REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’

REQUIEM ΤΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΜΕΡΟΣ Β’

(χωρίς συνταγή)

Η χθεσινή ιστορία που σου διηγήθηκα, δεν είχε happy end. Λυπάμαι αν σου χάλασα την ειδυλλιακή εικόνα. Όμως, όπως σε κάθε τόπο, έτσι και στη Σαντορίνη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπουν όλα τα όντα, χωρίς εξαίρεση, με αγάπη και καλοσύνη.

Santorini Animal Welfare Association – SAWA

Στη φωτογραφία, είναι μερικά από τα σκυλιά που απολαμβάνουν τη φροντίδα των εθελοντών του τοπικού φιλοζωικού συλλόγου στο ωραιότατο καταφύγιο που διαμόρφωσαν γι’ αυτά. Με αφοσίωση, με αφιλοκερδή προσφορά, κάποιοι άνθρωποι χαρίζουν τον χρόνο και το χρήμα τους για να δώσουν άλλη μια ευκαιρία σε κάποια ζώα που τα «αφεντικά» τους, αφού «έπαιξαν» μαζί τους, μόλις μεγάλωσαν λίγο και «δεν χωρούσαν» στη ζωή τους, απλά τα πέταξαν στον δρόμο.

Τα αδέσποτα στη Σαντορίνη δεν είναι λίγα. Είναι πολλά. Δέκα σώζεις, εκατό εμφανίζονται. Ανάμεσα στα εκατοντάδες αδέσποτα βλέπεις με έκπληξη ακόμα και σπάνιες ράτσες.

Αποφάσισα να γράψω σήμερα για αυτούς τους ανθρώπους, επειδή χρειάζονται βοήθεια. Όχι μόνο από εθελοντές που θα προσφέρουν τον χρόνο τους, αλλά και από δωρεές σε είδος και σε χρήμα. Ελπίζω εσύ που το διαβάζεις, αν δεν δύνασαι να προσφέρεις οικονομική βοήθεια, τουλάχιστον να μπεις στη σελίδα τους στο Facebook, θα τους βρεις ως Santorini Animal Welfare Association – SAWA, και να κάνεις τουλάχιστον ένα like, ένα share. Απ’ το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό!

Όταν ζούσαμε ακόμα στο Χαλάνδρι, ήμασταν μέλη του τοπικού φιλοζωικού συλλόγου, οικογενειακώς. Για πέντε χρόνια έγραφα σε μια μόνιμη στήλη στις τοπικές εφημερίδες ενημερωτικά άρθρα για τα αδέσποτα. Εκεί άρπαξα μάλλον το μικρόβιο των συνεντεύξεων και του ρεπορτάζ. Τότε, τα αδέσποτα ήταν απροστάτευτα. Ο απαρχαιωμένος Νόμος με τα πολλά «παράθυρα», κάποια στιγμή έγινε πιο ρεαλιστικός. Μόλις πρόσφατα όμως άρχισε να παρέχεται πραγματική προστασία στα ζώα.

Στο εξής, όποιος πάνω στο κέφι του θελήσει να κακοποιήσει ή να σκοτώσει ένα ζώο, θα μάθει από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτόφωρο και θα φάει κι ένα πρόστιμο μέχρι και 30.000 ευρώ να το ‘φχαριστηθεί.

Η Κανέλα και ο Μπουλούκος

Όσο για την ιστορία της Κανέλας και του Μπουλούκου, που σου διηγήθηκα χθες, θέλω κάτι ακόμα να προσθέσω.

Όταν τα δυο αυτά αδέσποτα ήταν μικρά, είχαν την τύχη να συναντηθούν με δυο αδελφάκια που τα πήραν στην προστασία τους. Ο μεγάλος θα ήταν δέκα και ο μικρός επτά. Μετά το σχολείο, πήγαιναν σε μια κρυφή «φωλιά» μαζί με δυο σκυλιά. Στο ερειπωμένο σπιτάκι ακριβώς δίπλα στο δικό μας σπίτι. Καθόντουσαν χάμω ανάμεσα σε πεσμένους σοβάδες και πέτρες και με μεγάλη υπομονή τους έβγαζαν τα αγριόχορτα που ήταν μπλεγμένα στις γούνες τους. Τα βούρτσιζαν, τα χάιδευαν και με το φτωχικό χαρτζιλίκι τους, τους αγόραζαν από το pet shop κολάρα για τα τσιμπούρια. Είχαν μαζί τα βιβλία, τα τετράδια τους, τους μαρκαδόρους τους και περνούσαν ατέλειωτες ώρες εκεί μέσα. Βαριόντουσαν να κάθονται μόνα τους στο σπίτι. Η μάνα τους, για να τα βγάλει πέρα, δούλευε μέχρι που νύχτωνε και δεν είχε κανέναν για να της κρατήσει τα παιδιά.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ που είχαμε καθίσει με τον άντρα μου στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, είδαμε να περνάνε απ’ έξω τα παιδιά και πίσω τους να ακολουθούν τα δυο σκυλιά με τις ουρές τους να ανεμίζουν. Τα φωνάξαμε να έρθουν κοντά μας. Τα σκυλιά ξάπλωσαν ήσυχα στα πόδια μας. Ρωτήσαμε τα παιδιά αν ήθελαν να τα κεράσουμε σουβλάκι. Ο μεγάλος αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας πως έπρεπε να γυρίσουν στο σπίτι τους γιατί όπου νά ‘ναι θα επέστρεφε η μάνα τους, για να φάνε μαζί και θα θύμωνε αν δεν τους έβρισκε εκεί. Ο μικρός όμως ρώτησε δειλά αν θα μπορούσε να φάει ένα «με μπιφτεκάκι». Μόλις ήρθε το σουβλάκι του, έκοψε και έδωσε από ένα κομμάτι στην Κανέλα και στον Μπουλούκο και ο ίδιος έφαγε με λαχτάρα το υπόλοιπο.

Στο μεταξύ, ο μεγάλος μάς διηγήθηκε πως η Κανέλα είχε γεννηθεί στη γειτονιά τους και έπαιζαν μαζί από μικρά. Ο Μπουλούκος είχε σωθεί από θαύμα γιατί όταν ήταν κουταβάκι - «σαν μαλλιαρή μπάλα» πρόσθεσε ο μικρός - κάποιος του έριξε με την καραμπίνα και γέμισε το μπούτι του σκάγια. Τα παιδιά τον μάζεψαν, τον έκρυψαν και τον «έκαναν καλά». Έτσι εξηγείται γιατί ο Μπουλούκος δεν «μιλούσε» σχεδόν ποτέ - σπάνια γαύγιζε.

Όποιος έχει νιώσει στο πετσί του τη δυστυχία, καταλαβαίνει τον πόνο του άλλου. Εκτός βέβαια κι αν στραβώσει και κακιώσει και μισήσει όλο τον κόσμο θεωρώντας τους άλλους υπεύθυνους για τη δική του δυστυχία.

Τα δυο αγοράκια είχαν προλάβει να γνωρίσουν τη σκληρή πλευρά της ζωής. Μάλλον γι’ αυτό μπορούσαν να νιώσουν τον πόνο των αδέσποτων ζώων και τώρα προσπαθούσαν να τους τον απαλύνουν με την αγάπη τους.

Πριν λίγους μήνες, ο πατέρας τους είχε σκοτωθεί κοντά στην πλατεία ενώ οδηγούσε με το μηχανάκι. Όλο το χωριό είχε αναστατωθεί γιατί ήταν γνωστός και ήταν νέος και όλοι σκεφτόντουσαν τι θα απογίνουν τα δυο μικρά παιδιά και τόσο νέα η χήρα. Φαίνεται πως ο πόνος ήταν τόσο ξαφνικός και οδυνηρός που ο μεγάλος είχε κατασκευάσει στο μυαλό του μια ιστορία. Έτσι μας διηγήθηκε εκείνο το βράδυ το περιστατικό…

«Ήτανε μια φορά ένα άνθρωπος που οδηγούσε ένα μηχανάκι. Αλλά πήγαινε τόσο γρήγορα που ένα δέντρο ήρθε κι έπεσε επάνω του. Τότε το μηχανάκι σηκώθηκε στις πίσω ρόδες και έγινε αεροπλάνο και ο άνθρωπος πέταξε και έφυγε και χάθηκε για πάντα στον ουρανό!»

Μετά από αυτό έπεσε σιωπή. Κάπως έπρεπε να ελαφρύνουμε το κλίμα οπότε τον ρώτησα το κλασσικό και τετριμμένο «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». «Κτηνίατρος!» απάντησε με καμάρι «...Για να κάνω καλά όλα τα αδέσποτα ζώα». Ύστερα χάιδεψε την Κανέλα στο κεφάλι και πρόσθεσε με στόμφο «Αυτό το σκυλί, όταν θα μεγαλώσει θα γίνει πολύ καλό κυνηγόσκυλο. Θα την εκπαιδεύσω και θα την παίρνω μαζί μου στο κυνήγι». Απόρησα. Έφριξα, για την ακρίβεια. «Μα εσύ, τώρα μόλις δεν είπες ότι αγαπάς τα ζώα; Πώς θα πηγαίνεις στο κυνήγι;». Με κοίταξε λίγο μπερδεμένος. «Μα… μόνο θα πηγαίνουμε για κυνήγι. Δεν θα σκοτώνουμε! Θα βάζω στολή κυνηγού, θα παίρνω την καραμπίνα και θα πηγαίνουμε βόλτα στον λόφο μαζί με την Κανέλα!» μου εξήγησε.

Είναι σωστό να προσθέσω – για την ιστορία -  πως όταν γέννησε η Κανέλα, στο διάστημα που έζησε κρυμμένη στο ερειπωμένο σπίτι με τα κουτάβια της, εκτός από την αγάπη και τα χάδια των παιδιών, δέχτηκε την φροντίδα μιας καλής φίλης, της Ελένης Κ. η οποία θυσίασε τη ραστώνη των διακοπών για να βοηθήσει τα αδέσποτα και τελικά έκλαψε πικρά με την εξέλιξη των πραγμάτων… Αλλά, έτσι είναι η ζωή. Δεν είναι μόνο ζάχαρη...

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

• Τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, που μόλις τα βαρεθούμε τα πετάμε στον δρόμο.
• Δεν ενισχύουμε τη βιομηχανία πώλησης σκύλων ράτσας. Δεν τα αγοράζουμε για να κάνουμε εντύπωση στον γείτονα όπως με το καινούριο αμάξι.
• Δεν τα δωρίζουμε στον φίλο, στη φίλη μας, σε κάποιο παιδί.
• Αν θέλουμε ζώο για συντροφιά, επιλέγουμε να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο. Ώστε να αδειάσουν κάπως οι δρόμοι από εγκαταλελειμμένα ζώα και να λιγοστέψουν οι πατημένες ματωμένες γούνες στη μέση της ασφάλτου.
• Προτού υιοθετήσουμε ένα ζώο, ενημερωνόμαστε για τα ειδικά χαρακτηριστικά της ράτσας του (μέγεθος, βάρος, ανάγκες, συμπεριφορά), ώστε να μην το πετάξουμε στον δρόμο αν «δεν μας κάνει» μόλις ενηλικιωθεί.
• Η υιοθεσία γίνεται νόμιμα με επίσημα έγγραφα και υπογραφές.
• Τέλος εφαρμόζουμε το τρίπτυχο: εμβολιασμός, στείρωση, μικροτσίπ.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Το πρώτο μέρος αυτής της ιστορίας βρίσκεται στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση (4-10-2014):

http://mariliz-ritsardi.blogspot.gr/2014/10/requiem.html

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW