ΜΑΘΗΜΑ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ… ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ!

ΜΑΘΗΜΑ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ…ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ!

Earth and Water pottery studio Santorini

Μου διαμαρτυρήθηκες πως τις τελευταίες φορές που με επισκέφτηκες, από φαγητό, σε ξεπέταξα με κάτι απλούς μεζέδες και τα τοιαύτα. Ε, λοιπόν, πάρε σήμερα μια συνταγή που θα σε κλείσει μέσα στην κουζίνα για 4 ώρες και βάλε, χωρίς ένσημα. Για να μάθεις άλλη φορά να διαμαρτύρεσαι!

Για σένα που μου στραβομουτσούνιασες – σε βλέπω – εσένα λέω, που δεν τό ‘χεις και τόσο το χούι με τη μαγειρική, και που είμαι σίγουρη πως το παστίτσιο και όλα τα υπόλοιπα παραδοσιακά ελληνικά φαγητά προτιμάς να τα τρως παρά να τα μαγειρεύεις… σού έχω μια μικρή ιστορία για το πώς έφτιαξα το πρώτο μου αριστούργημα αγγειοπλαστικής. Ναι, αριστούργημα είπα. Ή είμαστε ψωνάρες ή δεν είμαστε. Mισές δουλειές, δεν κάνουμε εδώ.

Πρώτα όμως, θα σου σερβίρω ζεστή την ιστορία και μετά θα πάμε στην κουζίνα μαζί για να δημιουργήσουμε θαύματα!

Έχω κάτι καλά φιλαράκια στη Σαντορίνη, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους όλη στην μεγάλη αρχαία Τέχνη της Αγγειοπλαστικής. Στο Εργαστήρι τους «Χώμα και Νερό» όλη τη θερινή σαιζόν δουλεύουν με κέφι, ακούραστα και ασταμάτητα.

Πέρα από εξαιρετικοί και εμπνευσμένοι καλλιτέχνες, ο Ανδρέας και η Κρίστη, είναι από τους πιο γενναιόδωρους ανθρώπους που έχω ποτέ γνωρίσει. Το καλοκαίρι, τα μεσημέρια, το εργαστήρι τους μαζεύει πολύ κόσμο. Όχι, δεν κατάλαβες. Δεν πάνε όλοι αυτοί για να ψωνίσουν. Για να φάνε πάνε! Οι φίλοι μου στρώνουν τραπέζι για την οικογένειά τους και όποιοι… τυχαία – χμ, εντελώς τυχαία λέμε – περαστικοί στο δρόμο για Μεγαλοχώρι, γύρω στις 14:30 τσουπ! Ένας-ένας εμφανίζονται. Μοιράζονται οι φίλοι μας απλόχερα το φαγητό τους με τους ξαφνικούς μουσαφίρηδες. Σε καιρούς κρίσης, αυτό δεν είναι κάτι τόσο απλό.

Κάποια στιγμή τον Οκτώβριο, τους πέτυχα να μην έχουν προφτάσει από την πολλή δουλειά να κάνουν διάλειμμα ούτε για πρωινό.

Τις μέρες εκείνες, εμείς μαζεύαμε για να γυρίσουμε πια στην Αθήνα. Μετά από ένα ζόρικο καλοκαίρι με δεκάωρα εργασίας στο κομπιούτερ καθημερινά, είχα δώσει στον εαυτό μου δέκα μέρες ρεπό. Έτσι, για να χαλαρώσω λίγο κι εγώ προτού με πάρει και με σηκώσει το αγριεμένο «κύμα» της πρωτεύουσας. Τις μέρες λοιπόν εκείνες μαγείρευα στο σπίτι.

Τι κάνει ο φίλος ο σωστός, σαν δει πως αγαπημένοι του άνθρωποι από την πολλή δουλειά μένουν όλη μέρα νηστικοί; Μαγειρεύει εκείνος φυσικά. Έτσι λοιπόν, έφτιαξα ένα παστίτσιο, πήρα το ταψί μου αγκαλιά, το φορτώσα στον Γιώργο μόλις μπήκαμε στο αμαξάκι μας και πήγαμε στους φίλους μας για να το «τσακίσουμε» παρέα. Φάγαμε και το ταψί!

Στο κάτω-κάτω τόσο κρασί έχουμε πιει βραδιές ωραίες με κουβεντούλα στην πίσω αυλή μαζί. Να μην προσφέρουμε κι εμείς το κατιτίς μας; Πιστεύω πως ένα από τα καλύτερα έθιμα των Ελλήνων είναι το τραπέζι ρεφενέ.

Με χώμα και νερό γίνονται θαύματα!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στους ανθρώπους αυτούς χρωστάω πολλά. Τον Οκτώβριο του 2012, ο Ανδρέας Μάκαρης, μού έκανε την τιμή να μου δείξει πώς να δουλεύω στον τροχό τον πηλό!

Όταν λέω «τιμή», να εξηγηθώ. Είναι ο παλαιότερος καλλιτέχνης κεραμίστας αγγειοπλάστης της Σαντορίνης και δάσκαλος όλων των υπολοίπων που αργότερα άνοιξαν εργαστήρια στο νησί. Τέσσερις γενιές στην οικογένειά του στη Νάξο ασχολούνται με αυτή τη σπουδαία Τέχνη-Τεχνική. Τώρα ξεκίνησε και ο γιος τους.

Το πρώτο μου μάθημα με τον Ανδρέα Μάκαρη

Να λοιπόν, καμάρωσέ με τη μαθήτρια, στο πρώτο μου μάθημα. Είναι τόσο αισθησιακά συναρπαστικό να χώνεις τα δάχτυλά σου σε μια άμορφη υγρή μάζα που συνεχώς κινείται και να βλέπεις να γεννιέται μπροστά στα μάτια σου, μέσα στις παλάμες σου, κάτι νέο, που ούτε κι εσύ δεν ξέρεις τι θα βγει. Σαν να γεννιέται ένα μωρό... 

Να και τα πρώτα μου τρία έργα – αριθμημένα και υπογεγραμμένα παρακαλώ! Και μετά η φίλη μου η Κρίστη, μού τα έβαψε και μού τα έψησε με αγάπη. Δεν είναι τέλεια; Έφτιαξα ένα για τσίπουρο, ένα για τα παξιμαδάκια κι ένα για τις ελιές. Ολόκληρο σετ μιλάμε!

Τα πρώτα μου έργα!

Το παστίτσιο, όπως γνωρίζεις, είναι ένα φαγητό… υπερπαραγωγή! Δεν το φτιάχνω κάθε μέρα. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια πια. Αλλά δεν καίμε και τις θερμίδες με την ίδια ταχύτητα, όπως παλιά.

Τη συνταγή αυτή την έχω από το 1986, είναι από μια έκδοση γνωστής ελληνικής εταιρείας παραγωγής ελαιόλαδου. «Θαύμα φαγητό θα γίνει», θυμάσαι; Με κάποιες μικρές παραλλαγές, σού την παρουσιάζω εδώ. Η φίλη μου η Σούλα από το Χαλάνδρι, λέει πως το μυστικό για πετυχημένο παστίτσιο είναι να προσθέσεις ένα κουταλάκι αγνό φρέσκο βούτυρο. Από εκείνο που βάζουμε στους κουραμπιέδες. Δεν έχει άδικο. Το παστίτσιο από τα χεράκια της είναι μακράν το καλύτερο που έφαγα ποτέ. Το δικό μου, είναι αυτό:

ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΟ

(υλικά για 6 μερίδες)

ΥΛΙΚΑ

500 γρ. μακαρόνια χοντρά με τρύπα

500 γρ. φρέσκος μοσχαρίσιος κιμάς

1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι (ψιλοκομμένο)

1 φλιτζ. καλό ελαιόλαδο

1 ποτηράκι λευκό ξηρό κρασί

½ κιλό ντομάτες ώριμες (τριμμένες)

1 κ.σ. τοματοπελτές

1 κ.σ. ζάχαρη

1 ξυλαράκι κανέλλα

λίγο τριμμένο γαρίφαλο

1 δαφνόφυλλο

ελάχιστο αλάτι

πιπέρι φρεσκοτριμμένο

λίγος μαϊντανός (ψιλοκομμένος)

150 γρ. κεφαλοτύρι (τριμμένο)

2 αυγά (χτυπημένα)

ΚΡΕΜΑ ΜΠΕΣΑΜΕΛ

1 ποτήρι αλεύρι ψιλό (ή ½ αλεύρι και ½ corn flour)

4 ποτήρια φρέσκο γάλα (ζεστό)

200 γρ. φυτικό βούτυρο

2 κ.σ. αγνό φρέσκο βούτυρο

2 αυγά (χτυπημένα)

300 γρ. τριμμένα τυριά (γραβιέρα, ρεγκάτο, κασέρι)

λίγο μοσχοκάρυδο (φρεσκοτριμμένο)

πιπέρι (φρεσκοτριμμένο)

ελάχιστο ή καθόλου αλάτι

1 κ.γλ. φρέσκο βούτυρο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ετοιμάζω τη βάση. Σε μια μεγάλη βαθιά κατσαρόλα σοτάρω το κρεμμύδι και τον κιμά με το μισό ελαιόλαδο, ανακατεύοντας για να μη σβολιάσει. Σβήνω με το κρασί και προσθέτω τη ντομάτα, τον πελτέ, τη ζάχαρη, την κανέλλα, το γαρίφαλο, δάφνη, αλάτι, πιπέρι και αφήνω να σιγοψηθεί για 25’. Αφαιρώ την κανέλλα και το δαφνόφυλλο, προσθέτω τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και ανακατεύω.

Όσο ο κιμάς ψήνεται βράζω τα μακαρόνια στο μισό χρόνο από όσο γράφει το πακέτο. Τα σουρώνω, τα ξαναβάζω στην κατσαρόλα και τα ανακατεύω με το υπόλοιπο ελαιόλαδο. Πολλοί βάζουν τον κιμά στο ταψί ενδιάμεσα σε δυο στρώσεις μακαρόνια. Συνήθως σε αυτό το στάδιο ρίχνω τον κιμά στην κατσαρόλα με τα μακαρόνια. Προσθέτω τα 150 γρ. τυρί και τα δύο χτυπημένα αυγά και τα ανακατεύω καλά όλα μαζί. Στη συνέχεια τα ρίχνω στο ταψί και ισιώνω την επιφάνεια.

Πάμε τώρα για τη μπεσαμέλ! Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνω το βούτυρο, μόλις κάψει χαμηλώνω τη φωτιά και προσθέτω το αλεύρι ανακατεύοντας συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα για να μη σβολιάσει. Μόλις ξανθύνει, ρίχνω το ζεστό γάλα και χτυπάω γρήγορα με το σύρμα. Όταν γίνει ομοιόμορφο, προσθέτω τα χτυπημένα αυγά, αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο και αφήνω να σιγοβράσει ανακατεύοντας μέχρι να πήξει, περίπου 10’. Κατεβάζω από τη φωτιά, προσθέτω τα ¾ από το τριμμένο τυρί και ανακατεύω μέχρι να λιώσει.

Στρώνω τη μπεσαμέλ σε όλη την επιφάνεια του ταψιού και πασπαλίζω με το υπόλοιπο τυρί. Ψήνω σε μέτριο προθερμασμένο φούρνο για 45’ έως 1 ώρα (ανάλογα με τον φούρνο) μέχρι να ροδοκοκκινίσει η επιφάνεια. Προς το τέλος του ψησίματος αν φαίνεται πως θα «αρπάξει», σκεπάζω το ταψί με λαδόκολλα ή αλουμινόχαρτο. Το κόβω σε τετράγωνα κομμάτια όταν κρυώσει λίγο αλλιώς θα διαλυθεί.

Πείνασες;… Ε, άντε στην κουζίνα να κάνεις καμιά δουλειά! Όλοι πεινάμε.

Σε περιμένω να ξαναρθείς!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ

Εργαστήρι Αγγειοπλαστικής στη Σαντορίνη

 Υ.Γ. Μπες και δες με τα μάτια σου. Earth and Water art pottery studio: https://www.facebook.com/pages/Earth-and-Water-art-pottery-studio/200993890009112?fref=ts

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’

REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’

(χωρίς συνταγή)

Η χθεσινή ιστορία που σου διηγήθηκα, δεν είχε happy end. Λυπάμαι αν σου χάλασα την ειδυλλιακή εικόνα. Όμως, όπως σε κάθε τόπο, έτσι και στη Σαντορίνη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπουν όλα τα όντα, χωρίς εξαίρεση, με αγάπη και καλοσύνη.

Santorini Animal Welfare Association – SAWA

Στη φωτογραφία, είναι μερικά από τα σκυλιά που απολαμβάνουν τη φροντίδα των εθελοντών του τοπικού φιλοζωικού συλλόγου στο ωραιότατο καταφύγιο που διαμόρφωσαν γι’ αυτά. Με αφοσίωση, με αφιλοκερδή προσφορά, κάποιοι άνθρωποι χαρίζουν τον χρόνο και το χρήμα τους για να δώσουν άλλη μια ευκαιρία σε κάποια ζώα που τα «αφεντικά» τους, αφού «έπαιξαν» μαζί τους, μόλις μεγάλωσαν λίγο και «δεν χωρούσαν» στη ζωή τους, απλά τα πέταξαν στον δρόμο.

Τα αδέσποτα στη Σαντορίνη δεν είναι λίγα. Είναι πολλά. Δέκα σώζεις, εκατό εμφανίζονται. Ανάμεσα στα εκατοντάδες αδέσποτα βλέπεις με έκπληξη ακόμα και σπάνιες ράτσες.

Αποφάσισα να γράψω σήμερα για αυτούς τους ανθρώπους, επειδή χρειάζονται βοήθεια. Όχι μόνο από εθελοντές που θα προσφέρουν τον χρόνο τους, αλλά και από δωρεές σε είδος και σε χρήμα. Ελπίζω εσύ που το διαβάζεις, αν δεν δύνασαι να προσφέρεις οικονομική βοήθεια, τουλάχιστον να μπεις στη σελίδα τους στο Facebook, θα τους βρεις ως Santorini Animal Welfare Association – SAWA, και να κάνεις τουλάχιστον ένα like, ένα share. Απ’ το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό!

Όταν ζούσαμε ακόμα στο Χαλάνδρι, ήμασταν μέλη του τοπικού φιλοζωικού συλλόγου, οικογενειακώς. Για πέντε χρόνια έγραφα σε μια μόνιμη στήλη στις τοπικές εφημερίδες ενημερωτικά άρθρα για τα αδέσποτα. Εκεί άρπαξα μάλλον το μικρόβιο των συνεντεύξεων και του ρεπορτάζ. Τότε, τα αδέσποτα ήταν απροστάτευτα. Ο απαρχαιωμένος Νόμος με τα πολλά «παράθυρα», κάποια στιγμή έγινε πιο ρεαλιστικός. Μόλις πρόσφατα όμως άρχισε να παρέχεται πραγματική προστασία στα ζώα.

Στο εξής, όποιος πάνω στο κέφι του θελήσει να κακοποιήσει ή να σκοτώσει ένα ζώο, θα μάθει από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτόφωρο και θα φάει κι ένα πρόστιμο μέχρι και 30.000 ευρώ να το ‘φχαριστηθεί.

Η Κανέλα και ο Μπουλούκος

Όσο για την ιστορία της Κανέλας και του Μπουλούκου, που σου διηγήθηκα χθες, θέλω κάτι ακόμα να προσθέσω.

Όταν τα δυο αυτά αδέσποτα ήταν μικρά, είχαν την τύχη να συναντηθούν με δυο αδελφάκια που τα πήραν στην προστασία τους. Ο μεγάλος θα ήταν δέκα και ο μικρός επτά. Μετά το σχολείο, πήγαιναν σε μια κρυφή «φωλιά» μαζί με δυο σκυλιά. Στο ερειπωμένο σπιτάκι ακριβώς δίπλα στο δικό μας σπίτι. Καθόντουσαν χάμω ανάμεσα σε πεσμένους σοβάδες και πέτρες και με μεγάλη υπομονή τους έβγαζαν τα αγριόχορτα που ήταν μπλεγμένα στις γούνες τους. Τα βούρτσιζαν, τα χάιδευαν και με το φτωχικό χαρτζιλίκι τους, τους αγόραζαν από το pet shop κολάρα για τα τσιμπούρια. Είχαν μαζί τα βιβλία, τα τετράδια τους, τους μαρκαδόρους τους και περνούσαν ατέλειωτες ώρες εκεί μέσα. Βαριόντουσαν να κάθονται μόνα τους στο σπίτι. Η μάνα τους, για να τα βγάλει πέρα, δούλευε μέχρι που νύχτωνε και δεν είχε κανέναν για να της κρατήσει τα παιδιά.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ που είχαμε καθίσει με τον άντρα μου στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, είδαμε να περνάνε απ’ έξω τα παιδιά και πίσω τους να ακολουθούν τα δυο σκυλιά με τις ουρές τους να ανεμίζουν. Τα φωνάξαμε να έρθουν κοντά μας. Τα σκυλιά ξάπλωσαν ήσυχα στα πόδια μας. Ρωτήσαμε τα παιδιά αν ήθελαν να τα κεράσουμε σουβλάκι. Ο μεγάλος αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας πως έπρεπε να γυρίσουν στο σπίτι τους γιατί όπου νά ‘ναι θα επέστρεφε η μάνα τους, για να φάνε μαζί και θα θύμωνε αν δεν τους έβρισκε εκεί. Ο μικρός όμως ρώτησε δειλά αν θα μπορούσε να φάει ένα «με μπιφτεκάκι». Μόλις ήρθε το σουβλάκι του, έκοψε και έδωσε από ένα κομμάτι στην Κανέλα και στον Μπουλούκο και ο ίδιος έφαγε με λαχτάρα το υπόλοιπο.

Στο μεταξύ, ο μεγάλος μάς διηγήθηκε πως η Κανέλα είχε γεννηθεί στη γειτονιά τους και έπαιζαν μαζί από μικρά. Ο Μπουλούκος είχε σωθεί από θαύμα γιατί όταν ήταν κουταβάκι - «σαν μαλλιαρή μπάλα» πρόσθεσε ο μικρός - κάποιος του έριξε με την καραμπίνα και γέμισε το μπούτι του σκάγια. Τα παιδιά τον μάζεψαν, τον έκρυψαν και τον «έκαναν καλά». Έτσι εξηγείται γιατί ο Μπουλούκος δεν «μιλούσε» σχεδόν ποτέ - σπάνια γαύγιζε.

Όποιος έχει νιώσει στο πετσί του τη δυστυχία, καταλαβαίνει τον πόνο του άλλου. Εκτός βέβαια κι αν στραβώσει και κακιώσει και μισήσει όλο τον κόσμο θεωρώντας τους άλλους υπεύθυνους για τη δική του δυστυχία.

Τα δυο αγοράκια είχαν προλάβει να γνωρίσουν τη σκληρή πλευρά της ζωής. Μάλλον γι’ αυτό μπορούσαν να νιώσουν τον πόνο των αδέσποτων ζώων και τώρα προσπαθούσαν να τους τον απαλύνουν με την αγάπη τους.

Πριν λίγους μήνες, ο πατέρας τους είχε σκοτωθεί κοντά στην πλατεία ενώ οδηγούσε με το μηχανάκι. Όλο το χωριό είχε αναστατωθεί γιατί ήταν γνωστός και ήταν νέος και όλοι σκεφτόντουσαν τι θα απογίνουν τα δυο μικρά παιδιά και τόσο νέα η χήρα. Φαίνεται πως ο πόνος ήταν τόσο ξαφνικός και οδυνηρός που ο μεγάλος είχε κατασκευάσει στο μυαλό του μια ιστορία. Έτσι μας διηγήθηκε εκείνο το βράδυ το περιστατικό…

«Ήτανε μια φορά ένα άνθρωπος που οδηγούσε ένα μηχανάκι. Αλλά πήγαινε τόσο γρήγορα που ένα δέντρο ήρθε κι έπεσε επάνω του. Τότε το μηχανάκι σηκώθηκε στις πίσω ρόδες και έγινε αεροπλάνο και ο άνθρωπος πέταξε και έφυγε και χάθηκε για πάντα στον ουρανό!»

Μετά από αυτό έπεσε σιωπή. Κάπως έπρεπε να ελαφρύνουμε το κλίμα οπότε τον ρώτησα το κλασσικό και τετριμμένο «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». «Κτηνίατρος!» απάντησε με καμάρι «...Για να κάνω καλά όλα τα αδέσποτα ζώα». Ύστερα χάιδεψε την Κανέλα στο κεφάλι και πρόσθεσε με στόμφο «Αυτό το σκυλί, όταν θα μεγαλώσει θα γίνει πολύ καλό κυνηγόσκυλο. Θα την εκπαιδεύσω και θα την παίρνω μαζί μου στο κυνήγι». Απόρησα. Έφριξα, για την ακρίβεια. «Μα εσύ, τώρα μόλις δεν είπες ότι αγαπάς τα ζώα; Πώς θα πηγαίνεις στο κυνήγι;». Με κοίταξε λίγο μπερδεμένος. «Μα… μόνο θα πηγαίνουμε για κυνήγι. Δεν θα σκοτώνουμε! Θα βάζω στολή κυνηγού, θα παίρνω την καραμπίνα και θα πηγαίνουμε βόλτα στον λόφο μαζί με την Κανέλα!» μου εξήγησε.

Είναι σωστό να προσθέσω – για την ιστορία -  πως όταν γέννησε η Κανέλα, στο διάστημα που έζησε κρυμμένη στο ερειπωμένο σπίτι με τα κουτάβια της, εκτός από την αγάπη και τα χάδια των παιδιών, δέχτηκε την φροντίδα μιας καλής φίλης, της Ελένης Κ. η οποία θυσίασε τη ραστώνη των διακοπών για να βοηθήσει τα αδέσποτα και τελικά έκλαψε πικρά με την εξέλιξη των πραγμάτων… Αλλά, έτσι είναι η ζωή. Δεν είναι μόνο ζάχαρη...

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

• Τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, που μόλις τα βαρεθούμε τα πετάμε στον δρόμο.
• Δεν ενισχύουμε τη βιομηχανία πώλησης σκύλων ράτσας. Δεν τα αγοράζουμε για να κάνουμε εντύπωση στον γείτονα όπως με το καινούριο αμάξι.
• Δεν τα δωρίζουμε στον φίλο, στη φίλη μας, σε κάποιο παιδί.
• Αν θέλουμε ζώο για συντροφιά, επιλέγουμε να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο. Ώστε να αδειάσουν κάπως οι δρόμοι από εγκαταλελειμμένα ζώα και να λιγοστέψουν οι πατημένες ματωμένες γούνες στη μέση της ασφάλτου.
• Προτού υιοθετήσουμε ένα ζώο, ενημερωνόμαστε για τα ειδικά χαρακτηριστικά της ράτσας του (μέγεθος, βάρος, ανάγκες, συμπεριφορά), ώστε να μην το πετάξουμε στον δρόμο αν «δεν μας κάνει» μόλις ενηλικιωθεί.
• Η υιοθεσία γίνεται νόμιμα με επίσημα έγγραφα και υπογραφές.
• Τέλος εφαρμόζουμε το τρίπτυχο: εμβολιασμός, στείρωση, μικροτσίπ.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Το πρώτο μέρος αυτής της ιστορίας βρίσκεται στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση (4-10-2014):

http://mariliz-ritsardi.blogspot.gr/2014/10/requiem.html

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ

REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ 

ΜΕ ΕΝΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ

(Προσοχή: ακατάλληλο για υπερβολικά ευαίσθητους)

Πιάσε μια καρέκλα, κάτσε κοντά, κι έλα να πιούμε παρέα ένα τελευταίο τσιπουράκι. Θα βάλω και μεζέ – ό,τι ξέμεινε στο καλοκαιρινό ψυγείο. «Εκκαθάριση» το λέει αυτό η φίλη μου η Χριστίνα Σγ.

Η Κανέλα και ο Μπουλούκος

Παγκόσμια Ημέρα Ζώων η 4^η Οκτωβρίου. Έχει παρανοήσει ο Άνθρωπος. Κατακλυσμένος από ένα σύνδρομο μεγαλείου θαρρεί πως είναι ο κυρίαρχος του μικρού Γαλάζιου Πλανήτη. Και μόνο με τη λέξη α-δέσποτο, δηλώνει πως όλα τα έμβια σ’ αυτόν ανήκουν. 

Οκτώβριος

Φαγώθηκε ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου κι έχει κάτι αποχρώσεις του μπλε ο ουρανός ώρες-ώρες, που σου σφίγγουν την καρδιά. Ώρα να βάλουμε πλώρη σιγά-σιγά για τη χειμερινή μας κατοικία. Να δούμε αν είναι ακόμα στη θέση του το όρος Πεντέλη.

Το Θέρος ετούτο μας έβγαλε την πίστη ανάποδα. Βροχή έπεφταν στα κεφάλια μας καθημερινά μικρές και μεγαλύτερες «καταστροφές». Αλλά… υπάρχουν και χειρότερα. Με έναν περίεργο τρόπο, πάντα υπάρχουν χειρότερα. Ήθελα νά ‘ξερα ποιος να ‘ναι άραγε αυτός ο φουκαράς που περνάει απ’ όλους εμάς «χειροτερότερα» πάνω σ’ αυτή τη Γη. 

Έλα λοιπόν, ας πιούμε το πρώτο ποτηράκι στη μνήμη του κάθε αδικοχαμένου αδέσποτου κι έχω να σου διηγηθώ μια ιστορία αληθινή. Συνέβη κάποτε σε ένα από τα ομορφότερα και διασημότερα νησιά των Κυκλάδων. Το όνομά του δεν θα σ’το μαρτυρήσω, εξυπνοπούλι είσαι, δεν χρειάζεται. Άλλωστε, ποιό το νόημα να δείξω με το δάχτυλο έναν-έναν τους ενόχους; Ο Νόμος της Αιτιότητας θα τους περιποιηθεί. Κι από ό,τι μαθαίνω, ήδη τους περιποιείται όπως τους αξίζει. Παντού στην Ελλάδα, σε νησιωτικά και στεριανά χωριά, μα και μεγαλουπόλεις, τέτοια «πράματα» εξακολουθούν να συμβαίνουν.

Η Κανέλα, όταν τη γνώρισα, ήταν μια ζωηρή χαριτωμένη πανέξυπνη σκυλίτσα. Άσπρη με καστανά αυτιά και βούλες στα πλευρά. Γύριζε μέρα-νύχτα χαρούμενη στα σοκάκια του παραδοσιακού μας οικισμού κι έπαιζε με τα παιδιά. Αν και αδέσποτη, ήταν ήρεμο, φιλικό σκυλί με τρόπους, επειδή ήταν κόρη της Ίρμας. Η Ίρμα ήταν το σκυλί του Ακαμάτη – αυτό ήταν το παρατσούκλι του ανθρώπου της. Συμπαθητικός ήταν, μα λεφτά δεν είχε για να ταΐζει δυό και τρία σκυλιά. Έτσι, η μικρή Κανέλα έμεινε «αδέσποτη» και για να τραφεί, βασιζόταν στην καλοσύνη των ξένων. Το καλοκαίρι ήταν πολλοί οι ξένοι - «ξένους» ονομάζουν στο νησί όχι μόνο τους αλλοδαπούς αλλά και όλους τους άλλους Έλληνες – έτσι η Κανέλα έτρωγε καλά.

Ο Μπουλούκος

Ο Μπουλούκος, ήταν ένα μαύρο σγουρό μαλλιαρό «τέρας». Αν και κουτάβι, είχε ξεπεράσει την Κανέλα σε μέγεθος. Αγαθιάρης, ήσυχος, σχεδόν άηχος – δεν γαύγιζε ποτέ. Πρέπει να είχε φάει πολλές κλωτσιές γιατί ήταν μονίμως φοβισμένος. Μα λόγω του όγκου του, μιά φορά φοβόταν αυτός, δέκα φορές όποιος περαστικός τύχαινε να τον συναντήσει.

Την αλήθεια θα σου πω, κι εγώ τον φοβόμουν. Για να μου δείξει τη χαρά του που με έβλεπε, ξαπλωνόταν φαρδύς-πλατύς μπρος στην εξώπορτά μας και γύριζε ανάσκελα. Κάθε που χρειαζόταν να μπω στο σπίτι μου πάγωνε το αίμα μου, σηκωνόταν όρθια η τρίχα μου. «Τώρα θα μου αρπάξει κανένα πόδι», σκεφτόμουν την ώρα που περνούσα από πάνω του. Αυτός ο κακομοίρης, το μόνο που ήθελε ήταν να του χαϊδέψω την κοιλιά. Αλλά, έτσι όπως έχασκε ανοιχτό το στόμα του, είκοσι εκατοστά οδοντοστοιχία, σιγά μην άπλωνα χέρι! Τι καημός κι αυτός. Να είσαι στην εμφάνιση τρομαχτικός και να σκιάζεται ο κόσμος όταν σε βλέπει.

Πέρασε ο καιρός, κι η Κανέλα άρχισε να «φουσκώνει». Ένα βράδυ, ακούω στο σοκάκι μας ποδοβολητά κι αμέσως μετά να χτυπάνε δυνατά το ρόπτρο μας. Ανοίγω, και τι να δω… Τσούρμο, καμιά δεκαριά παιδιά της γειτονιάς, ηλικίας από δέκα ετών μέχρι πέντε το μικρότερο, αλαφιασμένα. Η πιο ψηλή είχε πιασμένη την Κανέλα από τα μπροστινά της πόδια και την κρατούσε όρθια. Τα άλλα, κρατούσαν ένα χαρτοκιβώτιο που είχε μέσα πέντε κουτάβια.

«Η Κανέλα είναι γεννημένη!» μού φώναξε ένα κοριτσάκι που του έλειπαν τέσσερα μπροστινά δόντια. «Πρέπει να την κρύψουμε, αλλιώς η γιαγιά μου είπε ότι θα τα χώσουνε!» μού τσίριξε ένα άλλο. «Πού θα τα χώσουνε;» ρώτησα, άμαθη τότε ακόμα στην τοπική διάλεκτο. «Δεν το ξέρετε;» απάντησε η μεγαλύτερη. «Στο χωριό μας, όσα κουτάβια δεν τα θέλουν, τα θάβουν ζωντανά». Έμεινα… «Αλλιώς τα βάζουν σε μια σακούλα και τα πετάνε τη νύχτα στα σκουπίδια… Ζωντανά!» συμπλήρωσε με πάθος το φαφούτικο.

Μου φάνηκε υπερβολικό, απίστευτο. Αργότερα, που ερεύνησα, έμαθα από τους φιλόζωους εθελοντές πως τότε, πριν δεκαπέντε χρόνια, αυτές ήταν οι πιο διαδεδομένες μέθοδοι «ευθανασίας» στο νησί. Το επιβεβαίωσε και μια ηρωίδα κτηνίατρος που αψηφώντας την κατακραυγή μεγάλης μερίδας συγχωριανών της, φρόντιζε όσο μπορούσε για τα αδέσποτα.

Είναι φορές που κάποιος, πριν ακολουθήσει αυθόρμητα το συναίσθημα, πρέπει να σκέφτεται το μακροπρόθεσμο όφελος. «Δεν μπορώ να τα κρατήσω στο σπίτι», σκέφτηκα. «Αν το κάνω, αναλαμβάνω μεγάλη ευθύνη. Με τη γάτα μου μέσα στο σπίτι και μακριά από τη μόνιμη κατοικία μου, πώς;» 

Δεν ξέρω αν το φεγγάρι το βλέπω θολό και διπλό επειδή πίνω αυτό το τσιπουράκι ή αν είναι τα μάτια μου υγρά καθώς θυμάμαι το αθώο βλέμμα του Μπουλούκου και την αεικίνητη ουρά της Κανέλας…

Βλέποντας στην πόρτα μου τα παιδάκια να με κοιτάζουν στα μάτια περιμένοντας από εμένα, τη «μεγάλη», να σώσω την Κανέλα και τα μωρά της, αφού δεν μπορούσα κάτι άλλο να κάνω εκτός από το να δώσω γάλα και τροφή, κάτι έπρεπε τουλάχιστον να σκεφτώ. Θυμήθηκα πως στη γωνία υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο μισογκρεμισμένο σπίτι…

Δυστυχώς, μόνο για ένα βράδυ κράτησε η κρυψώνα αυτή. Γιατί, η Κανέλα από τη χαρά της που είχε γίνει μάνα γαύγιζε κι έτσι προδώθηκε. Ξανά-μανά τα κουτάβια μπήκαν στο χαρτοκιβώτιο και ψάχναν τα παιδιά να βρουν άλλο ερείπιο. Ευτυχώς, που τότε στο χωριό είχε πολλά. Από ερείπιο σε ερείπιο, βρέθηκε ένα που έμοιαζε καλή φωλιά. Μα μια εβδομάδα αργότερα τους ανακάλυψε η σκυλοφόνισσα γιαγιά.

Η Κανέλα ξέμεινε μόνη με τα μαστάρια της γεμάτα γάλα. Το πήρε χαμπάρι ο Μπουλούκος, που δεν είχε προλάβει να χαρεί μάνα, και το εκμεταλλεύτηκε δεόντως. Η Κανέλα τον «μάζεψε». Τον πήρε στην προστασία της, τον υιοθέτησε και από τότε ήταν συνέχεια μαζί. Όταν δεν τον θήλαζε, έκαναν βόλτες. Μπροστά πήγαινε αυτή και πίσω της πιστός εκείνος, σαν τον Δον Κιχώτη με τον Σάντσο Πάντσα.

Τον επόμενο χρόνο, μόλις φτάσαμε από το καράβι, συνάντησα στην κεντρική πλατεία το φαφούτικο - που τώρα είχε ξαναβγάλει όλα του τα δόντια. «Την Κανέλα την σκοτώσανε!» μού είπε με έκφραση δραματική. 

Μου διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια πως τον χειμώνα, τα σκυλιά πεινούσαν. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι που έβγαινε στο σχόλασμα από το Δημοτικό Σχολείο, κρατούσε μια τυρόπιτα. Η Κανέλα πήδηξε και του την άρπαξε από το χέρι να τη φάει. Το παιδάκι φοβήθηκε κι έβαλε τα κλάματα. Μαζεύτηκε κόσμος, παιδιά και γονείς. Τότε ο πατέρας του παιδιού πήγε στο σπίτι, έφερε μια καραμπίνα και πυροβόλησε. Η πρώτη σφαίρα βρήκε την Κανέλα στο αυτί. Η δεύτερη την έριξε κάτω νεκρή. Ο Μπουλούκος έτρεξε κοντά της να δει τι έπαθε. Σήκωσε το κεφάλι και γαύγισε θυμωμένος για πρώτη φορά στη σύντομη ζωή του στον Άνθρωπο και η τρίτη σφαίρα τον βρήκε ανάμεσα στα μάτια. Αυτό ήταν το τέλος μια όμορφης σκυλίσιας σχέσης…

Chien_errant_ Lucignolobrescia_wikipedia_cc

Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων. Περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1931 σε ένα περιβαλλοντικό συνέδριο στη Φλωρεντία. Από τότε λειτουργεί ως υπενθύμιση με στόχο να ευαισθητοποιηθεί το ευρύ κοινό για τα υπό εξαφάνιση ζώα. 

Francis of Assisi with angel music
by Francisco Ribalta

Η ημερομηνία συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, ο οποίος αναγορεύτηκε από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.

Αδέσποτο... Κάπως σα να λες «ορφανό». Για μένα, φίλοι, σύντροφοι, πολύτιμοι δάσκαλοι, συγκάτοικοι, παιδιά, αδέλφια μας είναι οι σκύλοι.

Θα μου πεις, εδώ τα παιδιά τους δεν λυπούνται συχνά οι άνθρωποι, τα ζώα τους θα λυπηθούν;

TO BE CONTINUED:

Η συνέχεια αυτής της ιστορίας στην αυριανή ανάρτηση (5-10-2014)

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Το Requiem της Γάτας, θα το γράψω μια άλλη φορά. Γιατί και η γάτα… «καλοπερνάει» κι αυτή!

Αν έχεις χρόνο και διάθεση, ρίξε μια ματιά και σ’ αυτό:

H Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978)

Άρθρο 1

Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Άρθρο 2

1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.

2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων.

3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.

Άρθρο 3

1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή σε απάνθρωπη συμπεριφορά.

2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Άρθρο 4

1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.

2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων του.

Άρθρο 5

1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.

2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Άρθρο 6

1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.

2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο 7

Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση της δουλειάς τους πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Άρθρο 8

1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω σε ζώα, ιατρικός, επιστημονικός κλπ., αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον τους προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.

2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο 9

Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Άρθρο 10

1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.

2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο 11

Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Άρθρο 12

1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.

2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο 13

1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.

2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί, και μόνο σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο 14

1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.

2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου._

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW