ΤΖΑΜΠΑ ΓΛΥΚΟ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΕΥΣΗ! PALMIERS ΣΦΟΛΙΑΤΑΣ

ΤΖΑΜΠΑ ΓΛΥΚΟ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΕΥΣΗ!

PALMIERS ΣΦΟΛΙΑΤΑΣ

Σου έχω σήμερα ένα σπιτικό γλυκό, εύκολο, γρήγορο, απλό αλλά και όσο πιο… τζάμπα γίνεται. Θα ψήσω Palmiers με αμύγδαλο αλλά και μια δόση σκέτα, μόνο με ζάχαρη, που μου αρέσουν περισσότερο.

Ετοιμάζεις πάρτι; Ήρθαν απρόσμενοι επισκέπτες; Πού να τρέχεις τώρα στον φούρνο και στο ζαχαροπλαστείο! Φτιάξ’ το μόνος σου. Μέχρι να φαγωθούν η πίτσα και τα σουβλάκια, θα είναι έτοιμο για φάγωμα κι αυτό. Πας επίσκεψη; Τι καλύτερο από ένα γλυκό φτιαγμένο με αγάπη από τα αεικίνητα δημιουργικά χεράκια σου;

Γλυκό βολικό για όλες τις ώρες. Συνοδεύει τον καφέ σου, το τσάι σου, έχεις κάτι να χαρίσεις σε φίλους, κάτι να κεράσεις. Μια γρήγορη λύση για τους φανατικούς γλυκατζήδες που όλο και… τους πέφτει το ζάχαρο. Κι ένα σφηνάκι-δώρο για τον κουρασμένο σου εγκέφαλο, αν συνηθίζεις όπως κι εγώ να τον βάζεις να δουλεύει καθημερινά για συνεχόμενα 12-ωρα παρέα με τον … ηλεκτρονικό σου εγκέφαλο!

Αυτό λοιπόν το γλυκό θα σου φτιάξω τώρα αμέσως, και σε προσκαλώ να έρθεις κι εσύ μαζί στα άδυτα της κουζίνας μου να πάρεις μάτι. Είναι πολύ διασκεδαστικό στην κατασκευή του, ειδικά αν το φτιάξεις παρέα με ένα παιδάκι, γιατί είναι σαν παιχνίδι.

PALMIERS: ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΖΑΧΑΡΗΣ ΜΕ ΣΦΟΛΙΑΤΑ

(2 είδη: με αμύγδαλο & σκέτα μόνο με ζάχαρη)

ΥΛΙΚΑ

2 φύλλα φρέσκια έτοιμη σφολιάτα ψυγείου (είναι καλύτερη από την κατεψυγμένη)

1 μεγάλη κούπα ζάχαρη (λευκή ή καστανή ή ανάμικτη)

4 κ. σούπας καβουρδισμένο αμύγδαλο (κοπανισμένο στο γουδί ή τριμμένο χοντρό)

Προαιρετικά: 2 γεμάτες κ. σούπας αγελαδινό βούτυρο

Αν θέλεις να φτιάξεις εσύ τη σφολιάτα για να καμαρώνεις ότι το έφτιαξες εντελώς με τα χεράκια σου, σε παραδέχομαι και μπράβο σου! Εμείς, που δυστυχώς δεν έχουμε τόσο διαθέσιμο χρόνο, θα βολευτούμε με το σωτήριον σουπερμάρκετ.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κανονικά, αλείφεις την επιφάνεια των φύλλων της σφολιάτας με λιωμένο χλιαρό βούτυρο. Αλλά δεν βλέπω τον λόγο να επιβαρυνθούμε με περισσότερες θερμίδες. Οπότε, δεν θα το αλείψω, αλλά θα το παραλείψω... ωραία ομοιοκαταληξία!

Πασπαλίζω γενναιόδωρα και τα 2 φύλλα σφολιάτας με ζάχαρη. Στο ένα φύλλο απλώνω και τριμμένο αμύγδαλο. Τα τυλίγω ρολά (τυλίγοντας την πιο μακριά πλευρά του ορθογώνιου φύλλου) και πατικώνω τις άκρες να κολλήσουν καλά. Τους βάζω ζάχαρη και από την εξωτερική πλευρά. Αν κάνει ζέστη, σε αυτό το στάδιο θα τα βάλω για λίγο στο ψυγείο (για να κόβονται πιο εύκολα). Με κοφτερό μαχαίρι κόβω πολύ λεπτές ροδέλες, τόσο όσο να μη διαλύονται. Τα κανονικά palmiers σχηματίζονται τυλίγοντας το ρολό από τις δυο εξωτερικές πλευρές προς το κέντρο, και γίνονται σαν ένα αυτάκι ελέφαντα. Όμως προτιμώ αυτό το πιο απλό σχήμα.

Στρώνω λαδόχαρτο στη μεγάλη λαμαρίνα του φούρνου ή σε 2 μεγάλα ρηχά ταψιά και τοποθετώ τις ροδέλες με μικρή απόσταση μεταξύ τους (επειδή θα φουσκώσουν στο ψήσιμο). Πασπαλίζω με ζάχαρη. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο με αέρα στους 160^ο C για περίπου 20 λεπτά ή και περισσότερο μέχρι να ροδοκοκκινίσουν (προσοχή να μην καούν στα τελευταία λεπτά του ψησίματος).

Πρέπει όταν ψηθούν να είναι κάπως στεγνά, αλλά όχι τελείως ξερά. Πριν κρυώσουν τα ξεκολλάω προσεχτικά αν έχουν κολλήσει μεταξύ τους. Όταν κρυώσουν εντελώς, τα φυλάω σε ένα μεταλλικό κουτί για μπισκότα αν και… δεν τη βγάζουν για πολύ. Άμα φας ένα, θες άλλα πέντε. Σε 2-3 μέρες εξαφανιζόλ! Πάντως, αν αντέχεις, είναι πιο γευστικά 12 ώρες μετά το ψήσιμο.

Βλέπω σήμερα, τέλος Φεβρουαρίου, τον λαμπερό ήλιο, την ανθισμένη αμυγδαλιά στον κήπο που μας χαρίζει αν θέλει αμύγδαλα, τα πουλάκια που πετάνε δώθε-κει χαρούμενα φλερτάροντας και τιτιβίζοντας νομίζοντας πως ήρθε ήδη η Άνοιξη, τους γάτους να κυνηγάνε τις γάτες και σκέφτομαι… Τι υπέροχη χώρα η Ελλάδα! Αν δεν ήταν κι αυτή η ρημαδοκρίση που μας έβγαλε απότομα από την ψευδαισθητική νιρβάνα μας, τώρα θα ήμασταν άρχοντες… Αλλά, δεν υπάρχει περίπτωση το βάλουμε κάτω! Ένα γλυκό την εβδομάδα, μπορούμε να το φτιάξουμε βρε αδερφέ!

Τα λέμε την άλλη εβδομάδα. Ως τότε, ας κάνουμε ο καθένας στον τομέα του το καλύτερο εφικτό. Δίχως φόβο, δίχως προσδοκία. Καλή επιτυχία!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Δεν θα το μετανιώσεις αν τα φτιάξεις και σίγουρα θα κάνεις μια γλυκιά έκπληξη σε όποιον τα χαρίσεις…

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

Ο ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΣ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΚΕΣ

Ο ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΣ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΚΕΣ

Πώς σου φαίνεται το μονόγραμμά μου στο πιάτο με τις φακές;

Έχεις γνωρίσει πολλά αγαπημένα αδέλφια; Θα ήθελα να μου μιλούσες γι’ αυτό... Γιατί από την εμπειρία μου, λέω πως όταν συμβαίνει, είναι όπως ένα θαύμα. Εξαιρετικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι, και συμπαθάτε με για την παρατήρηση, νομίζω πως λιγάκι «χρυσώνουν το χάπι». Όταν αναφέρονται στην οικογένειά τους μιλούν λες και πρόκειται για μια ιδανική φαμίλια. Σαν τις παλιές Χολιγουντιανές ταινίες. 

Η μαμά ανέμελη και χαμογελαστή, με την ποδιά τής κουζίνας, αγαπά το ίδιο όλα της τα παιδιά. Ο πατέρας, στοργικός με τις παντόφλες και την εφημερίδα, καμαρώνει εξίσου και τους δυό του γιούς. Τα αδελφάκια, με τα ροζ τα μαγουλάκια, μοιράζονται με χαρά τα παιχνίδια τους και παίζουν στον ηλιόλουστο κήπο αγαπημένα… Υπάρχει κι αυτό. Όμως, πόσο σπάνιο. 

Μοναχοπαίδι μεγάλωσα. Όταν ήμουν μικρή, όλοι με κοιτούσαν με συμπόνια και μου έλεγαν «καημένο, δεν έχεις αδελφάκια, δεν έχεις να παίξεις με κανέναν, θα νιώθεις μοναξιά…». Εγώ πάλι τους κοιτούσα με απορία. Γιατί καημένο; Μια χαρά είμαι. Έβλεπα τα άλλα παιδάκια στη γειτονιά, κάθε απόγευμα να σκοτώνονται στο ξύλο στο δωμάτιό τους με τα αδέλφια τους. Και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. "Κατά τύχη" μια πέτρα άνοιγε ένα κεφάλι. "Κατά τύχη" μια κλωτσιά έριχνε το μικρότερο αδελφάκι κάτω. "Κατά τύχη" μια μπουνιά μαύριζε ένα μάτι. "Κατά τύχη" κάποιος εκσφενδόνιζε κάποιον από μια τζαμαρία… Να μου λείπει τέτοια τύχη.

Ο Κάιν και ο Άβελ κάθισαν κάποτε να φάνε ένα πιάτο φακές. Και, αν θυμάμαι καλά, τους βγήκαν λίγο «ξινές». Κάτι κληρονομικά είχαν κι αυτοί να χωρίσουν. Όπως η Μ και η Ν, δυο αδελφές που εδώ και χρόνια δεν μιλιούνται γιατί δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά του «αέρα» στην πατρική πολυκατοικία μετά τον θάνατο των γονιών τους, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα ξανακάνουν ποτέ γιορτές μαζί. Όπως ο Χ και ο Ψ που τα παιδιά τους, ξαδέλφια πρώτου βαθμού, δεν συναντήθηκαν ποτέ καθώς οι γονείς τους είναι κάθε τόσο στα Δικαστήρια για ένα οικόπεδο που άφησε πίσω «φεύγοντας» ο πατέρας τους, δυστυχώς χωρίς διαθήκη.

Γιατί σκοτώνει κάποιος έναν αδελφό; Τι παράγει τόσο μίσος; Δεν ξέρω τι πιστεύεις εσύ, πάντως νομίζω πως όλα ξεκινούν στην παιδική ηλικία. Γεννιέσαι πρώτος και απολαμβάνεις όλα τα μεγαλεία. Είσαι Βασιλιάς. Έτσι είναι, αφού είσαι το μοναχοπαίδι. Και ξαφνικά, μια μέρα, η μαμά και ο μπαμπάς σού ανακοινώνουν πως θα έρθει στο σπίτι ένα αδελφάκι. Στην αρχή σου φαίνεται διασκεδαστικό. Ένα ακόμα καινούριο παιχνίδι. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως σε βρήκε μια μη αναστρέψιμη καταστροφή και πως στη ζωή σου τίποτε δεν θα είναι το ίδιο πια. Από εδώ και μπρος θα πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι…

Η πιο ακραία περίπτωση, μια αληθινή ιστορία, μου έχει μείνει αξέχαστη… Ήταν κάποτε τρία αδέλφια που, όταν ήταν παιδιά, γεννήθηκε ένα κατά πέντε χρόνια μικρότερό τους αδελφάκι. Αγόρι. Ζούσαν με φτώχεια και στερήσεις σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ένα απόγευμα που οι γονείς τους αργούσαν να επιστρέψουν από το χωράφι, ο μεγαλύτερος αδελφός, 10 χρονών τότε, πήρε την κυνηγετική καραμπίνα του πατέρα που ήταν γεμάτη και παίζοντας ένα παιχνίδι… «κατά τύχη», σκότωσε τον «Βενιαμίν». Τριάντα χρόνια αργότερα, τα αδέλφια κρατούσαν ακόμα αυτό το μυστικό αλλά εκείνη τη μέρα, η μικρότερη από τις αδελφές, που ήταν επτά ετών τότε που έγινε το περιστατικό, δεν άντεξε άλλο. Σηκώθηκε όρθια και, ως Κορυφαία του Χορού σε Αρχαία Τραγωδία, αποκάλυψε στην ομάδα ψυχοθεραπείας την τρομερή αλήθεια. Πως δεν ήταν ατύχημα και πως ο φόνος του νηπίου είχε γίνει με βουβή συμφωνία μεταξύ των αδελφών…

Υπάρχουν λιγότερο δραματικά σημάδια. Είδα μικρά κοριτσάκια επτά και εννέα ετών να προσπαθούν να ρίξουν κάτω από την κούνια το νεογέννητο, δήθεν παίζοντας. Είδα γονείς να δίνουν για ένα καλοκαίρι την τρίχρονη πρωτότοκη στη γιαγιά γιατί η μαμά περνούσε μια δύσκολη εγκυμοσύνη και την πρωτότοκη να γίνεται αυτό που κάποιοι χαρακτηρίζουν «προβληματικό» παιδί. Είδα πατέρα να κάνει φανερές διακρίσεις μεταξύ των παιδιών του γιατί κατά τη γνώμη του η μια κόρη τα έκανε όλα τέλεια, η άλλη ποτέ. Δεν θα αναπτύξω το θέμα «γονείς-παιδιά» περισσότερο. Να μαγειρέψουμε ήρθαμε.

… Σκέφτομαι όμως καμιά φορά – εγώ το εγωιστικό μοναχοπαίδι που δεν χρειάστηκε όταν ήμουν μικρή τίποτα να μοιραστώ – όλα αυτά που λέμε ότι θα μοιραστούμε με τους άλλους, μας ανήκουν άραγε πραγματικά;

Νομίζω πως στη ζωή, όλα όσα έχουμε και όλα όσα απολαμβάνουμε τα οφείλουμε στους άλλους. Πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε που να είναι «δικό» μας. Τα χρήματα, τα ακίνητα, τα παιδιά, τα ζώα, ο πλανήτης, το γάλα της μάνας μας… Τίποτα δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ «δικό» μας. Όλα στη ζωή μας είναι μια αλυσίδα αλληλεξαρτώμενων συνθηκών και γεγονότων. Όλα όσα έρχονται στα χέρια μας, περνούν αργά ή γρήγορα στα χέρια άλλων. Πολύ πριν ο θάνατος μάς τα πάρει όλα, θα μας επισκεφτούν αναπόφευκτα η παροδικότητα, η μεταβολή και η απώλεια. Τρεις ακάλεστες «αδελφές».

ΦΑΚΕΣ ΜΕ ΚΟΛΙΑΝΔΡΟ

1 πακέτο ½ κιλό φακές, 1 κρεμμύδι ξερό και 1 πράσο ψιλοκομμένο, ένα κομμάτι φινόκιο, 2 κ.σ. φρέσκο κόλιανδρο ψιλοκομμένο ( ή 1 κ. σ. ξερό τριμμένο), 2 σκελίδες σκόρδο, 2 φύλλα δάφνης, 5 κόκκοι μπαχάρι, 1 κ.σ. πελτέ ντομάτας, ½ φλιτζ. ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι.

Πλένω και στραγγίζω τις φακές. Τις ρίχνω στην κατσαρόλα με 6 φλιτζ. τσαγιού νερό, το κρεμμύδι, το πράσο, το φινόκιο, το σκόρδο, το μπαχάρι και τη δάφνη να σιγοβράσουν για 30’. Προσθέτω το λάδι, τον πελτέ, τον κόλιανδρο, το αλάτι και το πιπέρι και τις βράζω για άλλα 15’. Αν χρειαστεί προσθέτω λίγο ζεστό νερό.

Οι φακές είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά. Η μυρωδιά τους με έκανε να τρέχω και να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια δυό-δυό κάποια μεσημέρια, σαν επέστρεφα στο σπίτι από το Σχολείο. Εκείνα τα μεσημέρια, στεκόμουν στην πόρτα και έπαιρνα μια-δυο βαθιές εισπνοές για να βεβαιωθώ πως είναι φακές. Ξεκλείδωνα την πόρτα μας βιαστικά, πετούσα την σχολική τσάντα στο πάτωμα στο χολ και έτρεχα στην κουζίνα να δώσω στην καλή μου τη Γιαγιά μια πολύ σφιχτή αγκαλιά και ένα πολύ θερμό φιλί. «Καλώς το καμάρι μου», μου έλεγε.

Σε περιμένω την άλλη εβδομάδα!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Λες τελικά, τα αδέλφια να μην έχουν τίποτε να χωρίσουν; Λες, άδικα να σκοτώνονται μεταξύ τους;… Ποτέ δεν θα το μάθω. Τι καλά να είσαι μοναχοπαίδι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΠΩΣ «ΨΗΝΕΤΑΙ» Ο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ & ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΦΥΓΕΙ! ΣΑΛΑΤΑ ΟΥΖΟΥ ΜΕ ΜΠΡΙΚ

ΠΩΣ «ΨΗΝΕΤΑΙ» Ο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ & ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΦΥΓΕΙ!

ΣΑΛΑΤΑ ΟΥΖΟΥ ΜΕ ΜΠΡΙΚ

Του φίλου μας του Αη Βαλεντίνου σε λίγες μέρες. Γιάαα… πέρνα μέσα. Έχω να σου πω μερικά κολπάκια, αλλά και μερικές αλήθειες. Λοιπόν. Αρχίζουμε από τα βασικά…

1. Στη ζωή όλα από τη γυναίκα εξαρτώνται και…

2. Ο έρωτας 99% περνάει από το στομάχι του άντρα και μετά πάει πιο χαμηλά.

Δε με πιστεύεις; Σου φαίνεται αναχρονιστικό; Χμμ… Εσύ θα έχεις βρει άλλα κόλπα, πιο πετυχημένα. Αν είναι έτσι, είμαι όλη αυτιά. Αν όχι, προχωράμε… Όλο και κάτι ενδιαφέρον θα ξέρεις να φτιάχνεις για ένα ερωτικό δείπνο. Για να περνάς από τα μέρη μας, καλή μάγισσα θά ‘σαι κι εσύ! Δες όμως παρακάτω μια λαχταριστή σαλάτα δικής μου έμπνευσης.

Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μην ακούς που λένε κάποιοι πως το περιτύλιγμα δεν μετράει. Άκου και τη θεία Μαριλίζ. Μετράει και παραμετράει!

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΠΩΣ «ΨΗΝΕΤΑΙ» Ο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ…

Το σχέδιο της αποπλάνησης έχει ως εξής: Τον καλείς στο σπίτι σου για φαγητό. Με τρόπο επίσημο, αφήνοντας υπονοούμενα. Πες του το προφορικά ή καλύτερα στείλε του e-mail ή δώσε του χειρόγραφη πρόσκληση (χωρίς καρδούλες όμως). Δεν γνωρίζω άντρα που να πει όχι στο φαγητό. Ειδικά στο τζάμπα φαγητό, μέρες που διανύουμε.

Φτιάξε ατμόσφαιρα: Χρώματα κι αρώματα, υφάσματα αισθησιακά. Υποβλητικό φωτισμό όπως στις ταινίες, κεριά, μουσική σχετική με τον στόχο σου αλλά και με το γούστο του. Η λάθος μουσική μπορεί να γκρεμίσει όλο το οικοδόμημα. Φτιάξε και τη «βιτρίνα» σου. Φρεσκολουσμένη, καλοχτενισμένη, με δόντια που αστράφτουν κι αναπνοή πριγκίπισσας, μανικιούρ, πεντικιούρ. Κραγιόν που να μη φεύγει, μάσκαρα αδιάβροχη, μακιγιάζ και ρούχα που να αναδεικνύουν τα δυνατά σου σημεία. Παπούτσια, ιδανικά ψηλοτάκουνα. Αν σε «χτυπάνε», κάνε κουράγιο κι άντεξε. Άλλωστε, αυτό θα δώσει στην έκφραση του προσώπου σου μια ελαφριά σύσπαση, που θα μπορούσε να κάνει τον άλλο να πιστέψει ότι σκέφτεσαι. Δεν είναι κακό. Ειδικά αν είσαι ξανθιά! Όσο για τα εσώρουχα (αν φορέσεις) ας είναι ιδιαίτερα. Να δημιουργούν έκπληξη...

Στρώσε τραπέζι λουσάτο, με τα όλα του. Τραπεζομάντηλο, υφασμάτινες πετσέτες, κρυστάλλινα ποτήρια με ποδαράκι, το καλό σερβίτσιο και μαχαιροπηρουνοκουταλικά απαστράπτοντα. Αν δεν έχεις, δανείσου από τη μάνα σου ή από καμιά θεία. Αλλά μην τους πεις τον λόγο. Γιατί δεν τό ‘χουν σε τίποτα να σου κουβαληθούν δήθεν τυχαία για να γνωρίσουν τον… «γαμπρό».

Χτύπησε το κουδούνι (ή βαράει την πόρτα), πάντως ΗΡΘΕ!...

Γίνε τώρα η γυναίκα η μοιραία, η αινιγματική, αυτή που θα τον γοητέψει μιά για πάντα. Φέρσου σαν «κυρία». Ακόμα κι αν γνωρίζεστε καιρό, υποδέξου τον με κάθε σαλονάτη τυπικότητα. Πες του δυο-τρια θετικά ειλικρινή σχόλια για την εμφάνισή του, κάποιες λεπτομέρειες για το τι σου αρέσει πολύ σήμερα πάνω του. Ρώτησέ τον αν είναι καλά, πως πήγε η μέρα του. Διακριτικά, όχι σαν Εισαγγελέας. Βάλε του κάτι να πιει, να χαλαρώσει. Ζήτησέ του να ανοίξει εκείνος το μπουκάλι και να σερβίρει, να νιώσει «άντρας», όσο εσύ πας για λίγο στην κουζίνα. Μην του πεις τι θα φάει. Άσε τον να αναρωτιέται και να μαντεύει με την όσφρηση…

ΣΑΛΑΤΑ ΟΥΖΟΥ ΜΕ ΜΠΡΙΚ

1 βαζάκι μπρικ (αυγά ψαριού) 50 γρ., τρυφερά φύλλα πράσινης ιταλικής σαλάτας, ½ φινόκιο, 12 τοματίνια, λίγος άνηθος, ½  κ. γλ. μαραθόσπορος, 2 κ. σ. αγνό παρθένο ελαιόλαδο χτυπημένο με το χυμό από ½ λεμόνι και αλάτι, μαύρο πιπέρι. Λίγες σταγόνες ούζο.

Τοποθετώ σε φαρδιά πιατέλα φύλλα σαλάτας, τοματίνια και φετούλες φινόκιο. Ρίχνω τον μαραθόσπορο, ψιλοκομμένο άνηθο και λαδολέμονο. Στολίζω με το μπρικ και τρίβω πιπέρι με τον μύλο. Ρίχνω λίγες σταγόνες ούζο. Σερβίρω με κριτσίνια σουσαμιού. Λόγω των συγγενικών αρωμάτων (φινόκιο & μαραθόσπορος), ένα ουζάκι ταιριάζει πολύ.

Στη διάρκεια του φαγητού διατήρησε ένα στυλ χαλαρό, γοητευτικό, χωρίς υπερβολές. Μίλα του ήρεμα, αργά, πιο χαμηλά από τη συνηθισμένη «πρωινή» ένταση της φωνής. Απόφυγε χειρονομίες τροχονόμου σε κεντρική διασταύρωση (δε λέω για σένα, ξέρει αυτή που για εκείνη το λέω). Μη φλυαρείς ατελείωτα σαν γλωσσοκοπάνα γιατί θα βαρεθεί. Ξέχνα το κουτσομπολιό γιατί θα σκεφτεί πως έτσι θα τον «θάβεις» κι αυτόν αργότερα.

Δώσε του χρόνο να μιλήσει, να εκφραστεί. Κοίταζέ τον στα μάτια και μην τον διακόπτεις. Άκου προσεχτικά, μην «κάνεις» πως ακούς. Άλλωστε, να τον γνωρίσεις καλύτερα δεν ήθελες; Αν πει κάτι συγκλονιστικό, μην κάνεις αμέσως «Ααα!». Δάγκωσε απαλά τα χείλια σου. Παίξε με ματιές και με τις βλεφαρίδες - τι την βάλαμε τη μάσκαρα!…Γύρε προς το μέρος του, στήριξε το σαγόνι σου με την παλάμη σου. Ξέρεις εσύ, όλα εγώ θα στα λέω;

Δείξε ειλικρινή θαυμασμό για τις επιτεύξεις του στις σπουδές, στη δουλειά, στον αθλητισμό ή σε οτιδήποτε άλλο τον ενθουσιάζει. Μη χασμουρηθείς αν μιλήσει για ποδόσφαιρο. Υπομονή, ένα ημίχρονο είναι, θα τελειώσει. Σταύρωνε και ξεσταύρωνε τις γάμπες σου αργά και βασανιστικά. Άσε το χέρι σου να αγγίξει δήθεν τυχαία το δικό του και αμέσως τράβηξε το σαν να μην πρέπει… κι αναστέναξε. Γλυκά, όχι σαν τον Καζαντζίδη.

Μην κάνεις κριτική σε ό,τι λέει και κάνει, ούτε κάν καλοπροαίρετη. Μην τυχόν σου ξεφύγει και πεις κανένα «για το καλό σου το λέω». Αυτό του το λέει και η μαμά του και, όπως βλέπεις, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Μη διανοηθείς να τον ρωτήσεις πόσα βγάζει το μήνα και για περιουσιακά στοιχεία. Ούτε τι γνώμη έχει για τον γάμο κι αν του αρέσουν τα παιδιά. Τζιζ! Έτσι κι αλλιώς, σ’ αυτά, οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη κι όλες οι αντιρρήσεις καταρρέουν όταν εμφανιστεί ο «κατάλληλος» άνθρωπος. Άλλωστε, το 90% των αρσενικών, αν τους ρωτήσεις, δεν θέλουν ούτε να παντρευτούν ούτε να κάνουν παιδιά. Είναι θαύμα τελικά πως το ανθρώπινο είδος έχει καταφέρει να αναπαραχθεί.

Σε περίπτωση που ενδιαφέρεσαι για κάτι περισσότερο από εφήμερο σεξ της μιας βραδιάς, όσο κι αν αυτό σου φανεί υπερβολικό, προτείνω να μάθεις με τρόπο ποιες είναι οι πολιτικές, οι κοινωνικές και οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Υπάρχουν εμπόδια που, δυστυχώς, όσο κι αν αγαπάς, ποτέ δεν θα ξεπεραστούν. Κι αν έρθουν αργότερα παιδιά, τόσο το χειρότερο, θα γίνουνε «μπαλάκι» του πινγκ-πονγκ μεταξύ δυο αντίθετων πόλων.

Όταν ρωτήσει να μάθει για σένα (ας ελπίσουμε πως θα ρωτήσει, γιατί αν δεν ρωτήσει, αυτό δεν είναι και τόσο καλό σημάδι)… μην είσαι «ανοιχτό βιβλίο». Εξάπτει το ενδιαφέρον μια γυναίκα-μυστήριο.  Μη βιαστείς να πεις τα πάντα, το πλήρες βιογραφικό σου. Κυρίως μην αναφερθείς σε προηγούμενες σχέσεις.

Η χαριστική βολή: Αποστήθισε μέρος από ένα γνωστό ερωτικό ποίημα ή τραγούδι και την κατάλληλη στιγμή αλλά εντελώς απρόσμενα, κοίταξέ τον βαθιά στα μάτια και ψιθύρισε τους στίχους. Θα μείνει άναυδος. Πριν συνέλθει, σήκω με χάρη, απομακρύνσου δίχως να βιάζεσαι, κουνιστή και λυγιστή και πήγαινε να φέρεις το επιδόρπιο.

Μετά από όλα αυτά, πού ξέρεις, αν λειτουργήσει ο «μηχανισμός», μπορεί να μη σηκωθεί να φύγει με ελαφρά πηδηματάκια αμέσως τελειώνοντας το φαί.

Όμως!... Αν αυτή είναι η πρώτη σας συνάντηση τετ-α-τετ, έχω μια τελευταία συμβουλή για τη βραδιά. Αρχαία συμβουλή. Αλλά σοφή, άκρως αποτελεσματική. Θα σε σοκάρω, που λέω τέτοια πράγματα το 2014, αλλά… αν αντέχεις… μην του «κάτσεις» σήμερα. Άφησέ τον να βράσει στο ζουμί του και δώσε μια υπόσχεση για το επόμενο ραντεβού. Δεν υπάρχει καλύτερο αφροδισιακό. Όπως και να έχει το πράγμα, ποτέ μην δοθείς σε έναν άντρα την πρώτη φορά. Δεν είναι θέμα ηθικής. Είναι θέμα στρατηγικής.

Αμάν, έτσι και διαβάζει κανένας άντρας αυτά που γράφω σήμερα, καήκαμε! Αλλά δεν πειράζει. Όλο και κάτι θα μάθει. Λοιπόν. Ωραία ως εδώ. Τον τσακώσαμε τον Βαλεντίνο. Και τώρα;…

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: … ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΦΥΓΕΙ!

Παντρευτήκαμε μετά από τρία χρόνια σχέσης κι αφού συγκατοικήσαμε δυο από αυτά χρόνια. Ήθελα πρώτα να βεβαιωθώ πως δεν γίνεται λυκάνθρωπος όταν έχουμε Πανσέληνο. Με δική μου πρωτοβουλία, να ξέρεις. Δεν ξέρω αν εσύ στάθηκες πιο τυχερή και σου έκανε την κανονική πρόταση… Αυτή τη Χολιγουντιανή, με τα γονατίσματα και τα σουρσίματα στα πατώματα, με τις ανθοδέσμες και με το κουτάκι με το μονόπετρο το δαχτυλίδι που μερικές φορές το βάζουν στο παγωτό...

Εγώ, απλώς τον ρώτησα τσαντισμένη μόλις ξυπνήσαμε ένα πρωί, ίσα που είχε ανοίξει το μάτι του: «Αγάπη μου! Εμείς, πότε θα παντρευτούμε επιτέλους;» Κι εκείνος απάντησε: «Εεεε…μμμ…»

Σηκώθηκα. Πήγα στην κουζίνα. Γυάλισε το μάτι μου κι έσπασα ό,τι βρέθηκε μπροστά μου πρόχειρο σε γυαλικό. Ούρλιαξα κιόλας. Δε μ’ έχεις ακούσει. Έχω πολύ δυνατή φωνή. Ηπειρώτικη σοπράνο. Εμείς οι Ηπειρώτισσες έπρεπε να μπορούμε στην ανάγκη να ακουστούμε από βουνό σε βουνό όταν σαλαγάμε τα πρόβατα… Αλλά, πού είχαμε μείνει;… Α! Στον χαλασμό.

Ύστερα, πήρα τη φωτογραφική μου μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία από το πεδίο της μάχης να την έχω σουβενίρ. Αυτή εδώ που βλέπεις. Υπάρχουν στιγμές καθοριστικές που γίνονται μέρος της ιστορίας ενός ζευγαριού. Εκεί που λες «ή το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ» (Αχ, Καβάφη!). Η απόφαση μιας στιγμής σε οδηγεί σε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή ζωής. Να το θυμάσαι αυτό κάθε που παίρνεις μιάν απόφαση… Άλλωστε, εμείς, οι κινηματογραφιστές, όλα μέσα από το μάτι μιας κάμερας τα ζούμε.

Οι γάτες μας, που ήταν κι αυτές ζευγάρι, με κοιτούσαν έκπληκτες με μάτια ορθάνοιχτα. Δεν είχαν ξαναδεί στο σπίτι μας τέτοιο πράμα. Από τότε που μας ήξεραν ήμασταν πάντα μέλι-γάλα. Πρώτη φορά έβλεπαν τόσο σαματά. Πετάγεται που λες ο δικός μου από το κρεβάτι κι έρχεται τρομαγμένος στην κουζίνα. Με βλέπει με την τρίχα όρθια σαν την τρελή και μου λέει: «… Εντάξει, μωρό μου. Διάλεξε όποια ημερομηνία θέλεις εσύ».

Τα βλέπεις; Εύκολο ήταν… Που κάθεστε και περιμένετε σαν τις κότες πότε θα αξιωθεί να σας στεφανωθεί. Λες και χάρη θα μας κάνει ο κύριος! Δεν φτάνει που τους έχουμε σαν άρχοντες. Που τους λέμε ποιο χρώμα πάει με ποιο, ποιος γιακάς και τι γραβάτα είναι της μόδας φέτος και τους προφταίνουμε πριν βγουν από την πόρτα με λάθος παπούτσι. Που τους θυμίζουμε να πάνε στο γιατρό για τσεκάπ μην ψοφήσουν πριν την ώρα τους. Που τους ενημερώνουμε τι λέει ο κόσμος πίσω από την πλάτη τους γιατί αυτοί έχουνε μάτια δυό, αλλά εμείς δεκατέσσερα. Που τους μαθαίνουμε να τρώνε Κινέζικα, Ταϊλανδέζικα, Γιαπωνέζικα, Ινδικά, Γαλλικά, που το μόνο που ήξεραν ήταν το φαΐ της μαμάς τους, οι πίτσες και τα σουβλάκια. Που ούτε να ψάξουν να βρουν το τάπερ να φάνε δεν ξέρουνε οι περισσότεροι άμα τυχόν μείνουν δυο μέρες μόνοι τους στο σπίτι χωρίς εμάς. Να επιστρέφεις και βρίσκεις τη χλωρίδα και την πανίδα να κάνουν πάρτι μέσα στο ψυγείο. Δεν λέω για τον δικό μου. Τώρα πια έχει εκπαιδευτεί. Γενικώς ομιλώ, μη μου παρεξηγηθεί κανείς…

Κοίτα. Ο Βαλεντίνος δεν είναι νά ‘ρχεται μόνο μια φορά το χρόνο. Άμα είναι έτσι, θα πιάσουμε αράχνες. Τον φέρνουμε εμείς στο σπίτι μας κάθε που τον χρειαζόμαστε για να αναθερμάνουμε τη σχέση μας. Εμείς, τον προσκαλούμε εδώ και 25 χρόνια κάθε 8 του μήνα, γιορτάζοντας τη δική μας ερωτική επέτειο.

Όσο για τη σκηνή με τα γυαλικά, είναι σημαντικό να διευκρινίσω πως όλο αυτό δεν συνοδεύτηκε από αίσθημα θυμού. Άλλωστε τόσα χρόνια είναι ζήτημα αν καυγαδίζουμε μια φορά το χρόνο. Κι αυτό από ανοησία. Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται, πάντα μπορούν να βρουν μια λύση. Τις διαφορές μας, όταν προκύπτουν, τις λύνουμε με αγάπη και με λογικά επιχειρήματα. Απλώς, καμιά φορά τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν, και τότε οι σκέψεις μπορούν να αποδοθούν με μια εικόνα. Όπως στο ψυχόδραμα. Μια αναπαράσταση. 

Στη ζωή, δεν είναι απαραίτητο να ζούμε συνεχώς μια τραγωδία. Μπορούμε να πρωταγωνιστήσουμε και σε κωμωδίες.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Διάβασε μια από τις πιο αγαπημένες μου αναρτήσεις «ΣΟΛΟΜΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ για 2…» Ιούνιος 2013. Θεωρώ πως είναι «συλλεκτική»! http://mariliz-ritsardi.blogspot.gr/2013/06/2.html

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW 

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΣΚΑΝΤΑΛΙΕΣ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ ΚΑΙ ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΗ ΠΙΤΑ

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΣΚΑΝΤΑΛΙΕΣ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ ΚΑΙ ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΗ ΠΙΤΑ

(και τα μυαλά… φλογέρα!)

Λοιπόν. Άκου να δεις τι θυμήθηκα! Ήταν το 1983 στην Ολλανδία. Όταν δεν μπορείς να κάτσεις ήσυχα στ’ αυγά σου – για μένα το λέω…

Τω καιρώ εκείνω… σχεδόν κάθε χρόνο μας πήγαινε η δασκάλα μας της φλογέρας, η κυρία Βιβιάν, σε ένα καλοκαιρινό σεμινάριο για νέους από 12 μέχρι 20 κάτι ετών από όλη την Ευρώπη. Χαμός γινότανε. Άλλο να σου λέω κι άλλο να το βλέπεις! Ένα τσούρμο αγριεμένα εφηβάκια. Να πρέπει να τα βάλεις σε τάξη από νωρίς το πρωί για να κατασκευάσουν στο εργαστήριο μέσα σε δέκα μέρες από μια καινούρια φλογέρα από μπαμπού το καθένα με πριονάκια και λίμες και φελούς.

Να προσπαθείς να τα μαζέψεις δυό φορές τη μέρα σε ένα δωμάτιο να μάθουν να παίζουν άψογα σαν ορχήστρα καμιά δεκαπενταριά μουσικά κομμάτια του Μεσαίωνα και της Αναγεννήσεως. Το βράδυ να τους μαθαίνεις ευρωπαϊκούς λαϊκούς χορούς, και να προσέχεις στο ενδιάμεσο μην τυχόν… αναπαραχθούν μεταξύ τους… Δεν θά’ θελα να είμαι δασκάλα μας στο Staff εκείνης της κατασκήνωσης κατά κανένα τρόπο σου λέω, το βάρος μου σε χρυσάφι να με πλήρωναν! Ο Πύργος της Βαβέλ, αλλά σε εκδοχή θρίλερ…

Ήμασταν που λες εκεί μαζί με την παιδική μου φίλη, τη Χρυσηίδα, που στην εφηβεία γίναμε κάτι σαν αδελφές, 19 ετών τέρατα, έτοιμες για όλα. Για τα χειρότερα φυσικά. Εκείνο το καλοκαίρι, αποφασίσαμε να μην κατασκευάσουμε φλογέρα μπάσο ή άλτο, που θα μας έτρωγε «πολύτιμο» χρόνο. Από σοπράνο και κάτω. Διάλεξα να φτιάξω σοπρανίνο, που θα την είχα τελειωμένη σε τέσσερις μέρες το πολύ. Έτσι είχαμε στη διάθεσή μας άφθονο χρόνο για ξάπλες, τραγούδι και περισυλλογή. Τo «Psycho Killer» τραγουδούσαμε τότε για να καταλάβεις…

Μια ωραία μέρα, ακούσαμε πως ο δάσκαλός μας του χορού θα πήγαινε αυθημερόν στο Άμστερνταμ για προμήθειες της κουζίνας. Α, μιάς και τό’ φερε η κουβέντα… στην Ολλανδία από μαγειρική, χμμ… το καλύτερο που φάγαμε κάποτε σε ένα σπίτι ήταν μοσχάρι με πατάτες, καρότα και αρακά βραστά, δηλαδή… βράστα! Όλο κάτι σούπες με διάφορα πράματα να κολυμπάνε μέσα, όσο για πρωινό και μεσημεριανό τρώγαμε πάντοτε ακριβώς το ίδιο: Σάντουιτς με βούτυρο και τυρί. Με βούτυρο και ζαμπόν. Με βούτυρο και σοκολάτα. Με βούτυρο και μέλι. Με μαρμελάδα… Ποικιλία, πάντως, δεν μπορώ να πω! Μαζί με τα σάντουιτς μας έδιναν να πιούμε και κάτι νερομπούλια με βότανα, τίλια και βουνότσαγα – δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν μέσα έριχναν και κανένα ηρεμιστικό…

Αλλά, επειδή δεν θέλω να κάνω κακό κάρμα κουτσομπολεύοντας τους ξένους ανθρώπους, η αλήθεια είναι πως τα καλύτερα γαλακτοκομικά που έφαγα ποτέ στη ζωή μου όλη - και μιλάμε για μισό αιώνα, όχι αστεία - ήταν στην Ολλανδία. Θεσπέσια. Αγνή και πλούσια γεύση: γάλα, ξινόγαλα, βούτυρο, γιαούρτι, τυριά. Κι όχι μόνο τα γνωστά Γκούντα, Ένταμ, αλλά μια ποικιλία που δεν φαντάζεσαι – εκτός κι αν έχεις πάει κι εσύ στις «χαμηλές» χώρες.

Με το που κρυφακούμε ότι ο τύπος θα πάει στο Άμστερνταμ και το βράδυ θα είναι πίσω… κοιταχτήκαμε με την φίλη μου και άλλα λόγια δεν χρειάστηκαν να ειπωθούν. Έπρεπε όμως να πείσουμε και τον «σοφέρ». Δεν ήταν δύσκολο. Τρεμόπαιξα τις βλεφαρίδες μου (όπως στο σινεμά) και του λέω γλυκά σε άπταιστα αγγλικά «Ααααχ… τι βαρετά που είναι εδώ πέρα στην κατασκήνωση, στη μέση του πουθενά, τόσα χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό… Τι ωραία να μπορούσαμε να δούμε κι εμείς το Άμστερνταμ έστω για λιγουλάκι, για δυό ωρίτσες μοναχά… Πότε θα μπορέσουμε να ξανάρθουμε οι καημένες τόσο δρόμο από την Ελλάδα στον Βορρά...»

Συναντηθήκαμε σε λίγο έξω από την Πύλη της κατασκήνωσης όπου φτάσαμε τρυπώνοντας μέσα στους θάμνους κρυφά. Μας έβαλε στο αμάξι του κι όπου φύγει-φύγει. Σε λίγες ώρες φτάσαμε Άμστερνταμ. Φοιτητής Νομικής ήτανε. Έμενε μαζί με κάτι άλλους σε ένα από αυτά τα υπέροχα κάθετα τετραώροφα παλιά σπίτια, σαν αυτό της Άννας Φρανκ στη φωτογραφία, που βρισκόταν μερικά κανάλια πιο μακριά. Παρκάρει απ’ έξω και μας λέει «Πάρτε τα κλειδιά μου, στον τρίτο όροφο είναι το δωμάτιό μου. Εγώ θα πάω για τα ψώνια και μετά έχω μια δουλειά. Έχω υποχρέωση να κάνω το τραπέζι σε κάτι Γιαπωνέζους φίλους που τους το χρωστάω. Δεν θα αργήσω. Στις 8 το βράδυ το πολύ θα είμαστε πίσω στην κατασκήνωση, εντάξει;»

Εντάξει, λέει! Εντάξει και παρατάξει, που θά’ λεγε κι η γιαγιά μου. Πρώτον: το παλικάρι δεν ήθελε τίποτα σε αντάλλαγμα για την κούρσα. Ενώ αν ήταν κανένας Έλληνας… «κοπελιές, πάρτε τα κλειδιά μου, κάντε ένα ντους κι έρχομαι» θα έλεγε. Αλλά αυτός, «κύριος». Ευρωπαίος, παιδί μου, άλλη κουλτούρα!

Ανεβήκαμε τα πολύ στενά κι απότομα σκαλιά – τα πάρα πολλά σκαλιά (μα γιατί δεν έφτιαχναν ασανσέρ από τον 17^ο αιώνα;). Από το παράθυρο του δωματίου έβλεπες το κανάλι και γεφυράκι πέρα μακριά. Πολύ ρομαντικά. Αλλά, το κανάλι μας καλούσε! Η πόλη ολόκληρη μάς φώναζε με το όνομά μας. Κατεβήκαμε τρέχοντας και μπήκαμε στο πρώτο τραμ που περνούσε απ’ έξω. Τελευταία στιγμή θυμήθηκα να σημειώσω το όνομα του δρόμου και τον αριθμό του σπιτιού. Γιατί έπρεπε και να επιστρέψουμε…

Γυρίζοντας, είδαμε μια παράξενη εικόνα. Ένα αγόρι σκαρφαλωμένο στο περβάζι του δεύτερου ορόφου να παίζει φλάουτο κι ένα άλλο να του κρατάει την παρτιτούρα. Φιγουρατζήδες! Αυτοί εδώ που βλέπεις στη φωτογραφία είναι. Κουβαλούσα πάντοτε μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή με τον ευρυγώνιο και τον τηλεφακό. Τώρα, πού κολλάνε αυτοί; Θα σου πω. Όπως τους είδαμε από κάτω, μας είδανε από πάνω κι αυτοί. Έτσι, ανεβαίνοντας τους συναντήσαμε στον ημιώροφο, όπου βρισκόταν η κοινόχρηστη κουζίνα. Βέβαια, «κουζίνα» δεν την έλεγες ακριβώς. Η φωλιά του μικροοργανισμού θα ήταν ένας πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός. Λόφος τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη. Παραδίπλα έχασκε μισάνοιχτο το πλυντήριο και στο πάτωμα, που τελευταία φορά θα πρέπει να είχε σφουγγαριστεί τον καιρό του Ρέμπραντ, σέρνονταν κάτι εσώρουχα και άπλυτες κάλτσες. Τι να λέμε. Φοιτητές. Απανταχού της Γης, ένα πράμα – πλην εξαιρέσεων, υποθέτω!

«Γεια σας κορίτσια, πεινάτε;», ρωτάει ο Ψηλός. «Θα μαγειρέψουμε, καθίστε», μας λέει. Πέντε η ώρα τρώγανε οι Ολλανδοί βραδινό. Η φίλη μου πρόσεξε μια κατσαρίδα που μάς χαιρετούσε κουνώντας τις κεραίες της από μια γωνία. Με σκούντηξε και με ελαφρά πηδηματάκια αποχώρησε από το άντρο των βακτηριδίων. Εγώ, από περιέργεια να μάθω κάτι παραπάνω για την Ολλανδέζικη μαγειρική, κάθισα. Μα είχα ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια να δω αν ένα αγόρι όντως μπορεί να μαγειρέψει. Γιατί οι δικοί μας τότε στην Ελλάδα, 90% δεν είχαν ιδέα. Παραμερίζει ο Ψηλός τα κόμικς και τα περιοδικά που ρέμβαζαν πάνω στο μεγάλο τραπέζι και ξεκινάει να φτιάχνει το παρακάτω ενδιαφέρον φαγητό. 

 Παραδόξως, αυτό ήταν και το καλύτερο φαγητό που έφαγα στην Ολλανδία. Οι Κάτω Χώρες, εκτός από τις τουλίπες, φημίζονταν τότε και για την ποιότητα στα «ανάμικτα λαχανικά». Οι φοιτητές, από τη μια είναι συνήθως άφραγκοι, κι από την άλλη δεν έχουν πολύ χρόνο γιατί διαβάζουν όλη μέρα (λέμε τώρα). Οπότε αυτό το χορτοφαγικό φαγητό είναι μια καλή λύση καθώς είναι πανεύκολο και οικονομικό.

ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΗ ΠΙΤΑ ΜΕ ΑΝΑΜΙΚΤΑ ΛΑΧΑΝΙΚΑ

(για 6 άτομα)

ΥΛΙΚΑ

1 πακέτο (450 γρ.) βρασμένα ανάμικτα λαχανικά

250 γρ. τυρί Ένταμ κομμένο σε κύβους

1 κρέμα γάλακτος (200 γρ.)

4 αυγά

1 πακέτο σφολιάτα

1 γεμάτη κ. σούπας μαργαρίνη

Αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε βουτυρωμένο βαθύ πυρέξ στρώνω ένα φύλλο σφολιάτα. Ρίχνω μέσα το μίγμα από τα ανάμικτα λαχανικά, το τυρί και από πάνω τα αυγά χτυπημένα με την κρέμα, το αλάτι και το πιπέρι. Σκορπίζω μερικά κομματάκια μαργαρίνη. Σκεπάζω με τη σφολιάτα και αλείφω με μαργαρίνη. Ψήνω 80’ σε μέτριο προθερμασμένο φούρνο.

‘Εφαγα, ευχαρίστησα τον «σεφ» και ανέβηκα στο δωμάτιο. Ο «σοφέρ» μας άφαντος. Όταν σουρούπωσε για τα καλά ανησυχήσαμε κάπως. Για να μας περάσει η στενοχώρια, τσούκου-τσούκου ήπιαμε γουλιά-γουλιά μισό μπουκάλι λικέρ καφέ-κρέμα που βρήκαμε στο μπαράκι του και γινήκαμε… «πίτα». Είχε πάει δέκα όταν κατέφτασε. Κεφάτος πολύ, είχε περάσει θαυμάσια, τα είχε τσούξει κι αυτός με τους Γιαπωνέζους και μας είχε ξεχάσει.

Μεσάνυχτα φτάσαμε στην κατασκήνωση. Νομίζαμε πως θα τους βρούμε όλους να ροχαλίζουνε και να κοιμούνται όμως φευ!... Τους βρήκαμε ανάστατους να ψάχνουν πίσω από τους θάμνους με φακούς. Μετρήσανε οι δασκάλες τα κεφάλια, είδανε πως τους λείπουν δυο κορίτσια κι άρχισαν την αναζήτηση πτωμάτων στο δάσος. Όπως σε εκείνο το μακάβριο Δανέζικο θρίλερ, που πολύ μου άρεσε, το «The Killing». Δε χάρηκαν, όπως θα έπρεπε, μόλις μας είδαν. Αντίθετα, μας έβρισαν σε πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες. Μας αποκάλεσαν «γαϊδάρες», «ανώριμες», «ανεύθυνες», «κακομαθημένες», «παλιοκόριτσα», και… «Ελληνίδες». Αυτά. Το άλλο πρωί ήμασταν πολύ διάσημες. Όλο το κάμπινγκ μας έδειχνε με το δάχτυλο και λέγανε διάφορα πίσω από την πλάτη μας. 

Αλλά δε βαριέσαι. Χρειάζονται θυσίες για να γίνει κανείς διάσημος. Κι έπειτα, αν δεν είχε συμβεί όλο αυτό, πώς θα είχα μάθει να φτιάχνω Ολλανδέζικη Πίτα;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Έγιναν κι άλλα πολλά σε εκείνη την κατασκήνωση, αλλά τώρα βιάζομαι, θα σου τα πω άλλη φορά.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW