ΤΟ ΜΠΡΙΑΜ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ

ΤΟ ΜΠΡΙΑΜ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ

(Μάθημα Ιστορίας, πιο απλά δεν γίνεται…)

Καλωσήρθες! Πού κολλάει ο Λυκαβηττός στο Μπριάμ; Βάζω ένα ποτηράκι κι έρχομαι αμέσως να σου πω, γιατί αυτή η υπόθεση σηκώνει κρασί...

Όποτε θυμάμαι τη γιαγιά μου, πάντα χαίρομαι. Άλλοι θυμούνται πεθαμένους κι αγαπημένους και λυπούνται. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ίσως να ‘μαι τυχερή. Τι ίσως, δηλαδή; Είμαι πάρα πολύ τυχερή!

Και μόνο που μεγάλωσα και ζω σ’ αυτή την πανέμορφη χώρα, τη μοναδική, που γεννάει πλούσια θαύματα και μύθους ακόμα και μέσα από τις πέτρες, ακόμα κι όταν σμήνη από κοράκια χυμάνε να τη ρημάξουν - δεν φεύγω καθόλου από το θέμα, περίμενε...

Εκείνους που αγάπησα πολύ, τους χόρτασα και με το παραπάνω όσο ήταν στη ζωή. Γι’ αυτό, δεν έχω τίποτα να κλάψω πια. Μόνο χαρές κρατώ στη σκέψη μου, μ’ αυτές θα φύγω όταν θα έρθει η ώρα μου κι εμένα.

Τι με κοιτάζεις έτσι; Κι εγώ θα φύγω κάποτε, θέλω δεν θέλω, κι εσύ και όλοι. Τις λύπες μου, τις έχω κι αυτές καλά φυλαγμένες στο μυαλό μου, μη νομίζεις. Στο μυαλό μου είπα, όχι στην καρδιά μου, αν πρόσεξες. Υπάρχει διαφορά.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που «χρυσώνουν το χάπι». Όλα τα θυμάμαι. Με λεπτομέρειες, γι’ αυτό πρόσεξε καλά μη μου κάνεις κι εσύ κανένα χουνέρι, γιατί έχω μνήμη ελέφαντα!

Έτσι, μ’ αυτή τη μνήμη θυμάμαι και τη γιαγιά μου στην κουζίνα μας να φτιάχνει ένα ταψί Μπριάμ. Να καθαρίζει τα κρεμμύδια και να σκουπίζει με την ανάποδη του χεριού δυο δάκρυα, βιαστικά. Τάχα μου απ’ τα κρεμμύδια, που της κάψανε τα μάτια – τάχα μου!…

Τι να της θύμιζε εκείνο το Μπριάμ, μου λες;

«Γεννηθείσα το ‘11» (1911), ορφανή από τα 16 της, η Γιαγιά-Μαρία κατηφόρισε το 1929 από τα Ιωάννινα στην Αθήνα. Βγαίνοντας από το Οικοτροφείο, πήγε να μάθει Μοδίστρα.

Έπληξε όμως να κοιμάται ολομόναχη στο ράντζο που της παραχώρησε η Δασκάλα της στο πίσω μέρος της Σχολής κι είπε να πάει να βρει την τύχη της «ες τας Αθήνας», στη Μεγάλη Πόλη…

«Ρωτώντας πάν’ στην Πόλη» λέει ένα ρητό. Ρωτώντας έμαθε κι η γιαγιά μου ότι κάπου πέρα, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, φωλιάζουν κάτι Πρόσφυγες από τη Μικρασία. Έλληνες που γλύτωσαν κι ήρθαν κυνηγημένοι από την απέναντι ακτή το 1922. Τότε που οι ορχήστρες στα ακγυροβολημένα καράβια των Συμμάχων έπαιζαν μουσική στη διαπασών, να μην ακούγονται οι θρήνοι των δύσμοιρων αμάχων που έπεφταν στη θάλασσα και πνίγονταν μαζί με τα παιδιά τους για να μην καούν από τη φωτιά που είχαν ανάψει οι κυβερνώντες στις ακτές μιας άλλης Μεγάλης Πόλης…

Ας ξεκινήσουμε όμως τώρα να μαγειρεύουμε και θα σου πω το υπόλοιπο απ’ αυτό το αληθινό παραμύθι όσο θα ψήνεται το φαί μας στο φούρνο.

Το Μπριάμ όπως και πολλά άλλα φαγητά, το πρωτοδίδαξε στη γιαγιά μου μια από εκείνες τις Μικρασιάτισσες του Λυκαβηττού. Η συνταγή αυτή έχει τις ρίζες της εκεί, αλλά όπως συνήθως, έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου και την έχω «πειράξει»…

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ:

1 κιλό πατάτες
½ κιλό μελιτζάνες
½ κιλό κολοκυθάκια
3 πιπεριές πράσινες
1 πιπεριά κόκκινη
4 κρεμμύδια
1 καρότο
½ κιλό ντομάτες
μαϊντανό
λίγο φρέσκο δυόσμο, 2 φύλλα δάφνη, 2-3 κόκκους μπαχάρι, 4-5 κόκκους πιπέρι, 1 ξυλαράκι κανέλλα, 2 γαριφαλάκια, 1 κ. σούπας ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι,1 ποτηράκι λευκό κρασί, 2 φλιτζάνια του τσαγιού καλό ελαιόλαδο

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πανεύκολο! Άλλο ένα παιχνίδι της μαγειρικής. Δοκίμασε να το κάνεις παρέα με ένα παιδί και θα διασκεδάσετε πολύ!

Καθαρίζω τα λαχανικά, τα κόβω κομμάτια, αλατοπιπερώνω. Κανονικά γίνεται σε ταψί αλλά σήμερα θα ψηθεί στο πήλινο που κάνω συνήθως γιουβέτσι. Αυτό το σκεύος δίνει στο φαγητό εξαίσια γεύση!

Στις μέρες μας οι άνθρωποι αποφεύγουν τα τηγανιτά. Όμως το σοτάρισμα προσθέτει νοστιμιά. Κάνω λοιπόν ένα συμβιβασμό. Τηγανίζω κρεμμύδια, πιπεριές, μελιτζάνες και καρότα και βράζω λίγο στον ατμό τις πατάτες και τα κολοκυθάκια.

Ύστερα τα ανακατεύω, προσθέτω ψιλοκομμένο δυόσμο και μαϊντανό, δαφνόφυλλα, πιπέρι, μπαχάρι, κανέλλα, γαρίφαλλα και τα τοποθετώ στο πήλινο. Περνάω τις ντομάτες στον τρίφτη, προσθέτω τη ζάχαρη και το κρασί και περιχύνω το φαγητό μαζί με το λάδι. 

Έτοιμο για φούρνο, που τον έχω προθερμασμένο. Θέλει 1 ½ ώρα περίπου σε μέτρια θερμοκρασία για να ξεροψηθεί και να καραμελώσει. Ρίχνω καμιά ματιά μήπως ζητήσει λίγο νερό κι αν χρειαστεί το σκεπάζω με αλουμινόχαρτο για να μην «αρπάξει». Πεντανόστιμο θα γίνει!

Τι λέγαμε;… Α, ναι! Φτάνει, που λες, η Γιαγιά-Μαρία 19 χρονών κοριτσάκι, ένα βαλιτσάκι η περιουσία της όλη κι όλη, φτάνει με τρένο από την Ήπειρο στην Αθήνα, μεγάλο ταξίδι τότε! 

Μιά και δυό, ρωτώντας φτάνει στους πρόποδες του Λυκαβηττού, στα όρια του Κολωνακίου, παρακαλώ! Βλέπει κάτι φτωχές γυναίκες, τις ρωτάει «που μπορεί να βρει κανείς εδώ ένα σπιτάκι να μείνει;» Της λένε «εμείς εδώ βολευτήκαμε, μείνε κι εσύ. Να, σ’ εκείνο εκεί το οικόπεδο κανείς δε μένει ακόμα. Δε χτίζεις εδώ ένα καλυβάκι;»… «Και δε χτίζω;» σκέφτεται η δικιά μου.

Τη φιλοξενούν λοιπόν κάτι καλοί άνθρωποι, Μικρασιάτες πρόσφυγες, και ξεκινάει το άλλο πρωί η γιαγιά μου κι ανεβαίνει στον Λυκαβηττό και ξεκολλάει κάτι πέτρες, «κοτρώνες» τις έλεγε, και τις σπρώχνει ώσπου να κατρακυλήσουν μέχρι κάτω και να σταματήσουν στο χαντάκι που είχαν σκάψει οι γείτονες για να μην τους πάρει τα σπίτια το νερό της βροχής. Από εκεί τις παίρνει μια-μια και τις τσουλάει όπως μπορεί μέχρι το οικόπεδο. Μόλις στήνει τους τοίχους, βρίσκει και κάτι λαμαρίνες και νά σου το ακίνητο! Κατάλαβες πώς ήταν οι γυναίκες τότε; Πώς ήταν η ζωή!


Έχω να σου πω κι άλλες πολλές ιστορίες για τη γιαγιά μου, που πέρασε και μια Γερμανική Κατοχή σ’ αυτή την παράγκα κι επιβίωσε – εμείς να δούμε τώρα πώς θα τη βγάλουμε «καθαρή» - αλλά είναι ώρα να βγάλουμε το Μπριάμ από το φούρνο.

Αυτό το φαγητό τρώγεται μια χαρά και ζεστό και κρύο. Όπως η Ιστορία.Κάτσε τώρα να σου βάλω λίγο σ’ ένα ταπεράκι για το σπίτι! 

Είναι ένα απλό, ταπεινό φαγάκι για απλούς ανθρώπους αλλά με σπουδαία γλυκόξινη γεύση και μεγάλη επίγευση, ακριβώς όπως η Ιστορία…

Μη με ξεχάσεις, να ξανάρθεις!








Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ


ΥΓ. Δοκίμασες τη σόγια που σου έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα;
Κι αν δεν μπορείς να φας μπριάμ χωρίς σκόρδο, κανείς δεν σε εμποδίζει να το βάλεις.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΟΤΑΝ Η ΣΟΓΙΑ… ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΜΟΥΣΑΚΑ!

ΟΤΑΝ Η ΣΟΓΙΑ… ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΜΟΥΣΑΚΑ!

(Πρωταγωνιστεί η σόγια σε ρόλο ινκόγκνιτο)

Πάλι «δεν θα μας φτάσει ο μήνας μέχρι το τέλος των χρημάτων», που λέει και μια φίλη.

Από τότε που εγκαταστάθηκε για τα καλά η κρίση, δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά οι επισκέψεις στα σπίτια αυξήθηκαν. Πάνε οι έξοδοι για φαγητό κάθε τρεις και λίγο. Μουσειακοί χώροι θα γίνουν σύντομα τα ταβερνάκια.

Γιατί στα λέω τώρα αυτά; Γιατί περιμένω απόψε ένα φίλο του άντρα μου που θα ‘ρθει με τη συμβία του. Ο Ευάγγελος! Αυτός, δεν είναι άνθρωπος, πρόκειται για… σαρκοφάγο ον! Το καλοκαίρι, που πάνε εκδρομές με το τροχόσπιτο, τον βλέπουν τα αμνοερίφια την ώρα που μασουλάνε ανέμελα στα βοσκοτόπια τους και τρέχουν κλαίγοντας να βρουν τη μάνα τους. Δε μπορείς να φανταστείς τι τρώει! Δυό-δυό κατεβάζει τις σπαλομπριζόλες. Ώσπου να πεις «κύμινο», που έλεγε κι η γιαγιά μου, έχει «σκανάρει» όλο το τραπέζι κι έχει αφήσει μόνο τα σαλατικά. Απ’ αυτά δεν τρώει. Τον πειράζουνε, λέει, στο έντερό του. Ενώ, τη γουρουνοπούλα και το κοντοσούβλι τα χωνεύει εύκολα!... Τι να πεις. Κάθε οργανισμός με τις ιδιαιτερότητές του, για να το θέσουμε… σεμνά.

Να σου πω τώρα, γιατί θυμήθηκα τη γιαγιά μου που έχω και το όνομά της, το μισό. Γιατί η γιαγιά-Μαρία έφτιαχνε τον καλύτερο μουσακά της γης. Ναι, ξέρω, θα μου πεις πως η δική σου γιαγιά τον έκανε καλύτερο. Κι εγώ σου λέω, πως δεν υπάρχει περίπτωση! Η δική μου γιαγιά, στο μουσακά ήταν πρώτη! Άμα ξανάρθεις άλλη φορά, θα σου εξηγήσω πώς τον έφτιαχνε και θα δεις!

Απόψε, που λες, θα σερβίρω στους φίλους μας μουσακά! Όχι όμως από τον κανονικό. Γιατί όπως είπαμε, λεφτά δεν υπάρχουν (εκτός κι αν δεν έψαξα καλά). Ο κιμάς ο καλός, ο μοσχαρίσιος ο φρέσκος ο «ΑΑΑ», που διαλαλεί ο χασάπης, είναι «αλμυρός» στην τιμή του. Κι εγώ στο φαγητό, αλλά και γενικά δηλαδή, είμαι της άποψης του «ή ό,τι το καλύτερο ή καθόλου». Δεν συμφωνούν όλοι μ’ αυτό αλλά τι να κάνουμε. Από μικρή, λόγω που ήμουν μοναχοπαίδι, έχω νοοτροπία πριγκιποπούλας. Κι όπως λένε, του ανθρώπου πρώτα του βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι.

Να γεμίσω λοιπόν το τραπέζι με πιατέλες κρεατικά για να κάνω τον αγαπητό Ευάγγελο ευτυχισμένο για μια βραδιά, είναι ανέφικτο. Γι’ αυτό, ένεκα η ανάγκη που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, περνάω στο Plan B…Τι θα κάνω; Τώρα, θα δεις! Βάζω την κόκκινη ποδιά μου και ξεκινώ!

Θα φτιάξω μια δόση μουσακά για έξι άτομα γιατί ο φίλος τρώει έτσι κι αλλιώς για τρεις… Σήμερα θα ακολουθήσω μια κλασσική συνταγή για μουσακά. Αν θελήσεις να πειραματιστείς κι εσύ με τη σόγια κάποια στιγμή, σου προτείνω να κάνεις όποια συνταγή γνωρίζεις, μόνο που θα αντικαταστήσεις τον μοσχαρίσιο κιμά με κιμά σόγιας. Θα βάλεις μεγαλύτερες δόσεις μυρωδικά και μπαχαρικά και καλό είναι να προσθέσεις κάποια λαχανικά. Προτιμώ το καρότο και την πιπεριά. Επειδή θα φουσκώσει πολύ, να ξέρεις πως τα 250 γραμμάρια αποξηραμένου κιμά σόγιας αντιστοιχούν σε 500 γραμμάρια μοσχαρίσιου κιμά. Τόσο απλά!

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ:

Για τη βάση

1 ½ κιλό μελιτζάνες φλάσκες
Λίγο αλεύρι
250 γρ. αποξηραμένο κιμά σόγιας
1 καρότο
1 φρέσκια πιπεριά κόκκινη (φλωρίνης)
½ κιλό ώριμες ντομάτες (τριμμένες στον τρίφτη)

2 μεγάλα κρεμμύδια ξερά (ψιλοκομμένα)

1 σκελίδα σκόρδο (αν θέλεις)
2 φύλλα δάφνη
1 κ. γλυκού κανέλλα τριμμένη , 2 γαριφαλάκια ξερά
2-3 κόκκους μπαχάρι
1 κ. σούπας ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι 

Μπόλικο μαϊντανό και λίγο φρέσκο δυόσμο 

½ φλιτζάνι τριμμένο κεφαλοτύρι
1 αυγό (χτυπημένο)
Λίγο ελαιόλαδο

Για τη μπεσαμέλ (μπέσαμε μούτσο… ή καπετάνιο!)

1 φλ. τσαγιού αλεύρι
4 φλ. τσαγιού γάλα ζεστό (όχι καυτό)
1 φλ. τσαγιού βούτυρο (καλύτερα φυτικό)
2 αυγά (χτυπημένα)
1 φλιτζάνι τριμμένο κεφαλοτύρι
Αλάτι και πιπέρι
Λίγο μοσχοκάρυδο (καλύτερα φρεσκοτριμμένο)


Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Είναι αρκετά περίπλοκο φαγητό αλλά είναι πολύ διασκεδαστική η διαδικασία. Σαν παιχνίδι. Γι’ αυτό ακριβώς, αν τον μαγειρέψεις με παρέα είναι ακόμα καλύτερα.

Έχω ήδη μουσκέψει τη σόγια σε μπόλικο ζεστό νερό για 10 λεπτά, την έχω στραγγίσει και στύψει καλά και τώρα μοιάζει με τον συνηθισμένο κιμά. Σοτάρω το κρεμμύδι στο λάδι. Μόλις ξανθύνει ρίχνω το καρότο, την πιπεριά και τη σόγια. Προσθέτω ντομάτες, σκόρδο, δάφνη, κανέλλα, γαρίφαλα, ζάχαρη κι αλατοπίπερο. Τα αφήνω να σιγοβράσουν 45 λεπτά. Παρακολουθώ μην «πιάσει» στον πάτο και κάθε τόσο ρίχνω λίγο ζεστό νερό κι ανακατεύω με ξύλινη κουτάλα. Στο τέλος θα πρέπει να έχει «πιει» όλα τα υγρά. Το δυόσμο και το μαϊντανό, το 1 αυγό και το ½ φλιτζάνι τυρί θα τα προσθέσω στη σόγια λίγο πριν αρχίσει η «συναρμολόγηση» του μουσακά. Όταν έρθει εκείνη η ώρα, θύμισε μου σε παρακαλώ να αφαιρέσω τα γαριφαλάκια, τη δάφνη, το μπαχάρι και τη σκελίδα σκόρδο, αν δεν έχει λιώσει. Μην τα φάει κανείς και δεν ξανάρθει στο «εστιατόριο»…

Στο μεταξύ, έχω ξεπικρίσει τις μελιτζάνες για καμιά ωρίτσα σε αλατισμένο νερό. Τώρα θα τις στύψω, θα τις αλευρώσω και θα τις τηγανίσω να ροδοκοκκινίσουν κι από τις δυο πλευρές. Στις μέρες μας, πολλοί τις μελιτζάνες για το μουσακά τις ψήνουν στο γκριλ. Είναι πιο υγιεινό και παχαίνει λιγότερο. Όμως στην περίπτωση της σόγιας που, από γεύση, δεν τη λες και συναρπαστική, χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή γευστική ένταση από τα υπόλοιπα υλικά. Που, ευτυχώς, είναι όλα τους υπέροχα!

Πάμε τώρα να φτιάξουμε τη μπεσαμέλ! Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μαγειρικές εφευρέσεις τις ανθρωπότητας. Μπορώ να τη φάω και σκέτη με το κουτάλι, σου λέω!

Ρίχνω στην κατσαρόλα το βούτυρο. Μόλις κάψει, χαμηλώνω τη φωτιά. Ρίχνω το αλεύρι κι ανακατεύω γρήγορα με ξύλινη κουτάλα για να μη σβολιάσει. Μόλις πάρει χρώμα, χύνω το ζεστό γάλα ενώ χτυπάω με το σύρμα συνεχώς. Να πώς έκαναν γυμναστική για τα μπράτσα οι παλιές! Ρίχνω αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο και τα 2 αυγά χτυπημένα. 10 λεπτά θέλει περίπου να ψηθεί. Τη βλέπεις να σφίγγει σιγά-σιγά κάτω από τα μάτια σου – άλλο ένα θαύμα χημείας! Τώρα ας την κατεβάσουμε από τη φωτιά. Να προσθέσουμε το τριμμένο τυρί, να ανακατέψουμε κι είμαστε εντάξει!

Αρχίζει η συναρμολόγηση τώρα. Βάζω μια στρώση μελιτζάνες στον πάτο του ταψιού. Ρίχνω λίγο τριμμένο τυρί. Στρώνω το μίγμα με τον κιμά σόγιας. Άλλη μια στρώση μελιτζάνες και καλύπτω με τη μπεσαμέλ. Ρίχνω το υπόλοιπο τυρί και μικρά κομματάκια βούτυρο που θα δώσουν καραμελωμένο χρώμα. Μπαίνει σε προθερμασμένο φούρνο σε μέτρια θερμοκρασία και για περίπου 45 λεπτά.

Όσο περιμένουμε να ψηθεί, θα σου πω δυο λόγια για την ιστορία της σόγιας, Έτσι, για να ‘χεις κι εσύ να λες στην παρέα και να δείχνεις… μορφωμένο άτομο. Μη φανταστείς ότι είμαι φανατική με τη σόγια, αλλά έχει το ενδιαφέρον της. Η καταγωγή της κυρίας Σόγιας είναι από την Ασία. Λέγεται πως καλλιεργείται εκεί 5.000 χρόνια! Υπήρξε ένα από τα 5 ιερά φυτά που επάνω τους βασίστηκε ο αρχαίος Κινέζικος πολιτισμός. Ποιά ήταν τα άλλα 4; Το ρύζι, το σιτάρι – τα ξέρεις αυτά – και άλλα δυο, λιγότερο γνωστά στα μέρη μας: το κεχρί και το σόργο. Αυτά τα πέντε, τα παλιά εκείνα αρχαία χρόνια, τα έπαιρνε και τα έσπερνε ο Αυτοκράτορας στη Γιορτή της Σποράς με τα ίδια του τα χέρια! Φαντάσου, λοιπόν, πόσο εκτιμούσαν τη σόγια, από τότε!

Ωχ! Ξεχάστηκα με την κουβέντα και θα μου αρπάξει το φαί! Πέρασαν τα 45 λεπτά. Πάω να σβήσω το φούρνο. Αλλά θα το αφήσω μέσα να σιγοψηθεί για άλλο ένα τέταρτο της ώρας.

Λοιπόν, το φαγητό μας από εμφάνιση δείχνει υπέροχο! Σαν αληθινός μουσακάς, συμφωνείς; Όταν κρυώσει λίγο και κόβεται θα είναι τέλειο.

Κατάλαβες; Αυτό εννοώ όταν λέω «η σόγια ινκόγκνιτο». 

Ο κιμάς της σόγιας μαγειρεμένος μοιάζει τόσο πολύ με χοιρινό κιμά που θα τον φάνε και θα πουν κι ένα τραγούδι. Δοκίμασε το και θα δεις. Αν δεν το μαρτυρήσεις, σχεδόν κανένας δεν θα καταλάβει ότι δεν είναι ζωικός κιμάς. Εκτός κι αν σου τύχει στο τραπέζι κανένας χορτοφάγος και το πει. Γιατί πετάγονται συνήθως αυτοί και μαρτυράνε. Την ξέρουν τη σόγια καλά, την τρώνε συχνά. Παίρνουν πρωτεΐνες και βιταμίνη Β. Γίνεται βέβαια μια συζήτηση για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής...

Θα μου πεις, και πώς είσαι τόσο σίγουρη, βρε φιλενάδα, ότι ο σαρκοβόρος κρεατοφάγος φίλος σου δεν θα το καταλάβει; 

Η απάντηση είναι απλή. Του την έχω ξαναστήσει αυτή τη μικρή απάτη μια φορά με ένα παστίτσιο. Το ίδιο «σενάριο» έπαιξε. Όπου κιμάς, βλέπε σόγια. Χαμπάρι δεν πήρε! Έφαγε και δεύτερη μερίδα κι έγλυφε τα δάχτυλά του. Η γυναίκα του βέβαια μια χαρά το κατάλαβε, αλλά δε μίλησε. Κουβέντα δεν είπε. Συνεννοηθήκαμε με ένα βλέμμα και τσιμουδιά. «Αμάν» έχει κάνει η γυναίκα να τον πείσει πού και πού να τρώει κανένα όσπριο, κανένα λαδερό, μπας και του πέσουν τα τριγλυκερίδια και η χοληστερίνη.

Αχ! Μου αρέσει πολύ ο μουσακάς! Είναι ένα πολύ καλοκαιρινό φαγητό. Θα σου βάλω, μετά που θα κόψω μερίδες. Να δοκιμάσεις!

Άντε, να τα ξαναπούμε!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Δε μου λες, έκανες καθόλου τη δίαιτα που σου έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα; Εγώ την έκανα και έχασα ένα ολόκληρο κιλό. Φτάνει!... Αλλά μάλλον δεν φταίει η δίαιτα. Μάλλον θα φταίει που χμμ… έφαγα και «λίιιγο»παγωτό…

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΙ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ… ΔΙΑΙΤΑ

ΚΙ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ… ΔΙΑΙΤΑ

(Αυτό παιδί μου δεν είναι συνταγή… αυτό είναι κατάρα!)

- Τι μου λες; Πήρες σε ένα μήνα 4 κιλά; …
- Εγώ φταίω;… Γιατί;..
- Τι; Κι επειδή είδες τις συνταγές μου στο blog έπρεπε να φας όλο το ταψί;…Καλά, κλείσε τώρα, θα σε πάρω εγώ μετά. Κάτι θα σκεφτώ...

Με συγχωρείς που σε άφησα να περιμένεις, αλλά έπρεπε να μιλήσω με μια φίλη στο τηλέφωνο, τη Μαρία. Δεν την ξέρεις, έχει φύγει εδώ και μερικά χρόνια και ζει μόνιμα στον Πόρο. Είδε κι απόειδε στην Αθήνα χωρίς δουλειά, τα μάζεψε και πήγε στο πατρικό της. 

Τουλάχιστον εκεί ξυπνάει το πρωί και βλέπει απ’ το μπαλκόνι θάλασσα! Ενώ στην Κυψέλη που ήταν το μόνο που έβλεπε ήταν… λαοθάλασσα.

Καλά, τελικά έχω πάρει κόσμο στο λαιμό μου με τις συνταγές μου.

Μα είπα εγώ πουθενά να φάτε δυο μερίδες μαζεμένες;... Άλλο πάλι κι αυτό! Εμ, τους δίνεις ιδέες τι να φάνε - εμ, σου ζητάνε και τα ρέστα! Δεν της μπαίνει, λέει, το περσινό μαγιό και φταίω εγώ! 

Λοιπόν, ξέρεις τι θα κάνω; Θα της στείλω μια δίαιτα που κάνω σε περίπτωση ανάγκης, για να την ξεφορτωθώ. Κι αν δεν χάσει τουλάχιστον 1 κιλό την εβδομάδα, να μη με λένε Μαριλίζ!

Εδώ που τα λέμε, δε χάνω τίποτα να την κάνω κι εγώ. Ολόκληρο Καλοκαίρι έχουμε μπρος μας. Πώς θα βγούμε στην παραλία, μου λες; Θα μας βλέπουν και θα νομίζουν πως ξωκείλαν φάλαινες. Είναι κι αυτά τα ρημάδια τα περιοδικά με τις φωτομοντέλες του Photoshop, τα βλέπεις και συγχύζεσαι. Ούτε ένα εκατοστό κυτταρίτιδα ούτε μια ραγάδα και το μαστάρι τους τσίτα – ουστ από ‘δώ! Χαλάσατε την πιάτσα από τότε που γινήκατε, οι γραφίστες...

Να σου πω, τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Θες να την κάνουμε μαζί; Γιατί άμα κάνεις δίαιτα με παρέα, λένε ότι «πονάει» λιγότερο. Είσαι για μια βδομαδούλα; Και βλέπουμε. Έτσι κι αλλιώς – μεταξύ μας - πάνω από εβδομάδα δεν νομίζω ότι θα αντέξουμε, γιατί είμαστε κι οι δυο λιχούδες. Αλλά κι ένα κιλό και δυο κιλά να χάσουμε, μια χαρά! Ε;… Λοιπόν, επειδή δεν απαντάς, γιατί μάλλον το ζαχαροπλαστείο που θα σε χάσει σκέφτεσαι, θα σου πω με δυο λόγια πώς είναι αυτή η δίαιτα κι εσύ αν θέλεις γράψ’ τη, αν δεν θέλεις «γράψε» με!

Είναι πολύ απλή, ούτε θερμιδομετρητές ούτε ζυγίσματα, τίποτα! Με το «μάτι» σερβίρονται οι μερίδες και με βάση τη λογική - λέμε τώρα! Ουσιαστικά πρόκειται για ένα εβδομαδιαίο μενού. Ένας πίνακας είναι με 7 πρωινά, 7 μεσημεριανά και 7 βραδινά. Έλα, έχει και σνακ ενδιάμεσα, μην παίρνεις αυτό το ύφος της "κακομοίρας" ακόμα δεν την είδες! 

Το καλό είναι ότι ακολουθείς όποια σειρά σε βολεύει ανάλογα τι έχεις στο ψυγείο σου. Για να μη χάσεις τον λογαριασμό, κάθε φορά που τρως κάτι, το σβήνεις για να ξέρεις τι έφαγες ήδη και τι σου απομένει… 

Δεν έχει κάτι το πολύ δραματικό η λέξη «απομένει»; Επίτηδες την έγραψα, για να σου δείξω ότι έχω και ταλέντο συγγραφέα, χι-χι!

Πάντως... αστείο δεν είναι εν μέσω οικονομικής κρίσης εμείς να παχαίνουμε; Κι όμως, έχει κι αυτό τη δική του λογική.

Κάποτε παλιά, τότε που οι δουλειές μας ερχόντουσαν δυό-δυό, (θυμάσαι ή δεν τα πρόλαβες εσύ;) τότε που δεν ξέραμε τι να κάνουμε τα λεφτά μας, συνεργάστηκα για ένα διάστημα με το διαφημιστικό τμήμα του μεγαλύτερου Ομίλου Ινστιτούτων Αδυνατίσματος στην Ελλάδα.

Ακόμα θυμάμαι μια κουβέντα που μου είχε πει ο ιδιοκτήτης και διευθυντής όταν συζητούσαμε σε ποια κοινωνική ομάδα θα πρέπει να απευθύνεται η καμπάνια μας. Ξέρεις τι μου είχε πει τότε; «Μη βλέπεις παιδί μου τις εικόνες κλισέ με τον χοντρό κύριο με τη λιμουζίνα και το πούρο και τα σκελετωμένα παιδάκια στην Αφρική. Στον ‘πολιτισμένο’ κόσμο οι φτωχοί είναι συνήθως χοντροί και οι πλούσιοι είναι συνήθως αδύνατοι.»

Σου φαίνεται παράδοξο; Κι εμένα. Αλλά για σκέψου λίγο. «Οι πλούσιοι έχουν για να ψωνίσουν τα φιλέτα τους τα μοσχαρίσια, τον αστακό τους, την ψαρούκλα τους και κρατάνε σιλουέτα. Ενώ ο φτωχός; Όλο πατάτες τηγανιτές και μακαρόνια και όσπρια και ψωμιά...» Έτσι μου είπε αυτός ο κύριος τότε.

Κοίτα όμως τι ωραία δίαιτα είναι αυτή που σου έχω και πες μου την αλήθεια – δεν θα μπορέσεις να την κάνεις για 1 εβδομάδα; Κι αν δεις τα κιλά και πέφτουν και σου αρέσει, ίσως για ακόμα 1 εβδομάδα;

Πάει ο Ιούνιος, 15 έχει σήμερα! Πρώτη του Ιούλη θα είμαστε "θεές"! Άντε, καλή μας επιτυχία!

Αυτό εδώ θα είναι το "μεγάλο" μας γεύμα. Κατά προτίμηση μεσημεριανό:

Κι αυτό εδώ θα είναι το "μικρό" μας γεύμα. Κατά προτίμηση το βράδυ... δηλαδή το "δείπνο" μας:

Ενδιάμεσα, πριν το μεσημέρι και κάθε απόγευμα, θα τρως 1 φρούτο. Να μη σου πέσει και το... ζάχαρο. Ας χάσουμε τώρα 1-2 κιλά και την άλλη εβδομάδα συνεχίζουμε με νέες συνταγές.

Σιγά μην κάνουμε δίαιτα όλο το καλοκαίρι!

Την άλλη εβδομάδα, πέρνα ξανά για καφέ. Χαίρομαι να σε βλέπω!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Οι ζωγραφιστές εικόνες είναι ευγενική προσφορά από:
Maria and IT (Facebook Page)

<3

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΣΟΛΟΜΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ για 2…

ΣΟΛΟΜΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ για 2…

(Μια ιδέα για ένα αισθησιακό ερωτικό δείπνο από τη θεία Μαριλίζ, πρώτη εκτέλεση 1988)

Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα γιατί κάθε 8 του μήνα παίζουμε με τον άντρα μου ένα δικό μας «παιχνίδι». Αυτό είναι το μικρό μας μυστικό!

Αλλά, επειδή εσένα σε συμπάθησα, αποφάσισα να σου το πω…

Κάθε μήνα, από το 1988 που πρωτοσυνδεθήκαμε, κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε εκείνη την ημερομηνία. Κάθε μήνα! Το γιορτάζουμε με διάφορους τρόπους και δεν έχουμε βαρεθεί καθόλου. Οι δυό μας μόνο! 

Οι φίλοι μας το γνωρίζουν και μας εύχονται χρόνια πολλά. Άλλοι πάλι, μας κοροϊδεύουν. Εμείς πάντως περνάμε καλά. Ίσως είναι κι αυτό ένας λόγος που αγαπιόμαστε ακόμα τόσο πολύ, μη σου πω και περισσότερο, από ότι 25 χρόνια πριν…

Λένε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Θα το έχεις ακούσει αυτό. Περνάει όμως και από τα μάτια.

Έλα μέσα, έλα να δεις. Ετοιμάζω ένα πιάτο για να τον αποπλανήσω!

Αυτή τη φορά θα μείνουμε σπίτι. Λίγο ο καιρός, βρέχει Ιούνιο μήνα – αν είναι δυνατόν – λίγο το πορτοφόλι. Αλλά δεν πειράζει. Σημασία δεν έχει το πού είσαι αλλά με ποιόν είσαι, σωστά;

Λοιπόν! «Πρωταγωνιστής» είναι ο καπνιστός σολομός. Ευτυχώς, πλέον μπορείς να τον βρεις σε πολύ καλή τιμή. Το βασικό θέμα του πιάτου είναι ο έρωτας, οπότε η ιδέα με το τριαντάφυλλο νομίζω είναι ότι πρέπει!

ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

Καπνιστό σολομό
Τυρί-κρέμα
Φρέσκο σπανάκι baby
1 τρυφερό αγγουράκι
Αγγουράκια τουρσί
Κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης τουρσί
Πράσινες ελιές γεμιστές με αμύγδαλο
Κάππαρη
Κριτσίνια με σουσάμι

Τέτοια μέρα βγάζω πάντα τα καλά σερβίτσια.

Κρυστάλλινα ποτήρια, πιατέλα, υφασμάτινες πετσέτες και τα λοιπά.

Στο τραπέζι μια νότα ρομαντική, ένα κεράκι. Στο βάζο ένα γαρύφαλλο από τον κήπο μας, ροδαλό, να «δένει» χρωματικά με τον σολομό.

Όλα παίζουν το ρόλο τους και ειδικά στον έρωτα οι λεπτομέρειες και τα προκαταρκτικά είναι που κάνουν τη διαφορά! Στην κανάτα, κρασί.

Δεν χρειάζονται πολλά. Λίγη φαντασία, λίγο να πιάνει το χέρι σου, αγάπη και δημιουργική παιχνιδιάρικη χαρά.

Μπορείς να στολίσεις την πιατέλα σου όπως νομίζεις. 

Για παράδειγμα, αντί για σπανάκι, βάλε ιταλική σαλάτα ή μαρουλόφυλλα. Το σπανάκι πάντως μου θυμίζει τα φύλλα της τριανταφυλλιάς. Το κόκκινο της πιπεριάς το θέλω για να συμβολίζει την αγάπη. Το αμύγδαλο που ξεπροβάλλει από την ελιά γιατί γεννάει ερωτικούς συνειρμούς. Το τυρί κρέμα, μμμ… Με το φρέσκο αγγουράκι φτιάχνω το κοτσάνι του τριαντάφυλλου. 

Θεωρώ πως το μόνο αναντικατάστατο είναι ο καπνιστός σολομός. Επειδή είναι ασύγκριτα αισθησιακός…

Θα απορείς τι γυρεύει εδώ ένα μήλο… 

Ε, λοιπόν σε ενημερώνω πως είναι αυτό που έδωσε τότε η Εύα στον Αδάμ, που της το είχε δώσει προηγουμένως εκείνο το κακό φιδάκι ο Διαμαντής…

Το συγκεκριμένο στη φωτογραφία το έχω δαγκώσει εγώ για τις ανάγκες της φωτογράφησης. Ελπίζω να μην πάρω καμιά έξωση από τον Παράδεισο…

Να ξέρεις πως όλο αυτό το παιχνίδι με τον σολομό έχει περισσότερο ενδιαφέρον αν ταΐζει ο ένας τον άλλο στο στόμα.

Βάλε μια αγαπημένη ερωτική μουσική, χαμήλωσε τα φώτα, σέρβιρε κρύο κρασί στο ποτήρι του αμόρε σου και... παίξε.

Μη βιάζεσαι. Η ζωή είναι σύντομη έτσι κι αλλιώς. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που δίνουν γεύση σε μια σχέση. Θα με θυμηθείς…

Δε σου λέω να μείνεις σήμερα, λόγω της ημέρας, καταλαβαίνεις... 

Να ξαναρθείς, έχω να σου πω κι άλλα.
Σε περιμένω την άλλη εβδομάδα!

Αλλά, τώρα… ξουτ-ξουτ! Έχω… «δουλειά»!



Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ


ΥΓ. Και λίγα ερωτικά μαθηματικά: 1 + 1 = 1!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ…ΣΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΦΙΛΙ!

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ…ΣΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΦΙΛΙ!

(Μια «πειραγμένη» συνταγή για μαρμελάδα από τη θεία Μαριλίζ, πρώτη εκτέλεση 2013*)

Άργησα πάλι σήμερα, με συγχωρείς. Αλλά…δες τι σου έχω! Καλό μήνα κιόλας, μη ξεχνιόμαστε - 1 Ιουνίου, για φαντάσου! Πώς πέρασε η άνοιξη, ούτε που κατάλαβα!

Να σου πω την αλήθεια, δε μου πολυαρέσουν τα γλυκά. Εμένα μου αρέσει το αλάτι. Δεν είμαι αυτό που λένε «γλυκός άνθρωπος» - αν και πολλοί αυτό νομίζουν - είμαι «αλμυρός» άνθρωπος! Έλα μαζί μου στην κουζίνα. Θα φτιάξω μαρμελάδα βερίκοκο σήμερα. Γράψε τα υλικά, να τα θυμάσαι:

ΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

2 κιλά ώριμα βερίκοκα καλής ποιότητας
2 κιλά καστανή ζάχαρη
3 «δοντάκια» αποξηραμένο κάρδαμο
1 φλιτζάνι τσαγιού νερό
1 ποτηράκι ξηρό λευκό κρασί

Εννοείται, δεν θα φάω μόνη μου τόσα βάζα μαρμελάδα. Λέω να κάνω ένα απρόσμενο γλυκό δωράκι σε κάποιους και να τους πω μ’ αυτόν τον τρόπο «σ’αγαπώ!». Αλλά, σε ποιούς; Δεν θα φτάσει για όλους… 

Μμμ, οπωσδήποτε ένα βαζάκι στη θεία Ράνια, που κάθε φορά που φτιάχνει ηπειρώτικη πίτα με φιλεύει… Και στη γειτόνισσα, τη Γκούντρουν. Είναι Γερμανίδα αλλά… από τις «καλές». Μού ‘δωσε κι αυτή τα Χριστούγεννα ένα βάζο μαρμελάδα. Άγρια φρούτα του δάσους που είχε μαζέψει στην πατρίδα της…Α! Και στον κυρ-Μήτσο, απέναντι. Κάθε Πάσχα πάντα μας θυμάται και μας φέρνει ένα πιάτο μεζεκλίκια και λέμε «και του χρόνου!»… Τι καλά να μπορούσα να έστελνα ένα βάζο και στην ανιψιά μου, τη Σίσσυ, που ακόμα βρίσκεται στα «ξένα». Νά ‘δινα κι ένα βαζάκι και στη μάνα της, που όλο τη σκέφτεται και κλαίει με δάκρυα... αλμυρά.

Ήθελα να έδινα ένα βαζάκι μαρμελάδα και σε εσένα. Αλλά, δεν μπορώ να σου στείλω. Ούτε καν ένα σύννεφο μ’ όλη τη γλύκα και το θεσπέσιο άρωμα του ώριμου φρούτου που σιγοβράζει με τη ζάχαρη και γίνεται σιρόπι δεν μπορώ να σου στείλω. Θα σου πω όμως πως τη φτιάχνω…

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλύνε τα βερίκοκα, βγάλε το κοτσανάκι, το κουκούτσι τους και κόψε τα σε κομματάκια. Βάλε τα σε μια μεγάλη κατσαρόλα μαζί με σποράκια από το κάρδαμο - για να «καρδαμώσει» όποιος τη γευτεί - και βράσε τα σε δυνατή φωτιά μαζί με το νερό για περίπου 10 λεπτά. 

Πρόσθεσε τη ζάχαρη και χαμήλωσε τη φωτιά. 

Άφησε τη μαρμελάδα να σιγοβράσει μέχρι να «δέσει» ανακατεύοντας συνέχεια με ξύλινη κουτάλα για να μην «πιάσει» στον πάτο.

Τώρα θα σου πω τι να κάνεις για να πετύχει η μαρμελάδα. Όσο ανακατεύεις να σκέφτεσαι όλους εκείνους που αγαπάς. Το ασύγκριτο μπαχαρικό, που δεν θα βρεις να το πουλάνε πουθενά, είναι οι καλές ευχές.


Γίνε μια καλή μάγισσα που ανακατεύει μαγιοσόφια στη χύτρα της πάνω σε ξύλα, που τους έχει ανάψει ζωηρή φωτιά στο ξέφωτο του δάσους… Αλλά επειδή είναι καλοκαίρι, και φυσάει κιόλας, πρόσεξε μη βάλεις καμιά φωτιά και τρέχουμε να τη σβήσουμε. Ακόμα και στα οράματά σου να προσέχεις όταν παίζεις με τη φωτιά… Αν ήσουν εκείνη η μάγισσα, τι θα φορούσες, μήπως να έπιανες κότσο τα μαλλιά με ένα κόκαλο, όπως παλιά στην Αφρική, και νά ‘ριχνες μέσα στην κατσαρόλα τον αγαπημένο σου κάθε που «στραβώνει» και γίνεται ξινός ή πικρός… 

Μη δίνεις σημασία τι λέω, με ζάλισε ο μεθυστικός ατμός έτσι που στέκομαι από πάνω τόση ώρα κι ανακατεύω συνεχώς τη μαρμελάδα. Και μ΄αυτά και μ΄αυτά πέρασε η ώρα κι ήρθαν και μέλωσαν τα βερίκοκα κι έγιναν αλοιφή και γι’ άλλη μια φορά μύρισε υπέροχα η κουζίνα. Συμφωνείς πως η κουζίνα είναι ένα από τα ωραιότερα δωμάτια του σπιτιού;

Όπως σου είπα, μπορεί να μην είμαι «ειδικός» στα γλυκά, αλλά μια μαρμελάδα, μπορώ να την κάνω. Την πρώτη μου την έφτιαξα 8 χρονών. Ήταν ένα κρυμμένο μέρος σαν Παράδεισος, ένας κόλπος στο Πήλιο, Νταμούχαρη το όνομά του. Τώρα το ξέρουν πολλοί - τότε ήταν σχεδόν ακατοίκητο. Ωραία ήτανε! Το πιο αξιοθέατο εκεί ήταν ο μικρός Νικολάκης που τα χειλάκια του ήταν σαν ώριμο βερίκοκο και είχαν και γεύση από βερίκοκο... Αλλά, δεν σου είπα για την πρώτη μου μαρμελάδα. Ήμασταν εκεί την εποχή που βγαίνανε τα άγρια αχλάδια. Μαζέψαμε μερικά κιλά και τα βράζαμε ώρες μέσα σε ένα καζάνι στο ύπαιθρο. Είχαμε ανάψει μια φωτιά με ξύλα κι η μαρμελάδα εκείνη πήρε ένα άρωμα καπνιστό. Ακόμα τη θυμάμαι. Κι ας ήμουν μόνο 8...

Δεν θα σου πω πως να αποστειρώσεις τα βάζα και τα καπάκια τους γιατί βιάζεσαι κι εσύ, βιάζομαι κι εγώ. Να ρωτήσεις καμιά μαμά, καμιά γιαγιά, καμιά θεία σου, όλο και κάποια θα σου βρίσκεται ή ρώτα μια γειτόνισσα. Δεν ξέρεις πόσο θα χαρεί να μοιραστεί μαζί σου τις γνώσεις της. Ευκαιρία να έρθεις σε επαφή. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σεντούκι με μυστικά. Ρώτα κάποια σοφή γυναίκα να σου πει - και πες της χαιρετίσματα κι από μένα!

ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΥ…

Ρίξε το λευκό κρασί μέσα σε κάθε βάζο, κλείσε το καλά και κούνησέ το πέρα δώθε. Χύσε το κρασί στο επόμενο βάζο και κάνε το ίδιο ακριβώς με όλα τα βάζα. Αυτό το κολπάκι θα δώσει κάτι το ιδιαίτερο στη μαρμελάδα σου!

Όταν κρυώσει αρκετά η μαρμελάδα, γέμισε τα βάζα. Κλείσε τα καλά και γύρισέ τα ανάποδα μέχρι να κρυώσουν εντελώς. 

Πριν τα χαρίσεις, βάλε τα όμορφα σε ένα δίσκο και βγάλε μια φωτογραφία, όπως έκανα κι εγώ. Έτσι, για να θυμάσαι πως μπορείς κι εσύ να φτιάξεις ένα ωραίο σπιτικό γλυκό. Όχι, τίποτα, αλλά είναι σίγουρο πως δε θα σου μείνει ούτε μισό βάζο μαρμελάδα. Ανάρπαστη θα γίνει! 

Σκέψου. Ποιόν ξέρεις που μπορείς να του κάνεις μια όμορφη έκπληξη και να του γλυκάνεις τη διάθεση; Έτσι, ξαφνικά και απροσδόκητα. Ας πούμε, για να γιορτάσεις την πρώτη μέρα του ελληνικού καλοκαιριού… 

Παλιά, τέτοιες ανταλλαγές βάζων ήταν συνηθισμένες. Τώρα, ανταλλάσσουμε φωτογραφίες στα social media επιδεικνύοντας ότι φτιάχνουμε. Όπως ο φίλος μου, ο Θανάσης Ιατρίδης, ο σκηνοθέτης στα «Κλεμμένα Όνειρα», που κάθε τόσο μας ταράζει με τα λαχταριστά γλυκά του, που τα φωτογραφίζει και τα «μοιράζεται» μαζί μας στο «φατσοβιβλίο»…στο facebook, ντε!

Μοιράσου κι εσύ αν θέλεις αυτή τη συνταγή με τους δικούς σου φίλους.

Να ξανάρθεις. Θα σου πω κι άλλα!

Με αγάπη,
Η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Όρεξη νά ‘χεις, και η Ελλάδα είναι χώρα πλούσια… στα φρούτα. Δοκίμασε να φτιάξεις μαρμελάδα με ό,τι σου αρέσει! Ρίξε μια ματιά και στα παρακάτω.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Να διαλέξεις με προσοχή τα βερίκοκα. Να μην είναι ούτε πολύ άγουρα ούτε τίποτα χαλασμένα. Όταν τα καθαρίζεις, μη σε νοιάζει για τη φλούδα. Θα λιώσει μόνη της.

Η δυνατή φωτιά στην αρχή που βράζουν θα διατηρήσει το όμορφο χρώμα τους. Αυτό ισχύει και για μαρμελάδες με άλλα φρούτα.

Να προσέχεις την ώρα που ανακατεύεις γιατί σχηματίζονται φυσαλίδες που καμιά φορά πετάγονται και μπορεί να σε κάψουν. Γι’ αυτό είναι καλό η κατσαρόλα που θα χρησιμοποιήσεις να είναι βαθιά.

Αν τα φυλάξεις, βάλε τα βάζα στο ψυγείο.

Καλή επιτυχία!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!