ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΤΣΙΠΣ

ΣΧΟΛΙΚΗ (ΜΑΘΗΤΙΚΗ) ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΤΣΙΠΣ

(τροφή για ανήσυχα παιδιά…)

Σήμερα θα φτιάξω πατάτες τσιπς. Και θα σου πω σε λίγο το γιατί… Έτσι κι αλλιώς, έλα μέσα γιατί θέλω να σου πω κι ένα κολπάκι που μου έμαθε μια καλή νοικοκυρά για να κάνεις τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες του κόσμου!

Την 28η Οκτωβρίου μεταξύ άλλων (όπως την πρεμιέρα για το 2013 στα Κλεμμένα Όνειρα, το νέο smartphone που μόλις κυκλοφόρησε, την πρώτη έξοδο του πριγκηπικού βρέφους της Αγγλίας μετά τη βάπτισή του και άλλα…) γιορτάζουμε στην Ελλάδα κι ένα "ΟΧΙ" στην κατάληψη της χώρας… Ναι. Αυτό. Όχι το τέλος της Τουρκοκρατίας που έλεγε ένας συμμαθητής ούτε την Άλωση της Πόλης που έλεγε στην τηλεόραση μια κοπελιά...

Δε μου λες «μαρή»… το εγκρίνεις να τηγανίσουμε να φάμε πατάτες ή μήπως θα μας πεις ότι πάλι κάνουμε σπατάλες; Για «ναι» το κόβω αυτό το πλάνο βλέμμα σου. Πάντως, καλού-κακού, μιας και δεν είμαι σίγουρη πως το 1944 όντως τελείωσε ο πόλεμος, σε ρωτάω για να μην καταλήξω σαπούνι με άρωμα σοκολάτας…

Αυτή η χώρα μοιάζει να θέλει να μείνει για πάντα μόνη… Αλλά δε φταις εσύ για όλα κυρά μου. Άκουσα προχθές από το στόμα ακαλλιέργητου (για να το πω κομψά) φίλου - είναι και «πνευματικός άνθρωπος», τρομάρα του - πως «τι παρελάσεις και σαχλαμάρες, αυτά δεν μας χρειάζονται πια, τώρα είμαστε Ευρώπη»… Ωραίο. Για σύντομο ανέκδοτο, καλό είναι. 

Για μένα, η μαθητική παρέλαση ήταν αναμφίβολα κάτι σπουδαίο. Για να μην παρεξηγηθώ για όσα σου πω παρακάτω, και μου ρίξεις τίποτε πατάτες, την ώρα που βηματίζαμε στην ευθεία εκπροσωπώντας «τα νιάτα, τη μαθητιώσα νεολαία, την ελπίδα του αυριανού κόσμου, τον ανθό της γης…» η καρδιά μου γέμιζε από Εθνική υπερηφάνεια. 

Το κεφάλι ψηλά, το βλέμμα να θωρεί το λαμπρό μέλλον, το στήθος φουσκωμένο και η κοιλιά ρουφηγμένη προς τα μέσα… καθώς μια έφηβη, ακόμα κι αν είναι 58 κιλά και 1.68 ύψος πιστεύει πάντα πως είναι χοντρή.

Μπορεί να κυλάει στις φλέβες μου αίμα 50% ελληνικό, όμως στην Ελλάδα έζησα όλη μου τη ζωή. Αυτή είναι η πατρίδα μου. Και είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Με τους αρχαίους φιλοσόφους μεγάλωσα, μαθήτρια του Σωκράτη, με ελληνικές παροιμίες κατάλαβα τι τρέχει, με ζεϊμπέκικο χόρεψα και φτιάχτηκα, την Ακρόπολη βλέπω στα όνειρά μου, με τον Ποσειδώνα πάλεψα, τη Θεά Αθηνά θαυμάζω και αγαπώ. Όπως και την πολύπαθη λαμπρή πόλη της, άλλωστε.

Τώρα που εξηγήθηκα, θα σου πω και τι γινόταν στο παρασκήνιο της παρέλασης…

Ένα θέμα για εμάς τα κορίτσια ήταν το μήκος της μαθητικής ποδιάς. Φορούσαμε ποδιές τότε, θα σου πω άλλη φορά. Είχαμε μια γυμνάστρια που μάλλον θα είχε πάρει όρκο αγαμίας, δεν ξέρω, πάντως ήταν στεγνή σαν την καλαμιά και μισούσε οτιδήποτε έδειχνε «θηλυκό». Κυκλοφορούσε μονίμως με τη φόρμα τη μπλε με τη λευκή ρίγα και τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω σα Γκεστάπο. Η σφυρίχτρα κρεμασμένη στο λαιμό, να τσιρίζει και να σου τρυπάει τ’ αυτιά για ασήμαντη αφορμή. 

Όπως πολλοί εκπαιδευτικοί τότε, δεν ήξερε πως η μάθηση πρέπει να συνοδεύεται από τη χαρά. Αν φορούσες κανένα κολιέ και σε συναντούσε στο διάλειμμα, γραπ! Σου το τραβούσε από το λαιμό και φρρρρ!... χοροπηδούσαν αριστερά-δεξιά οι χάντρες στο προαύλιο. Βραχιόλια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια κατάσχονταν. Τα έβαζε σε ένα κλειδωμένο συρτάρι και σου έλεγε πως θα σου τα δώσει στο τέλος της χρονιάς. Οπότε, καταλαβαίνεις τι γινόταν με το μήκος της φούστας της στολής της παρέλασης… Βέβαια δεν ήταν όλες οι μαθήτριες σαν εμένα και τις φίλες μου. Υπήρχαν και τα «καλά» κορίτσια.

Εμείς, οι «άλλες», αφού περνούσαμε από την … Ιερά Εξέταση και παίρναμε «εξιτήριο», ξεκινούσαμε με τα πόδια από το Δημόσιο του Παλαιού Ψυχικού για το Blue Bell. Την πλατεία που θα γινόταν η παρέλαση σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά. Στο δρόμο βγάζαμε κρυφά το καθρεφτάκι από το σουτιέν. Λίγο βούτυρο κακάο στα χείλια να γυαλίσουν, λίγο κραγιόν στα μάγουλα να κοκκινίσουν, λίγο με τα δάχτυλα να φουντώσει το μαλλί...

Ήταν μεγάλο γεγονός η 28^η Οκτωβρίου για το χωριό του Ψυχικού. Οι «επίσημοι» όπως και όλοι οι αρσενικοί παρευρισκόμενοι ζαλιζόντουσαν κάπως με το θέαμα και γύριζαν στο σπίτι τους λίγο πιο ευτυχείς. Θυμάμαι σε παρέλαση στη Β’ Λυκείου, ήμουν διμοιρίτισσα, και να τα φλας και να οι φωτογραφίες! Ολόκληρο 36άρι φιλμ θα πρέπει να ξόδεψε για πάρτη μου ένας κουστουμάτος κύριος. Αναρωτιέμαι αν φύλαξε καμιά πόζα για το παιδάκι του, που σίγουρα θα συμμετείχε κι αυτό το καημένο στην παρέλαση. Και πώς να εξήγησε άραγε αργότερα στη γυναίκα του γιατί… κάηκε το φιλμ όταν θα επέστρεψε με άδεια χέρια από το φωτογραφείο…

Είχαμε ως κορίτσια τις επιτυχίες μας. Ψεκαζόμασταν με κολόνια. Λεμόνι ή γιασεμί ή τριαντάφυλλο ή πατσουλί. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές τότε, δυο-τρεις μάρκες κολόνιες κυκλοφορούσαν και ήταν στάνταρ δώρο στις γιορτές. Τραβούσαμε προς τα κάτω το μπλε γιλέκο με το άνοιγμα V, το ξεχειλώναμε, να φανεί λιγάκι το στητό βυζάκι, ξεκουμπώναμε κι ένα κουμπί από το λευκό πουκάμισο. Τραβούσαμε πάνω από τη μέση την πλισέ γκρίζα φούστα, κι αν ήταν με λάστιχο, στεκόταν μια χαρά. 

Κι όλα αυτά… για την Πατρίδα. Δηλαδή για τα αγόρια… Τα οποία με την εμφάνισή μας εμψυχώναμε… Που αν χρειαζόταν, θα πήγαιναν στον πόλεμο να πολεμήσουν για την Πατρίδα. Κατάλαβες τον συσχετισμό; Τα αγόρια!... Μυρίζανε φερομόνες, όπως μύριζαν όλοι οι άντρες τότε. 

Τα έβλεπες από το παράθυρο την ώρα του μαθήματος να κάνουν πρόβα στον βηματισμό της παρέλασης στο προαύλιο με τα τύμπανα. Τα τύμπανα!... Αυτόν τον ήχο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Μου σηκωνόταν η τρίχα με τις δονήσεις τους κι ένιωθα γλυκές ανατριχίλες να διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα το σώμα μου. Ήχος συναρπαστικός που και νεκρούς ανασταίνει… 

Και τώρα ήρθε η ώρα να σου πω πού κολλάνε και τα τσιπς!... Είναι γνωστό, οι έφηβοι πρέπει να τρέφονται καλά. Να τρώνε υγιεινά. Το φαγητό που τους ετοιμάζουν στο σπίτι. Δεν πρέπει ποτέ να τρώνε ότι βρίσκουν στον δρόμο… Ναι, σωστά.

Εμείς, κάναμε κάθε μέρα πλουσιότερο το περίπτερο της πάνω πλατείας. Τρώγαμε ανάκατα γλυκά και αλμυρά. Ποπ-κορν. Κάτι γλοιώδεις καραμέλες σαν ζελέ που τα λέγανε «ματζούνια». Γλειφιτζούρια Τσούπα-Τσουπς (εξ ου και το ψευδώνυμο ωραίου δημοφιλή συμμαθητή μας). Τυρόπιτα – ο λόγος το λέει – μια παντόφλα με ελάχιστο τυρί για δείγμα μέσα. Σοκολάτες με αμύγδαλο ή γέμιση πορτοκάλι ή φράουλα. Μια αηδία τηγανιτή σε ταγκιασμένο λάδι σαν τηγανίτα με ζάχαρη, αλλά καμία σχέση. Μέχρι και ένα μυστήριο σνακ που ήταν απλώς φρυγανιά με επικάλυψη σοκολάτας. Γαριδάκια φτιαγμένα από δεν ξέρω τι (αυτά ποτέ δεν τα έτρωγα). Αλλά… 

Το καλύτερο όλων των σνακ διαχρονικά – έχει αντίρρηση κανείς; - είναι τα…

ΤΣΙΠΣ ΠΑΤΑΤΑΣ !

Πατάτες

Λάδι για τηγάνι

Αλάτι χοντρό

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ ΤΗΓΑΝΙΤΕΣ:

Μου το είπε μια καλή κυρία κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με πλοίο και ήθελα από καιρό να σου το πω. Επιτέλους, σήμερα βρήκα την ευκαιρία! 

Κόβεις σε λεπτές ροδέλες και τηγανίζεις τις πατάτες κανονικά. Λίγο πριν γίνουν τελείως, τις βγάζεις και τις αφήνεις στην άκρη. 

Πριν τις σερβίρεις τις ξαναρίχνεις σε καυτό λάδι για ένα λεπτό. Αυτό τις κάνει απίστευτα τραγανές! 

Τις στραγγίζεις και τις τοποθετείς πάνω σε απορροφητικό χαρτί. 

Τις πασπαλίζεις με αλάτι χοντρό. Μου αρέσει να ρίχνω από πάνω και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Εμείς ήμασταν αυτά τα παιδιά που πριν από 35 χρόνια ονειρευτήκαμε έναν κόσμο διαφορετικό…

Εμείς είμαστε αυτή η γενιά που μπορούμε ακόμα να φτιάξουμε έναν κόσμο διαφορετικό. 

Τώρα ήρθε η σειρά μας να αποδείξουμε αν κάποια από εκείνα τα λόγια μας στο σχολικό λεύκωμα μπορούν να γίνουν σήμερα πράξη…

Τι λέτε; Πάμε;

Με αγάπη

Η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Γι’ αυτό σου λέω! Η παρέλαση είναι σπουδαίο πράμα. Πέρα από τα αστεία, είναι μέρος της Ιστορίας μας. Της Ιστορίας ενός Έθνους και της προσωπικής ιστορίας του καθενός από εμάς. Και αν και πολλοί «φιλέλληνες» κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει την Ιστορία του ο ελληνικός λαός ώστε από «πολίτες» να γίνουμε «ιδιώτες» (idiot) για να είμαστε εύκολη λεία… ΟΧΙ.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!