Η ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΦΛΟΥΡΙ

Η ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΦΛΟΥΡΙ 

Ήταν κάποτε παλιά, το 2014 θαρρώ, μια νεαρή Βασιλόπιτα που ήθελε να είναι αλλιώτικη από τις άλλες …

Από παιδί διασκέδαζε αφάνταστα, κι αργότερα κέντριζε την εφηβική της πλήξη και θλίψη, με ένα δικό της παιχνίδι. Για οτιδήποτε της έλεγαν οι άλλοι, οι Μεγάλοι, πως είναι το «σωστό», το «καθώς πρέπει», εκείνη έκανε το αντίθετο. Γιατί, όπως λένε μερικοί, τα καλά κορίτσια πάνε στον Παράδεισο, ενώ τα κακά πάνε παντού!…

Μικρή, δεν φοβόταν πολλά, πέρα από τα κλασσικά. Όπως το σκοτάδι, αυτό που δεν μπορείς να δεις, να μάθεις και να διαπεράσεις. Το ύψος, που κάνει τα σημαντικά ασήμαντα όταν τα βλέπεις από εκεί ψηλά. Τις αράχνες, που απολαμβάνουν να σε τυλίγουν στα δίχτυα της εξάρτησης που ονομάζουν αγάπη. Τα φίδια, που λαχταρούν να σφίξουν αισθησιακά τον λεπτό λαιμό σου μέχρι Ωωω…ργασμού. Κυρίως όμως φοβόταν τα ανθρώπινα φίδια. Ξέρεις ποια λέω, τα έχεις συναντήσει, θα τα έχεις δει κι εσύ. 

Μα πιο πολύ από όλα αυτά φοβόταν τη δέσμευση, μιας και η κουβέντα μας οδήγησε αναπόφευκτα στον Αδάμ…

Σου γράφω τώρα, Σάββατο βράδυ, και μάλιστα το τελευταίο Σάββατο βράδυ του 2013… Κι έχω ήδη πιει το πρώτο ουζάκι - απ’ αυτό που θα εισβάλλει αργότερα στην φετινή μου πειραματική συνταγή για Βασιλόπιτα!

Εκείνη λοιπόν η Βασιλόπιτα που σου έλεγα, ήθελε να ξεχωρίσει από το πλήθος. Πριν κλείσει τα δώδεκα, η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Δεν ήταν δύσκολο. Γιατί – όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό – οι δυνατές επιθυμίες, γίνονται πολύ πιο συχνά από όσο νομίζει ο κόσμος… πραγματικότητα! Πρόσεχε λοιπόν αγαπημένε, αγαπημένη, κορίτσι, αγόρι ή μπάι, τι ακριβώς θα ευχηθείς την ώρα που θα «αλλάζει» φέτος η χρονιά σου. Πρόσεχε, γιατί ίσως γίνει τελικά αυτό που θα ποθήσεις η δική σου αυριανή πραγματικότητα…

Κάθε που εύχεσαι κάτι με όλη σου την καρδιά, θυμήσου: 

Ευχήσου αυτό που εύχεσαι να φέρει ό,τι θα είναι πραγματικά για το δικό σου το καλό, αλλά και για το καλό των άλλων. Ευχήσου αυτό που εύχεσαι να πραγματοποιηθεί μόνο εφόσον δεν θα φέρει εμπόδια στην πνευματική σου εξέλιξη – στο ένδοξο εν δυνάμει μέλλον σου. Ευχήσου γενικά, οτιδήποτε κι αν έρθει στη ζωή σου, να σε πάει μπροστά. 

Μην περιορίζεις τη δύναμη της ευχής σου σε συγκεκριμένα μοντέλα – πρότυπα, συχνά δανεισμένα από τις επιθυμίες των άλλων, του «κόσμου». Μα ποιός επιτέλους είναι αυτός ο «κόσμος» θα ήθελα να τον γνωρίσω, αυτοπροσώπως αν υπάρχει – κι αν τον έχει γνωρίσει κανείς, ας έρθει να το πει! Επιθυμίες που είναι trendy σήμερα, ίσον επιπόλαιες, παροδικές… Τι σχέση έχουν όλα αυτά με εσένα, με τα «θέλω», με τις ανάγκες σου; Μη βαρεθείς ποτέ αυτό να το ρωτάς. Βασίσου στην απάντηση που θα σου δίνει ο βυθός – ο εαυτός σου.

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ που σου έταξα ήταν ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ. Είχε δει σε ένα Ρεβεγιόν κάποτε μια αρχόντισσα! Αλειμμένη με αυγό για να γυαλίσει και αρωματισμένη με μαχλέπι – θεσπέσιο υλικό, τι γεύση! Ήταν μια «Βασιλόπιτα Τσουρέκι»! Είχε από πάνω και αμύγδαλο φιλέ. Μπουκιά και συχώριο. Το πιο εκλεκτό πρωινό την πρώτη μέρα του καινούριου χρόνου, ξυπνώντας αγκαλιά με το αγαπημένο πρόσωπο, λες…

Μια άλλη φορά, είχε συναντήσει σε ένα πλούσιο Πρωτοχρονιάτικο Τραπέζι μια άλλη κυρά… Πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη, θύμιζε χιονισμένη βουνοκορφή στις Άλπεις έτοιμη για κατάβαση με σκι. Ήταν κι αυτή αφράτη αλλά πιο προσιτή, σαν παράνομη δεκαοχτάχρονη ερωμένη – σκέτη κόλαση! Της είχε συστηθεί ως «Βασιλόπιτα Κέικ»!

Σκεφτόταν, σαν ενηλικιώθηκε και ήρθε η ώρα να κάνει το ντεμπούτο της στα σαλόνια, σε ποια απ’ τις δυό άραγε να μοιάσει; Γιατί όλοι οι ειδήμονες της έλεγαν πως μια καθωσπρέπει Βασιλόπιτα θα έπρεπε να επιλέξει πώς ακριβώς να ντυθεί. Τι δίλλημα κι αυτό! Τσουρέκι ή Κέικ; Μαχλέπι ή Ζάχαρη Άχνη;…

Της άρεσαν πολύ και τα δυο. Δύσκολη επιλογή. Έτσι λοιπόν, η αναποφάσιστη Βασιλόπιτα του παραμυθιού μας, τελικά ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ... πως θα φορέσει και τα δύο! Και επιπλέον, για να κάνει εντύπωση σε όλες τις άλλες και να σχολιαστεί και κατά τη διάρκεια του έτους, χμμ… σκέφτηκε να ρίξει πάνω της και κάτι άλλο, με έναν αέρα βορειοευρωπαϊκό!

Η ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

(μια πειραματική συνταγή της θείας Μαριλίζ - Δεκέμβριος 2013)

ΥΛΙΚΑ

(δόση για ένα συνηθισμένο κέικ)

Για την πίτα

500 γρ. φαρίνα αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

250 γρ. μαργαρίνη καλής ποιότητας

2 φλιτζ. τσαγιού καστανή ακατέργαστη ζάχαρη

5 μέτρια αυγά (ή 4 μεγάλα)

1 φλιτζ. τσαγιού γάλα

1 σφηνάκι ούζο

1 φλιτζ. τσαγιού αμύγδαλο χοντροκοπανισμένο χωρίς τη φλούδα

1 κοφτή κ. σούπας μαχλέπι ψιλοτριμμένο

1 κοφτό κ. γλυκού κάρδαμο ψιλοτριμμένο (κακουλέ)

Για το γλάσο:

8 κ. γλυκού γεμάτες ζάχαρη άχνη

3 κ. γλυκού ούζο

1 κ. γλυκού χυμό λεμονιού

Για το στόλισμα:

1 φλιτζ. τσαγιού ζάχαρη άχνη

1 φλιτζ. τσαγιού αποξηραμένα κράνμπερι (cranberry)

ΣΗΜ. Αν δεν έχετε ή δεν βρίσκετε, μπορείτε να αντικαταστήσετε τα κράνμπερι με ψιλοκομμένα ξερά δαμάσκηνα ή ξανθές σταφίδες, το ούζο με ρακί ή τσίπουρο, τη μαργαρίνη με βούτυρο. Προσοχή η μαργαρίνη να είναι ανάλατη και κατάλληλη για ψήσιμο!

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Περνάω το αλεύρι από λεπτή σίτα για να μην έχει σβώλους, προσθέτω μαχλέπι και κάρδαμο κι ανακατεύω καλά. Σε μεγάλη βαθιά λεκάνη κουζίνας χτυπάω με το μίξερ τη μαργαρίνη που έχω αφήσει αρκετή ώρα εκτός ψυγείου ώστε να μαλακώσει ρίχνοντας τμηματικά τη ζάχαρη. Προσθέτω τα αυγά ένα-ένα και χτυπάω για 3’. Ρίχνω 1 σφηνάκι ούζο και διαδοχικά δόσεις από το μίγμα του αλευριού και γάλα συνεχίζοντας το χτύπημα. Προσθέτω το αμύγδαλο (εκτός από 2 κ. σούπας που θα χρειαστώ για την επιφάνεια) και ανακατεύω με το χέρι με σπάτουλα.

Αδειάζω το μίγμα σε βουτυρωμένο και αλευρωμένο στρογγυλό ταψί και ισιώνω την επιφάνεια. Πασπαλίζω με το αμύγδαλο που φύλαξα. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 175^ο C για 1 ώρα περίπου. Την αφήνω να κρυώσει πάνω σε μεταλλική σχάρα μέσα στο ταψί για 10’. Ετοιμάζω το γλάσο ανακατεύοντας τη ζάχαρη, το ούζο και το λεμόνι μέχρι να γίνει παχύρευστο .Για να μη γίνει πολύ σφιχτό, προσθέτω τα υλικά λίγο-λίγο μέχρι να πετύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν βγει αραιό, προσθέτω ζάχαρη άχνη. Γίνεται περίπου 25 ml.

Πλένω το φλουρί με ζεστό νερό και σαπούνι, το σκουπίζω με καθαρό οινόπνευμα και το τυλίγω στεγνό σε διπλή στρώση αλουμινόχαρτο. Ξεφορμάρω τη βασιλόπιτα, την γυρίζω ανάποδα και βάζω στον πάτο το φλουρί πολύ προσεχτικά, για να μη ξεμυτίσει στην πάνω πλευρά, κοντά στην περιφέρεια του ταψιού και εντελώς κάθετα (για να μην έχουμε τίποτε καυγάδες… «μεσοτοιχίας» χρονιάρες μέρες).

Πασπαλίζω μια λεπτή στρώση ζάχαρη άχνη σε μια μεγάλη στρογγυλή πιατέλα όπου τοποθετώ τη βασιλόπιτα. Την πασπαλίζω και από πάνω, σαν να έχει χιονίσει.

Βάζω σε ένα κουταλάκι το γλάσο, βουτάω ένα-ένα τα κράνμπερι από την κομμένη τους πλευρά και τα «κολλάω» στην επιφάνεια σχηματίζοντας τον αριθμό του νέου έτους και διάφορα σχέδια, ένα αστέρι ή ό,τι άλλο θέλω.

Είναι καλύτερη αν μείνει σκεπασμένη με πετσέτα 2 μέρες πριν φαγωθεί.

Τώρα που το ξανασκέφτεται, η Βασιλόπιτα λέει… πως η δέσμευση ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κακό πράμα. Σε αναγκάζει να σκεφτείς και, όσο μπορείς, κάπως να «σοβαρευτείς». Και το καλύτερο;… Στη ζωή τελικά δεν υπάρχει κανένα δίλημμα! Μπορείς να τα έχεις όλα! Επειδή, στο μυαλό σου μέσα ζουν όλα.

«Εεπ!» Ακούω να μου φωνάζει ένα «ανίψι». «Για πού το ‘βαλες θεία Μαριλίζ; Στην αρχή μας είχες τάξει και ένα Μαγικό Φλουρί, πού ‘ν το;»

Θα σου πω αμέσως τώρα και για το Μαγικό Φλουρί, φιλάργυρο ανίψι… Θυμάμαι πάντα μια χρονιά που δεν υπήρξε τυχερό φλουρί γιατί… κανένας μας δεν είχε σκεφτεί να βάλει! Αλλά ήταν και μια άλλη χρονιά - μετά από αυτή - που στη Βασιλόπιτα βρήκαμε 2 φλουριά! Σού ‘χει τύχει;

Μαγικό Φλουρί είναι εκείνο που δίνεις ένα και παίρνεις δύο. Δεν θα χρειαστεί σ’ αυτό το αληθινό παραμύθι να γυρίσεις κάμπους και βουνά, να πιεις το αμίλητο νερό, να ξεγελάσεις τον Δράκο που κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά για να το βρεις… Το Μαγικό Φλουρί το έχεις ήδη στα χέρια σου, μ’ αυτό στα χέρια έχεις γεννηθεί αλλά ίσως να μην το θυμάσαι. Είναι εκείνη η πράξη που κάνεις χωρίς να προσδοκείς ανταμοιβή, και το καλό σού ‘ρχεται πίσω διπλό.

Για να πετύχει αυτό το μαγείρεμα, ένα υλικό χρειάζεται. Να βλέπεις τον άλλο σαν να βλέπεις στον καθρέφτη τον ίδιο τον εαυτό σου. Να προσφέρεις σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και τη στιγμή που δίνεις να λείπει η σκέψη «εγώ τώρα κάτι χάνω, εγώ τώρα δίνω κάτι σε κάποιον άλλο». Τότε, το κάθε φλουρί γίνεται «μαγικό» κι όπου κι αν πας, βρίσκεσαι σε έναν Παράδεισο.

Δοκιμασμένη συνταγή χιλιάδες χρόνια. Δεν χάνεις τίποτα αν σε πρώτη ευκαιρία τη δοκιμάσεις. Ολόκληρο το σύμπαν είναι μια Τράπεζα. Σ’ αυτή την Τράπεζα κάθε κατάθεση σου έχει σταθερή αξία και πλούσιο επιτόκιο. Έφτιαξα λοιπόν φέτος 2 μικρές βασιλόπιτες για να χαρίσω τη μία! Ίσως τελικά, με βάση τον Νόμο της Αιτιότητας, καταλήξω με άλλη μία ή και με δύο στα χέρια μου, αλλά δεν πειράζει, όλο και κάπου θα βρω να τις χαρίσω κι αυτές!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Αν και έχω πειστεί πλέον πως ο ΧΡΟΝΟΣ δεν υπάρχει, εύχομαι από την καρδιά μου τη χρονιά που έρχεται να υλοποιηθούν οι ευχές σας με την προϋπόθεση πως θα φέρουν όφελος σε όλους. Δύσκολο, έ;… Πάντως, όχι και ανέφικτο. Κι αυτό, από εμάς εξαρτάται.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΜΠΑΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΑΤΝΗ

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΜΠΑΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΑΤΝΗ

(πολύ παλιά…)

Θα σου φτιάξω γλυκάκι σήμερα…

Όταν ήμουν μικρή, άκουγα να λένε οι Μεγάλοι πως δεν θα έρθουν τα Χριστούγεννα αν πρώτα δεν χιονίσει. Οι κάρτες που στέλναμε με το Ταχυδρομείο είχαν συνήθως μια ζωγραφιά με έναν χιονάνθρωπο με ένα καρότο στη μύτη, λευκές σκεπές με καμινάδες να καπνίζουν, κι απ’ το παράθυρο η θέα σε μια παγωμένη λίμνη με παιδάκια με κόκκινα μαγουλάκια να γλιστράνε γελώντας με τα παγοπέδιλα… Ναι. Αν και η Αθήνα δεν ήταν ποτέ στην Ελβετία, ούτε και στην Αυστρία.

Δεν πειράζει. Εμένα, σίγουρα δεν με πειράζει. Γεννημένη την Άνοιξη, η Ήλιος είναι ο Βασιλιάς μου. Θυμάμαι τον Δεκέμβριο με λιακάδες. Απρόσμενες. Μεγάλο δώρο για μια βόλτα σαν κοπάνα στο κέντρο της πόλης. Όπως ήταν χθες.

Ήταν Δεκέμβριος 1964 τα πρώτα μου Χριστούγεννα. Σε αυτή ακριβώς τη φωτογραφία. Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω αλλάξει. Poeta nascitur, non fit… Καλό-κακό είν’ αυτό; Δεν ξέρω, τι να σου πω. Δεν έχω πολλά λόγια σήμερα. Έρχονται μέρες γιορτινές, φαντάζομαι κι εσύ θα τρέχεις και δεν θα προφταίνεις.

Δεν μου αρέσει που τα τελευταία χρόνια στολίζουν τις πόλεις και τα σπίτια από τις αρχές του μήνα, φέτος κάποιοι στόλισαν την τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου. Υπερβολή. Έτσι χάνεται η γεύση της γιορτής. Είναι σαν να τρως κάθε μέρα καπνιστό σολομό. Στο τέλος θα τον βαρεθείς. 

Από την άλλη, έχω την περίεργη συνήθεια να ξεστολίζω το σπίτι στις 10 Ιανουαρίου. Όταν έχει πλέον φύγει και ο τελευταίος καλικάντζαρος για το λαγούμι του. Μην ακούς που λένε πως φεύγουν τα Φώτα. Έχω δει εγώ καλικαντζάρους να γυροφέρνουν ακόμα και Αύγουστο μήνα. Να προσέχεις.

Στο παιδικό μου σπίτι στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο την Παραμονή. Δούλευε πάντα η μάνα μου μέχρι αργά. Περισσότερο δούλευε τις Κυριακές και τις γιορτές. Ήταν καθηγήτρια Γαλλικών και τις μέρες εκείνες, που δεν είχαν σχολείο,  βόλευε καλύτερα τους μαθητές.

Ήταν μεγάλη ιεροτελεστία. Τραγουδούσαμε τα κάλαντα σε διάφορες γλώσσες, τα παίζαμε στο πιάνο και με φλογέρα. Κονσερβατουάρ, το σαλονάκι μας.

Τα στολίδια τα φτιάχναμε με τα χέρια μας. Είχαμε κάτι μπάλες – τις έχω ακόμα μερικές – που μας χάρισε μια μεγαλοκυρά των Αθηναϊκών σαλονιών, αριστοκράτισσα γαλαζοαίματη. Θησαυρός στα παιδικά μάτια. 

Αλλά το πιο πολύτιμο ήταν το Άστρο. Αυτό το είχα φτιάξει μόνη μου στην Α’ Δημοτικού και έπρεπε οπωσδήποτε κάθε χρόνο να λάμψει στην κορυφή του Δέντρου. Κατσιασμένο πια το έβγαλα φέτος κι αυτό από την κούτα που ψιλοσαπίζει τους υπόλοιπους 11 μήνες στο υπόγειο. Ανθεκτικό το Άστρο. Είμαι περίεργη να δω ποιος από τους δυο μας θα ψοφήσει πρώτος.

Αυτή εδώ η Φάτνη είναι του 1941. Τρισδιάστατη χαρτοκοπτική! Γράφει από πίσω μια εντολή της μάνας μου. Μάλλον είναι και η μοναδική εντολή που έδωσε κι ακολουθώ - δεν είμαι αυτό που λένε «καλό παιδί». 

Γράφει στην κάρτα: «Από το 1941. Αυτή η φάτνη αποτελούσε σχεδόν το μοναδικό χριστουγεννιάτικο στολίδι σ’ όλη την Κατοχή. Χρησιμοποιείται πάντοτε. Ζωή.». 

Με αυτή την κάρτα έκανε η μάνα μου Χριστούγεννα όταν ήτανε παιδί. Στη μικρή παράγκα που ζούσε με τη γιαγιά και τον παππού μου δίπλα στα σπίτια των προσφύγων από τη Μικρά Ασία στον Λυκαβηττό. Ήταν το σπίτι τους κι αυτό μια φάτνη. Αντί για πρόβατα, είχαν γάτες.

Τη βγάζω κάθε χρόνο από το κουτί. Ακόμα κι από τότε που εκείνη αναχώρησε για την άλλη μεριά. Το κάνω όχι από υποχρέωση. Το κάνω από «χρέωση». Τη χρεώθηκα αυτή την κάρτα. Είναι σαν να κουβαλάει μέσα της όλη την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. 

Τη βγάζω και τη βάζω κάθε Χριστούγεννα. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλω να θυμάμαι. Πως κάποτε σε αυτή τη χώρα κάποιοι - άντρες, γυναίκες, παιδιά -  άφησαν την τελευταία τους ανάσα σε ένα πεζοδρόμιο με την κοιλιά τούμπανο από την πείνα.

Δεν θα σου χαλάσω τη διάθεση με εικόνες από τη Γερμανική Κατοχή, μέρες πού ‘ναι. Άλλωστε, πεινασμένους με κουρελιασμένα ρούχα μπορείς να δεις με τα ίδια σου τα μάτια αν κάνεις μια βόλτα στο Κέντρο μιας Ελληνικής πόλης σήμερα. Απλώς ήθελα να σου το πω για να μην το ξεχάσω. Για να μην ξεχάσω σου γράφω. Για να μην ξεχάσεις κι εσύ.

Όμως δεν ξεχνώ πως σου υποσχέθηκα κι ένα γλυκάκι. Παιδικό στη γεύση, αφού το γάλα πρωταγωνιστεί. Χριστουγεννιάτικο στην όψη. Αφού μοιάζει με χιονισμένη βουνοκορφή. Σαν αυτές στις κάρτες που στέλναμε κάποτε παλιά. Χειρόγραφες με γράμματα καλλιγραφικά. Έχω σχεδόν ξεχάσει να γράφω πια. Μου έχει ληστέψει την πάλαι ποτέ καλλιγραφία το πληκτρολόγιο. Αν περάσουν μέρες και δεν γράψω σε χαρτί, τα γράμματά μου, θυμίζουν αυτά που έκανα παιδί. Γράφω σε ένα τετράδιο τα όνειρα και τις παράξενες σκέψεις μου, στέλνω μια χειρόγραφη κάρτα που και που - αληθινή, όχι ψηφιακή. Γιατί άμα ξεχάσουμε και τη γραφή, αντίο...

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΜΠΑΛΕΣ

(δόση για 21 κομμάτια)

Φτιάχνω ένα μείγμα από:

300 γρ. ζαχαρούχο γάλα που είχα βάλει να κρυώσει στο ψυγείο

150 γρ. αμύγδαλο φιλέ

50 γρ. ινδοκάρυδο + 100 γρ. για τη δεύτερη φάση.

Το βάζω στο ψυγείο για 15 λεπτά ώστε να σφίξει.

Πλάθω μπαλάκια με διάμετρο 1 ½ εκατοστό και μετά τους δίνω σχήμα πυραμίδας. Τα κυλάω πάνω στην υπόλοιπη τριμμένη ινδική καρύδα. Βάζω όση καρύδα περίσσεψε σε μια πιατέλα και τα ακουμπάω μέχρι να στεγνώσουν. Αν έχει ζέστη, τα βάζω στο ψυγείο.

Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να το φτιάξεις μαζί με ένα παιδάκι. Και είναι πιο νόστιμο άμα το μοιραστείς.

Καλές Γιορτές! Δεν σε φοβάμαι. Ξέρεις εσύ τι πρέπει να κάνεις αυτή τη χρονιά. Με τόσους ανθρώπους και ζώα να υποφέρουν γύρω, όλο και κάτι θα βρεις να προσφέρεις. Δεν είναι ανάγκη να χιονίσει τα Χριστούγεννα. Αρκεί να υπάρχει αγάπη. Και χαρά. "Η ύψιστη αλήθεια είναι η ύψιστη χαρά", λέει ο Δάσκαλός μου.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Και το πιο σημαντικό δεν είναι τα χρήματα. Φαντάζομαι πως, τώρα πια, σχεδόν όλοι το μάθαμε αυτό.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ‘84

ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ‘84

(Εκ Θεσσαλονίκης…)

Έλα! Σήμερα σου έχω κάτι πολύ καλό! Θα σου φτιάξω τις «Πατάτες του Γιάννη». Πατάτες έχεις φάει σε πολλές εκδοχές, το γνωρίζω. Αυτές εδώ όμως είναι ένα φαί… που θα γλύφεις τα δάχτυλά σου! Και είναι πανεύκολο.

Θυμάσαι που σου έλεγα για μια ωραία παρέα που ήμασταν με κάτι φιλαράκια, κάποτε παλιά; Τότε που πήγαινα ακόμα στη Σχολή Κινηματογράφου. Σου έχω ξαναγράψει για αυτή την παρέα στο «Άμα έχεις Καρδιά Αγκινάρα», δες το μετά άμα δεν το έχεις διαβάσει. Μια παρέα καλλιτεχνική και ανάμικτη. Ηλικίες από εικοσιτόσο μέχρι τριαντακάτι. Δουλεύαμε οι περισσότεροι στο ίδιο σίριαλ τότε. Οπότε ήμασταν μαζί από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ…

Ο Γιάννης ήταν κατά κάποιο τρόπο η ψυχή της παρέας. Στο σπίτι του μαζευόμασταν όλα τα «παλιόπαιδα», σχεδόν χωρίς ραντεβού, και του το κάναμε κάθε φορά «καλοκαιρινό». Τι τραβούσε η καημένη η γυναίκα του. Με τη σφουγγαρίστρα στο χέρι τη θυμάμαι, κούκλα όμως, με μαύρα σγουρά μαλλιά, σαν αυτά τα κορίτσια που βλέπεις στις Μινωικές τοιχογραφίες. Παρθένος στο ζώδιο οπότε, καταλαβαίνεις, ο παραμικρός κόκκος σκόνης ήταν συμφορά. Κι εμείς όλοι θα πρέπει να ήμασταν τότε για το Μαράκι μια μεγάλη συμφορά. Να χαμογελάει, ως Σαλονικιά πολύ φιλόξενη, αλλά από μέσα της να κλαίει την ώρα και τη στιγμή που παντρεύτηκε τον κουλτουριάρη τον ροκ τον σκηνοθέτη. Τι τό ‘θελε, Μαθηματικός άνθρωπος! Δεν ήξερε, δε ρώταγε; Σκηνοθέτης ίσον συμφορά. Εξ ορισμού. Σκηνο + Θέτης = ένας που σου κάνει το σπίτι κατασκήνωση…

Αυτό το παλιό πέτρινο σπιτάκι στην Πεύκη, ήταν η βάση μας. Η «έδρα» της παρέας μας. Χωρίς τηλεφώνημα, τσουπ, όποτε μας κάπνιζε, εμφανιζόμασταν στο σπίτι τους. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν πολύ μεγάλη η γενναιοδωρία αυτού του ζευγαριού. Ειλικρινά, ποιός θα άφηνε τόσους καλικαντζάρους να μπαινοβγαίνουν σπίτι του για τόσον καιρό; Γιατί αυτό κράτησε μερικά χρονάκια. Μέχρι που η Μαρία δεν άντεξε…

Νέοι ήμασταν, λεφτά δεν υπήρχαν πολλά, μεροδούλι μεροφάι – να ξέρεις, σε αυτόν τον τόπο λεφτά ποτέ δεν υπήρχαν, εκτός βέβαια από εκείνο το «ευχάριστο» διάλειμμα όπου έπεφταν μάτσο από τον ουρανό, τότε μετά το ’85. Εκείνα που τώρα τα ξεπληρώνουμε τριπλά. Άλλά, άλλο θέμα αυτό…

Φέρναμε όλοι από κάτι πάντως, δεν πηγαίναμε ποτέ με άδεια χέρια, γιατί η παράδοση ήταν να τρώμε ρεφενέ. Άλλος πατάτες, άλλος τυρί, άλλος κανά λουκάνικο, άλλος ψωμί και οπωσδήποτε κρασί. Μας άρεσε ένα τότε, πώς το λέγανε – πώς το λέγανε;… Α, ναι! Ήταν ένα στρουμπουλό πρασινωπό μπουκάλι κρασί ροζέ.

Καμιά φορά ο Γιάννης μας έλεγε τι να φέρουμε, άλλοτε πάλι φέρναμε ότι νά ‘ναι – «κλέβαμε» και κάτι από το ψυγείο των γονιών μας αν δεν μας έφταναν τα λεφτά για σουπερμάρκετ. Μετά, βάζαμε κάτω τα σοφά κεφάλια μας να δημιουργήσουν εκείνη τη στιγμή μια συνταγή, κυριολεκτικά «εκ των ενόντων». Θαύματα κάναμε. Είχαμε ταλέντο στη μαγειρική. Καθόμασταν με τις ώρες, όλοι μαζί μαγειρεύαμε, πίναμε, ακούγαμε μουσική, λέγαμε ιστορίες, αστεία και κάποια στιγμή – κάποια πολύ αόριστη στιγμή – τελικά τρώγαμε.

Στριμωχνόμασταν τέτοιες μέρες, χειμωνιάτικες με το κρύο να τσούζει, μέσα στη μικρή κουζίνα, ο ένας πάνω στον άλλο, καμιά δεκαριά άτομα γύρω από το τραπέζι, και παρακολουθούσαμε το φαί μας να ψήνεται μέσα από το τζάμι του φούρνου. Ζεσταίνει ωραία ο αναμμένος φούρνος, σα σόμπα είναι. Είχε στην κουζίνα αυτή ένα μικρό καναπεδάκι, να μπορεί να φιλοξενήσει και κανέναν φίλο που θα κατέβαινε από τη Θεσσαλονίκη – από τη Σαλονίκη είναι ο Γιάννης, θα το κατάλαβες. Όποιος πρόφταινε, τυχερός, έπιανε καναπεδάκι. Οι άλλοι, καρέκλες.

Αχ!... Τι νόστιμο που είναι το μαγειρεμένο με αγάπη και χαρούμενες σκέψεις φαί! Δεν υπάρχει καλύτερο. Κι ας είναι και σκέτες  πατάτες. Αυτό όμως εδώ το φαί που θα σου περιγράψω, δεν το λες σε καμία περίπτωση «σκέτες πατάτες». Είναι η σπεσιαλιτέ που μας έμαθε ο φίλος μας ο Γιάννης και που μου έχει μείνει αξέχαστη. Βάζαμε στο τραπέζι το ταψί και ο καθένας αναλάμβανε να βάζει και από ένα υλικό μέχρι να συμπληρωθούν οι στρώσεις. Ήταν σαν επιτραπέζιο παιχνίδι.

Δεν το μαγειρεύω συχνά. Παχαίνει κιόλας το άτιμο. Όμως δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος. Ό,τι αγαπάω πολύ, προτιμώ να το απολαμβάνω αραιά. Για να μην το βαρεθώ. Μοιράζομαι αμέσως τώρα μαζί σου, τυχεράκια, τη λαχταριστή συνταγή. Κι αν τύχει και δεις ποτέ τη Μαρία και τον Γιάννη, πες τους κι από μένα ένα «ευχαριστώ πολύ»!

ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

12 μεγάλες πατάτες κομμένες σε πολύ λεπτές ροδέλες

15 φέτες τυρί γκούντα κομμένες μικρά τετραγωνάκια

10 φέτες ζαμπόν επίσης σε τετραγωνάκια

250 γρ. κρέμα γάλακτος

100 γρ. φυτικό βούτυρο

Αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βουτυρώνω ένα τετράγωνο ταψί. Βάζω μια στρώση πατάτες, αλάτι και μπόλικο πιπέρι. Ρίχνω από πάνω τόπους-τόπους λίγο τυρί και ζαμπόν. Λίγη κρέμα γάλακτος και μερικά κομματάκια βούτυρο. Συνεχίζω μέχρι να τελειώσουν τα υλικά φροντίζοντας να κρατήσω λίγη κρέμα και βούτυρο για την τελευταία στρώση. Σκεπάζω με αλουμινόχαρτο και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 160^ο C για 3 ώρες. Χωρίς αέρα για να μη στεγνώσει. Τρώγεται ζεστό αλλά και κρύο από το ψυγείο. Είναι λίγο σαν τούρτα. Αν το κόψεις μικρά τετραγωνάκια, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και σε μπουφέ γιατί στέκονται ωραία.

Όσοι δεν τρώνε κρέας μπορούν να παραλείψουν το ζαμπόν και να βάλουν λίγο περισσότερο τυρί. 

Το μαχαιράκι αυτό είναι τέλειο για να κόβεις λεπτές φέτες τυρί. Οι Ολλανδοί, που είναι μεγάλοι μάγοι στο τυρί, δεν ζουν χωρίς αυτό. Το ονομάζουν Kaasschaaf (προφέρεται κά-ασ-χα-αφ). Δηλαδή τυρομάχαιρο. 

Λέει η εγκυκλοπαίδεια: De kaasschaaf is een schaaf waarmee een dun plakje van een stuk kaas kan worden gesneden… Κατάλαβες; Εγώ, που έμαθα κι Ολλανδικά, κατάλαβα! Το συγκεκριμένο είναι σουβενίρ από το Άμστερνταμ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη περιπέτεια - μεγάλη - που θα σου την πω άλλη φορά. Εν καιρώ…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ. Γ. Η Παρέα μας διαλύθηκε, όπως όλα τα ευχάριστα ή δυσάρεστα στη ζωή – ο χρόνος είναι για όλους αμείλικτος. Οι συνταγές όμως μένουν… Α, και κάτι ακόμα: "Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...μόνο τρόπο να κοιτάνε". Πόσο μου αρέσει αυτό το τραγούδι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

Debate: VEGETARIAN vs. CARNIVORE με… Κεφτεδάκια

Debate: Vegetarian vs. Carnivore με… Κεφτεδάκια

Βετζετέριαν εναντίον Κρεατοφάγου!

Έτυχε κάποτε να κάνω το τραπέζι σε δυο φίλους… Στη διάρκεια του φαγητού έφαγαν και τα μουστάκια τους.

Ο ένας φανατικός χορτοφάγος. Ο άλλος φανατικός κρεατοφάγος. Tι να μαγειρέψει κανείς, μου λες; Δέχτηκα την πρόκληση και τους μαγείρεψα κεφτεδάκια! Τα έφαγαν και είπαν κι ένα τραγούδι!

Βέβαια, μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο στην κουζίνα αλλά άξιζε τον κόπο. Ενδιαφέρον σημείο στην «παράσταση» ήταν η στιγμή που ο κρεατοφάγος κοίταζε τις δύο πιατέλες και δεν μπορούσε να τα ξεχωρίσει με το μάτι. Γιατί, δεν σου είπα, έφτιαξα δύο ειδών κεφτεδάκια. Μια δόση με μοσχαρίσιο κιμά και μια δόση μόνο με σόγια. Όμως ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν το debate, τα επιχειρήματα που έπεσαν στο τραπέζι. Για να μη με κυνηγήσουν δικαστικά όταν διαβάσουν το blog, θα τους ονομάσω… Veggie και Carnie. Η συζήτηση, δεν άρχισε καλά…

Carnie: Είναι αλήθεια πως είσαι… απ’ αυτούς τους… χορτοφάγους;

Veggie: Τι εννοείς όταν λες… «απ’ αυτούς»;

Carnie: Καλά, μην αρπάζεσαι. Υποτίθεται ότι εσείς που δεν τρώτε ζώα είστε ήρεμοι τύποι, χε-χε…

Εγώ: Απεριτίφ κανείς; Να φέρω ένα ουζάκι;

Veggie & Carnie (ταυτόχρονα): Όχι τώρα! Έχουμε συζήτηση!

Carnie: Και γιατί να κόψω εγώ το κρέας; Δεν κόβεις καλύτερα εσύ το τσιγάρο, που μας έχεις φλομώσει τόση ώρα;

Veggie: Ένα τσιγαράκι που κάνω εγώ, μια δυο φορές τη μέρα (ψέμματα) κάνει λιγότερη βλάβη στον οργανισμό μου από τη χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια - σίγουρα θα έχεις και ανεβασμένη πίεση αν μετρηθείς – μη σου πω και για ουρία, ουρικό οξύ… Με τόσα κορεσμένα λίπη, τη χρονιά τη βγάζεις δεν τη βγάζεις. Η κρεατοφαγία, έχει αποδειχτεί πως είναι η νούμερο ένα αιτία για καρδιακές παθήσεις.

Carnie: Γλιστρίδα έφαγες το πρωί;…

Veggie: Είναι ψευδαίσθηση ότι χρειάζεσαι οπωσδήποτε το κρέας. Μια χαρά ζει ο άνθρωπος χωρίς. Υπάρχει τόσος πλούτος στη φύση. Μπορείς να αντικαταστήσεις τα πάντα.

Carnie: Εσύ, μετρήθηκες ποτέ; Από σίδηρο, από βιταμίνες πώς πάμε; Γιατί μια αναιμία θα την έχεις σίγουρα, κάπως χλωμό σε βλέπω. Εγώ είμαι εθελοντής αιμοδότης από τα 25 μου, εσύ πότε έδωσες αίμα για άνθρωπο τελευταία φορά; Και το μαλλί σου, έχει θαμπώσει...

Veggie: Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Υπάρχουν συμπληρώματα. Πάντως, βιταμίνη C, σίγουρα δεν παίρνεις από τη μπριζόλα. Ό,τι και να πεις, το να τρέφεσαι με φυτά είναι πολύ καλύτερο για την υγεία!

Carnie: Οπωσδήποτε. Με τόσα εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα που τα ποτίζουν και τα ψεκάζουν, χε-χε-χε…

Veggie: Πριν πεις την εξυπνάδα σου, θα έπρεπε πρώτα να σκεφτείς ότι μαζί με το κρέας καταπίνεις και ένα σωρό μικροοργανισμούς, παράσιτα, βακτηρίδια που υπάρχουν στο ζώο… Μη σου πω για αντιβιοτικά, αυξητικές ορμόνες, κορτιζόνη, αδρεναλίνη και ποιος ξέρει πόσα κτηνιατρικά φάρμακα!… Αλλά τι μιλάω, πώς να με καταλάβει ένα…

Carnie:… κτήνος. Έλα, πες το, μη ντρέπεσαι!

Veggie: Στη σόγια υπάρχει μια ουσία που θεωρείται αντικαρκινική που δεν υπάρχει σε αρκετές ποσότητες στο κρέας.

Carnie: Και στη μεταλλαγμένη σόγια;… Εγώ πιστεύω ότι σημασία έχει ο τρόπος μαγειρέματος. Εγώ αποφεύγω τα τηγανιτά και τα έτοιμα φαγητά. Αν τρως συνέχεια μακαρόνια και τηγανιτές πατάτες, ποιό το όφελος;

Veggie: Το ξέρεις πως όσοι τρώνε κρέας κινδυνεύουν περισσότερο από Οστεοπόρωση, Διαβήτη, πέτρες στη χολή και στα νεφρά, αρθρίτιδα, ουλίτιδα, ακμή. Το σώμα τους είναι μες τις τοξίνες από την κορφή ως τα νύχια! Το κρέας και τα παράγωγά του εγκαθίστανται για περισσότερο χρόνο στο πεπτικό σύστημα με αποτέλεσμα να αφήνουν ένα σωρό ασθένειες στα έντερά σου…

Εγώ: Μήπως είναι ώρα να φέρω το απεριτίφ;…

Veggie & Carnie (ταυτόχρονα): Όχι!... Δε βλέπεις ότι μιλάμε;

Εγώ: Καλά. Πάω στην κουζίνα. Αν με χρειαστείτε…

Veggie: Στατιστικές μελέτες δείχνουν πως οι χορτοφάγοι κινδυνεύουν λιγότερο και από γεροντική Άνοια!

Carnie: … Στη μελέτη εξέτασαν και εσένα;

Veggie: Παχυσαρκία! Δεν σου είπα για την παχυσαρκία!

Carnie: Τώρα αυτό που κολλάει; Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;

Veggie: Παιδί μου… Έχεις δει πολλούς χορτοφάγους που να μην είναι στα κιλά τους;

Carnie: Πώς!... Τη μάνα σου. Τρεις ζυγαριές έχει αλλάξει.

Veggie: Σε παρακαλώ! Μη πιάνεις τη μάνα μου στο βρομόστομά σου γιατί…

Εγώ: Λέω πως τώρα είναι η ώρα να φέρω το απεριτίφ!...

Veggie & Carnie (ταυτόχρονα): Όχι! Δε βλέπεις ότι έχουμε σοβαρή συζήτηση;

Veggie: Από την άποψη της οικονομίας, συμφέρει να γίνουν όλοι χορτοφάγοι. Κοστίζουν λιγότερο στα Ταμεία αφού αρρωσταίνουν λιγότερο συχνά.

Carnie: Λες νά’ χουμε στο μέλλον Ταμεία;…

Veggie: Μη διακόπτεις! Εσένα δεν σε ενδιαφέρει η μακροζωία;

Carnie: Εμένα, ο γιατρός μου λέει ότι η σωστότερη διατροφή είναι αυτή που τρως απ’ όλα. Να ζήσω εκατό χρόνια και να τρώω τις πληκτικές μαγειρικές σου; Χωρίς τη ζουμερή μπριζολίτσα μου, τι να την κάνω τη μακροζωία;

Veggie: Και νομίζεις θα σου επιτρέπει ο γιατρός, όταν θα είσαι ανάσκελα με το εγκεφαλικό στην εντατική, να τρως… σενιάν μπριζολίτσα;

Carnie: Άκου να δεις! Μου τα ζάλισες με τις θεωρίες σου!

Veggie: Δεν είναι θεωρίες! Έχω αποδείξεις!

Carnie: Ωραία λοιπόν! Ραντεβού σε δέκα χρόνια! Να δούμε ποιος από τους δυό μας θα είναι καλύτερα!

Veggie: … Βασικά, να δούμε ποιος θα είναι εδώ!

Carnie: Αυτό ακριβώς λέω!

Εγώ: Λοιπόν, επειδή τώρα πια πέρασε η ώρα του απεριτίφ, καθίστε στο τραπέζι να σερβίρω το φαγητό (γκρμφ! – αυτό από μέσα μου)

Carnie: Δεν νομίζω ότι έχουμε κάτι άλλο να πούμε. Ελπίζω να έχεις φροντίσει να φτιάξεις να φάει κάτι κι αυτός…

Veggie: Φάε εσύ τις τοξίνες σου και μη σε νοιάζει τι θα φάω εγώ.

Carnie: Γιατί; Είπα εγώ πως με νοιάζει; Πρόβλημά σου αν θα ζήσεις ή θα ψοφήσεις. Παράξενε άνθρωπε!... 

Εγώ: Εεε!... Σιωπή! Ορίστε! Φάτε τα κεφτεδάκια σας και κάντε ένα διάλειμμα. Άντε! Τρώτε και μη μιλάτε. Ααα!..

Carnie: Ποιά είναι με κρέας;

Εγώ: Εσύ υποτίθεται πως δεν έχεις πρόβλημα, δεν είσαι ο «παράξενος». Είσαι παμφάγος. Δοκίμασε λοιπόν κι απ’ τα δυο. Πάω να φέρω τη σαλάτα.

Veggie: Πάντως, από οικολογική άποψη είναι καλύτερο και για τον πλανήτη. Για να φας εσύ το κρέας σου παράγεται διοξείδιο του άνθρακα. Με τη χορτοφαγία κινδυνεύουν λιγότερο τα Τροπικά Δάση, το έδαφος γενικά, δεν ξοδεύονται τόσοι σπόροι για να τραφούν τα κοπάδια. Με το να καταναλώνουμε τροφές φυτικής προέλευσης ξοδεύουμε λιγότερη ενέργεια. Ειδικά όσο αφορά τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Για παράδειγμα, κάνουμε οικονομία στο νερό…

Carnie: Τόσο πολύ ξοδεύουν για το μπάνιο τους τα ζώα;

Veggie: 30% του εδάφους σήμερα χρησιμοποιείται για την εκτροφή ζώων. Για να τρως εσύ!

Carnie: Δεν τρώω μόνος μου. Τρώω πάντοτε με παρέα - αν και όχι πάντα με την καλύτερη, χε-χε-χε…

Veggie: Είστε και επιθετικοί άνθρωποι!

Carnie: Χρειάζεται κι αυτό. Σε μια συμπλοκή, αν γίνει πόλεμος ποιός νομίζεις ότι θα πεταχτεί πάνω να σε σώσει;

Veggie: Είσαι… πνεύμα αντιλογίας!

Carnie: Ενώ εσύ; Άγιος! Πνευματικός άνθρωπος! Ένας ηθικός άνθρωπος!...

Veggie: Κοίτα να δεις. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να μπορώ τις νύχτες να κοιμάμαι ήσυχος.

Carnie: Κι εγώ, ήσυχος κοιμάμαι. Πίνω μια σοδίτσα, παίρνω κανένα χάπι χωνευτικό και κοιμάμαι σαν πουλάκι.

Veggie: Σαν το γουρουνάκι θες να πεις. Όμως εγώ δεν εννοώ αυτό… Εγώ κοιμάμαι με τη συνείδησή μου ήσυχη επειδή εγώ δεν γίνομαι αιτία να σκοτωθούν τόσες αθώες ψυχές!

Carnie:…Το ξέρεις ότι τα μανιτάρια που τρως με το κιλό και δίχως τύψεις είναι πολύ πιο κοντά στο ζωικό βασίλειο από ότι στο φυτικό; Χε-χε! Αν κρίνω από το ύφος σου, μάλλον δεν το ξέρεις! Άλλωστε, λένε πως και τα φυτά έχουν ένα είδος ψυχής. Έχω διαβάσει πως κι αυτά νιώθουν, ότι πονάνε…

Veggie: Κι εγώ το διάβασα. Όμως δεν είναι το ίδιο!

Carnie: Όπως μας συμφέρει δηλαδή!

Veggie: Ε, τώρα, συγκρίνεις τα ζώα με τα φυτά; Το ότι τόσα ζώα βασανίζονται με άθλιες συνθήκες εκτροφής και σφαγής; Έχεις δει βίντεο πως μεγαλώνουν, πού ζουν και πως ταΐζονται τα πουλερικά για να γίνουν μέσα λίγο διάστημα 2 κιλά; Είδες ποτέ εικόνες από σφαγεία; Κόλαση! Έχεις όρεξη μετά απ’ όλα αυτά να φας παϊδάκια; Ποιός σου είπε κύριε πως είσαι ανώτερος από τα ζώα και μπορείς να τα εκμεταλλεύεσαι με τόσο βάναυσο τρόπο; Λες πως πιστεύεις στην ελευθερία και πως είσαι δημοκράτης, ε; Ένας άθλιος είσαι! Ίδιος ο Χίτλερ!...

Carnie: Ωραία! Ας πούμε ότι δεν μας νοιάζει που και τα φυτά πονάνε όταν τα κόβουμε. Αφού δεν ακούμε τις φωνές και τα κλάματά τους, σωστά; Το ότι σκοτώνονται εκατομμύρια όντα για να φας εσύ τη μαρουλοσαλάτα σου, αυτό δε σε νοιάζει; Αυτά δεν πονάνε; Μέτρησε ποτέ κανείς πόσα είδη ζώων αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να οργωθούν τα χωράφια σου; Μπορείς να τα φανταστείς να τρέχουν να σωθούν από τις λεπίδες των μηχανών; Χε-χε-χε… θέλω να σε δω την επόμενη φορά που θα κόβεις ροδέλες το κολοκυθάκι σου! Άλλωστε εγώ δεν θα σκότωνα ποτέ με τα ίδια μου τα χέρια ένα ζώο για να το φάω. Δεν είμαι φονιάς εγώ!

Veggie: Α! Πέστο μου κι αυτό! Μπράβο! Δεν είσαι δολοφόνος! Βάζεις άλλους να κάνουν για λογαριασμό σου τη βρομοδουλειά! Συγχαρητήρια! Σαν να μου λες ‘δεν είμαι κλέφτης, είμαι κλεπταποδόχος’. Άμα δεν παράγγελνες κι άμα δεν αγόραζες κρέας, θα υπήρχαν τα χασάπικα; Εγώ τα αγαπάω τα ζώα! Δεν τα βλέπω σαν υπηρέτες μου ή αντικείμενα. Στη Γιόγκα που πάω συζητάμε γι αυτά. Όλα τα αισθανόμενα όντα νιώθουν την ευτυχία ή τη δυστυχία.

Carnie: Δεν ξέρω τι λέτε στη Γιόγκα, πάντως, ένας γνωστός Λάμα από το Θιβέτ έλεγε πως όσο κι αν προσπαθήσει ο άνθρωπος, δεν υπάρχει τρόπος να ζήσει χωρίς να σκοτωθούν άλλα όντα.

Veggie: Γιατί; Εγώ μια χαρά τα καταφέρνω!

Carnie: Όχι όσο πιστεύεις. Περπατάς; Πατάς και σκοτώνεις κάποια όντα σχεδόν σε κάθε βήμα. Βράζεις χορτόσουπα; Πόσα έχουν πεθάνει γι’ αυτό το πιάτο; Πόσα πέθαναν για να πιεις εσύ ένα φλιτζάνι τσάι; Μην πω για το νερό που βράζεις καθημερινά! Ακόμα και ο αέρας που αναπνέεις… Αν είχες μικροσκόπιο θα έβλεπες πόσα όντα καταπίνεις.

Veggie: Έλα, υπερβολές! Θα μου πεις τώρα και για τα ακάρεα; Να μη γυρίζω πλευρό στο στρώμα μην τα ζουλήξω;

Carnie: Καταλαβαίνω ότι ταυτίζεσαι περισσότερο με όποιο ζώο έχει πόδια, χέρια και μάτια γιατί σου μοιάζει όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη – χε, χε, χε - αλλά ποιός δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να αποφασίσει ότι ένα είδος ζωής στον πλανήτη είναι ανώτερο από ένα άλλο; Δεν είναι όλα απαραίτητα μέλη του Οικοσυστήματος;

Εγώ: Αν είναι να δούμε το θέμα φιλοσοφικά, δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιρέσεις αναλόγως πως μας βολεύει για να δείχνουμε ανώτεροι από τους άλλους. Αυτό που νομίζω πως έχω καταλάβει είναι ότι μεγάλη σημασία έχει το κίνητρο.

Carnie: Ό,τι κάνεις, να μην το κάνεις έχοντας αρνητικά συναισθήματα, μίσος και τα λοιπά…

Veggie:… και να μην κατέχεσαι από λαιμαργία και απληστία αλλά να καταναλώνεις μόνο όσο χρειάζεσαι για να ζήσεις…

Εγώ: …και ‘Παν Μέτρον Άριστον’, μας έλεγε στο Λύκειο η Καθηγήτρια των Αρχαίων Ελληνικών. Τίποτα δεν είναι φύσει καλό ή κακό. Ο τρόπος που το χρησιμοποιούμε το χαρακτηρίζει, και ακόμα περισσότερο ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο, τη φύση, τη ζωή συνολικά. Να καταναλώνεις όσο χρειάζεσαι. Και τουλάχιστον, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα να μην πετάς φαγητό στα σκουπίδια. Ας συμφωνήσουμε προς το παρόν πως θα προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε οτιδήποτε μας φάνηκε χρήσιμο και λογικό από αυτή τη φιλική συζήτηση… Και τώρα, θα περάσετε να καθίσετε στο τραπέζι να φάμε σαν… άνθρωποι;

Μετά από λίγο…

Εγώ: Δε μου λες Carnie; Πώς σου φάνηκε; Καλό το κεφτεδάκι που έφαγες;

Carnie: Ζουμερό, γευστικό… μια χαρά!

Εγώ: Να σε ενημερώσω ότι το κεφτεδάκι που μόλις δοκίμασες, περιέχει μοσχαρίσιο κιμά αλλά… και σόγια!

Carnie: Αποκλείεται!

Εγώ: Ξέρεις, τελικά, τίποτα δεν αποκλείεται…

Carnie: …Πάντως, από κοινωνικής απόψεως δεν είναι πρακτικό να είναι κανείς χορτοφάγος. Ας πούμε, βγαίνεις με παρέα, πας σε μια ταβέρνα, τι θα παραγγείλεις; Δεν τρώω το ένα. Δεν τρώω το άλλο, σου τα πρήζει ο χορτοφάγος, τα πρήζει και στο γκαρσόνι. Ενώ εγώ, είμαι φυσιολογικός άνθρωπος. Τρώω απ’ όλα, δεν κάνω τον δύσκολο! Είδες; Ακόμα και το κεφτεδάκι σου με σόγια έφαγα, και δε μίλησα… Άσε που μερικές φορές σκέφτομαι ότι όλο αυτό το κάνετε εσείς οι χορτοφάγοι για να σας προσέξουνε. Για να τραβήξετε πάνω σας την προσοχή, να γίνετε επίκεντρο. Ότι και καλά είστε διαφορετικοί. Ξεχωριστοί άνθρωποι! Καλύτεροι από εμάς… τα ζώα!

Veggie: Ε, είσαι κι αχάριστος! Δε σου φτάνει που σου κάνω οικονομία στο λογαριασμό; Που βγαίνετε έξω τέσσερις και πληρώνετε για τρεις! Ε, εσύ… δεν τρώγεσαι με τίποτα!

Carnie: Σίγουρα, από σένα να φαγωθώ δεν κινδυνεύω. Δεν είσαι σαρκοφάγος, χε-χε! Εσύ πάλι, όταν κάθεσαι δίπλα μου, καλά θα κάνεις να φυλάγεσαι… Άμα ήθελε η φύση τα τρώω μόνο χόρτα, δεν θα είχα κυνόδοντες…

ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ: Η ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Χρησιμοποιώ σχεδόν τα ίδια υλικά και για τις δύο εκδοχές και πριν ζυμώσω τα μοιράζω αναλόγως.

Μουσκεύω σε βραστό νερό και μετά από 15 λεπτά στύβω καλά 225 γρ. κιμά σόγιας σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου. Σε ένα μπολ τρίβω στον τρίφτη 1 μεγάλο κολοκυθάκι, 1 καρότο, 1 ξερό κρεμμύδι. Ψιλοκόβω 1 μικρή μελιτζάνα, 1 πράσινη πιπεριά. Τα σοτάρω όλα σε δυνατή φωτιά με 1 κ.γ. αλάτι και 1 κ.σ. λάδι. Σβήνω με ένα σφηνάκι κόκκινο κρασί. Προσθέτω 2 μέτριες ώριμες ντομάτες τριμμένες, 1 κ.γ καστανή ζάχαρη, 1 κ.γ κανέλα και 1 κ.γ κόλιανδρο. Ρίχνω τη σόγια και βράζω 10 λεπτά. Όταν πιει τα υγρά, προσθέτω φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι και μπόλικο φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο. Το αφήνω σκεπασμένο να κρυώσει.

ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ ΜΕ ΣΟΓΙΑ

Σε μια λεκάνη ζυμώνω τα ¾ του μαγειρεμένου μίγματος της σόγιας μαζί με: 1 αυγό, 2 κ.σ. λάδι, 1 κ.σ. ρίγανη, 1 κ.γ κάρυ. Το αφήνω στο ψυγείο να ξεκουραστεί. Πλάθω πλατιά κεφτεδάκια, τα περνάω από τριμμένη φρυγανιά και τα ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο μέχρι να ψηθούν.

ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ ΜΕ ΚΙΜΑ ΑΠΟ ΜΟΣΧΑΡΙ & ΣΟΓΙΑ

Σε μια λεκάνη ζυμώνω το ¼ του μαγειρεμένου μίγματος της σόγιας μαζί με: 500 γρ. φρέσκο μοσχαρίσιο κιμά, 1 αυγό, 1 γεμάτη κ.σ. τριμμένο σκληρό κίτρινο τυρί, ½ φλιτζάνι τριμμένη φρυγανιά, 1 κ.σ. λάδι, 1 κ.γ. ρίγανη. Το αφήνω στο ψυγείο να ξεκουραστεί. Πλάθω πλατιά κεφτεδάκια, τα αλευρώνω ελαφρά και τα ψήνω σε αντικολλητικό τηγάνι.

Σερβίρω σε δύο διαφορετικές πιατέλες, τους λέω να καθίσουν να φάνε και ύστερα… απολαμβάνω τις επιπτώσεις.

Με αγάπη,

Η θεία Μαριλίζ

ΥΓ. Ότι και να λέμε, στον κόσμο αυτόν, όλα αλληλένδετα είναι.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!