BUNGY JUMPING ΣΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

BUNGY JUMPING ΣΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

(Σουβλάκι για κρεατοφάγους και χορτοφάγους ήρωες μετά το πήδημα και την... αναλαμπή)

Α! Πάνω στη ώρα ήρθες! Είσαι να πάμε για Bungy Jumping στον Ισθμό;

Ερώτηση: Αν ήξερες ότι αύριο θα πεθάνεις, τι θα ήθελες οπωσδήποτε να προλάβεις να κάνεις;

Μμμ… μια στιγμή να σκεφτώ. Σίγουρα κάτι συναρπαστικό που δεν ξαναδοκίμασα. Και επίσης… δεν θα με χάλαγε καθόλου ένα καλό σουβλάκι!… Θα το κατάλαβες, δεν είμαι από τα κορίτσια που κάνουν όλη μέρα προσευχή και διαλογισμό!

Επειδή δε σε βλέπω να πετάς τη σκούφια σου για extreme sports, πάμε πρώτα στην κουζίνα να σου δείξω τι ετοιμάζω για μετά το πήδημα – ε, ναι, θα πάμε να πηδήξουμε, δεν το συζητώ! Εδώ κατάφερα να πείσω τη φίλη μου τη Μαρία από τον Πόρο, που είναι το πιο αγύριστο κεφάλι που γνωρίζω, εσένα δεν θα πείσω;

Και μη μου πεις τίποτε δικαιολογίες, πως έχεις υψοφοβία και τέτοια, γιατί κι εμένα, όταν κοιτάζω κάτω από μπαλκόνι σε τρίτο όροφο σφίγγονται τα σωθικά μου. Όμως αγαπημένο μου παιχνίδι όταν ήμουν παιδί ήταν να παίρνω φόρα και να πηδάω από ταράτσα σε ταράτσα. Αλλά αυτό μην δοκιμάσεις ποτέ να το κάνεις χωρίς δίχτυ. Εκτός αν είσαι κι εσύ γεννημένη Cat Woman.

Τι λέγαμε; Για Κόρινθο λέγαμε. Aπό καταβολής τουρισμού, όλα τα πούλμαν που σέβονται το δρομολόγιό τους θα κάνουν συνήθως μια στάση στον Ισθμό για να μπορέσει να φάει ο περαστικός λαός ένα «ιστορικό» σουβλάκι. Όμως, λέω σήμερα να φτιάξω σουβλάκι με τα χεράκια μου. Καλύτερα δεν είναι; Σπιτικό, ζουμερό, με φαντασία αλλά και σε ποικιλία, για όλα τα γούστα:

ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ

Όταν επιστρέψουμε σπίτι ηρωίδες και ήρωες (μετά από το πήδημα Μπάντζι), θα μας περιμένουν στο ψυγείο λαχταριστά και έτοιμα για ψήσιμο 2 είδη σουβλάκια για κρεατοφάγους και 2 είδη για χορτοφάγους - που σε περίπτωση που δεν έρθει πίσω ζωντανός ο χορτοφάγος, τα τρως εσύ για σαλάτα.

Για… αιμοβόρους Κρεατοφάγους:

Α) Με Χοιρινό Κρέας.

Θα το κόψω σε κύβους. Ανάμεσα θα βάλω κρεμμύδι, πράσινη και κίτρινη πιπεριά. Θα στολίσω τη μύτη της σούβλας με ένα τοματίνι.

Β) Με Φιλέτο Κοτόπουλο.

Θα τυλίξω τις μπουκιές με μπέικον. Ανάμεσα κίτρινη και κόκκινη γλυκιά πιπεριά. Θα βάλω για «καπέλο» μια φουντίτσα μπρόκολο.

Για τους… αγνούς Vegetarian:

Γ) Με Μανιτάρια γεμιστά με Τυρί και Μπρόκολο.

Θα βγάλω το κοτσάνι από τα μανιτάρια και θα γεμίσω το κενό με γραβιέρα Νάξου. Καθώς θα τα περνάω στη σούβλα θα τα ενώσω δυό-δυό ώστε να εγκλωβιστεί μέσα τους το τυρί.

Μπορείς να βάλεις οποιοδήποτε κίτρινο τυρί αλλά πρέπει να είναι σκληρό. Διαφορετικά, μόλις αρχίσει να ψήνεται θα σηκωθεί να φύγει και μετά άντε να το μαζέψεις.

Θα αγκαλιάσω κάθε ζεύγος μανιταριών με κρεμμύδι για περισσότερη προστασία. Ανάμεσα φουντίτσες μπρόκολο και πορτοκαλί πιπεριά. Θα στολίσω την κορυφή της σούβλας με ένα τοματίνι.

Δ) Με Κολοκυθάκια και Τοματίνια.

Ανάμεσα θα βάλω κρεμμύδι και κίτρινη πιπεριά

Να σου πω την αλήθεια, το σουβλάκι με τα μανιτάρια μου φαίνεται πως είναι το πιο νόστιμο από όλα. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση του από την τελευταία φορά.

Νά τι θα ψήσουμε λοιπόν σήμερα στις ωραίες μας μεταλλικές σούβλες. Στο γκρίλ του φούρνου και με αέρα, γιατί δεν έχουμε BBQ με κάρβουνα.

Προτού τα βάλω να ψηθούν, θα τα χαϊδέψω με αλάτι, μαύρο πιπέρι και πάπρικα. Θα χτυπήσω λίγο ελαιόλαδο με 1 γεμάτη κουταλιά μουστάρδα και χυμό από 1 λεμόνι και θα τα περιλούσω. 

Θα τα αρωματίσω με δενδρολίβανο ή αλισμαρί ή αρισμαρί ή Rosemary όπως το λένε σε άλλες χώρες. Ρίγανη θα τους ρίξω όταν θα τα σερβίρω, γιατί ωμή είναι καλύτερη. Μόλις ψηθούν από τη μια πλευρά, όταν θα τα γυρίσω να ψηθούν κι από την άλλη, θα τα βρέξω με το ζουμί που θα έχει μαζευτεί στο ταψί.

ΣΑΛΤΣΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ

Θα βάλω το ζουμί που έμεινε σε ένα τηγανάκι σε δυνατή φωτιά. Θα προσθέσω 1 κουταλιά μουστάρδα και θα ανακατεύω συνεχώς. Σε 3 λεπτά θα έχει γίνει σάλτσα. Όποιος θέλει μπορεί να τη βάλει στο σουβλάκι του αντί για λεμόνι. 

Αλλά ταιριάζει και με τη ζεστή σαλάτα με βραστό μπρόκολο και κολοκυθάκια με την οποία θα συνοδεύσω τα σουβλάκια. Τα σερβίρω πάνω σε λαδόκολλα σε μεταλλικό δίσκο. Αν τρώμε όλοι απ’ όλα τα ψήνω μαζί και τα σερβίρω μαζί. Αλλιώς βάζω χωριστά τα χορτοφαγικά.

Αν το σκέφτεσαι ακόμα, κάτσε λίγο να σου πω τι φανταστική εμπειρία είναι το Bungy (ή αλλιώς Bungee), τουλάχιστον όπως το βίωσα εγώ και μπορεί να αλλάξεις γνώμη. Πήγα δυο φορές. Την πρώτη με τον άντρα μου (χρειαζόμουν και φωτογράφο αλλιώς τώρα δεν θα με πίστευες).

Τη δεύτερη, μιάς και μου καλάρεσε η πρώτη, παρέσυρα στον γκρεμό και τη Μαρία, την Ποριώτισσα που σου έλεγα. Τους φίλους μου τους ταλαιπωρώ – με την καλή έννοια πάντα... Επειδή τους αγαπώ, άμα πετύχω κάτι καλό θέλω αμέσως να το μοιραστώ.

Την ώρα που οι τεχνικοί με δένανε σαν το γομάρι και τραβούσαν με δύναμη τα «γκέμια» μου για να δουν αν βαστάνε καλά - ήμουνα κι εκατό κιλά τότε το 2007, γι’ αυτό με κρέμασαν με σχοινί για… αγελάδα – για μια στιγμή αναλογίστηκα… «Αν σπάσει, θα πεθάνω, τώρα, σήμερα, σε ένα λεπτό»…

Αναρωτήθηκα τότε στα γρήγορα αν έχω ολοκληρώσει το έργο μου πάνω σε αυτόν τον πλανήτη… «Όχι, not yet baby», ήρθε η έσωθεν απάντηση. Οπότε λέω κι εγώ «χαλαρά… αφού δεν ολοκλήρωσα, δεν μπορεί, το σύμπαν δεν θα επιτρέψει τόσο ταλέντο να χαθεί…». Σωστά δεν σκέφτηκα;

Την κρίσιμη εκείνη ώρα, την ώρα που κοιτούσα κάτω να χάσκει εκατοντάδες μέτρα χάος - και να μην έχεις να πιαστείς από πουθενά στην ανάγκη, ούτε μια τόση δα χειρολαβή και να λες… «Ιδού ο Ισθμός, ιδού και το πήδημα» - οι παρακάτω σκέψεις διέσχισαν το απερίσκεπτο κεφάλι μου:

1. Θα το κάνω! (ο ήρωας εντός μου)

2. Τι πάω να κάνω; (η φωνή της λογικής – τώρα βρήκε να εμφανιστεί!)

3. Αυτό είναι, πρέπει να πηδήξουμε! (πληθυντικός, εσύ και ο εαυτός σου, επειδή άμα είμαστε δύο, παίρνεις κουράγιο)

4. Θα γίνω πουλί… (ο ποιητικός οίστρος)

Σκέψεις ήτανε. Ήρθανε, χορέψανε, φύγανε. Όπως κάνουν όλες οι σκέψεις. 

Έπειτα άκουσα να μου φωνάζουν δυνατά «5-4-3-2-1.. Go!». Και μετά… είπα από μέσα μου ένα μάντρα και πήδηξα!

 Αλλά, γιά φαντάσου! Ακόμα και μέσα στο κλάσμα του δευτερολέπτου που διαρκεί αυτό το πήδημα, ακόμα και εκεί, βρήκαν χώρο οι σκέψεις και τσουπ! Εμφανίστηκαν!

5. Το κάνω! (ενθουσιώδης αλλά και έντρομη διαπίστωση)

6. Αααααα! (αυτό δεν είναι σκέψη, είναι εσωτερικό επιφώνημα – εσωτερικό λέγοντας εννοώ πως δεν ούρλιαξα σαν την παλαβή όπως κάνουν οι περισσότεροι πέφτοντας - εμείς στο Ηπειρώτικο σόι μας έχουμε και αξιοπρέπεια)

7. Είμαι πουλίιιιιιιιιι! (…και είμαι καλά!)

8. Πετάω. (επιστημονική παρατήρηση)

9. Τι είναι τούτο ρε παιδιά; (ερώτηση εντελώς Νεάντερταλ αυτή, γιατί τι ήθελες να είναι, κατακόρυφη πτώση είναι, αυτό είναι!)

Μετά από τα δύο ατελείωτα δευτερόλεπτα που κράτησε η φτερωτή μου κάθοδος προς το μπλε και το τρομερό βουητό στ’ αυτιά μου καθώς η κορμάρα μου έσχιζε τον αέρα στα δυό (ποιός είπε πως στον ουρανό έχει ησυχία;) άρχισε ένα άλλο πράμα. Κούνια-μπέλα. Ωωωωπ! Προς τη μια μεριά. Ωωωωπ! Προς την άλλη. Και πέρα δώθε. Όλο αυτό με τη μούρη κάτω. Σου έρχεται το αίμα στο κεφάλι… Μούγκρισα ένα «Ωχ!».

Τότε είναι η στιγμή που ακούς φωνές. Όχι από εκείνες που νομίζεις… Είναι τα παλικάρια του Zulubungy που κρατάνε τη ζωή σου στα χέρια τους. Σου φωνάζουν να τραβήξεις το εξάρτημα που θα σε γυρίσει ανάποδα, δηλαδή ξανά με το κεφάλι προς τα πάνω. Το κάνεις κι αυτό. Μπορείς να κάμεις κι αλλιώς; Δεν είναι ώρα για αντιρρήσεις.

Από εδώ και πέρα όμως είναι που άρχισε το όνειρο… το όραμα. Ξαφνικά, κοιτάζω γύρω και βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι.

ΟΜ! Όλα λουσμένα σε ένα απόκοσμο, γλυκό, γαλακτερό και μαλακό λευκό φως. Οι απόκρημνες πλαγιές του καναλιού… όοομορφες!... Διακρίνω σχέδια φτιαγμένα από τη φύση σαν αγαλματίδια, σαν κτερίσματα. Βλέπω κάτω τα νερά του Ισθμού. Είναι μπλε. Μα όχι απλώς μπλε. Είναι μπλε με… όλη τους την καρδιά. Όλες οι αποχρώσεις του θαλασσινού φάσματος. Κοιτάζω αριστερά. Βλέπω την έξοδο προς τη θάλασσα. Κοιτάζω δεξιά. Βλέπω την έξοδο προς την άλλη θάλασσα.

Α! Θέλω να μιλήσω, κάτι να πω, κάπως να εκφραστώ, μα τώρα εδώ που είμαι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Άλλωστε ποιός θα με ακούσει; Ούτε κάν ο ίδιος μου εαυτός. Έχει πλήρως διαλυθεί σε «αυτό που είναι τώρα εδώ». Άλλωστε ο ήχος που επικρατεί είναι μια δονούμενη σιωπή. Ακούω το αεράκι έξω και το αίμα που κυλάει μέσα στο κεφάλι μου. Μια σκέψη, που δεν είναι ακριβώς σκέψη, πιο πολύ αρχαίο τραγούδι θα έλεγα, αναδύεται από το μέσα-μέσα-μέσα μου:… «ΩΡΑΙΑ-ΑΑΑ…».

ΧΟΥΝΓΚ! Είμαι και δεν είμαι. «Είμαι», γιατί νοιώθω το βάρος του σώματός μου να αιωρείται με την ταλάντωση όλο και πιο αργά, όλο και πιο απαλά. «Δεν είμαι», γιατί ότι όλα όσα βλέπω, όσα ακούω, νιώθω και εμφανίζονται είτε ως ύλη είτε με τη μορφή σκέψεων, δεν συνδέονται με κάποιο «εγώ». Ούτε αυτά που εμφανίζονται είναι κάτι «άλλο», διαφορετικό από «εμένα».

Αυτός που βιώνει και παρατηρεί και που αυτοπροσδιορίζεται ως «εγώ», εκείνο που βιώνεται ως αντικείμενο της αντίληψης του «εγώ» καθώς και η ίδια η παρατήρηση, το ίδιο το βίωμα, όλα είναι «ένα». Στο νου μου έρχονται τώρα παραφρασμένα αυτά τα μυστηριώδη – για όποιον δεν το έχει βιώσει  - λόγια του Σιντάρτα Σακυαμούνι, του Βούδα. Κι αυτό είναι ό,τι πιο σχετικό μπορώ να πω για να εξηγήσω την εμπειρία σε κάποιον που θα με ρωτήσει «πώς ένιωσες στο Bungy;» Βέβαια, εξίσου περιγραφικό θα ήταν και το άλλο το γνωστό και ελληνικότατο… «Είδα τον Χριστό φαντάρο».

Ένα απρόσμενο ταρακούνημα με βγάζει από τη Νιρβάνα μου. Είναι αυτοί οι τύποι από την εξέδρα. Οι τροχαλίες παίρνουν μπρος και το μοσχάρι ανέρχεται. Οπότε, επανέρχονται δριμύτερες και οι πεζές σκέψεις:

10. Τι τραβάτε από τώρα μωρέ; Αφήστε με λίγο ακόμα!

Μόλις πατήσεις το ποδάρι σου ξανά στη μεταλλική «στεριά» σε περιλαμβάνουν τα παλικάρια να σε λύσουν. Σου λένε μπράβο, εύγε και τα λοιπά. 

Ο άντρας σου ξαναβρίσκει το κανονικό χρώμα του και σαν να δείχνει πολύ χαρούμενος που σε βλέπει. Εσύ όμως είσαι ακόμα στο «αλλού»:

11. Δηλαδή… Το έκανα… Φοβερόοοο!

Κάτι σου λένε, κάτι σε ρωτάνε. Εσύ:

12. Μη μου μιλάς, το ζω ακόμα.

Επιμένουν, θέλουν να μάθουν τις εντυπώσεις σου. Εσύ, από μέσα σου:

13. Βρε, λέγε ότι θες. Αλλά άσε με να το χαρώ.

Καταλαβαίνουν πως ενοχλούν και σ’ αφήνουν λίγο ακόμα στον κόσμο σου:

14. Υπέροχο!... Ευτυχίιιια!

Βλέμμα χαζοχαρούμενο, τεράστιο χαμόγελο, μάτια δακρυσμένα. Μόλις περάσει κι αυτή η φάση βρίσκεις – ή μάλλον σε ξαναβρίσκει ο συνηθισμένος σου εαυτός κι αρχίζει τα δικά του:

15. Είμαι φοβερήηηη!... Είμαι τρελήηηη!... Όλα τα μπορώ!... Τώρα μπορώ να πάω και για ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο… Φύγαμε!»

Αλαζονεία, παιδί μου, καβαλημένο καλάμι, τι να πεις. Αλλά δεν φταίω εγώ, θα φταίει η αδρεναλίνη… Προς το παρόν πάμε πίσω στο σπίτι να ψήσουμε και να φάμε τα ωραιότατα χειροποίητα σουβλάκια!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Αν δεν θέλεις να έρθεις μαζί μου σήμερα να πηδήξεις γιατί φοβάσαι μην πεθάνεις, θυμίσου πως αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Αλλά, μέχρι τότε μπορούμε να ζήσουμε πολλά, ενδιαφέροντα και συναρπαστικά. Όπως το να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο στον καθρέφτη… Με οποιονδήποτε τρόπο.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!