Ο ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΣ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΚΕΣ

Ο ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΣ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΚΕΣ

Πώς σου φαίνεται το μονόγραμμά μου στο πιάτο με τις φακές;

Έχεις γνωρίσει πολλά αγαπημένα αδέλφια; Θα ήθελα να μου μιλούσες γι’ αυτό... Γιατί από την εμπειρία μου, λέω πως όταν συμβαίνει, είναι όπως ένα θαύμα. Εξαιρετικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι, και συμπαθάτε με για την παρατήρηση, νομίζω πως λιγάκι «χρυσώνουν το χάπι». Όταν αναφέρονται στην οικογένειά τους μιλούν λες και πρόκειται για μια ιδανική φαμίλια. Σαν τις παλιές Χολιγουντιανές ταινίες. 

Η μαμά ανέμελη και χαμογελαστή, με την ποδιά τής κουζίνας, αγαπά το ίδιο όλα της τα παιδιά. Ο πατέρας, στοργικός με τις παντόφλες και την εφημερίδα, καμαρώνει εξίσου και τους δυό του γιούς. Τα αδελφάκια, με τα ροζ τα μαγουλάκια, μοιράζονται με χαρά τα παιχνίδια τους και παίζουν στον ηλιόλουστο κήπο αγαπημένα… Υπάρχει κι αυτό. Όμως, πόσο σπάνιο. 

Μοναχοπαίδι μεγάλωσα. Όταν ήμουν μικρή, όλοι με κοιτούσαν με συμπόνια και μου έλεγαν «καημένο, δεν έχεις αδελφάκια, δεν έχεις να παίξεις με κανέναν, θα νιώθεις μοναξιά…». Εγώ πάλι τους κοιτούσα με απορία. Γιατί καημένο; Μια χαρά είμαι. Έβλεπα τα άλλα παιδάκια στη γειτονιά, κάθε απόγευμα να σκοτώνονται στο ξύλο στο δωμάτιό τους με τα αδέλφια τους. Και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. "Κατά τύχη" μια πέτρα άνοιγε ένα κεφάλι. "Κατά τύχη" μια κλωτσιά έριχνε το μικρότερο αδελφάκι κάτω. "Κατά τύχη" μια μπουνιά μαύριζε ένα μάτι. "Κατά τύχη" κάποιος εκσφενδόνιζε κάποιον από μια τζαμαρία… Να μου λείπει τέτοια τύχη.

Ο Κάιν και ο Άβελ κάθισαν κάποτε να φάνε ένα πιάτο φακές. Και, αν θυμάμαι καλά, τους βγήκαν λίγο «ξινές». Κάτι κληρονομικά είχαν κι αυτοί να χωρίσουν. Όπως η Μ και η Ν, δυο αδελφές που εδώ και χρόνια δεν μιλιούνται γιατί δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά του «αέρα» στην πατρική πολυκατοικία μετά τον θάνατο των γονιών τους, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα ξανακάνουν ποτέ γιορτές μαζί. Όπως ο Χ και ο Ψ που τα παιδιά τους, ξαδέλφια πρώτου βαθμού, δεν συναντήθηκαν ποτέ καθώς οι γονείς τους είναι κάθε τόσο στα Δικαστήρια για ένα οικόπεδο που άφησε πίσω «φεύγοντας» ο πατέρας τους, δυστυχώς χωρίς διαθήκη.

Γιατί σκοτώνει κάποιος έναν αδελφό; Τι παράγει τόσο μίσος; Δεν ξέρω τι πιστεύεις εσύ, πάντως νομίζω πως όλα ξεκινούν στην παιδική ηλικία. Γεννιέσαι πρώτος και απολαμβάνεις όλα τα μεγαλεία. Είσαι Βασιλιάς. Έτσι είναι, αφού είσαι το μοναχοπαίδι. Και ξαφνικά, μια μέρα, η μαμά και ο μπαμπάς σού ανακοινώνουν πως θα έρθει στο σπίτι ένα αδελφάκι. Στην αρχή σου φαίνεται διασκεδαστικό. Ένα ακόμα καινούριο παιχνίδι. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως σε βρήκε μια μη αναστρέψιμη καταστροφή και πως στη ζωή σου τίποτε δεν θα είναι το ίδιο πια. Από εδώ και μπρος θα πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι…

Η πιο ακραία περίπτωση, μια αληθινή ιστορία, μου έχει μείνει αξέχαστη… Ήταν κάποτε τρία αδέλφια που, όταν ήταν παιδιά, γεννήθηκε ένα κατά πέντε χρόνια μικρότερό τους αδελφάκι. Αγόρι. Ζούσαν με φτώχεια και στερήσεις σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ένα απόγευμα που οι γονείς τους αργούσαν να επιστρέψουν από το χωράφι, ο μεγαλύτερος αδελφός, 10 χρονών τότε, πήρε την κυνηγετική καραμπίνα του πατέρα που ήταν γεμάτη και παίζοντας ένα παιχνίδι… «κατά τύχη», σκότωσε τον «Βενιαμίν». Τριάντα χρόνια αργότερα, τα αδέλφια κρατούσαν ακόμα αυτό το μυστικό αλλά εκείνη τη μέρα, η μικρότερη από τις αδελφές, που ήταν επτά ετών τότε που έγινε το περιστατικό, δεν άντεξε άλλο. Σηκώθηκε όρθια και, ως Κορυφαία του Χορού σε Αρχαία Τραγωδία, αποκάλυψε στην ομάδα ψυχοθεραπείας την τρομερή αλήθεια. Πως δεν ήταν ατύχημα και πως ο φόνος του νηπίου είχε γίνει με βουβή συμφωνία μεταξύ των αδελφών…

Υπάρχουν λιγότερο δραματικά σημάδια. Είδα μικρά κοριτσάκια επτά και εννέα ετών να προσπαθούν να ρίξουν κάτω από την κούνια το νεογέννητο, δήθεν παίζοντας. Είδα γονείς να δίνουν για ένα καλοκαίρι την τρίχρονη πρωτότοκη στη γιαγιά γιατί η μαμά περνούσε μια δύσκολη εγκυμοσύνη και την πρωτότοκη να γίνεται αυτό που κάποιοι χαρακτηρίζουν «προβληματικό» παιδί. Είδα πατέρα να κάνει φανερές διακρίσεις μεταξύ των παιδιών του γιατί κατά τη γνώμη του η μια κόρη τα έκανε όλα τέλεια, η άλλη ποτέ. Δεν θα αναπτύξω το θέμα «γονείς-παιδιά» περισσότερο. Να μαγειρέψουμε ήρθαμε.

… Σκέφτομαι όμως καμιά φορά – εγώ το εγωιστικό μοναχοπαίδι που δεν χρειάστηκε όταν ήμουν μικρή τίποτα να μοιραστώ – όλα αυτά που λέμε ότι θα μοιραστούμε με τους άλλους, μας ανήκουν άραγε πραγματικά;

Νομίζω πως στη ζωή, όλα όσα έχουμε και όλα όσα απολαμβάνουμε τα οφείλουμε στους άλλους. Πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε που να είναι «δικό» μας. Τα χρήματα, τα ακίνητα, τα παιδιά, τα ζώα, ο πλανήτης, το γάλα της μάνας μας… Τίποτα δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ «δικό» μας. Όλα στη ζωή μας είναι μια αλυσίδα αλληλεξαρτώμενων συνθηκών και γεγονότων. Όλα όσα έρχονται στα χέρια μας, περνούν αργά ή γρήγορα στα χέρια άλλων. Πολύ πριν ο θάνατος μάς τα πάρει όλα, θα μας επισκεφτούν αναπόφευκτα η παροδικότητα, η μεταβολή και η απώλεια. Τρεις ακάλεστες «αδελφές».

ΦΑΚΕΣ ΜΕ ΚΟΛΙΑΝΔΡΟ

1 πακέτο ½ κιλό φακές, 1 κρεμμύδι ξερό και 1 πράσο ψιλοκομμένο, ένα κομμάτι φινόκιο, 2 κ.σ. φρέσκο κόλιανδρο ψιλοκομμένο ( ή 1 κ. σ. ξερό τριμμένο), 2 σκελίδες σκόρδο, 2 φύλλα δάφνης, 5 κόκκοι μπαχάρι, 1 κ.σ. πελτέ ντομάτας, ½ φλιτζ. ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι.

Πλένω και στραγγίζω τις φακές. Τις ρίχνω στην κατσαρόλα με 6 φλιτζ. τσαγιού νερό, το κρεμμύδι, το πράσο, το φινόκιο, το σκόρδο, το μπαχάρι και τη δάφνη να σιγοβράσουν για 30’. Προσθέτω το λάδι, τον πελτέ, τον κόλιανδρο, το αλάτι και το πιπέρι και τις βράζω για άλλα 15’. Αν χρειαστεί προσθέτω λίγο ζεστό νερό.

Οι φακές είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά. Η μυρωδιά τους με έκανε να τρέχω και να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια δυό-δυό κάποια μεσημέρια, σαν επέστρεφα στο σπίτι από το Σχολείο. Εκείνα τα μεσημέρια, στεκόμουν στην πόρτα και έπαιρνα μια-δυο βαθιές εισπνοές για να βεβαιωθώ πως είναι φακές. Ξεκλείδωνα την πόρτα μας βιαστικά, πετούσα την σχολική τσάντα στο πάτωμα στο χολ και έτρεχα στην κουζίνα να δώσω στην καλή μου τη Γιαγιά μια πολύ σφιχτή αγκαλιά και ένα πολύ θερμό φιλί. «Καλώς το καμάρι μου», μου έλεγε.

Σε περιμένω την άλλη εβδομάδα!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Λες τελικά, τα αδέλφια να μην έχουν τίποτε να χωρίσουν; Λες, άδικα να σκοτώνονται μεταξύ τους;… Ποτέ δεν θα το μάθω. Τι καλά να είσαι μοναχοπαίδι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW