Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ… ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ

 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ… ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ

(Πέρκα με Μαραθόσπορο)

Πρόβλημα είναι Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ. Μπες μέσα. Θέλω να σου πω. Θα σου μαγειρέψω κιόλας… 

Όλη την εβδομάδα μάθαινα για θανάτους. Για την ακρίβεια, παρατήρησα προσεχτικά εκείνο που όλοι συνήθως προσπερνάμε, λες και δεν μας αφορά… Πως στη ζωή συμβαίνει ο θάνατος. Νέοι, ηλικιωμένοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, φίλοι, συγγενείς, άγνωστοι, διάσημοι ή όχι και τόσο. Άλλοι από φυσική αιτία, κι άλλοι έτσι στα ξαφνικά. Οδηγούσε μηχανή μα δεν φορούσε κράνος… Βέβαια, από κάποια ηλικία και μετά, πιο συχνά σου τηλεφωνούν να σε καλέσουν σε κηδείες από ότι σε γάμους και χαρές. Αποφάσισα λοιπόν να μαγειρέψω Πέρκα με Μαραθόσπορο σήμερα. Έτσι, συμβολικά. Επειδή ψάρι μαγειρεύουν συνήθως στην Ελλάδα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Μη φοβάσαι εκείνο που είναι σίγουρο. Τίποτε άλλο δεν είναι τόσο σίγουρο. Αν το αποδεχτούμε κι αυτό, ως ένα απολύτως φυσικό γεγονός, τότε μπορούμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε την ενδιάμεση διαδρομή. Γιατί οτιδήποτε έχει συντεθεί, κάποτε θα διαλυθεί κι ό,τι εγεννήθη, θε να πεθάνει. Οτιδήποτε εμφανίστηκε, κάποτε θα εξαφανιστεί. 

Περνούν τα χρόνια, μερικές φορές αργόσυρτα, άλλοτε «πετούν». Δεν μπορούμε να παραμυθιάζουμε για πάντα τον εαυτό μας πως «αυτό» σε εμάς δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν αμηχανία μπροστά σε αυτό, το τόσο φυσικό μα και εντελώς αναπόφευκτο, είναι πως δεν έχουν ασχοληθεί για να γνωρίσουν το θέμα αρκετά. 

Πότε φοβάται κανείς περισσότερο; Όταν δεν γνωρίζει. Τι θα μου συμβεί εκείνη τη στιγμή; Αν γνωρίζεις, η διαδικασία φαίνεται απλή. Μαθαίνουμε λοιπόν, ώστε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας την ώρα εκείνη, μα και τους άλλους, όταν τύχει – που θα τύχει – να είμαστε κοντά τους.

Όποιος μπορέσει να συμφιλιωθεί και – ακόμα καλύτερα – να μάθει την τεχνική του συνειδητού θανάτου, κερδίζει κάτι ανεκτίμητο. Πόουα (Phowa), ονομάζουν αυτή τη διαλογιστική άσκηση οι Θιβετιανοί. Σήμερα, τη γνωρίζουν εκατοντάδες άνθρωποι στη Δύση. Μη φανταστείς τίποτε ράσα και ξυρισμένα κεφάλια. Οι περισσότεροι είναι μοντέρνοι «λαϊκοί» με κανονικές δουλειές, σπίτι και οικογένεια. 

Το ανεκτίμητο στην απόκτηση αυτής της γνώσης και εμπειρίας είναι πως, από εκείνη την ώρα, νιώθει κανείς σαν να μηδενίζει το κοντέρ και σαν τώρα να αρχίζει να ζει πραγματικά. Να απολαμβάνει την κάθε μέρα ρουφώντας τους χυμούς της κάθε στιγμής, χωρίς να κοιτάζει κάθε τόσο πίσω του μην τυχόν και έρχεται να τον βρει εκείνος ο… ψηλός κύριος με την κουκούλα και το δρεπάνι, όπως απεικονίζεται σε πίνακες γνωστών ζωγράφων του Μεσαίωνα.

Ας υποθέσουμε πως συμφωνούμε ότι έχουμε πνεύμα. Τι είναι το πνεύμα;… Αυτό που βλέπει μέσα από τα μάτια μας και ακούει μέσα από τα αυτιά μας αυτή εδώ τώρα τη στιγμή δεν είναι ένα αντικείμενο, δεν είναι ένα «πράγμα». Έτσι το ορίζει με απλά λόγια ο δάσκαλός μου. Το πνεύμα δεν έχει μέγεθος, σχήμα, χρώμα, βάρος, όπως συνήθως χαρακτηρίζουμε τα πάντα στη Φυσική. Είναι χώρος-επίγνωση.  Μια ακατάστρεπτη, άχρονη χωροενέργεια, που η φύση της είναι απεριόριστος καθαρός ακτινοβόλος χώρος. Δεν έχει συντεθεί, έτσι δεν θα αποσυντεθεί. Δεν θα πεθάνει γιατί δεν έχει γεννηθεί. Δεν ήρθε από κάπου, ούτε θα πάει αλλού. Βρίσκεται σε κάθε έμβιο ον.

Τι συμβαίνει την ώρα του θανάτου; Οι πληροφορίες που δίνουν οι μύστες γιόγκι του Θιβέτ, και που μπορώ να μοιραστώ δημόσια, είναι οι εξής: Θα έχεις ακούσει να λένε για κάποιον «μακαρίτη» πως… διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθει. Το σώμα μας αποτελείται από τα ονομαζόμενα 4 στοιχεία: γη, νερό, φωτιά, αέρας. Την ώρα εκείνη τα στοιχεία αρχίζουν ένα-ένα να αποχωρούν. Πρώτα τα στερεά. Το σώμα γίνεται δύσκαμπτο, δεν μπορεί να κινηθεί. Έπειτα τα υγρά. Το στόμα και η μύτη στεγνώνουν. Ακολουθεί η θερμότητα. Το σώμα κρυώνει από τα άκρα προς το κεφάλι, τους πνεύμονες, την καρδιά. Στη συνέχεια παύει να υπακούει η αναπνοή. Είτε κόβεται απότομα, είτε προηγείται ένα διάστημα πάλης όπου προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Τρεις φορές εκπνέει με δύναμη, την τρίτη δεν εισπνέει ξανά. Αυτή είναι η στιγμή που όσοι βρίσκονται γύρω αναφωνούν το γνωστό «πέθανε». Όμως δεν τελειώνουν όλα εκεί. Δυστυχώς (για όσους επέλεξαν είτε την αυτοκτονία είτε τη μαζική δολοφονία άλλων) ή ευτυχώς (για όποιον δε λέει ποτέ όχι σε μια καλή περιπέτεια). 

Κάθετα και στο κέντρο του σώματος, υπάρχει ένα ενεργειακό κανάλι που ξεκινάει από την κορυφή του κεφαλιού, περίπου 8 δάχτυλα πίσω από τη φυσική γραμμή της τριχοφυΐας και καταλήγει κλείνοντας περίπου 4 δάχτυλα κάτω από τον αφαλό. Στη διάρκεια 15 περίπου λεπτών μετά την τελευταία εκπνοή, μια λευκή ενέργεια, ένα γλυκό λευκό φως σαν της σελήνης κατηφορίζει από το κεφάλι προς το κέντρο του στήθους στο ύψος της καρδιάς. Μαζί με έναν ήχο που μοιάζει με HANG, λέγεται πως 33 είδη θυμού κατεβαίνουν μαζί του προς τα κάτω. Είναι η στιγμή που οι άνθρωποι που «επέστρεψαν» από τον θάνατο περιγράφουν συχνά πολύ γλαφυρά. Εμφανίζονται εικόνες και αναδύονται αναμνήσεις ανθρώπων και γεγονότων από την, «προηγούμενη» πλέον, ζωή. Στα 15 λεπτά μετά τον θάνατο, μια κόκκινη ενέργεια ανηφορίζει από το κάτω μέρος του κεντρικού ενεργειακού καναλιού προς το κέντρο του στήθους μαζί με 40 είδη επιθυμίας ενώ βιώνεται ένα ήχος σαν ΑΑΑ μαζί με μεγάλη χαρά και ευδαιμονία. Περίπου 30 λεπτά μετά τον θάνατο οι δυο ενέργειες συναντιούνται στο ύψος της καρδιάς αλλά στο κέντρο του σώματος, εκεί όπου βρίσκονται 7 βασικά αισθήματα άγνοιας. Εκείνη τη στιγμή βιώνεται η τέλεια επίγνωση, η ονομαζόμενη «γυμνή επίγνωση». Χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο, χωρίς νοητικές κατασκευές. Τότε το σύνολο των υπέρτατων φωτισμένων ιδιοτήτων και δυνατοτήτων μαζί με τα καλύτερα όνειρα αφυπνίζονται μέσα σε μια στιγμή ασύλληπτης έντασης και ευδαιμονίας. Αυτή είναι στιγμή φώτισης. Όσοι διαλογίστηκαν και έζησαν σωστά, οπότε μπορούν να αναγνωρίσουν αυτή την κατάσταση ως φυσική κατάσταση του πνεύματος, εκείνη τη στιγμή έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν αυτό το επίπεδο επίγνωσης και να πετύχουν τη μόνιμη φώτιση. 

Διαφορετικά, κάτι που συνήθως συμβαίνει, το πνεύμα τους πέφτει σε μια κατάσταση «αφασίας». Κι όταν μετά από 3 περίπου μέρες «ξυπνήσουν» από αυτή την κατάσταση, ανακαλύπτουν πως όταν περπατούν δεν έχουν σκιά, όταν κοιτάζουν σε έναν καθρέφτη δεν βλέπουν την αντανάκλασή τους και πως περνάνε άνετα μέσα από τοίχους. Βλέπουν τους συγγενείς να κλαίνε ή να καυγαδίζουν πάνω από τα προσωπικά τους αντικείμενα για τη μοιρασιά… Περίπου 10 μέρες περνούν προτού το πάρει κανείς απόφαση πως όλα αυτά δεν είναι ένα παράξενο όνειρο, αλλά πως στ’ αλήθεια έχει πεθάνει. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Βούδα, το αργότερο 49 μέρες μετά τον θάνατο γίνεται η μεταφορά της συνείδησης σε μια νέα ύπαρξη. Αυτό που ο κόσμος ονομάζει μετενσάρκωση. Σύμφωνα με τις βουδιστικές διδασκαλίες είναι μια απολύτως φυσική διαδικασία. Κι αν για κάποιους αυτό φαίνεται εξωφρενικό, θυμηθείτε πως κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν πως  η Γη είναι επίπεδη και πως δεν γυρίζει. Και κάποτε θεωρούνταν μάγοι αυτοί που γνώριζαν για τον ηλεκτρισμό.

Φυσικά, καθένας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε επιθυμεί. Προσωπικά δεν πιστεύω. Ερευνώ. Είμαι ανήσυχο πνεύμα και δεν βολεύομαι με εύκολες εξηγήσεις. Είμαι υπέρ του «πίστευε και μη, ερεύνα». Όχι του «πίστευε, και μη ερεύνα». Το κόμμα βρίσκεται σε διαφορετική θέση. Ένα κόμμα κάνει τεράστια διαφορά. Πλέον έχω πολλές ενδείξεις, έχω και μερικές αποδείξεις. Αλλά, το τι υποστηρίζω εγώ δεν έχει σημασία.

Αυτό που βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως η σύγχρονη επιστήμη αρχίζει, εδώ και μερικές δεκαετίες, να συμφωνεί με κάποιες θεμελιώδεις δηλώσεις που έκανε μετά τη φώτισή του ο Βούδας, πριν από 2.500 χρόνια δηλαδή. Συμπεράσματα στα οποία κατέληξε χωρίς όργανα αλλά μέσω διαλογισμού. Δεν είναι μόνο οι παρατηρήσεις στην περιοχή της Κβαντομηχανικής, δεν είναι μόνο το πείραμα CERN (η μορφή είναι κενότητα, η κενότητα είναι μορφή). Υπάρχει ένας επιστήμονας, ο Pim Van Lommel, ο οποίος μελέτησε ανθρώπους που χαρακτηρίστηκαν κλινικά νεκροί και παρατήρησε πως η συνείδηση εξακολουθεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τον εγκέφαλο.

Άντε, πολλά είπαμε και πέρασε η ώρα, έλα να μαγειρέψουμε…

ΠΕΡΚΑ ΜΕ ΜΑΡΑΘΟΣΠΟΡΟ

ΥΛΙΚΑ

1 φιλέτο πέρκας 
1 κ. σ. μαραθόσπορος 
1 κ.σ. μαργαρίνη 
4-5 κρεμμυδάκια φρέσκα
1 ποτηράκι λευκό ξηρό κρασί 
χυμός από 1 λεμόνι
αλάτι
πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Αλατοπιπερώνω το φιλέτο και το πασπαλίζω με μαραθόσπορο. Το σοτάρω σε αντικολλητικό τηγάνι με τη μαργαρίνη 2’ από κάθε πλευρά. Προσθέτω τα κρεμμυδάκια χοντροκομμένα, ρίχνω το κρασί, σκεπάζω και το αφήνω σε μέτρια φωτιά να σιγοψηθεί. Το γυρίζω μια φορά. Ρίχνω το χυμό του λεμονιού και σερβίρω.

Κι όπως είπαμε... ο θάνατος δεν είναι πρόβλημα. Η ζωή χωρίς νόημα είναι πρόβλημα.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Προσθήκη στις 20/4/2015: Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διαμαντένιος Δρόμος στα Ελληνικά το τελευταίο βιβλίο του Λάμα Όλε Νύνταλ "Για το θάνατο και την επαναγέννηση - Βουδιστική σοφία για την τέχνη του θνήσκειν"

In his new Buddhist book "Fearless Death, Buddhist Wisdom on the Art of Dying" Lama Ole Nydahl's explains in clear detail about both the process of dying and how the mind continues after death. The book talks about how to face death without fear and how to help others who are trying to deal with death.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

Καλωσόρισες και πέρνα μέσα. Έχω ανάψει τη φωτιά…

Από τότε που πρωτοδιάβασα μερικούς στίχους από το Κοράνι, είχα την περιέργεια να γνωρίσω από κοντά τουλάχιστον μια μουσουλμάνα. Ήθελα να ακούσω από τα χείλη της πως συμφωνεί πως η γυναίκα θα πρέπει να υποτάσσεται στον άντρα.

Στη Δύση, οι γυναίκες ήδη εδώ και κάτι δεκαετίες απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία. Όχι βέβαια στην έκταση που θα έπρεπε. Υπάρχουν ακόμα άντρες και εδώ που θεωρούν τη γυναίκα τους κτήμα τους. Κάτι λίγο ανώτερο από την κατσίκα και την αγελάδα τους, κάτι λίγο κατώτερο από τη μάνα τους. Όλο και σπανιότερα όμως. Οι περισσότεροι άντρες έχουν αποδεχτεί πως οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα.

Η αλήθεια είναι πως στον αγώνα για την κατάκτηση της ισότητας των δύο φύλων, κάπου η ισορροπία χάθηκε. Αν και μια γυναίκα σήμερα απολύεται ευκολότερα – συχνά έγκυος, αμείβεται 10-20% λιγότερο από έναν άντρα για την ίδια ακριβώς παροχή υπηρεσίας, δέχεται συχνότερα σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας… για να είμαι δίκαιη, οφείλω να αναφέρω πως κάποιες γυναίκες έχουν την τάση να μειώνουν τους άντρες τους. Άλλες πάλι, απολαμβάνουν να παίζουν τον ρόλο του θύματος και γίνονται δούλες από επιλογή. Πάντα μειλίχιες και χαμηλοβλεπούσες, έτοιμες να μειώσουν τον εαυτό τους, τόσο δημοσίως όσο και ιδιωτικά. Γλυκός ο ρόλος του θύματος. Δεν έχει ευθύνες. Πάντοτε κάποιος άλλος φταίει για το «κακό».

Με δυό λόγια, νομίζω πως το project «ισότητα των φύλων» θέλει ακόμα αρκετή δουλειά. Παρένθεση τέλος, και προχωράω αμέσως στο «ψητό»…

Ήταν το 2000, πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας και του αιώνα όταν πρωτογνώρισα από κοντά μουσουλμάνες. Είχα κερδίσει μια υποτροφία από την Ένωση Κινηματογραφιστών των Η.Π.Α για να λάβω μέρος σε ένα διεθνές Εργαστήρι Συγγραφής Σεναρίου. Έτσι βρέθηκα στην Ολλανδία, να εκπροσωπώ την Ελλάδα. Μόλις με είδε ο άνθρωπος που ήρθε να μας υποδεχτεί, γούρλωσε τα μάτια του έκπληκτος. Δεν είχε ποτέ φανταστεί πως μπορεί να υπάρχουν Ελληνίδες σε χρώμα… σοκολατί. Τη Μελίνα Μερκούρη θα είχε υπόψη του. Μόλις φτάσαμε στη ρεσεψιόν, σκέφτηκε πως η μαύρη Ελληνίδα καλό θα ήταν να συγκατοικήσει στο ίδιο κτίσμα με τις δυο άλλες σκούρες συμμετέχουσες, την Πακιστανή και τη Μαροκινή, για να μη χαλάσει το… κοντράστ. Άλλωστε, όπως ίσως θα ξέρετε, για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, η σύγχρονη Ελλάδα θεωρείται χώρα τριτοκοσμική.

Κάθε μια πήρε ένα κλειδί που άνοιγε την πόρτα σε μια πολυτελέστατη, πλήρως εξοπλισμένη σουίτα-οροφοδιαμέρισμα, γύρω στα 50 τετραγωνικά. Το ξενοδοχείο γενικά, μεγάλη χλιδή. Χτισμένο μέσα σε ένα κτήμα πολλών στρεμμάτων με δάσος, λίμνη και διάφορα ζώα (εκτός από εμάς). Σύντομα γνωριστήκαμε με τις δύο κοπέλες. Μουσουλμάνες και οι δυό, μα ακραία διαφορετικές.

Η Μαροκινή, τριαντάχρονη με σούπερ γιάπικο στυλάκι. Λάπτοπ σε δερμάτινο χαρτοφύλακα, γόβα στιλέτο, ταγιεράκι με κόκκινη φούστα μέχρι το γόνατο, ανοιχτό ντεκολτέ, μαλλί σε μοντέρνα κουπ, πλήρες μακιγιάζ, κόκκινο κραγιόν, μανικιούρ και τα λοιπά. Πάντα αεράτη, πάντα τρεχάτη και βιαστική. Σούρτα-φέρτα, γνωριμίες και κονέ με όλους τους παράγοντες και τους καθηγητές. Το βράδυ, έπινε και τα κρασάκια της στο μπαρ μια χαρά. Ένα από αυτά τα βράδια μου εκμυστηρεύτηκε την απίστευτη ιστορία της.

Ήταν 17 ετών όταν θέλησε να την παντρέψει ο πατέρας της με έναν ξάδελφό της στην πατρίδα της, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε. Έτσι, το έσκασε και πήγε στην Ευρώπη. Ήξερε πως οι αδελφοί της και οι θείοι της εδώ και χρόνια την έψαχναν να την σκοτώσουν (έγκλημα τιμής λέγεται αυτό) γιατί τους ατίμασε στα μάτια της κοινωνίας. Ποτέ δεν θα γυρνούσε στη χώρα της πια. Άλλαξε λοιπόν εμφάνιση, όνομα, ταυτότητα και έθαψε στη μνήμη της τον παλιό της εαυτό. Βρήκε ένα καλό παιδί, έφτιαξε τη ζωή της και δούλευε σε μια καλή δουλειά.

Η Πακιστανή έβλεπε τον κόσμο αλλιώς. Δύσκολα της έπαιρνες λόγια. Γλυκιά, ευγενική, αλλά πολύ κλειστή και πάντα μελαγχολική. Καλυμμένη από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τον αστράγαλο. Μαντίλα φυσικά. Δεμένη σφιχτά, μη φανεί κάτι που δεν θα έπρεπε. 

Εκτός από Μασάζ και Χαμάμ, είχε το ξενοδοχείο μας μια φανταστική πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων με τεχνητούς καταρράκτες και υδρομασάζ. Όπως καταλαβαίνεις, εκεί ξεκινούσα τη μέρα μου κάθε πρωί. Μόνο έτσι έβγαζα με άνεση το σκληρό και άκρως απαιτητικό εκπαιδευτικό δωδεκάωρο που ακολουθούσε.

Ένα πρωί, την συνάντησα στη σκάλα. Την κάλεσα να πάμε να κολυμπήσουμε μαζί. Μου απάντησε πως δεν το επιτρέπει η θρησκεία της και πως για εκείνη έχει μεγάλη σημασία να είναι πιστή στον Θεό. Μια έντιμη γυναίκα δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτει δημοσίως μέρη του σώματός της γυμνά εκτός από τα χέρια κάτω από τον καρπό και το πρόσωπο. Μου εξήγησε πως αυτό είναι σωστό γιατί έτσι η γυναίκα εξυψώνεται στα μάτια του άντρα καθώς του προκαλεί τον σεβασμό. Αντίθετα από τις γυναίκες στη Δύση που επιδεικνύουν το σώμα τους σαν να είναι εμπόρευμα. Η ακάλυπτη γυναίκα προκαλεί τον άντρα και τον παρασύρει σε ακόλαστες πράξεις. Μου είπε πως η μαντίλα προστατεύει τη γυναίκα επειδή μειώνει τις πιθανότητες να πέσει θύμα βιασμού ή κακοποίησης. Ότι προστατεύει την κοινωνία γενικά. Έτσι δεν κολυμπούσε ποτέ. Ούτε σε πισίνα, ούτε σε λίμνη, ούτε σε ποτάμι, ούτε στη θάλασσα.

Στην Ευρώπη ήρθε ακολουθώντας τον άντρα της που αποφάσισε να μεταναστεύσει για μια καλύτερη ζωή. Μου εξήγησε πως ήταν αμαρτωλή. Πριν λίγο καιρό είχε ζητήσει διαζύγιο. Ο άντρας της την έδερνε επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Προσπάθησα να την παρηγορήσω λέγοντας πως αφού δεν είχε ακόμα κλείσει τα 30, το μέλλον ήταν μπροστά της και θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο. Μου είπε πως το Κοράνι δεν επιτρέπει να παντρευτεί άπιστο, δηλαδή αλλόθρησκο, και εφόσον κάποιος μουσουλμάνος δεν θα την προτιμούσε ως «μεταχειρισμένη» γυναίκα, το είχε πάρει απόφαση πως θα έμενε μόνη στην υπόλοιπη ζωή της. Τη σκέφτηκα, μια γυναίκα μόνη της να γερνάει σε μια ξένη χώρα και αναρωτήθηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να πάει πίσω στην πατρίδα της, στις αδελφές της. Αυτό αποκλείεται, είπε. Αφού τους ατίμασε, θα τη σκοτώσουν. Η συζήτησε έληξε εκεί και εννοείται πως δεν ήπιαμε μαζί ούτε μια μπυρίτσα.

Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τώρα ένα άλλο περιστατικό που έγινε το 2010 στο Μαρούσι, σε έναν Δήμο κοντά Αθήνα. Χάζευα σε ένα κατάστημα καλλυντικών στη Λεωφόρο Κηφισίας όταν μπήκε μέσα μια 20-χρονη κοπέλα αραβικής καταγωγής πολύ αγχωμένη και βιαστική. Φορούσε παραδοσιακή στολή μέχρι τον αστράγαλο και μαντίλα από ακριβό χρυσαφί σατέν. Έσερνε και ένα καρότσι με ένα νήπιο. Μαζί της μπήκε και η αδελφή της. Η κοπέλα με πλησίασε και μου ζήτησε να τη βοηθήσω να διαλέξει στα γρήγορα ένα κραγιόν. Της είπα πως αυτές οι δουλειές δεν πρέπει να γίνονται βιαστικά. Μου συμβαίνει συχνά να με πλησιάζουν άγνωστοι άνθρωποι και να μου ζητούν βοήθεια αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα. Μου εξήγησε με σπασμένα αγγλικά πως το είχε σκάσει από το σπίτι της μόλις ο άντρας της έφυγε για μια δουλειά και πως έπρεπε να γυρίσει πίσω το γρηγορότερο γιατί αν ανακάλυπτε πως είχαν βγει έξω δυο γυναίκες μόνες τους θα έτρωγαν ξύλο. Άρπαξε βιαστικά το πρώτο κραγιόν που της πρότεινα, πλήρωσε και έφυγαν σχεδόν τρέχοντας και πολύ φοβισμένες.

ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

(ελληνική συνταγή)

ΥΛΙΚΑ

½ κιλό χοιρινή παντσέτα

2 κρεμμύδια κομμένα σε χοντρές ροδέλες

4 πιπεριές κέρατο χαραγμένες

2 ώριμες ντομάτες χαραγμένες

1 ποτηράκι λευκό ξηρό κρασί

1 λεμόνι, ελαιόλαδο

Δεντρολίβανο και ρίγανη

Αλάτι, πιπέρι μαύρο και καυτερή πάπρικα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μεγάλο αντικολλητικό τηγάνι σοτάρω τα αλατισμένα κρεμμύδια στο ελαιόλαδο για 5’. Τα μεταφέρω με τρυπητή κουτάλα στην πιατέλα σερβιρίσματος. Στο λάδι που έμεινε σοτάρω τις πιπεριές ολόκληρες για 5’, σβήνω με το κρασί και ψήνω για άλλα 5’. Τις μεταφέρω κι αυτές στην πιατέλα. Στο ίδιο τηγάνι ψήνω τις παντσέτες μαζί με τις ολόκληρες ντομάτες και από τις 2 πλευρές. Ρίχνω αλάτι, την πάπρικα και το δεντρολίβανο. Ψήνω για 15’. Σερβίρω στην πιατέλα μαζί με λεμονόκουπες. Τρίβω από πάνω ρίγανη και πιπέρι.

Συνοδεύω με πλιγούρι με λαχανικά (η συνταγή σε μελλοντική ανάρτηση)

Πάντως, κάποιοι λένε πως δεν φταίνε οι θρησκείες και οι Προφήτες τους. Πως οι άνθρωποι ευθύνονται για τον πολιτισμό και την κοινωνία στην οποία ζουν. Και πως οι γηγενείς Ευρωπαίοι με την άγνοια, τη χαλαρότητα, την αφέλεια και την αδυναμία τους να περιφρουρήσουν τα σύνορα θα ευθύνονται αν σύντομα, σε 2-3 δεκαετίες από τώρα, η Ευρώπη επιτρέψει στον Μεσαίωνα μέσω ανεξέλεγκτης εισροής και αναπαραγωγής του εισερχόμενου πληθυσμού σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή υπογεννητικότητα. 

Και τίθεται το ερώτημα: Να είναι κανείς politically correct και να μη θίγει τα «πιστεύω» κανενός; Ή να διαφυλάξει τις επιτεύξεις και τα με τόσες αιματοχυσίες στην Ιστορία κεκτημένα του σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού; Αν αλλάξει η θρησκευτική πλειοψηφία στις Ευρωπαϊκές χώρες, θα αλλάξουν και τα Συντάγματα;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Άραγε η Κερκόπορτα του μέλλοντος θα λένε κάποτε πως υπήρξε;

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΡΥΖΙ ΣΑΝ ΠΑΕΛΙΑ ΑΛΛΑ… ΠΙΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΡΥΖΙ ΣΑΝ ΠΑΕΛΙΑ ΑΛΛΑ… ΠΙΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ

(ΠΑΕΓΙΑ: μια συνταγή για αυτούς που τα θέλουν όλα)

Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την επέτειο του Γάμου μας οι δυο μας στο σπίτι με κεράκια κι αυτό το φαγητό που θα σου πω.

Μετράς τα χρόνια καμιά φορά, απορείς και λες «μα πώς πέρασαν;». Πριν 22 χρόνια αυτή η φωτογραφία. Ήταν επεισοδιακός ο γάμος μας. Ακριβώς όπως η σχέση μας, όπως εμείς…

Ο Γάμος έγινε Πολιτικός. Στο Δημαρχείο στο Χαλάνδρι. Από επιλογή και από συνέπεια. Προσπαθούμε να λέμε αυτό που κάνουμε και να κάνουμε αυτό που λέμε. «Κουμπάροι», όπως τους λέμε χαριτολογώντας, οι μάρτυρες δηλαδή που υπέγραψαν στο χαρτί, ήταν η τότε «αυτοκόλλητη» φίλη μου και ο γιος του άντρα μου. Ο τελευταίος προσφέρθηκε εθελοντικά και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καθώς ο έτερος «κουμπάρος»… απαξίωσε να εμφανιστεί. Είχε στομαχόπονο – αυτό μου είπε η μάνα του στο τηλέφωνο. Να σου πω εγώ τι είχε. Φοβήθηκε μην τυχόν τον αρπάξουμε από τον λαιμό και τον βάλουμε να παντρευτεί κι αυτός μαζί εκείνη τη στιγμή. Μα δεν πειράζει. Την πάτησε λίγο αργότερα – σχεδόν κανένας δεν γλυτώνει τελικά την «κρεμάλα».

Μόλις ανακοινώσαμε πως θα παντρευτούμε, όλοι μας λέγανε πως είμαστε τρελοί. Καθένας με τους  λόγους του και τα επιχειρήματά του. Άλλος έλεγε «η νύφη είναι πολύ νέα» κι άλλος «ο γαμπρός πολύ μεγάλος». Δε μας το λέγανε κατάμουτρα «πού πάτε άμυαλοι, με 30 χρόνια διαφορά;». Το έφερναν λάου-λάου. Να εννοήσουμε από μόνοι μας το υπονοούμενο. Όλοι ήταν απολύτως βέβαιοι πως αυτός ο γάμος αποκλείεται να κρατήσει. Σύμφωνα με τη γνώμη του κοινού, για να «στεριώσει» ένας γάμος, θα πρέπει η νύφη και ο γαμπρός να έχουν τα εξής ταιριαστά: ηλικία, ύψος, βάρος, χρώμα, καταγωγή, γλώσσα, εθνικότητα, κοινωνική τάξη, παιδεία, θρησκεία, πολιτικές πεποιθήσεις, ακίνητα, καταθέσεις στην Τράπεζα, επαγγελματική ασχολία – ευτυχώς στα χόμπι, είναι κάπως πιο ελαστικοί!

Και πού να τα βρει μια γυναίκα όλα αυτά μαζί και να είναι απολύτως ταιριαστά τη σήμερον ημέρα, μου λες; Μήπως, άμα ψάχνεις να τα βρεις όλα μαζί πακέτο-συμβόλαιο-εγγύηση, τελικά μείνεις με την όρεξη;

Αλλά, ο κυριότερος λόγος για τον οποίο (σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του κοινού) δεν έπρεπε με τίποτα να παντρευτούμε εντός του 1992, ήταν πως το έτος αυτό ήτανε… δίσεκτο! Εμένα καρφί δε μου καιγόταν. Σε δίσεκτο γεννήθηκα και δεν έπαθα τίποτα. Μη σου πω πως, τα καλύτερα, σε δίσεκτα χρόνια μου έχουν συμβεί. Αλλά, τόσο βαριά το πήραν οι στενοί μας συγγενείς που, για να μη μας πάθουν τίποτα χρονιάρες μέρες, ψάξαμε για ημερομηνία στο τέλος του 1991. Μα δεν υπήρχε ούτε δεκάλεπτο κενό κι ελεύθερο στο Δημαρχείο. Όλοι στην ουρά, μια τεράστια ουρά, να προλάβουν να παντρευτούν πριν μπει το Δίσεκτο! Το ξέρω πως είναι λίγο κακεντρεχής η σκέψη αυτή, αλλά ήθελα νά ‘ξερα, είναι ακόμα παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι όλοι αυτοί;… Μπα, δε νομίζω.

Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Τις μέρες εκείνες ανακάλυψα πως ο άνθρωπος δεν παντρεύεται μόνος του. Παντρεύεται μαζί κι όλο του το σόι. Η θεία μου να κλαίει πως αν δε γίνει Γάμος στην Εκκλησία, δεν είναι κανονικός και πως τουλάχιστον να κάνουμε οπωσδήποτε αργότερα. Αλλιώς δεν θα είναι ευλογημένος και δεν θα ευτυχήσουμε. Τους έκανα τη χάρη και δέχτηκα να φτιάξουν μπομπονιέρες αλλά με έναν όρο. Τα κουφέτα ήταν γεμιστά με σοκολάτα. Την είδα κάτι να μουρμουρίζει ψου-ψου-ψου και πιτς-πιτς-πιτς με τη μάνα μου. Ανησύχησα πως κάτι θα μου σκαρώσουν την τελευταία στιγμή. Και σκάρωσαν.

Πάνω που τέλειωσε η όλη ιστορία και κάναμε την έξοδο παντρεμένοι πλέον από το Γραφείο του Δημάρχου, μας έλουσαν με ρύζια. Γέμισε ρύζια η μοκέτα, γέμισαν τα σκαλοπάτια, κόντεψε ο κόσμος να γκρεμοτσακιστεί. Έξαλλη η καθαρίστρια. Μα δεν φορούσα καν νυφικό – θεωρώ πως είναι ένδυμα κατάλληλο για Εκκλησία – το ρύζι, τι το θέλανε;

Δε λέω πως την επιλογή μας θα έπρεπε να ακολουθήσουν όλοι. Καθένας ας ακολουθήσει το θρήσκευμα, το πορτοφόλι του και τα όνειρά του. Στη ζωή μου είδα Άθεους, Κομμουνιστές αλλά και δηλωμένους Βουδιστές να παντρεύονται ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι σε Εκκλησία για χάρη των συγγενών. Εμείς θέλαμε ξεκάθαρα και απλά πράγματα. Στο Γάμο μας το σημαντικότερο ήταν η αγάπη μας. Συγκατοικούσαμε ήδη 3 χρόνια, είχαμε αποκτήσει και 4 γάτες που κανένας (ευτυχώς) δεν απαιτούσε να βαπτιστούν. Οπότε απλώς αγοράσαμε από ένα ρούχο κάπως επίσημο, μου έδωσε ο καλός μου μια ανθοδέσμη – έτσι κι αλλιώς μου έδινε συχνά λουλούδια - μπήκαμε στην παλιά σακαράκα του και πήγαμε.

Φτάσαμε κανονικά στην ώρα μας, 10:30 το πρωί, αλλά κανείς δεν ήταν εκεί. Είπαμε… σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο μεν, αλλά να μη δούμε και κανέναν να μας περιμένει, αυτό δεν ήταν στο σενάριο… Ούτε ο Δήμαρχος δεν ήταν ακόμα εκεί. Τέλος πάντων, ήρθαν. Κάτι μουρμούρισε καθένας τους για δικαιολογία – διόλου πετυχημένα – πάντως ο Γάμος έγινε. Μας διάβασε ο Δήμαρχος ένα κείμενο εξαιρετικό. Μιλούσε για αγάπη, συντροφικότητα και άλλα σημαντικά. Βάλαμε και βέρες. Εντάξει, μοντέρνοι είμαστε αλλά ένα δαχτυλίδι δεν έβλαψε ποτέ καμιά…

Σάββατο καλέσαμε σπίτι τους συγγενείς, ενώ το βράδυ του Γάμου – Πέμπτη ήτανε – μαζέψαμε καμιά τριανταριά φίλους σε μια ταβέρνα που πηγαίναμε συχνά. Ανέβασα 40^ο πυρετό. Φαίνεται το υποσυνείδητο μου πήρε χαμπάρι – λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια - πως παντρεύτηκα… άρα δεσμεύτηκα… άρα αντίο ελευθερία και τα λοιπά και πήγε να με σκοτώσει. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου να σηκωθώ να σύρω πρώτη τον χορό – γιατί το κοινό ζητούσε να χορέψω κιόλας! Νόμιζαν ότι ο Γάμος μας ήταν κανονικός ενώ έτσι που εξελίχθηκε έμοιαζε περισσότερο τηλεοπτικός. Η προετοιμασία κράτησε 1 εβδομάδα, ο Γάμος 20 λεπτά… Άλλοι ξόδευαν εκατομμύρια δραχμές μα χώριζαν για ψύλλου πήδημα, την άλλη μέρα που λέει ο λόγος. Βέβαια εμείς και να θέλαμε να κάνουμε τον Γάμο του Αιώνα… εκείνο τον καιρό δεν είχαμε μία. Ζητήσαμε να μη μας κάνουν δώρα μιας και το σπίτι που νοικιάζαμε ήταν επιπλωμένο – δεν υπάκουσαν.

Μετά τον Γάμο, που έγινε στις 9 του μηνός και μετά από ένα τριήμερο «μήνα του μέλιτος» στο Ναύπλιο, στον κουμπαρά μας είχαν απομείνει 5.000 δραχμές (κάπου 15 Ευρώ) για να ζήσουμε τις υπόλοιπες μέρες μέχρι το τέλος του μήνα που θα πληρωνόμασταν από την τηλεοπτική σειρά που δουλεύαμε τότε. Αλλά, δε βαριέσαι, όταν υπάρχει αγάπη, πίνεις απόψε το φεγγάρι, που λέει και το τραγούδι και χορταίνεις. Τελικά βέβαια, όπως συνήθως, κάποιο «θαύμα» έγινε στο μεταξύ και βρέθηκαν λεφτά.

Αυτό ήταν λοιπόν, πάει και τελείωσε. Και ζήσαμε από τότε, σύνολο 25 χρόνια, ευτυχισμένοι. Και στα δικά σας οι ανύπαντροι!

Το φαγητό τρώγεται κανονικά αλλά είναι και συμβολικό.

Μην περιμένεις σε έναν γάμο πως θα είναι όλες οι μέρες ίδιες, όπως δεν είναι ίδια καμιά μέρα στη ζωή. Κι όταν κάτι δεν πάει καλά – γιατί θα συμβεί και αυτό - μη βιαστείς να πεις πως έχει ολόκληρη την ευθύνη ο άλλος άνθρωπος. Δες τι μπορείς να αλλάξεις στον εαυτό σου και στη κατάσταση κι εσύ. Κι όπως όταν μαγειρεύεις το φαγητό στη φωτιά, ανακάτευε συνέχεια και πρόσεξε και με τον γάμο σου, μην «αρπάξει» και σου «κολλήσει» στον πάτο της… κατσαρόλας.

ΡΥΖΙ ΣΑΝ ΠΑΕΛΙΑ (ΠΑΕΓΙΑ)

(4 μερίδες)

ΥΛΙΚΑ

1 φλιτζάνι ωμό ρύζι σπυρωτό (...μιας και απ’ αυτό στο γάμο δεν γλυτώνεις), 1 δόση έτοιμο ζωμό κοτόπουλου (η γριά κότα έχει το ζουμί), 1 πράσινη πιπεριά, 1 κόκκινη γλυκιά πιπεριά και 1 πιπεριά «κέρατο» (...μακριά από μας), 7 φουντίτσες ωμό μπρόκολο (μερικές αλήθειες είναι σκληρές και κάποιοι ζορίζονται στα 7 χρόνια), 1 φλιτζανάκι βρασμένος αρακάς (σαν μαλακό μαξιλάρι), 12 μικρά μανιτάρια, 12 τοματίνια, 12 μύδια με το κέλυφος και 12 χωρίς κέλυφος, 12 μέτριες ξεφλουδισμένες γαρίδες (12 μήνες έχει ο χρόνος, να αντέξεις), 4 φέτες μπέικον, 4 καραβιδοουρές με το κέλυφος, 4 καλαμαράκια κονσέρβας καθαρισμένα (4 οι Εποχές, έτσι και η ζωή του ανθρώπου), 2 ώριμες ντομάτες τριμμένες (οι δυο μας), 1 κρεμμύδι τριμμένο (έχει και δάκρυα ένας γάμος…), 1 χούφτα κάππαρη (… τα δάκρυα είναι αλμυρά), 1 δαφνόφυλλο (από το στεφάνι της επιτυχίας σου), 3 κόκκοι μπαχάρι (...δεν μου έρχεται κάτι έξυπνο, σκέψου εσύ), ½ κονσέρβα χταπόδι (...την άλλη μισή την έφαγα), 1 πρέζα σαφράν (μια δόση ανατολίτικου αισθησιασμού), 1 πρέζα καυτερό κόκκινο πιπέρι και φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι λίγο πριν σερβίρεις (για να μαζεύεις τη γλώσσα σου σε στιγμές θυμού), λίγος φρέσκος μαϊντανός (η σχέση θέλει ανανέωση) και λίγος ακόμα για το στόλισμα (χρειάζεται κι αυτό), 1 ποτήρι λευκό ξηρό κρασί (γάμος δίχως κρασί…), 4 κ. σ. ελαιόλαδο (φάε λάδι κι έλα βράδυ...), ξύδι balsamico (για τις στενοχώριες). Αλάτι θα βάλεις μόνο στο τέλος κι αφού δοκιμάσεις καθώς αρκετά από τα υλικά είναι ήδη αλμυρά.

Και για όποιον το σκέφτεται, τα υλικά εκτιμήθηκε πως κόστισαν 16 ευρώ. Χρησιμοποίησα κατεψυγμένα θαλασσινά αφού τα ξεπάγωσα.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βράζω το ρύζι στο ζωμό και το ανάλογο νερό ως συνήθως. Το σουρώνω αν χρειάζεται και το φυλάω σε μια βαθιά κατσαρόλα μαζί με τον βρασμένο αρακά. Σε μεγάλο βαθύ τηγάνι σοτάρω με ελαιόλαδο το κρεμμύδι, το μπέικον, τις πιπεριές και τα μανιτάρια κομμένα για 5’. Προσθέτω τα τοματίνια και το balsamico. Σε 2’ τα στραγγίζω και τα ρίχνω στην κατσαρόλα με το ρύζι. Στο ίδιο τηγάνι ρίχνω τα θαλασσινά μαζί με τα μπαχαρικά (εκτός από το σαφράν) και τα σοτάρω για 5’. Προσθέτω τα θαλασσινά κονσέρβας και τα σβήνω με το κρασί. Ανακατεύω για 2’, τα στραγγίζω και τα βάζω κι αυτά στην κατσαρόλα. Ρίχνω στο τηγάνι τη ντομάτα, το σαφράν και τον μαϊντανό. Σκεπάζω και σιγοβράζω για 5’. Τα ρίχνω στην κατσαρόλα, τη βάζω στη φωτιά και ανακατεύω όλα τα υλικά για 2’ μέχρι να ενωθούν. Σερβίρω το φαγητό ζεστό και συνοδεύω με ούζο, τσίπουρο ή το ίδιο λευκό ξηρό κρασί που χρησιμοποίησα. Στολίζω με το μπρόκολο και λίγο ωμό μαϊντανό.

Δεν χρειάζεται να προσθέσω πως είναι απολαυστικό και πως διεγείρει τόσο τις αισθήσεις όσο και το νου.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Για περισσότερες λεπτομέρειες, διάβασε και τις προηγούμενες αναρτήσεις: «Άντρας Ψητός για 25 χρόνια», «Ευτυχισμένοι Μαζί και Σπιτικό Κουφέτο», «Σολομός Τριαντάφυλλο για...2». Όλο και κάτι χρήσιμο θα βρεις.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΤΕ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;… Ινδικό Κάρυ

ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΤΕ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;… 

Ινδικό Κάρυ 

Κάποιος θα κάνει σήμερα «ποδαρικό» στο Σπίτι της θείας Μαριλίζ. Πρώτη ιστορία του καινούριου χρόνου. Καλωσήρθες και Καλή Χρονιά να έχεις!

Διάβαζα πολύ όταν ήμουν παιδί. Κάπου, στις σελίδες ενός μυθιστορήματος, διάβασα κάποτε πως… μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δυο παιδιά που έγιναν, λέει, αδελφοποιτά. Έκοψαν μ’ ένα μαχαίρι τις φλέβες τους, ένωσαν τα χέρια τους, κι από τότε το αίμα του ενός έρρεε μέσα στον άλλο. Κανένας άνθρωπος, τίποτε και ποτέ δεν θα μπορούσε πια να τους χωρίσει…

Εμένα, μη μου δώσεις έπος, πρόσωπα μυθικά, ήρωες, γιατί το παίρνω πολύ στα σοβαρά. Διάβαζα πάντα καθισμένη πάνω στο κρεβάτι. Έκλεισα το βιβλίο, έδωσα έναν πήδο και βρέθηκα γονατιστή πάνω στο γραφείο –αγαπημένη συνήθεια, μέχρι τότε που έσπασε το κρύσταλλο και μου καρφώθηκε στα γόνατα. Κοίταξα λοιπόν έξω απ’ το παράθυρο, να δω αν βρίσκεται κανένας «άξιος» και… αντάξιος να γίνει αδελφοποιτός μου τη μέρα εκείνη στον κοινόχρηστο κήπο.

Ήταν! Ο Carlos, ένα εννιάχρονο αγοράκι, στην ηλικία μου. Μόλις είχε πηδήξει τον τοίχο που χώριζε την πολυκατοικία που έμενε από το δικό μας σπίτι. Πρόσφατα είχε μετακομίσει η οικογένειά του στην Ελλάδα. Ο πατέρας του – «φυσιογνωμία», μεγάλη «μούρη», όπως αποδείχτηκε – καταγόταν από την Ισπανία. Από την Valladolid (Βαγιαδολίδ). Η μάνα του, μια γλυκύτατη Ινδή, ήταν πάντα αμίλητη, σαν τρομαγμένη και συνεχώς θλιμμένη. Ινδή με τα όλα της. Θηλυκά παραδοσιακά ρούχα, μαλλιά λεία κατάμαυρα και λαμπερά και μάτια σαν αναμμένα κάρβουνα. Αλλά, δυστυχώς, πραγματικά καθόταν σε «αναμμένα κάρβουνα». Όμως θα σου πω μετά τι έγινε τελικά. Τώρα θα σου πω για τον Κάρλος κι εμένα.

Μαζί παίζαμε κάθε απόγευμα, από τότε που ήρθαν στο Παλαιό Ψυχικό. Συνήθως πηδούσε εκείνος τη μάντρα, σπανιότερα εγώ. Δεν ήξερε λέξη ελληνικά, δεν ήξερα λέξη ινδικά, ούτε και ισπανικά φυσικά. Κανένα πρόβλημα. Τα παιδιά – όπως και οι ερωτευμένοι – συνεννοούνται μια χαρά με νοήματα, αγγίγματα, με την καρδιά και με τα μάτια.

Όσο ήταν καλός ο καιρός, βγάζαμε κρυφά τη μεγάλη λεκάνη του μπάνιου στον κήπο, τη γεμίζαμε νερό με το λάστιχο και ρίχναμε μέσα τα πλαστικά και τα καουτσουκένια παιχνιδάκια μου να κολυμπήσουν. Φτιάχναμε φανταστικές περιπέτειες και ιστορίες. Στο τέλος, πηδούσαμε μέσα κι εμείς και τσαλαβουτούσαμε, παριστάναμε τα ψάρια… μέχρι που να μας πάρει χαμπάρι η Γιαγιά μου και να μας βάλει τις φωνές: «Ούιιι!... Τι κάνετε εκεί; Δεν ντρέπεσαι, μωρή, ολόκληρη γαϊδούρα!». Μια φορά μας πήγε η μάνα μου στο Λούνα Παρκ. Και στο σπίτι του Παππού μου πήγαμε μαζί, σε μια γιορτή. Ο Κάρλος ήταν ο συνοδός μου. Δεν ήθελε να ξεκολλήσει από το σπίτι μας. Μόνο όταν έπεφτε το σούρουπο επέστρεφε στο δικό του. Κι είχε ένα βλέμμα… υγρό και βελούδινο. Σαν δαγκωμένο σκυλάκι. Ήταν καλό παιδί…

Άρα… ο κατάλληλος! Τον πιάνω και του λέω με κάτι δικά μου εσπεράντο: «Θέλεις να γίνουμε Αδελφοποιτοί;». «Θέλω», μου λέει. Δεν είχε καταλάβει καλά, μέχρι που είδε το μαχαίρι. Μιλούσε η Γιαγιά μου στο τηλέφωνο και δε με είδε που της το τσούρνεψα από τον νεροχύτη. Τη στιγμή που ακούμπησα τη λάμα στον καρπό, στο παιδικό, απαλό μου δερματάκι… ρίγησα! Για μια στιγμή δίστασα. Όμως ένα Κριός, ποτέ δεν θα ρίξει τα μούτρα του να δείξει στον άλλον πως φοβάται. Καλύτερο τό ‘χει να πεθάνει.

Έτσι λοιπόν, κράτησα την αναπνοή μου, έσφιξα τα δόντια μου να μην κλάψω και το έκανα. Γούρλωσε το παιδί τα μάτια του έντρομο. «Γρήγορα!» του λέω «…κάντο κι εσύ!», και του δίνω το μαχαίρι. Τι να κάνει, άντρας ήτανε, έπρεπε ο δύσμοιρος να το αποδείξει κιόλας. Έκλεισε τα μάτια, δάγκωσε τη γλώσσα του, και χάραξε κι αυτός στο χέρι του μια μικρή κόκκινη πινελιά. Μετά, κολλήσαμε τις ματωμένες χαρακιές μας και μείναμε για λίγο έτσι εκεί. Είδαμε αστεράκια από το τσούξιμο, αλλά η δουλειά έγινε. Το αίμα ενώθηκε. Ύστερα υποσχεθήκαμε πως στη ζωή αυτή δεν θα χωρίσουμε ποτέ…

Μια νύχτα ακούστηκαν φωνές, ουρλιαχτά από τη δίπλα πολυκατοικία. Σε λίγο σειρήνες, ήρθε κι ένα περιπολικό. «Κοιμήσου», μου είπαν, «…τίποτα δεν είναι». Είχαμε και Χούντα τότε, δεν ήταν δα και τόσο ασυνήθιστο.

Το άλλο πρωί περίμενα τον Κάρλος να φανεί, να παίξουμε. Μάταια. Ούτε ήρθε αργότερα να με πάρει με το άσπρο άλογο. Ούτε και τον είδα ποτέ ξανά. Στη γειτονιά, «μπούρου-μπούρου» πηγαδάκια, το κουτσομπολιό. Ήτανε, λέει, μπλεγμένος ο πατέρας του σε κάτι υποθέσεις «της νύχτας». Γι’ αυτό και γύριζε πάντοτε στο σπίτι του ξημερώματα. Τη χτυπούσε, λέει, τη γυναίκα του καθημερινά, αλλά εκείνη τη νύχτα γύρισε μεθυσμένος κι είχε βγάλει και μαχαίρι. Τη μαχαίρωσε, ελαφρά ευτυχώς, στην κοιλιά αλλά μόλις πήγε να σφάξει και το δυο χρονών κοριτσάκι της, εκείνη έμπηξε τις φωνές. Η Αστυνομία ανακάλυψε πως βρισκόντουσαν παράνομα στη χώρα. Έτσι, εκείνον τον συνέλαβαν για να απελαθεί άμεσα ενώ η γυναίκα του και τα παιδιά οδηγήθηκαν προσωρινά στην Πρεσβεία. Λέγανε αργότερα πως τελικά την έστειλαν πίσω στη χώρα της, στους δικούς της.

Θυμάμαι τη μοναδική φορά που είχα μπει στην κουζίνα της. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο παρά εκείνο το φαί. Μαγείρευε κάτι που μύριζε εντελώς διαφορετικά από τα κοκκινιστά και τα λεμονάτα φαγητά της Γιαγιάς μου. Μου έβαλε σ’ ένα πιατάκι να δοκιμάσω. Τρυφερές μπουκιές κοτοπουλάκι ήτανε αλλά… πρώτα κάηκε η γλώσσα μου, μετά τα χείλια μου, ύστερα ο ουρανίσκος μου και τέλος όλα μου τα σωθικά! Τώρα πια, μπορώ και τρώω το κάρυ, το τσίλι και όλα τα καυτερά. Μου ανάβουν τα αίματα κι αυτό μου αρέσει πολύ. Τότε όμως…

Για να δούμε, θα πετύχω σήμερα να ανασυνθέσω εκείνη την παιδική ανάμνηση επιστρατεύοντας τις τωρινές μου μαγειρικές γνώσεις και ανακαλώντας στη μνήμη εκείνες τις εξωτικές γεύσεις και μυρωδιές; Έλα μαζί μου στην κουζίνα, να δοκιμάσουμε!...

ΣΠΙΤΙΚΟ ΙΝΔΙΚΟ ΚΑΡΥ ΜΕ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ

(για 4 μερίδες – συνοδεύεται με ρύζι, λεπτές ινδικές πίτες και γιαούρτι σακούλας)

ΥΛΙΚΑ

4 μπούτια κοτόπουλο χωρίς πέτσα ξεκοκκαλισμένα (περίπου 800 γρ.) κομμένα σε μεγάλες μπουκιές

4 κ.σ. σογιέλαιο (ή κάποιο άλλο λάδι), 1 κ.σ. ghee (ή βούτυρο)

1 κονσέρβα ντομάτα κονκασέ (400 γρ.)

1 ½  φλιτζ. ζωμός κοτόπουλου 

1 ξυλαράκι κανέλλα, 2 γαριφαλόκαρφα, 1 κ.σ. σπόρους κύμινο, 2 τσακισμένοι λοβοί κάρδαμο

2 ξερά κρεμμύδια τριμμένα ή ψιλοκομμένα, 1 κ.σ. φρέσκο (ή ξερό) τριμμένο τζίντζερ, 4 δοντάκια σκόρδο τριμμένο (1 κ.σ. ξερό), 1  κ.γλ. κουρκουμάς (turmeric),  1 κ.γλ. κάρυ (ή garam masala), 1 κ.σ. πιπέρι κόκκινο καγιέν (ή τσίλι),  1 κ.σ. ψιλή ζάχαρη, 1 κ.σ. κόλιανδρος ξερός, 2 κ.σ. κόλιανδρος φρέσκος, αλάτι.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ζεσταίνω το λάδι σε μέτρια φωτιά. Προσθέτω την κανέλα, τα γαρίφαλα, τους σπόρους κύμινο και κάρδαμο κι ανακατεύω για να βγάλουν τα αρώματά τους. Αμέσως σχεδόν προσθέτω το κρεμμύδι, και σοτάρω 5’ μέχρι να ξανθύνει… Προσθέτω το σκόρδο, το τζίντζερ, ελάχιστο ζεστό νερό κι ανακατεύω για 2’… Ρίχνω τον κουρκουμά, το κάρυ, το καγιέν, τον ξερό κόλιανδρο, τη ζάχαρη κι αμέσως προσθέτω τη ντομάτα και αλάτι. Σιγομαγειρεύω ανακατεύοντας 10’ χωρίς καπάκι μέχρι να πήξει η σάλτσα… Βάζω το κοτόπουλο και ανακατεύω να το αγκαλιάσει από παντού η σάλτσα… Σε 5’ ρίχνω τον ζεστό ζωμό και το βούτυρο. Μαγειρεύω με ανοιχτό πάντα το καπάκι για 15’, σβήνω τη φωτιά και το αφήνω πάνω για 5’ λεπτά ακόμα. Είναι έτοιμο μόλις μαλακώσει το κοτόπουλο και πήξει η σάλτσα. Προσθέτω τον φρέσκο κόλιανδρο ψιλοκομμένο και σερβίρω το φαγητό ζεστό.

ΣΗΜ. Αν δεν αντέχεις τα καυτερά, μπορείς να αντικαταστήσεις το καγιέν με γλυκιά πάπρικα. Αν δεν έχεις συνηθίσει τα μπαχαρικά μπορείς να μειώσεις τις δόσεις στο μισό. Αν δεν σου αρέσει ο κριτσανιστός ξερός κόλιαδρος, μπορείς να ρίξεις τριμμένο.

Ω, αδελφέ μου, Αδελφοποιτέ, πού είσαι;… Κάθε που τρώω Ινδικό κάρυ σε θυμάμαι. Σε ποιά μεριά του πλανήτη άραγε να ζεις;

Δεν υπήρχε και το AIDS βέβαια τότε… Αλλά, αλήθεια, εσύ έχεις ενώσει ποτέ το αίμα σου με κάποιον; Έστω και συμβολικά.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Αδελφοποιτός (αδελφός + ποιώ = κάνω κάποιον αδελφό) [blood brother, spiritual brother] = αυτός που συνδέθηκε με κάποιον με αδελφοποίηση, μια τελετουργία υπόσχεσης φιλίας και προστασίας.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW