Η «ΕΘΝΙΚΗ» ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…

Η «ΕΘΝΙΚΗ» ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…

(Ή... πως η Γαρίδα έκλεψε το ρόλο του «Βασιλιά»)

Θυμάσαι;… Στην Προ-Μερκελιανή Εποχή, πριν λίγα χρόνια δηλαδή, όταν από το διπλανό τραπέζι φώναζαν στον ταβερνιάρη του νησιού χαριτολογώντας «Μάστορα, πιάσε μια εθνική μακαρονάδα!», εννοούσαν την Αστακομακαρονάδα…

Πόσο θα χαίρονται οι αστακοί που γλύτωσαν από τα σαγόνια του μέσου Έλληνα φέτος το καλοκαίρι.

Άτιμε Τραπεζίτη! Που άρπαξες τη μπουκιά, τον αστακό, μέσα από το στόμα των παιδιών μας!

Και τώρα, τι θα φάμε;

 

Κάτι θα σκεφτούμε…

Καθώς από καλαμαράκια δεν σκαμπάζω γρι κι όσο για τα μουστάκια πού ‘χουν τα μύδια στο κέλυφος τους, προτιμώ να φωνάξω τον μπαρμπέρη… τι «κλασσικό» απομένει; Οι γαρίδες!

Καλά που ήρθες!

Να ένα πιάτο συναισθηματικά καλοκαιρινό, λαχταριστό. Μοιάζει υπερπαραγωγή αλλά είναι τόσο εύκολο όσο και οικονομικό. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, μου κόστισε 2 ευρώ κατ’ άτομο. Περίπου όσο ένα μεγάλο τυλιχτό σουβλάκι πίτα καλαμάκι δηλαδή. Αλλά, καμία σχέση!

Σήμερα το τηγάνι κι η κατσαρόλα μου μπαίνουν στη φωτιά σαν να ήταν να έρθει η φιλενάδα μου η Χριστίνα που λατρεύει τα θαλασσινά. Δεν την ξέρεις - είναι εκείνη η κοπέλα που σου έλεγα ότι έζησε κάποτε μεγάλες δόξες στο Βέλγιο. Δούλεψε στην Κομισιόν δίπλα σε μεγάλους παράγοντες της Ευρώπης και ανέλαβε σπουδαία κοινωνικά έργα. Μορφωμένη, πνευματικά καλλιεργημένη και εντυπωσιακή, γοητευτική γυναίκα, με ένα βιογραφικό πέντε σελίδες και βάλε...

Πριν κάποια χρόνια, είπε να γυρίσει στην πατρίδα, να βοηθήσει την κατάσταση. Αποτέλεσμα; Από τότε, συνεχώς σχεδόν άνεργη. Είχε βλέπεις περισσότερα προσόντα απ’ όσα θα έπρεπε για να βρει μια θέση. Έτσι της έλεγαν…

Βεβαίως, υπάρχει λογιών-λογιών "σπρώξιμο".

Άλλες με τα μισά πτυχία και μεταπτυχιακά, όλο και κάπου έβρισκαν μια θεσούλα και βολευόντουσαν… Άλλου είδους «μαγειρικές» όμως αυτές!

Τι με κοιτάς αμίλητη;
Πού τρέχει ο λογισμός σου;
Ω, Γαρίδα!

Μιάς και είσαι εδώ, αν θέλεις να δοκιμάσεις τη συνταγή μου, γράψε:

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ (για 6 άτομα)

12 μεγάλες Γαρίδες
1 πακέτο σπαγγέτι
2-3 σκελίδες σκόρδο κομμένο σε μεγάλα κομμάτια

2 πιπεριές κόκκινες κομμένες σε ροδέλες, μερικά τοματίνια
Βασιλικό, Δάφνη
Tabasco (1 σταγόνα για κάθε γαρίδα) ή καυτερή πάπρικα

1 ποτήρι χυμό ντομάτας συμπυκνωμένο
1 κ. γλυκού ζάχαρη, αλάτι, ελαιόλαδο

1 σφηνάκι τσικουδιά για το φαγητό κι ένα για σένα…

Λόγω… τιμής, τελευταία παραβαίνω τους ηθικούς μου ενδοιασμούς και τους γκουρμεδικούς μου φραγμούς κι όλο και πιο συχνά ξεπέφτω στην αγορά κατεψυγμένης πρώτης ύλης. Ομολογώ λοιπόν πως οι γαρίδες που αγόρασα είναι κατεψυγμένες αλλά όχι προβρασμένες, για να έχουν γεύση.

Εσύ, αν θέλεις, χρησιμοποίησε φρέσκες.

Μην ανησυχείς! Αυτή η Γαριδομακαρονάδα θα γίνει θεσπέσια! Έχει τα κόλπα της η θεία Μαριλίζ!

Πάμε να μαγειρέψουμε. Come to my Kouzina, baby!

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βράζω τα μακαρόνια al dente, τα σουρώνω, ανακατεύω με καλό ελαιόλαδο. Σοτάρω τις πιπεριές και το σκόρδο για λίγα λεπτά. Τα βγάζω με τρυπητή κουτάλα και τα φυλάω στην άκρη.

Στο ίδιο τηγάνι σοτάρω τις γαρίδες και από τις δυο πλευρές. Προσθέτω αλάτι και Tabasco (ή την καυτερή πάπρικα). Τις σβήνω με ένα σφηνάκι τσικουδιά. Τις τοποθετώ όμορφα στην πιατέλα μαζί με τα σπαγγέτι. Στολίζω με τα ωμά τοματίνια κομμένα στη μέση.

Ξαναρίχνω στο τηγάνι τις πιπεριές και το σκόρδο, προσθέτω το χυμό ντομάτας, αλάτι, ζάχαρη, δάφνη, βασιλικό. Σιγομαγειρεύω μέχρι να πήξει η σάλτσα και τη σερβίρω σε μπολ.

Επίτηδες δεν τα ανακατεύω όλα μαζί όπως συνηθίζεται. Έτσι, όποιος δεν αγαπάει το σκόρδο, μπορεί να φάει τη μακαρονάδα του λευκή με τα τοματίνια ή απλώς να αφαιρέσει τα κομμάτια του σκόρδου από τη σάλτσα.

Θυμήθηκα τώρα ένα αστείο περιστατικό – να στο πω κι αυτό! Πριν μερικά χρόνια είχα καλέσει για δείπνο στην ταράτσα ένα νεαρό ζευγάρι καλλιτεχνών. Είχαν μόλις πάρει την ανηφόρα της δόξας και έκαναν παρέες ανάλογες (απ’ αυτές που βοηθούν πολύ στην… ανηφόρα) οπότε προφανώς τον αστακό τον έτρωγαν… για πρωινό! Κάθονται που λες στον χτιστό καναπέ, φέρνω και ακουμπώ την πιατέλα στο τραπέζι. Ήταν βράδυ, λίγο σκοτεινά, είχε βγάλει και τα γυαλιά του οπότε δεν έβλεπε καλά, πετάγεται λοιπόν όλος χαρά ο νέος και...

«Αστακομακαρονάδα!» αποφαίνεται με σιγουριά!
«Όχι…» λέω εγώ με ύφος Σφίγγας της Αιγύπτου.
«…Καραβιδομακαρονάδα;» ξαναρωτάει ενθουσιασμένος!
«Όχι…» απαντά η «Σφίγγα».

Σ’ αυτό το σημείο, τρώει μια ωραιότατη κλωτσιά κάτω από το τραπέζι από την καλή του – όλα τα βλέπω εγώ, σκοτάδι ξεσκοτάδι, μην νομίζεις, το μάτι μου "γαρίδα"!

«…Ε, τότε, τι;» ρωτάει μπερδεμένος ο καλλιτέχνης.
«Μια απλή και ταπεινή γαριδομακαρονάδα. Και μάλιστα με γαρίδες του σούπερ μάρκετ, κατεψυγμένες!» τον προσγειώνω αλύπητα.

Πάντως έχω να σου πω, πως μια χαρά την έφαγε. Και μάλιστα τον άλλο χρόνο ξανάρθε για να ξαναφάει!

Κι εσύ, να μου ξανάρθεις, σε περιμένω!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Την άλλη εβδομάδα σού ‘χω μια έκπληξη!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΖΙ…

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΖΙ… 

(Δύση και πικνίκ με ένα καλάθι καλούδια στην παραλία)

Ήρθα, έφτασα… Εδώ είμαι... 

Είναι φορές που το ηλιοβασίλεμα ζητάει λίγο μεζέ, λίγη θάλασσα, καλή παρέα, συμφωνείς;

Έχω την εμπειρία πως η ευφορία μπορεί να σε μεθύσει χωρίς κρασί. Εσύ;

Στη Σαντορίνη - εκεί που το τραγούδι λέει πως συχνάζουν οι ερωτευμένοι πιγκουΐνοι - κάθε που πέφτει σούρουπο, μια παράσταση γνωστή στα πέρατα της Γης ως... «Το Ομορφότερο Ηλιοβασίλεμα του Κόσμου» παίζεται στην Πάνω Μεριά του νησιού, στην Οία. Αν βρεθείς κατακαλόκαιρο εκεί την ώρα εκείνη, περισσότεροι είναι οι τουρίστες και τα φλας που αστράφτουν από τις φωτογραφικές μηχανές παρά τα αστέρια του ουρανού που θα λάμψουν αργότερα...

Ε, λοιπόν, θα σου πω κάτι. Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου, μπορεί να είναι ακριβώς εκεί που είσαι εσύ!

Ο Ήλιος δεν έχει σύμβαση με κανένα ταξιδιωτικό Πρακτορείο. Κάνει απλώς τη βόλτα του κι έτσι, για το κέφι του, επισκέπτεται όλους τους τόπους καθημερινά να δει τι κάνουν οι άνθρωποι.

Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα είσαι εσύ μαζί με ό,τι αγαπάς πολύ.

Η φίλη σου, ο κολλητός σου, η παρέα σου, ο σύντροφός σου, το παιδί σου, το σκυλί σου… ο εαυτούλης σου (άνθρωπος είναι κι αυτός) ό,τι διαθέτει κανείς.

Μην κουβαλήσεις όμως την κακή σου διάθεση...

Η αλήθεια, είναι πως τη Βλυχάδα (κι όχι Γλυφάδα), που επέλεξα για τόπο του σημερινού «εγκλήματος», δεν τη λες και παραλία Β’ διαλογής… Ένας μικρός παράδεισος των Κυκλάδων στο Νότιο τμήμα του νησιού. Με θέα έως εκεί που απλώνεται η ματιά στον θαλασσινό ορίζοντα …

 

… Με φόντο τεράστιους ανθρωπόμορφους και ζωόμορφους αμμόβραχους. Λαξεμένοι από τους ανέμους και τα χειμερινά νερά, γεννημένοι από αρσενικές ηφαιστειακές εκρήξεις χιλιετιών, σε κοιτάζουν από ψηλά.  

Και λίγα σου λέω! Το λεξιλόγιο ανεπαρκές, όπως συνήθως, απέναντι στο εξαίσιο της Φύσης...

Στο καλαθάκι που πήρα μαζί μου σήμερα στην παραλία έβαλα μέσα ντοματούλα, τυράκι, σαλαμάκι, παξιμαδάκια, αβγουλάκι. Και ένα κεράκι για τη μαγική ώρα, όταν θα γίνει ο ουρανός μπλε.

Έστρωσα στη μαύρη άμμο ένα τραπεζομάντιλο με σταμπωτές φραουλίτσες που έφερα από το σπίτι, το στέριωσα με πέτρες μην μου απογειωθεί, γιατί φυσάει και… έγινα «θέαμα»!

Όσο ετοιμάζω τους λιτούς μεζέδες, νιώθω βλέμματα ξυπόλητων περαστικών να πέφτουν πάνω μου βροχή. Ειρωνικά, με έκπληξη, χαμόγελο, μα πιο πολύ με ζήλια.

Δεν είναι πως δεν υπάρχει καντίνα στην περιοχή. Είναι η ευχαρίστηση της προσωπικής προετοιμασίας που κάνει τη χλιδή.

Ο χρόνος και το χρήμα πάντα λίγα θα μας φαίνονται. «Δει δη χρημάτων».

Μα, δεν χρειάζεται να πας σε εξωτικό νησί. Ούτε πεντάστερα ξενοδοχεία, ούτε ιδιωτικό σκάφος. Μεγάλη η χαρά που κρύβεται στην καρδιά των μικρών πραγμάτων.

Όπως το κύμα που σου χαϊδεύει απαλά τα πόδια.

Η Ελλάδα βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα, οι παραλίες της (προς το παρόν) δεν νοικιάζονται με το μέτρο κι ο Ήλιος λάμπει το ίδιο για όλους. 

Ο Ήλιος είναι ο ίδιος, τα μάτια που τον βλέπουν όμως, διαφορετικά.

Δε μένει λοιπόν παρά εσύ να αποφασίσεις εάν και πότε θα την αναζητήσεις. Κάπου υπάρχει και για σένα. Φανερή ή λανθάνουσα, κρυμμένη στα όνειρά σου, κάπου σε περιμένει. Και σήμερα και πάντα.

Η δική σου, η μοναδική σου παραλία...

Αριβεντέρτσι!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Υποχρεώσεις, απλήρωτοι λογαριασμοί, δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Αντίθετα, ο χρόνος μας τελειώνει. Ήδη από την πρώτη ανάσα της ζωής το ταξίδι προς το τέλος έχει ξεκινήσει. Πολλές ας είναι λοιπόν οι απολαυστικές στάσεις στη διαδρομή. Ιδανικές κι ανείπωτα ωραίες.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΘΥΣΙΑ ΓΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΗ ΟΥΖΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ

ΘΥΣΙΑ ΓΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΗ ΟΥΖΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ 

(Γαύρος στο φούρνο και ένα ουζάκι για να γιορτάσω μια αληθινή φιλία…)

Έχεις φίλους;… Έχεις, θα μου πεις. Πιστεύεις πως υπάρχουν στ’ αλήθεια πολλοί που σε μια ανάγκη σου θα διακτινιστούν (σαν τον Σποκ στο Στάρτρεκ) και με ενθουσιασμό – λες και τους κάνεις εσύ μεγάλη χάρη – θα σου απλώσουν το χέρι και θα σου σταθούν;

 

Έρχομαι από το αεροδρόμιο. Η μητέρα της ανιψιάς μου της Σίσσυς - σου μίλησα το Μάιο για το κορίτσι αυτό – πέταξε να δει για λίγο τη μικρή, γιατί είναι μαθημένο με τους δικούς της κι έπηξε μονάχο του στα «ξένα».

Δεν έχουμε συγγένεια αίματος ούτε καν εξ αγχιστείας. Όμως υπάρχουν αδέλφια στον κόσμο αυτό που μαζί τους δεν μοιράζεσαι τα ίδια γονίδια αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό.

Χωρίς δισταγμό, η «αδελφή» μου αυτή έκανε μια κίνηση που λίγοι θα έκαναν σήμερα με ευκολία. Δεν χρειάστηκε να της ζητήσω κάτι. Μόνη της το κατάλαβε και απλώς το έκανε.

Έβαλα γαύρο σήμερα. Στο πήλινο. Θα γίνει ξεροψημένος απέξω αλλά μαλακός από μέσα. 

Είναι ταπεινό ψαράκι, θα μου πεις, σιγά κυρά μου, δεν είναι ανάγκη να μας γράψεις και τη συνταγή. Το γνωρίζω. Τη συνταγή την παίρνεις σήμερα «extra free bonus» όπως θα έλεγε κάποιος σε… άπταιστα ελληνικά.

Το πολύτιμο μυστικό που θέλω να μοιραστώ μαζί σου σήμερα είναι άλλο. Περί φιλίας το ανάγνωσμα today!

Γράψε πάντως τα υλικά γιατί το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο νόστιμο από όσο μπορείς να φανταστείς.

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ:

½ κιλό φρέσκο γαύρο
Ελαιόλαδο, 1 ζουμερό λεμόνι
ρίγανη, 1 φύλλο δάφνη
Αλάτι χοντρό, πιπέρι

Για τα υπόλοιπα στο πιάτο του μεζέ: 

1 ντομάτα , 1 αγγουράκι, πιπεριές τουρσί, ελιές ή ότι άλλο σου αρέσει.

Ούζο και παγάκια!

Καλή παρέα και αρκετό χρόνο για να τα ευχαριστηθείς!

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένω τον γαύρο, αφαιρώ τα κεφάλια και μαζί και τα εντόσθια. Είναι λίγο μακάβριο για ευαίσθητες ψυχές αλλά σ’ αυτόν τον πλανήτη… το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό!

Προσθήκη λεζάντας

Κι αυτά, μην τα βλέπεις έτσι... Όλο και κάτι θα έχουν κάνει και του λόγου τους για να βρίσκονται εδώ στο πιάτο και να σε κοιτάνε με βλέμμα ερωτηματικό.

Επειδή η αισθητική παίζει κι αυτή πάντα το ρόλο της, τα τοποθετώ όμορφα στο πήλινο με τις ουρές τους προς τα έξω.

Μοιράζω τη δάφνη κομμένη σε κομμάτια. Στο κέντρο βάζω μια ροδέλα λεμόνι και χύνω ένα σφηνάκι ούζο. Ρίχνω στα ψάρια λάδι, το χυμό του λεμονιού, αλάτι και πιπέρι. Το ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο σε δυνατή φωτιά, στην κάτω αντίσταση και με αέρα, για 20 λεπτά.

Τώρα που έχουμε λίγο χρόνο, όσο θα ψήνεται, θα σου πω για τη Ρούλα και τον Μάρκο. Τους γονείς της Σίσσυς, που δηλώνω «ανιψιά» μου. Είναι δυο «αδέλφια» μου. Πρόκειται για εξαιρετικά ανθρώπινα όντα. Τους συνάντησα στα 35 μου σ’ αυτή τη ζωή. Θα ήμουν καλό παιδί στην προηγούμενη για να αξιωθώ τέτοια τύχη!

Θα πρέπει να είχαμε δώσει κάποιο είδος ραντεβού, του στυλ:

- «Σε ποιόν πλανήτη να ενσαρκωθούμε την άλλη φορά;»
- «Χμ, δεν ξέρω…Πάμε Γη;»
- «Και δεν πάμε;»

Και ήρθαμε. Και βρεθήκαμε. Η αγάπη και η σύνδεσή μας έχουν τέτοια ποιότητα και δύναμη που νομίζω λίγοι άνθρωποι έχουν γευτεί. Εύχομαι κι εσύ να έχεις - ή αν δεν έχεις να βρεις οπωσδήποτε μια μέρα - τέτοιους φίλους!

Για μένα, η φιλία είναι η πιο σημαντική αξία στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η αγάπη σκέτη καλή είναι, όμως δεν τρώγεται. Η αγάπη συχνά εκφράζεται με μια παθητική ποιότητα: σ’ αγαπώ, λυπάμαι και πονάω που υποφέρεις, σε συμπονώ, προσεύχομαι για σένα…

Η ενεργητική αγάπη όμως είναι άλλο πράγμα. Τινάζεσαι απ’ τη θέση σου κι από τη βόλεψή σου! Κόβεις κάτι από τις δικές σου ανάγκες, στερείσαι ίσως, πετάγεσαι, τρέχεις, κάτι πράττεις! Μια συγκεκριμένη δράση που δημιουργεί μια αισθητή διαφορά.

Δεν έχει να κάνει με χρήματα αυτό. Τα χρήματα μπορεί να είναι μερικές φορές το προφανές μέσον. Η απόφαση, το ξεβόλεμα, η δράση σου στο εδώ και τώρα και όχι στο εκεί και τότε, είναι η ουσία!

Στην υγειά των εξαίρετων αδελφικών μας φίλων,

υψώνω προς τον ουρανό, τα σύννεφα ετούτο το ποτήρι,

κάνω σ’ αυτόν τον τόπο τον αρχαίο σπονδή ιερή με ούζο,

με τη θυσία αθώων... ξεροψημένων γαύρων 

και την ευχή η προσφορά και η καλοσύνη τους

να πολλαπλασιαστούν πολλές φορές, αμέτρητες, 

φως να ακτινοβολήσουν σ’ όλες τις κατευθύνσεις 

που διαπερνώντας τα όρια σύμπαντος να πλημμυρίσει, 

ν’ αγγίξει τα αισθανόμενα όντα όλα, δίχως εξαίρεση 

και να διαλύσει άμεσα την όποια δυστυχία τα βασανίζει, 

φέρνοντας σ’ όλους την αγάπη 

μαζί με ανείπωτη χαρά και γνώση…

... Είδες ΔΝΤ πώς πορευόμαστε εδώ στο Ελλάντα; Έτσι πλούσια αγαπάμε εμείς κι έτσι απλά γλεντάμε. Κι αυτό, κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει…Χα-χα-χα!

Με συγχωρείς, παρασύρθηκα πάλι, με πήρανε τα "κύματα" χαράς εκτός του θέματος, αλλά δεν φταίω εγώ, φταίει το ούζο. Γιατί η Ιέρεια η σωστή οφείλει να δοκιμάζει πρώτα εκείνη λίγο… να δει μήπως τυχόν δεν είναι αρκετά καλό… για τη σπονδή…Καλό είναι πάντως τούτο εδώ το Ούζο, δεν μπορώ να πω!...

Άντε, και στην υγειά σου! Να χαίρεσαι κι εσύ τους φίλους σου, να τους τιμάς, να τους αγαπάς. Να τους το δείχνεις με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία πόσο πολύ τους αγαπάς. Προστάτεψέ τους σαν το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο. Που δεν αποκλείεται καθόλου να είναι!

Να τα ξαναπ(ι)ούμε!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Σήμερα δεν έχει υστερόγραφο. Ότι ήταν να σου πω, και το είπα και το… ήπια!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΣΑΛΤΣΑ ΝΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΛΕΡΤ

ΣΑΛΤΣΑ ΝΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΛΕΡΤ

(Πώς μια κατσαρόλα σάλτσα ντομάτα έγινε μια από τις αιτίες να γεννηθώ…)

Έλα, πέρνα μέσα! Ήρθες να ακούσεις τη συνέχεια, ε; Στάσου, να χαμηλώσω λίγο τη φωτιά, μη μου «αρπάξει» η σάλτσα - ντομάτα βράζω σήμερα - κι έρχομαι αμέσως να σου πω!

Είδες πώς μυρίζει; Άλλο πράμα το άρωμα της ντομάτας, παιδί μου, μεθυστικό! Και πεθαμένους ανασταίνει, που έλεγε η γιαγιά μου. Είναι κι αυτή η χημική ένωση όπου γίνεται η ζάχαρη καραμέλα όταν λιώνει με τη φωτιά.

Ε, ναι! Ακριβώς όπως λιώνεις κι εσύ όταν ξεμοναχιάζεστε με το αμόρε σου …

Λοιπόν, όπως σου είπα... κυριολεκτικά, μια κατσαρόλα σάλτσα ντομάτα ήταν μια από τις βασικές αιτίες που είμαι σήμερα εδώ. Χωρίς εκείνη τη σάλτσα δεν θα ήμουν ούτε… ωάριο. Θα σου πω μια ιστορία ερωτική! Κι ας είχε κακό τέλος. Τι να κάνουμε, κι αυτά μες στη ζωή είναι. Δεν παίζει για όλους ο κινηματογράφος χάπι εντ με μεταξωτές κορδέλες και τα λοιπά.

Πού είχαμε μείνει την προηγούμενη εβδομάδα;.. Α, ναι! Που η γιαγιά-Μαρία έστησε μονάχη της μια παράγκα στο Λυκαβηττό. Ήταν 19 χρονών τότε η κυρά-Μαρία...

Ένα απόγευμα, μόλις είχε τελειώσει τις δουλειές του σπιτιού - τι σπιτιού δηλαδή - τέσσερις τοίχοι, μια λαμαρίνα για σκεπή, κουβάδες από κάτω να μαζεύουν τα νερά σε κάθε νεροποντή!... 

Ήταν κοκέτα όμως η Μαριώ. Μπορεί να ήτανε φτωχιά, αλλά πάντα καθαρή, καλοντυμένη – μοδίστρα ήταν, αυτό σου το’ χω πει. Καλοχτενισμένη και όμορφη, πάρα πολύ όμορφη, χμ... μάλλον από εκεί κρατώ κι εγώ! Μοσχοβολούσε, όπως μοσχοβολούν οι νέοι από ζωντάνια, ορμόνες και ορμή...

Μοσχοβολούσε και η κουζίνα της! Είχε βάλει να φτιάχνει εκείνο το απόγευμα σάλτσα ντομάτα η γιαγιά μου. Πότιζε τα γαρυφαλάκια στις γλάστρες της όταν… ξάφνου… βλέπει στον χωματόδρομο να κοντοστέκεται ένα περαστικό παλικάρι…

Μιά και δυό, πέρα-δώθε το παλικάρι! Περνούσε... Ξαναπερνούσε... Πήγαινε κι ερχόταν. Κι όλο έριχνε κλεφτές ματιές κι όλο έστριβε το μουστακάκι του με ύφος Έρολ Φλυν (σεξ σύμπολ εραστής, σελέμπριτι της εποχής)!

Αυτά είναι λόγια της γιαγιάς, κάθε που μού ‘λεγε αυτή την ιστορία.
Μισό λεπτό όμως, να ανακατέψω λίγο τη σάλτσα μην «πιάσει» και θα σου πω…

Που λες, η γιαγιά μου έφτιαχνε κάθε καλοκαίρι αυτή τη σάλτσα! Μόλις ωρίμαζαν οι ντομάτες και ήταν ζουμερές-ζουμερές και γλυκές. Βέβαια, αλλιώς μύριζαν παλιά οι ντομάτες, αλλά και τώρα μπορείς να βρεις «αληθινές» ντομάτες, αν ψάξεις λίγο. Αν ζεις στη εξοχή κι έχεις μποστάνι ή στην πόλη κι έχεις κήπο σίγουρα θα ‘χεις φυτέψει δικές σου, οπότε δεν έχεις καμιά ανάγκη εσύ! Όσο για τη συνταγή της γιαγιάς μου…

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ:

5 κιλά ώριμες ντομάτες
1 κρεμμύδι,
1 σκελίδα σκόρδο
2 φύλλα δάφνη,
1 ξυλαράκι κανέλλα,
2 ξερά γαριφαλάκια
1 γεμάτη κ. σούπας ζάχαρη,
2 κοφτές κ. σούπας αλάτι
Ελαιόλαδο

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένω τις ντομάτες, τις βυθίζω σε βραστό νερό και μετά σε λεκάνη με κρύο νερό για να ξεφλουδίζονται εύκολα. Η γιαγιά αφιέρωνε χρόνο τότε να αφαιρέσει τα σπόρια γιατί τα παλιά τα χρόνια, πριν τις μεταλλάξεις, οι ντομάτες είχαν πολλά σπόρια. 

Σοτάρω το κρεμμύδι σε ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά για 5-7 λεπτά. Ρίχνω σκόρδο, τις ντομάτες σε κομμάτια, ζάχαρη και αλάτι. Προσοχή στο αλάτι! Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να προσθέσεις λίγο αλάτι αργότερα, αν χρειαστεί. Ενώ, άντε να το βγάλεις αν μπορείς!

Μετά από 20 λεπτά, πολτοποιώ τη σάλτσα περνώντας την από τον μύλο των λαχανικών. Ξαναβάζω την κατσαρόλα στη φωτιά. Προσθέτω κανέλλα, γαρίφαλο, δάφνη κι ανακατεύω κάθε τόσο με ξύλινη κουτάλα ώσπου να «δέσει».

Η γιαγιά μου δεν έβαζε πιπέρι, εγώ όμως βάζω. Στο τέλος θα δοκιμάσω μήπως θέλει κι άλλο αλάτι και θα «ψαρέψω» τα κανελογαρίφαλα και τη δάφνη.

Τώρα που έχουμε λίγο καιρό, όσο θα βράζει η σάλτσα, να σου πω τι έγινε παρακάτω. Η Μαρία ήταν ζόρικια. Ηπειρώτισσα, δεν σήκωνε πολλά-πολλά. «Μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρεις και την κακή του ώρα», έλεγε. Μιά λοιπόν ο κυρ Δημητράκης, δυό… την τρίτη φορά που πλησίασε σε απόσταση βολής…

«Τι θες;» του λέει άγρια, η γιαγιά μου «Τι γυρεύεις; Γιατί άμα έχεις τίποτα φλερτ κι αηδίες στο μυαλό σου θα σε πάρει και θα σε σηκώσει» και του κουνάει απειλητικά το σκουπόξυλο. 

«Αμάν! Τι είναι τούτη; Σουλιώτισσα;» σκέφτεται ο παππούς μου και μαζεύεται – ναι αυτός ήταν τελικά ο παππούς μου! 

Όμορφη και γλυκιά η Μαρία, αλλά άστραφτε και βροντούσε!

«Με συγχωρείτε δεσποινίς» της λέει «με παρέσυρε η μυρωδιά της ντομάτας. Είναι πολύ… δελεαστική!»

«Μάααααλιστα... η ντομάτα!...» απαντά εκείνη.

Και τέλος πάντων, για να μην στα πολυλογώ… μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, την τρίτη τον άφησε να καθίσει στο καρεκλάκι της στην αυλή, του έψησε κι ένα μερακλίδικο ελληνικό καφέ στο μπρίκι. Μετά, του έβγαλε λουκούμι. Ύστερα, θα ‘πεσε και κανένα τυροπιτάκι… Ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Κάποια στιγμή, έγινε το «κακό». Μετά παντρεύτηκαν.

Ωραία ιστορία είναι κι αυτή αλλά θα σου την πω άλλη φορά, σήμερα δεν προφταίνω. Ύστερα γέννησαν τη μητέρα μου, ύστερα χώρισαν, ε, και πολύ πιο ύστερα, τσουπ! Εμφανίστηκα κι εγώ!

Κατάλαβες τώρα γιατί σου είπα πως οφείλω τη ζωή μου σε μια σάλτσα ντομάτα; Αυτά είναι! Γι’ αυτό πρέπει να προσέχει κανείς πάντοτε τι ακριβώς ρίχνει στην κατσαρόλα του και να ‘χει τα μάτια του δεκατέσσερα την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή γιατί οι συνέπειες μίας και μοναδικής πράξης είναι τελικά ανυπολόγιστες! Μια αλυσίδα από αποφάσεις, πράξεις και γεγονότα είναι η ζωή. «Τι κάρμα, τι ντάρμα» που λέει κι ένα τραγούδι…!

Κοίτα! Έγινε η σάλτσα μας! Δεν είναι λαχταριστή! «Μούρλια!» θα ‘λεγε αν ήταν εδώ η γιαγιά. Δεν σού ‘ρχεται να τη φας, όπως είναι, με το κουτάλι; 

Θα την αφήσω τώρα να κρυώσει λίγο και μετά τα γνωστά… Όταν η γίνει κάπως χλιαρή, θα τη βάλω σε καθαρά βάζα. Θα ρίξω λαδάκι από πάνω πριν κλείσω τα καπάκια για να απομονώσω τη σάλτσα από τον αέρα. Καθώς θα κρυώνει ο αέρας, θα κάνει «βεντούζα» - διάβαζες Φυσική στο Σχολείο, τα ξέρεις αυτά. 

Έτσι μετά, όταν θα ανοίγουμε τα βάζα, θα ακούμε αυτό το χαρακτηριστικό ΚΛΙΚ! Το οποίο είναι ένα πολύ καλό σημάδι ότι δεν θα χρειαστεί μετά το φαγητό να πάμε στο νοσοκομείο και ότι δεν θα στείλουμε εκεί και κανέναν άλλο…

  

Α! Τι βρήκα στο ντουλάπι! Το αγαπημένο κουζινικό βιβλίο της γιαγιάς μου – του προηγούμενου αιώνα - μεγάλη δασκάλα η Χρύσα Παραδείση! 

Κοίτα τι γράφει πρώτη σελίδα πάνω-πάνω: «Στα δύσκολα αυτά χρόνια που ζούμε, είναι επιτακτική ανάγκη κάθε γυναίκα να ξέρει να μαγειρεύει. Η ευτυχία του σπιτιού, εξαρτάται κατά μέγα μέρος από αυτό…»

Αυτά τα άτιμα τα «δύσκολα» τα χρόνια δεν θα τελειώσουν καμιά φορά;

Προς το παρόν και μέχρι να τελειώσουν, ας φτιάξουμε μια σπιτική σαλτσούλα, που είναι και γευστικότερη και πιο οικονομική από αυτές του εμπορίου. Και, πάνω απ’ όλα… είναι η δική μας σάλτσα! Φτιαγμένη με αγάπη!

Χάρηκα που τα είπαμε. Μου αρέσει η παρέα σου, με κάνει και αναπολώ. Είναι κι αυτό μια διασκέδαση!

Να ξανάρθεις! Σε περιμένω!

Με αγάπη,
η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Και μιας και σε έχω συνηθίσει σε υστερόγραφα, σε ενημερώνω πως επειδή δεν κρατιέται το άτιμο το χέρι μου και πάντα πειραματίζομαι με τις συνταγές, αναλόγως διάθεσης, προσθέτω μερικές φορές… 

καρότο, κόκκινη ή πράσινη πιπεριά, θυμάρι, μπαχάρι, κόλιανδρο, κόκκους ροζ πιπέρι. 

Εννοείται, όχι όλα μαζί. Πότε το ένα πότε το άλλο. 

Κι επειδή είμαι γυναίκα «κρασάτη» ρίχνω μέσα κι ένα ποτηράκι λευκό ξηρό κρασί…έτσι, για το κέφι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!