ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

Καλωσόρισες και πέρνα μέσα. Έχω ανάψει τη φωτιά…

Από τότε που πρωτοδιάβασα μερικούς στίχους από το Κοράνι, είχα την περιέργεια να γνωρίσω από κοντά τουλάχιστον μια μουσουλμάνα. Ήθελα να ακούσω από τα χείλη της πως συμφωνεί πως η γυναίκα θα πρέπει να υποτάσσεται στον άντρα.

Στη Δύση, οι γυναίκες ήδη εδώ και κάτι δεκαετίες απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία. Όχι βέβαια στην έκταση που θα έπρεπε. Υπάρχουν ακόμα άντρες και εδώ που θεωρούν τη γυναίκα τους κτήμα τους. Κάτι λίγο ανώτερο από την κατσίκα και την αγελάδα τους, κάτι λίγο κατώτερο από τη μάνα τους. Όλο και σπανιότερα όμως. Οι περισσότεροι άντρες έχουν αποδεχτεί πως οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα.

Η αλήθεια είναι πως στον αγώνα για την κατάκτηση της ισότητας των δύο φύλων, κάπου η ισορροπία χάθηκε. Αν και μια γυναίκα σήμερα απολύεται ευκολότερα – συχνά έγκυος, αμείβεται 10-20% λιγότερο από έναν άντρα για την ίδια ακριβώς παροχή υπηρεσίας, δέχεται συχνότερα σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας… για να είμαι δίκαιη, οφείλω να αναφέρω πως κάποιες γυναίκες έχουν την τάση να μειώνουν τους άντρες τους. Άλλες πάλι, απολαμβάνουν να παίζουν τον ρόλο του θύματος και γίνονται δούλες από επιλογή. Πάντα μειλίχιες και χαμηλοβλεπούσες, έτοιμες να μειώσουν τον εαυτό τους, τόσο δημοσίως όσο και ιδιωτικά. Γλυκός ο ρόλος του θύματος. Δεν έχει ευθύνες. Πάντοτε κάποιος άλλος φταίει για το «κακό».

Με δυό λόγια, νομίζω πως το project «ισότητα των φύλων» θέλει ακόμα αρκετή δουλειά. Παρένθεση τέλος, και προχωράω αμέσως στο «ψητό»…

Ήταν το 2000, πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας και του αιώνα όταν πρωτογνώρισα από κοντά μουσουλμάνες. Είχα κερδίσει μια υποτροφία από την Ένωση Κινηματογραφιστών των Η.Π.Α για να λάβω μέρος σε ένα διεθνές Εργαστήρι Συγγραφής Σεναρίου. Έτσι βρέθηκα στην Ολλανδία, να εκπροσωπώ την Ελλάδα. Μόλις με είδε ο άνθρωπος που ήρθε να μας υποδεχτεί, γούρλωσε τα μάτια του έκπληκτος. Δεν είχε ποτέ φανταστεί πως μπορεί να υπάρχουν Ελληνίδες σε χρώμα… σοκολατί. Τη Μελίνα Μερκούρη θα είχε υπόψη του. Μόλις φτάσαμε στη ρεσεψιόν, σκέφτηκε πως η μαύρη Ελληνίδα καλό θα ήταν να συγκατοικήσει στο ίδιο κτίσμα με τις δυο άλλες σκούρες συμμετέχουσες, την Πακιστανή και τη Μαροκινή, για να μη χαλάσει το… κοντράστ. Άλλωστε, όπως ίσως θα ξέρετε, για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, η σύγχρονη Ελλάδα θεωρείται χώρα τριτοκοσμική.

Κάθε μια πήρε ένα κλειδί που άνοιγε την πόρτα σε μια πολυτελέστατη, πλήρως εξοπλισμένη σουίτα-οροφοδιαμέρισμα, γύρω στα 50 τετραγωνικά. Το ξενοδοχείο γενικά, μεγάλη χλιδή. Χτισμένο μέσα σε ένα κτήμα πολλών στρεμμάτων με δάσος, λίμνη και διάφορα ζώα (εκτός από εμάς). Σύντομα γνωριστήκαμε με τις δύο κοπέλες. Μουσουλμάνες και οι δυό, μα ακραία διαφορετικές.

Η Μαροκινή, τριαντάχρονη με σούπερ γιάπικο στυλάκι. Λάπτοπ σε δερμάτινο χαρτοφύλακα, γόβα στιλέτο, ταγιεράκι με κόκκινη φούστα μέχρι το γόνατο, ανοιχτό ντεκολτέ, μαλλί σε μοντέρνα κουπ, πλήρες μακιγιάζ, κόκκινο κραγιόν, μανικιούρ και τα λοιπά. Πάντα αεράτη, πάντα τρεχάτη και βιαστική. Σούρτα-φέρτα, γνωριμίες και κονέ με όλους τους παράγοντες και τους καθηγητές. Το βράδυ, έπινε και τα κρασάκια της στο μπαρ μια χαρά. Ένα από αυτά τα βράδια μου εκμυστηρεύτηκε την απίστευτη ιστορία της.

Ήταν 17 ετών όταν θέλησε να την παντρέψει ο πατέρας της με έναν ξάδελφό της στην πατρίδα της, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε. Έτσι, το έσκασε και πήγε στην Ευρώπη. Ήξερε πως οι αδελφοί της και οι θείοι της εδώ και χρόνια την έψαχναν να την σκοτώσουν (έγκλημα τιμής λέγεται αυτό) γιατί τους ατίμασε στα μάτια της κοινωνίας. Ποτέ δεν θα γυρνούσε στη χώρα της πια. Άλλαξε λοιπόν εμφάνιση, όνομα, ταυτότητα και έθαψε στη μνήμη της τον παλιό της εαυτό. Βρήκε ένα καλό παιδί, έφτιαξε τη ζωή της και δούλευε σε μια καλή δουλειά.

Η Πακιστανή έβλεπε τον κόσμο αλλιώς. Δύσκολα της έπαιρνες λόγια. Γλυκιά, ευγενική, αλλά πολύ κλειστή και πάντα μελαγχολική. Καλυμμένη από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τον αστράγαλο. Μαντίλα φυσικά. Δεμένη σφιχτά, μη φανεί κάτι που δεν θα έπρεπε. 

Εκτός από Μασάζ και Χαμάμ, είχε το ξενοδοχείο μας μια φανταστική πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων με τεχνητούς καταρράκτες και υδρομασάζ. Όπως καταλαβαίνεις, εκεί ξεκινούσα τη μέρα μου κάθε πρωί. Μόνο έτσι έβγαζα με άνεση το σκληρό και άκρως απαιτητικό εκπαιδευτικό δωδεκάωρο που ακολουθούσε.

Ένα πρωί, την συνάντησα στη σκάλα. Την κάλεσα να πάμε να κολυμπήσουμε μαζί. Μου απάντησε πως δεν το επιτρέπει η θρησκεία της και πως για εκείνη έχει μεγάλη σημασία να είναι πιστή στον Θεό. Μια έντιμη γυναίκα δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτει δημοσίως μέρη του σώματός της γυμνά εκτός από τα χέρια κάτω από τον καρπό και το πρόσωπο. Μου εξήγησε πως αυτό είναι σωστό γιατί έτσι η γυναίκα εξυψώνεται στα μάτια του άντρα καθώς του προκαλεί τον σεβασμό. Αντίθετα από τις γυναίκες στη Δύση που επιδεικνύουν το σώμα τους σαν να είναι εμπόρευμα. Η ακάλυπτη γυναίκα προκαλεί τον άντρα και τον παρασύρει σε ακόλαστες πράξεις. Μου είπε πως η μαντίλα προστατεύει τη γυναίκα επειδή μειώνει τις πιθανότητες να πέσει θύμα βιασμού ή κακοποίησης. Ότι προστατεύει την κοινωνία γενικά. Έτσι δεν κολυμπούσε ποτέ. Ούτε σε πισίνα, ούτε σε λίμνη, ούτε σε ποτάμι, ούτε στη θάλασσα.

Στην Ευρώπη ήρθε ακολουθώντας τον άντρα της που αποφάσισε να μεταναστεύσει για μια καλύτερη ζωή. Μου εξήγησε πως ήταν αμαρτωλή. Πριν λίγο καιρό είχε ζητήσει διαζύγιο. Ο άντρας της την έδερνε επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Προσπάθησα να την παρηγορήσω λέγοντας πως αφού δεν είχε ακόμα κλείσει τα 30, το μέλλον ήταν μπροστά της και θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο. Μου είπε πως το Κοράνι δεν επιτρέπει να παντρευτεί άπιστο, δηλαδή αλλόθρησκο, και εφόσον κάποιος μουσουλμάνος δεν θα την προτιμούσε ως «μεταχειρισμένη» γυναίκα, το είχε πάρει απόφαση πως θα έμενε μόνη στην υπόλοιπη ζωή της. Τη σκέφτηκα, μια γυναίκα μόνη της να γερνάει σε μια ξένη χώρα και αναρωτήθηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να πάει πίσω στην πατρίδα της, στις αδελφές της. Αυτό αποκλείεται, είπε. Αφού τους ατίμασε, θα τη σκοτώσουν. Η συζήτησε έληξε εκεί και εννοείται πως δεν ήπιαμε μαζί ούτε μια μπυρίτσα.

Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τώρα ένα άλλο περιστατικό που έγινε το 2010 στο Μαρούσι, σε έναν Δήμο κοντά Αθήνα. Χάζευα σε ένα κατάστημα καλλυντικών στη Λεωφόρο Κηφισίας όταν μπήκε μέσα μια 20-χρονη κοπέλα αραβικής καταγωγής πολύ αγχωμένη και βιαστική. Φορούσε παραδοσιακή στολή μέχρι τον αστράγαλο και μαντίλα από ακριβό χρυσαφί σατέν. Έσερνε και ένα καρότσι με ένα νήπιο. Μαζί της μπήκε και η αδελφή της. Η κοπέλα με πλησίασε και μου ζήτησε να τη βοηθήσω να διαλέξει στα γρήγορα ένα κραγιόν. Της είπα πως αυτές οι δουλειές δεν πρέπει να γίνονται βιαστικά. Μου συμβαίνει συχνά να με πλησιάζουν άγνωστοι άνθρωποι και να μου ζητούν βοήθεια αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα. Μου εξήγησε με σπασμένα αγγλικά πως το είχε σκάσει από το σπίτι της μόλις ο άντρας της έφυγε για μια δουλειά και πως έπρεπε να γυρίσει πίσω το γρηγορότερο γιατί αν ανακάλυπτε πως είχαν βγει έξω δυο γυναίκες μόνες τους θα έτρωγαν ξύλο. Άρπαξε βιαστικά το πρώτο κραγιόν που της πρότεινα, πλήρωσε και έφυγαν σχεδόν τρέχοντας και πολύ φοβισμένες.

ΧΟΙΡΙΝΗ ΠΑΝΤΣΕΤΑ

(ελληνική συνταγή)

ΥΛΙΚΑ

½ κιλό χοιρινή παντσέτα

2 κρεμμύδια κομμένα σε χοντρές ροδέλες

4 πιπεριές κέρατο χαραγμένες

2 ώριμες ντομάτες χαραγμένες

1 ποτηράκι λευκό ξηρό κρασί

1 λεμόνι, ελαιόλαδο

Δεντρολίβανο και ρίγανη

Αλάτι, πιπέρι μαύρο και καυτερή πάπρικα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μεγάλο αντικολλητικό τηγάνι σοτάρω τα αλατισμένα κρεμμύδια στο ελαιόλαδο για 5’. Τα μεταφέρω με τρυπητή κουτάλα στην πιατέλα σερβιρίσματος. Στο λάδι που έμεινε σοτάρω τις πιπεριές ολόκληρες για 5’, σβήνω με το κρασί και ψήνω για άλλα 5’. Τις μεταφέρω κι αυτές στην πιατέλα. Στο ίδιο τηγάνι ψήνω τις παντσέτες μαζί με τις ολόκληρες ντομάτες και από τις 2 πλευρές. Ρίχνω αλάτι, την πάπρικα και το δεντρολίβανο. Ψήνω για 15’. Σερβίρω στην πιατέλα μαζί με λεμονόκουπες. Τρίβω από πάνω ρίγανη και πιπέρι.

Συνοδεύω με πλιγούρι με λαχανικά (η συνταγή σε μελλοντική ανάρτηση)

Πάντως, κάποιοι λένε πως δεν φταίνε οι θρησκείες και οι Προφήτες τους. Πως οι άνθρωποι ευθύνονται για τον πολιτισμό και την κοινωνία στην οποία ζουν. Και πως οι γηγενείς Ευρωπαίοι με την άγνοια, τη χαλαρότητα, την αφέλεια και την αδυναμία τους να περιφρουρήσουν τα σύνορα θα ευθύνονται αν σύντομα, σε 2-3 δεκαετίες από τώρα, η Ευρώπη επιτρέψει στον Μεσαίωνα μέσω ανεξέλεγκτης εισροής και αναπαραγωγής του εισερχόμενου πληθυσμού σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή υπογεννητικότητα. 

Και τίθεται το ερώτημα: Να είναι κανείς politically correct και να μη θίγει τα «πιστεύω» κανενός; Ή να διαφυλάξει τις επιτεύξεις και τα με τόσες αιματοχυσίες στην Ιστορία κεκτημένα του σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού; Αν αλλάξει η θρησκευτική πλειοψηφία στις Ευρωπαϊκές χώρες, θα αλλάξουν και τα Συντάγματα;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Άραγε η Κερκόπορτα του μέλλοντος θα λένε κάποτε πως υπήρξε;

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW