανία είναι νοικοκυρά πρώτης τάξεως αλλά και «μάστερσεφ»! Και στα φαγητά, και στα γλυκά. Σπούδασε σε Σχολή Οικιακής Οικονομίας όταν ήταν μικρή. Τόσο προχωρημένη Σχολή, που ήδη τον καιρό εκείνο τους μάθαιναν πως να συνδυάζουν στη μαγειρική τα κρεατικά με φρούτα.

Προχθές, πήγα να τη δω. Φεύγοντας, όπως πάντα, μου έδωσε το κατιτί της για το σπίτι. Συνήθως μου δίνει οπωροκηπευτικά από το μποστανάκι της ή κανένα αυγουλάκι από τις κοτούλες. Ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιες πολυτέλειες στους κήπους στον Δήμο Πεντέλης! Αυτή τη φορά, ήταν ένα βάζο με «καπελάκι» και φιόγκο από κορδέλα. Του έριξα μια κλεφτή ματιά – μη φανώ και λιγούρα. Εκ πρώτης όψεως, έμοιαζε με μαρμελάδα κυδώνι. Δεν τρελαίνομαι, αλλά τι να πω. Όταν σου χαρίζουν κάτι, το παίρνεις και λες κι ευχαριστώ! Ντράπηκα κιόλας να ρωτήσω εκείνη την ώρα.

Το άλλο πρωί, το βγάζω από το ψυγείο να δοκιμάσει ο Γιώργος, ο οποίος είναι ο Μέγας Δοκιμαστής της Βασίλισσας (εγώ είμαι αυτή). Όποτε έχω αμφιβολία για καμιά τροφή, του δίνω να δοκιμάσει εκείνος πρώτος. Τα τρώει όλα άλλωστε, γιατί είναι εντελώς παμφάγο. «Τι είναι;», τον ρωτάω. «Δεν ξέρω», μου απαντάει.

Ανησύχησα! Αφού ο Μέγας Δοκιμαστής δεν κατάλαβε γρι, παίρνω ένα κουτάλι να δοκιμάσω εγώ… Ένα έχω να σου πω για να το περιγράψω με πλούσιο λεξιλόγιο: ΈΠΑΘΑ! Δεν έχω φάει μαρμελάδα καλύτερη απ’ αυτή! Δεν έχω λόγια! Τι να πρωτοθαυμάσω; Άρωμα; Γεύση; Χρώμα; Υφή; Για μένα, αλήθεια σου λέω, πρόκειται για την τέλεια μαρμελάδα! Ρίχνω τα μούτρα μου και τηλεφωνώ στη θεία Ουρανία να μάθω τι είναι. Τελικά, ήταν λεμόνι! Απίστευτο. Μα δεν ήταν καθόλου ξινή. Ούτε πικρή.

Το λεμόνι, γενικά, το σιχαίνομαι. Μόνο στα χόρτα, στα βραστά κολοκυθάκια, στο μπρόκολο και στα θαλασσινά το τρώω. Στις ταβέρνες, όταν κάποιος αρπάξει τις λεμονόκουπες και, χωρίς να ρωτήσει τους άλλους ανθρώπους, αρχίζει και περιλούζει τα τηγανιτά ψάρια, τα τηγανιτά κολοκυθάκια και τα λοιπά τηγανιτά με λεμόνι, γίνεται ο χειρότερος εχθρός μου! Τόσο πολύ.

Η Μαρμελάδα Λεμόνι όμως είναι άλλο πράμα! Την ερωτεύτηκα. Μετά από αυτή, δεν νομίζω πως θέλω καμία άλλη στη ζωή μου πια.

Μια και δυό, πάω την άλλη μέρα και χτυπάω το κουδούνι της Ουρανίας. Δυο στενά πιο κάτω πήγα, μη φανταστείς πως με έφαγαν τα χιλιόμετρα.

Μ: Θειούλα μου, θα μου πεις σε παρακαλώ πολύ τη συνταγή για  τη μαρμελάδα λεμόνι, όπως την έφτιαξες προχθές; Θέλω να τη γράψω στο blog μου, να τη διαβάσουν οι φίλοι μου. Αυτή την Κυριακή θα σε κάνω διάσημη!

Ο: Χα-χα! Διάσημη; Είμαστε τώρα εμείς για τέτοια;...Αλλά, ναι χρυσό μου, πολύ ευχαρίστως να σου την πω, να μάθεις να τη φτιάχνεις.

Μ: Φαντάζομαι πως τα λεμόνια είναι ακέρωτα, βιολογικά, ε;

Ο: Ναι, φρέσκα και καλής ποιότητας. Να κοιτάζεις να παίρνεις λεμόνια που να έχουν ζωντανό χρώμα, και να ‘ναι χοντρά. Να ‘χουνε φλοιό. Πριν τα κόψεις, τα τρίβεις πρώτα στον τρίφτη, να φύγει αρκετός από τον εξωτερικό φλοιό. Είναι μπελαλίδικο! Μετά τα κόβεις στη μέση και στύβεις το λεμόνι. Φυλάς λίγο χυμό που θα σου χρειαστεί για τη μαρμελάδα, κι όσο περισσέψει το βάζεις σε παγοκύστες. Το ‘χω στο ψυγείο και το βάζω στο φαγάκι μου, όταν το θέλω. Έπειτα, βγάζεις τη μέσα φλούδα με ένα μαχαιράκι, αυτό το άσπρο που έχει μέσα. Έχει και κάτι «νευράκια». Τα πιάνεις με το χεράκι σου, και τα βγάζεις κι αυτά. Μετά κόβεις τις λεμονόκουπες μικρά-μικρά κομματάκια. Τα βάζεις σε κατσαρόλα με νερό κρύο να τα καλύπτει, και τα βράζεις μία φορά.

Μ: Πόση ώρα, θεία;

Ο: Να πάρει βράση, να φύγει η πίκρα, μανούλα μου. Κάνα τεταρτάκι, 15’ πες. Λοιπόν… Το σουρώνεις, ρίχνεις ξανά νεράκι, και το ξαναβράζεις λίγο ακόμα, 10-15’. Νερό ζεστό όμως, ε! Έπειτα, σβήνεις τη φωτιά και το σουρώνεις ξανά. Το βάζεις στην κατσαρόλα, το φυλάς σε δροσερό μέρος, τον χειμώνα δεν χρειάζεται ψυγείο, και επί μία μέρα, για 24 ώρες, τ’ αλλάζεις το νερό. Νεράκι της βρύσης.

Μ: Πόσες φορές αλλάζεις το νερό;

Ο: Θα το φας εσύ λίγο και θα δεις: Έχει ξεπικρίσει καλά; Τέσσερα-πέντε νερά. Είναι άλλοι άνθρωποι που το θένε πικρό. Εγώ, το ξεπικρίζω τελείως, για νά’ μαι ειλικρινής. Ε, και μετά το βάζεις στο σουρωτήρι, το σουρώνεις, το πατάς λιγάκι να φύγουν τα πολλά νερά. Το ρίχνεις πάλι στην κατσαρόλα σου, κι από πάνω βάζεις ζάχαρη – πόσο ζάχαρη θέλεις να βάλεις.

Μ: Πόση ζάχαρη έβαλες σ’ αυτό που μου έδωσες;

Ο: Κιλό για κιλό πάει. Ζύγισε το βάρος που έχουν οι βρασμένες φλούδες και υπολόγισε. Εγώ όμως, επειδή δε μ’ αρέσουν τα πολύ γλυκά, για 1 κιλό βρασμένες φλούδες βάζω 700 γραμμάρια ζάχαρη. Λοιπόν, του ρίχνεις από πάνω τη ζάχαρη να το σκεπάσει και το αφήνεις έξω από το ψυγείο όλη νύχτα με τη ζάχαρη μέχρι να λιώσει.

Μ: Χωρίς φωτιά;

Ο: Χωρίς φωτιά. Τ’ αφήνεις μόνο του όλη νύχτα, 12 ώρες. Ξέρεις, με τον υδρατμό, που βγάζει το λεμόνι, λιώνει. Θα τ’ αφήσεις να τραβήξει τη ζάχαρή του. Και μετά, θα του ρίξεις 1 κούπα νεράκι και θα του δώσεις μία βράση την άλλη μέρα πάλι. Εμένα μ’ αρέσει σ’ όλα τα γλυκά να βάζω αρμπαρόριζα. Έχει δικό του άρωμα το λεμόνι, αλλά η αρμπαρόριζα το κάνει πάρα πολύ ωραίο! Βάζω 4-5 κλωναράκια των 20 εκατοστών πλυμένη αρμπαρόριζα στην κατσαρόλα. Και πιο πολλή να βάλεις, πιο πολύ άρωμα θα έχει. Το αφήνω να βράσει σε χαμηλή φωτιά για 10’, το κατεβάζω από τη φωτιά και το αφήνω να κρυώσει. 

Μ: Πώς είναι η αρμπαρόριζα; Την έχω ακούσει αλλά δεν την έχω δει.

Ο: Έχω έξω στη βεράντα σε μια γλάστρα, έλα να δεις. Αλλά, πρόσεχε που πατάς γιατί έχω σφουγγαρίσει.

Μ: Αχ! Είναι πάρα πολύ όμορφη! Τι ωραία φύλλα. Λυπάσαι να τα κόψεις!

Ο: Και για πιάσε να δεις… Είδες άρωμα μόλις την ακουμπήσεις! Να σου κόψω δυο κλαράκια, να τα δώσεις στον Γιωργάκη, τον άντρα σου, να του πεις να τα φυτέψει σε μια γλαστρούλα, να έχεις κι εσύ Μαριλιζάκι μου. Αμέσως θα πιάσει!

Μ: Και μετά;

Ο: Και μετά, αφού κρυώσει, αφαιρείς την αρμπαρόριζα και το βάζεις ή στο μούλτι ή στη ράβδο – έχεις ραβδομπλέντερ;

Μ: Έχω, αυτό που μου χάρισες.

Ο: Και μετά… γουρ-γουρ-γουρ! Το λιώνεις. Κατάλαβες; Αυτό είναι. Εύκολο είναι! Πολλές νοικοκυρές προσθέτουν πηκτίνη ή βάζουν τα κουκούτσια σε τουλπάνι και τα βράζουν για να βγάλουν τη φυσική πηκτίνη. Εμένα μου αρέσει σκέτο. Το λεμόνι το κάνω και γλυκό του κουταλιού με τον ίδιο τρόπο. Είναι πάρα πολύ ωραίο. Αλλά, όταν είναι για γλυκό, το κόβω όμορφα τριγωνάκια.

Λοιπόν, όπως είπαμε, μόλις κρυώσει θα το ξαναβάλεις στην κατσαρόλα, θα προσθέσεις 2 κουταλιές της σούπας γλυκόζη, θα ανακατεύεις πότε-πότε  και θα περιμένεις να δέσει καλά, σε σιγανή φωτιά. Όπως κάνουμε το γλυκό, μανάρι μου. Και, εντάξει, να μην είναι πέτρα-σφιχτό το σιρόπι! Έτσι; Βάζεις και 1 φλιτζανάκι του καφέ χυμό από λεμόνι και τ’ αφήνεις κι αυτό μια βράση να πάρει. Αυτό είναι σημαντικό, για να μη μουχλιάσει η μαρμελάδα μέσα στο βάζο.

Έπειτα, θα γεμίσεις με τη ζεστή μαρμελάδα τα αποστειρωμένα βάζα σου, όσο είναι ακόμα καυτά, θα τα κλείσεις καλά με το καπάκι τους και θα τα γυρίσεις ανάποδα μέχρι να κρυώσουν. Όταν θα ανοίγεις ένα βάζο, μετά να το βάζεις στο ψυγείο για να μη χαλάσει. Στο ψυγείο διατηρείται καιρό. Αλλά αν, ό μη γένοιτο, σου μουχλιάσει, μην αφαιρέσεις το πάνω-πάνω και φας το υπόλοιπο. Δεν κάνει. Βάλε και ένα πανάκι, κι ένα κορδελάκι στα βάζα να τα στολίσεις άμα είναι να τα χαρίσεις, ξέρεις εσύ!

Αυτά λοιπόν μοιράστηκε μαζί μου η θεία Ουρανία, κι αυτά σας γράφω. Γιατί στα γλυκά δεν είμαι ειδήμων. Δεν είμαι του γλυκού νερού, είμαι ψάρι του αλμυρού νερού. Οπότε, σε θέματα ζαχαροπλαστικής, λαμβάνω βοήθεια άνωθεν. Καλή επιτυχία αν τη δοκιμάσετε και καλοφάγωτη η Μαρμελάδα Λεμόνι. 

Το δικό μας βάζο μέσα σε λίγες μέρες έχει ήδη αδειάσει! Τ’ ακούς θεία Ουρανία;…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Η περιγραφή της εκτέλεσης της συνταγής είναι η απομαγνητοφώνηση της αληθινής συζήτησης που είχα με την θεία Ουρανία!

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ SLIDESHOW

* Σου άρεσε αυτή η ανάρτηση; Μοιράσου τη με τους φίλους σου και γίνε μέλος-αναγνώστης του blog δωρεάν.