ΓΑΡΙΔΕΣ ΜΕ ΦΡΑΟΥΛΕΣ KAI ΒΟΤΚΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΚΟΚΤΕΙΛ «ΜΑΡΙΛΙΖ»

ΓΑΡΙΔΕΣ ΜΕ ΦΡΑΟΥΛΕΣ KAI ΒΟΤΚΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
ΚΟΚΤΕΙΛ «ΜΑΡΙΛΙΖ»

(Ένα δικό μου σουρεαλιστικό κοκτέιλ με βάση τη βότκα που εμπνεύστηκα στις 27-4-2014 )

ΓΙΑ ΤΗΝ 1^η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ BLOG

Καλωσόρισες στο σπίτι μου. Σήμερα εδώ γιορτάζουμε την 52^η ανάρτηση στο blog μας. Δηλαδή τον πρώτο χρόνο που οι ιστορίες και οι συνταγές της «θείας Μαριλίζ» σουλατσάρουν ελεύθερα στο διαδίκτυο κάθε Κυριακή προκαλώντας χαμόγελα, δάκρυα, συμπάθεια, ενόχληση, ταραχή, έκπληξη, χαρά, μερικές φορές αδιαφορία και στις καλύτερες περιπτώσεις ενδιαφέρον. Έτσι είν’ η ζωή! C’ est la vie… 

Εδώ, σ’ αυτό το εικονικό «σπίτι», το παραδοσιακό συναντάει το σύγχρονο, κάτι που ταιριάζει μιά χαρά στο πνεύμα μου και την ιδεολογική θέση μου. 

Από το παρελθόν κρατάω τη σοφία και τις προειδοποιήσεις. Από το παρόν ρουφάω τη δύναμη και τη χαρά. Όσο για το μέλλον… αυτό είναι αόρατο. Θα μας απασχολήσει όταν έρθει η ώρα του.

Τρεις μέρες σκεφτόμουν τι το σπουδαίο να γράψω σε αυτή την επετειακή ανάρτηση. Έλεγα… ας γράψω κάτι βαρύγδουπο, κάτι συναρπαστικό, κάτι που να κάνει εντύπωση, βρε αδερφέ. 

Ε, λοιπόν, δε θα το πιστέψεις. Όσο περισσότερο σκεφτόμουν, τόσο λιγότερες έξυπνες ιδέες είχα. Σου συμβαίνει κι εσένα καμιά φορά; Νομίζω οι ωραίες ιδέες έρχονται μόνες τους μόλις αφήσεις το νου σου χαλαρό. Ξεπηδούν από το υποσυνείδητο.

Οι μέρες περνούσαν, ήρθε Σάββατο απόγευμα, τίποτα. Τίποτα αρκετά έξυπνο εννοώ. Έφτασε και η Κυριακή. Οπότε, ας πιω μια βότκα λέω, μπας και χαλαρώσω και κατεβάσω καμιά ιδέα. Αυτό ήταν!… 

Έτσι ακριβώς γεννήθηκε ένα καινούριο κοκτέιλ. Του έδωσα το όνομά μου όχι τόσο για το … copyright, αλλά περισσότερο για να με θυμάσαι. Μα ακόμα κι αν δεν αποφασίσεις να το πιείς, νομίζω πως θα το θυμάσαι. 

Τώρα που σου γράφω, πίνω το τρίτο και σε πληροφορώ είναι υπέροχα σκανδαλιστικό! Στην υγειά σου!

ΚΟΚΤΕΙΛ «ΜΑΡΙΛΙΖ»

(ή αλλιώς: γαρίδα να την πιείς στο ποτήρι!)

ΥΛΙΚΑ

1 μεζούρα Βότκα

1 μεγάλη φράουλα

1 μεγάλη γαρίδα

Σαφράν (ζαφορά)

Tabasco

1 πορτοκάλι ακέρωτο

1 λεμόνι ακέρωτο

Παγάκια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ρίχνω τη γαρίδα σε νερό που βράζει (χωρίς αλάτι!) μαζί με λίγο σαφράν. Σε 7 λεπτά τη σουρώνω. Αφαιρώ το εντεράκι και το κέλυφος εκτός από την ουρά. Την αφήνω να κρυώσει και τη βάζω για λίγο στο ψυγείο. Σε ένα ποτήρι σαμπάνιας βάζω 2 μεσαία παγάκια. Τοποθετώ επάνω τους 1 ολόκληρη φράουλα με τη μύτη προς τα πάνω. Βάζω όρθια τη γαρίδα με την ουρά να εξέχει από το χείλος του ποτηριού. Ρίχνω επάνω της 3 σταγόνες Tabasco. Προσθέτω 1 μεζούρα (1 σφηνάκι) βότκα. 

Στολίζω το ποτήρι με μια φέτα λεμόνι και μια φέτα πορτοκάλι. Σερβίρω αμέσως.

Μη το φοβάσαι. Δοκίμασέ το. Η ζωή δεν έχει καθόλου πλάκα χωρίς πειραματισμούς.

Ορίστε, πάρε και μια σαλάτα που ταιριάζει υπέροχα:

ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΑΛΑΤΑ ΜΕ ΣΟΛΟΜΟ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

ΥΛΙΚΑ

Ιταλική σαλάτα

Μαρούλι

Ρόκα

1 πορτοκάλι

1 λεμόνι

Σε ένα μπολ ανακατεύω τα φύλλα σαλάτας κομμένα στο χέρι και τη ρόκα. Στο κέντρο τοποθετώ φέτες από καπνιστό σολομό κομμένο σε μέγεθος μπουκιάς. Στολίζω με φέτες πορτοκάλι και λεμόνι (ακέρωτα). 

Δεν αλατίζω αλλά συνοδεύω με την παρακάτω σάλτσα και όποιος θέλει, βάζει.

DRESSING ΣΑΛΑΤΑΣ

Χυμός από μισό πορτοκάλι

2 κουταλιές σούπας παρθένο ελαιόλαδο

1 κουταλιά σούπας ξύδι balsamico

1 κουταλάκι γλυκού ρευστό μέλι

½  κουταλάκι γλυκού αλάτι

Τα χτυπάω με το σύρμα μέχρι να γίνουν σαν τη συνηθισμένη βινεγκρέτ. 

Λοιπόν, σήμερα, αυτά είχα να σου πω. Άντε, και του χρόνου νά’ μαστε καλά, να ξαναγιορτάσουμε επέτειο. Πάντως, τώρα που το κάναμε κι αυτό, χαλάρωσα. Και δεν φταίει η βότκα. Άτιμο πράμα η ιδέα ότι ντε και καλά κάτι σημαντικό πρέπει να γράψεις. Και επίσης, η δημόσια έκθεση ιδεών  δεν είναι καθόλου απλό πράγμα. 

Η δημόσια έκθεση γενικά δεν είναι εύκολο πράγμα. Αν γράφεις, αν είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής, παρουσιαστής, ομιλητής, μουσικός, σκηνοθέτης, εικαστικός, καθηγητής, σίγουρα με καταλαβαίνεις.

Πάντως, από την άλλη Κυριακή, ξαναμπαίνουμε στον κανονικό μας ρυθμό. Συνταγές, ιστορίες, φιλοσοφικές αναζητήσεις, εξομολογήσεις και τα λοιπά και τα λοιπά… Ξέρεις εσύ.

Μέχρι τότε σου εύχομαι να είσαι καλά!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Αν δεν τολμάς να το δοκιμάσεις, τι να σου πω, εσύ χάνεις. 

Πάντως δοκίμασε τουλάχιστον το κοκτέιλ με τη φράουλα, έστω και χωρίς γαρίδα!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΠΟΥΓΚΙΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΠΟΥΓΚΙΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ

(Μια πρωτότυπη δική μου συνταγή με πρώτη εκτέλεση το Πάσχα του 2014)

Καλωσόρισες στο σπίτι μας και χρόνια πολλά!

Ωραία τα ελληνικά έθιμα, αλλά η όρεξή μας μεγαλύτερη από την κοιλιά μας. Και τώρα, ποιός θα τα φάει τόσα βαμμένα αυγά;

Μη στενοχωριέσαι, η θεία Μαριλίζ σου έχει τη λύση. Κάτι διαφορετικό. Μετά το Πάσχα ακολουθούν κι άλλες γιορτές. Του Αη Γιώργη, του Μάρκου, της Ελισάβετ, της Ζωοδόχου Πηγής. Φτιάξε αυτό το ορεκτικό και θα κάνεις εντύπωση.

* Αν βαριέσαι να μαγειρεύεις αλλά σου αρέσουν οι ιστορίες, πήδα τη συνταγή και διάβασε στο τέλος!

Θα χρειαστείς τετράγωνα κομμάτια από χωριάτικο φύλλο. Καλύτερα φρέσκο (ψυγείου). Άλειψέ τα καλά με ελαιόλαδο και από τις δυο πλευρές.

Πάρε 1 ωραία φρέσκια πιπεριά (πράσινη ή κόκκινη) και κόψε λεπτές ροδέλες. Σοτάρισέ τη σε λίγο ελαιόλαδο και μόλις κρυώσει βάλε από μια στο κέντρο του κάθε φύλλου.

Ρίξε επάνω 1 γεμάτη κ. γλ. τριμμένο κίτρινο τυρί. Όποιο σου αρέσει, φτάνει να λιώνει στο ψήσιμο.

Τοποθέτησε σε αυτό το μαλακό «στρώμα» μισό βρασμένο αυγό, με τον κρόκο προς τα πάνω.

Βάλε 3 κουμπάκια κάπαρη για πικάντικη γεύση.

Κάλυψε με 1 γεμάτη κ. γλ. τριμμένο κίτρινο τυρί και τρίψε λίγο μαύρο πιπέρι με τον μύλο.

Πιάσε το φύλλο από τις άκρες και σφίξε στο κέντρο για να σχηματίσεις ένα πουγκί. Δέσε το με το πράσινο μέρος από ένα φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ψήσε τα πουγκιά σε προθερμασμένο φούρνο μέσα σε ένα ρηχό ταψί στους 160^ο C για 25’ ή ώσπου να ροδοκοκκινίσουν. Καλή επιτυχία!

Να τα σερβίρεις ζεστά βάζοντας σε κάθε ατομικό πιατάκι 1 κ. σ. πικάντικη μουστάρδα.

Θα κάνω μια εξαίρεση σήμερα. Λόγω της ημέρας, η ιστορία που θα σου διηγηθώ έπεται της συνταγής. Αν αντέχεις κι έχεις δυο λεπτά, διάβασε.

Το αρνάκι μου γλύτωσε τη σφαγή του Πάσχα. Κάθε χρόνο τη βγάζει καθαρή γιατί είναι βλέπεις «σπιτικό». Το όνομά του είναι Αρνούκος Τζιτζιφιόγκος. Τον έχω από έξι χρονών. Μου έραβε η μητέρα μου παιχνίδια με κάτι πατρόν που έφερε από το Παρίσι. Γι’ αυτό το αρνί είχαμε οργώσει τότε την Ερμού και την Αιόλου μέχρι να διαλέξω τη γούνα του, τη λευκή δερματίνη για τα πέλματα και το κολάρο του, το κουδουνάκι και τα μάτια του. Τα μάτια του! Αχ, αυτό το βλέμμα… 

Ήταν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, όταν έγινε το περιστατικό. Ήμασταν στις Σπέτσες. Θα πρέπει να ήμουν τότε 8 ετών. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι της παραλίας απολαμβάνοντας τη θαλασσινή αύρα και τη ανοιξιάτικη λιακάδα. Ένα φορτηγό ήρθε και στάθμευσε μπροστά στο μαγαζί απέναντι. Πάνω στην καρότσα, έξι αρνάκια. Άσπρα και παχιά, της μάνας τους καμάρι. Πλησίασα να δω. Πάντα μου άρεσαν τα μαλλιαρά ζώα κι αυτά εδώ έμοιαζαν στον Αρνούκο μου, μόνο που ήταν ζωντανά.

Ο οδηγός πήδηξε επάνω στην καρότσα και βίαια, με αγριοφωνάρες άρχισε να τα σπρώχνει, ενώ ο βοηθός του τα τραβούσε από κάτω να κατέβουν. «Πού τα πάτε;» ρώτησα. Τότε, πρόσεξα την ταμπέλα του μαγαζιού: Κρεοπωλείο.

Ένα κύμα φωτιάς πλημμύρισε το μέσα μου, από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τις τρίχες το κεφαλιού. Το κορμί μου άρχισε να τρέμει, από τα μάτια μου πήδησαν δάκρυα. Άρχισα να ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη, χτυπιόμουν στη μέση του δρόμου. Εκλιπαρούσα να μην τα σφάξουν-να μην τα σφάξουν-να μην τα σφάξουν!

Με κοίταζαν οι περαστικοί με απορία. Πετάχτηκε έξω κι ο χασάπης με την ποδιά ματωμένη σαν χειρουργός και τον μπαλτά στο χέρι να δει τι στο καλό συμβαίνει. Τι έπαθε έτσι στα καλά καθούμενα αυτό το μικρό παιδάκι με τους φιόγκους και τις κοτσίδες και κάνει σαν δαιμονισμένο;

Μάταια προσπαθούσε η μάνα μου να με συνεφέρει. Αδύνατο να σταματήσω το κλάμα και το ουρλιαχτό. Δεν μπορούσα να δεχτώ πως αυτά τα πανέμορφα ζώα, που τώρα βέλαζαν μπροστά μου, σε λίγο θα κρέμονταν γδαρμένα από το τσιγκέλι, όπως τα υπόλοιπα που έβλεπα στη βιτρίνα του μαγαζιού. Χρειάστηκαν δυο-τρεις άντρες για να με τραβήξουν μακριά. 

Γύρισα, κοίταξα μια τελευταία φορά. Και τότε, το υγρό βλέμμα του παιδιού συνάντησε το υγρό βλέμμα του αρνιού. Το βλέμμα ενός αληθινού, ζωντανού αρνιού. Με ένα, εδώ και χιλιετίες, αναπάντητο ερωτηματικό.

Δεν είμαι ακόμα χορτοφάγος. Κι αυτό δεν ήταν το… μνημόσυνο του αρνιού. Έχει λιακάδα σήμερα, κι είναι μια όμορφη Κυριακή του Πάσχα. Είναι πολλοί οι Έλληνες που σε λίγο θα χορέψουν γύρω από τον οβελία, θα πιουν κρασί και θα ξεκοκαλίσουν το παραδοσιακό ψητό αρνί. Κάποιοι μάλιστα ίσως αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο πασχαλινό τραπέζι από το πολύ φαί.

Δεν έχω σκοπό να σου μαυρίσω την ψυχή. Έπειτα, ξέρω τι θα μου πεις. Και τα μοσχάρια, και τα γουρούνια, και τα κοτόπουλα, και τα κουνέλια, και τα ψάρια, και τα «κυνήγια», και τα πουλιά;… Όλα νιώθουν, πονάνε κι έχουν ζωή. 

Απλά, αυτή ήταν άλλη μια αληθινή ιστορία.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Κι αν δεν μπορεί κανείς να σταματήσει να τρέφεται με ζώα, ίσως μπορεί να αντιμετωπίσει μέσα του την απληστία. Σε όλα τα επίπεδα. Να φάει τόσο, όσο πραγματικά χρειάζεται για να ζήσει σήμερα.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

Ο ΚΟΜΗΤΗΣ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

Ο ΚΟΜΗΤΗΣ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ
Η ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

Σήμερα θα μοιραστώ  μαζί σου τη συνταγή της γιαγιάς μου για νόστιμη σπανακόπιτα. Αλλά θα σου διηγηθώ και μια απίστευτη μα αληθινή ιστορία…

Wikipedia c.c. Courtesy
NASA/JPL-Caltech

Τις μέρες εκείνες, όπου στεκόσουν κι όπου βρισκόσουν, γινόταν κουβέντα για μια επικείμενη καταστροφή. Το τι γέλιο έριχνα και πως κορόιδευα φίλους και φίλες που είχαν πραγματικά πιστέψει ότι σε λίγες ώρες θα ερχόταν το τέλος του κόσμου! Η ημερομηνία του υποτιθέμενου τέλους μας ήταν η 11η Απριλίου 1986, όπου ο Κομήτης του Χάλεϊ θα άγγιζε το πλησιέστερο σημείο της τροχιάς του πάνω από την Ελλάδα. Άλλη μια περίπτωση καταστροφολογίας, σκέφτηκα. Όμως δεν ήξερα τι μου έμελλε να πάθω εκείνη ακριβώς την ημέρα…

Όλο το πρωί γελούσα χαιρέκακα με την τρομάρα των φοβικών φίλων μου που είχαν κλειστεί στα σπίτια τους περιμένοντας το άδοξο τέλος τους. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας πήρα το αυτοκίνητο της μάνας μου, ένα άσπρο Volkswagen Σκαραβαίο το οποίο με είχε μεγάλο άχτι (το αυτοκίνητο) καθώς πάνω στην καμπούρα του έμαθα να οδηγώ… if you know what I mean, με σκοπό να πάω στο γραφείο παραγωγής όπου προετοιμάζαμε ένα τηλεοπτικό σήριαλ. Ήμουν 22 ετών παρά τέσσερις μέρες. Δες τη φωτογραφία, κόψε φάτσα για να καταλάβεις τι σόι άτομο ήμουν. Στο σημείο αυτό, έχει ενδιαφέρον και δραματουργικά νομίζω πως κολλάει μια χαρά, να αναφέρω πως όταν ήμουν παιδί, είχα συχνά ένα έντονο προαίσθημα πως λίγο μετά τα 20 μου χρόνια θα πεθάνω. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που μέχρι τη μέρα εκείνη, όπως και τώρα άλλωστε, φροντίζω να ζω έντονα.

Ανοίγω την πόρτα να μπω στο αυτοκίνητο. Βλέπω τη γιαγιά μου στο μπαλκόνι να κάνει το σημάδι του σταυρού στον αέρα και κάτι να ψιθυρίζει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προληπτική. Αυτή η συνήθεια της γιαγιάς πάντοτε μου φαινόταν ενοχλητική. Αυτή τη φορά όμως, την ώρα που με σταύρωνε είχε ένα ύφος!… Λες και κάτι τρομερό επρόκειτο να συμβεί. Είναι εκπληκτική η διαίσθηση των μεγάλων γυναικών και γενικά των γονιών.

Λίγο παρακάτω, μόλις βγήκα στο ίσιωμα γκάζωσα. Από ότι μου είπαν ύστερα, πρέπει να είχα πιάσει τα 70. Το φανάρι μπροστά στη μεγάλη διασταύρωση ανάβει πορτοκαλί. Θα το προλάβω, σκέφτομαι, αν το πατήσω λίγο ακόμα, θα το προλάβω, αλλά το φανάρι γίνεται κόκκινο. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, θα αργήσω λίγο ακόμα. Πατάω φρένο αλλά το αυτοκίνητο δεν υπακούει. Δεν σταματάει. Στιγμιαία το μυαλό μου μετατρέπεται σε κομπιούτερ. Μπροστά, φανάρι κόκκινο... κόκκινο… κόκκινο. Αριστερά, διαχωριστικό διάζωμα… με δέντρα… δέντρα… δέντρα! Δεξιά, πολυκατοικίες, σπίτια… σπίτια… σπίτια! Πίσω… Άστο, αυτό δεν παίζει. Και τότε αρχίζει το πάρτι!

Το κακό γίνεται χειρότερο. Όπως στις περιπέτειες και στις ταινίες δράσης. Το κόκκινο φανάρι πλησιάζει απειλητικά. Ξαναπατάω φρένο και το αυτοκίνητο στρίβει από μόνο του δεξιά. Στρίβω το τιμόνι λίγο αριστερά για να το ισιώσω όμως αυτό παίρνει μισή στροφή κι αρχίζει να σέρνεται στην άσφαλτο στο πλάι σαν τον κάβουρα. Στρίβω πάλι το τιμόνι δεξιά κι ο Σκαραβαίος αρχίζει να χορεύει βαλς. Δεξιά-αριστερά-δεξιά-αριστερά. Το φανάρι είναι πλέον σε απόσταση αναπνοής. Είναι φανερό. Ντεραπάρισμα. Αφήνω το τιμόνι. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω. Τότε σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα: Karmapa Chenno… Help!

Ξαφνικά έγινε αυτό. Μέσα σε μια στιγμή ένα γλυκό λαμπερό φως με τύλιξε κι έπαψα να βλέπω το περιβάλλον. Ούτε τον δρόμο, ούτε το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Μια ήρεμη σιγουριά με τη γεύση γαλήνιας χαράς. «Είδα» τον εαυτό μου μικροσκοπικό να κάθεται επάνω σε μια ανοιχτή λευκή θηλυκή παλάμη. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε πέρα από το λαμπερό φως και την παλάμη. Ξαφνικά η «κανονική» μου όραση αποκαταστάθηκε. Είδα μπροστά μου ένα δέντρο. Η πόρτα μου άνοιξε από μόνη της. Με τη φυγόκεντρο δύναμη εκσφενδονίστηκα (δεν φορούσαμε ζώνη στην Ελλάδα τότε) και σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου ακούστηκε ένα ΜΠΑΜ καθώς το αυτοκίνητο συνάντησε ένα δέντρο… Μα εγώ ήμουν ήδη μακριά, πετούσα... Είδα να περνά από κάτω μου το έδαφος, πετούσα τόσο γρήγορα που όλα ήταν φλου, ώσπου τελικά προσγειώθηκα.

Σηκώθηκα. Κοίταξα να δω αν είμαι ολόκληρη. Ευτυχώς, ήμουν. Μόνο το καλσόν είχε σκιστεί. Γύρισα να δω που ακριβώς έπεσα. Ήταν ένα μικρός σωρός φρεσκοκομμένο χορτάρι. Σε αυτό το οικόπεδο – το μοναδικό οικόπεδο ανάμεσα σε πολυκατοικίες – όπου υπήρχαν διάσπαρτα διάφορα αιχμηρά αντικείμενα. Μπάζα, κονσερβοκούτια, σπασμένα μπουκάλια, πέτρες κοφτερές … Κι εγώ είχα προσγειωθεί πάνω σ’ αυτόν τον μοναδικό σωρό από μαλακό χορτάρι. Δεν είχα σκάσει σαν καρπούζι πάνω σε κάποιον τοίχο, σε κάποιον φράχτη. Αλλά έπεσα στα μαλακά μέσα στο μοναδικό οικόπεδο αυτού του δρόμου.

Τίναζα από πάνω μου τα χόρτα, όταν άκουσα κραυγές, φωνές! Εκατό μέτρα μακριά, εκεί όπου είχε μείνει το αυτοκίνητο, είχε ήδη μαζευτεί ένα πλήθος. Οι άνθρωποι στη γειτονιά άκουσαν τον κρότο, την ώρα της πρόσκρουσης και έτρεξαν να δουν τι έγινε. Άρχισα να πηγαίνω προς τα κει. Όλα τα έβλεπα σαν σε όνειρο. «Πάρτε τα παιδιά! Να μη δούνε τα αίματα, να μη δούνε τους σκοτωμένους!» φώναζε κάποιος. Το Volkswagen, σαν ανάποδη χελώνα με τους τροχούς του να ατενίζουν τον ουρανό. Δίπλα, το καημένο το δεντράκι τσακισμένο. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να το αναποδογυρίσουν. Τα κατάφεραν. Και έμειναν άναυδοι. Έπεσε παγωμένη σιωπή. «Μα, δεν είναι κανείς μέσα… πού είναι ο οδηγός;» θυμάμαι πως είπε κάποιος… «Εγώ είμαι», ψέλλισα καθώς είχα πια πλησιάσει στον τόπο του εγκλήματος. Μπορείς να φανταστείς… Εξωγήινος να ήμουν, πιο φυσικά θα με κοίταζαν.

Λίγο αργότερα, πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου από το σπίτι μιας κοπέλας που έμενε απέναντι από το… πρώην δέντρο. Δεν χρειάστηκε να της εξηγήσω. Από τη φωνή μου, η μάνα μου κατάλαβε πως κάτι είχε συμβεί. «Που είσαι;» με ρώτησε μόνο και σε λίγο κατέφθασε με ένα ταξί. «Oh, mon Dieu!», είπε και με πήγε στο πλησιέστερο νοσοκομείο που εφημέρευε. Δεν μου βρήκαν τίποτα σπασμένο. Μόνο το μυαλό μου είχε κουνηθεί. Το δέντρο με εκδικήθηκε που το έκοψα στα δυο. Για μερικές μέρες δεν ένιωθα το πίσω μέρος του σώματός μου. Ήταν σαν να αιωρούμαι στο γαλαξία, σαν να με έχουν κόψει κατά μήκος στα δυο. Δέκα μέρες δεν έβγαινε η φωνή από το στόμα μου, μόνο ένας ψίθυρος. Για αρκετά χρόνια, η ομιλία κι η άρθρωση μου δεν ήταν όπως πριν. Ο γραφικός μου χαρακτήρας παρέμεινε από τότε ασταθής κι αλλάζει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Βλέπω τα κείμενα σαν να είναι φωτογραφίες κι όχι λέξεις ή προτάσεις, διαβάζω και γράφω τους αριθμούς ανάκατα. Αλλά, ευτυχώς, που δεν πάθαμε και τίποτα, όπως λέει και το ανέκδοτο!

Στην περίπτωση αυτή συνεργάστηκαν πολλές δυνάμεις. Από τη μια η ευχή της γιαγιάς, από την άλλη η Ντούκαρ με τα πολλά χέρια. Όπως και να’ χει, δεν ήταν η ώρα μου. 

Τώρα, βέβαια, θα μου πεις εσύ πως όλα αυτά ήταν της φαντασίας μου. Σε καταλαβαίνω κι εσένα. Δίκιο έχω κι εγώ, δίκιο έχεις κι εσύ. Μερικά πράγματα, μόνο όποιος τα ζήσει μπορεί να τα πιστέψει. Λέω πως ήταν μια ωραιότατη συνεργασία του σύμπαντος ώστε να μη χαθεί η… σημαντική ύπαρξή μου από αυτή τη Γη, προτού ολοκληρώσω το έργο μου, το οποίο ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιό ακριβώς θα είναι και κατά πόσο η συνομωσία αυτή του σύμπαντος υπέρ διασώσεως της αφεντιάς μου άξιζε τόσον κόπο, αλλά λέμε τώρα…

Η αλήθεια είναι ότι ως «γάτα» που είμαι, απολαμβάνω το προνόμιο να είμαι και επτάψυχη. Ως τώρα, σε μισό αιώνα ζωής, έχω καταφέρει να «κάψω» μερικές από τις 7 γατοψυχές μου. Το πώς ακριβώς θα σου το πω άλλη φορά. Η σημερινή ανάρτηση στο blog είναι η 50^η. Σε λίγες μέρες γίνομαι 50 ετών. Ίσως το νήμα της ζωής μου να είχε κοπεί τότε, στα 22. Πόσα λάθη δεν θα είχα κάνει! Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία. Αφού στο τέλος όλοι χώμα ή στάχτη θα γίνουμε.

Όταν είπα στους φίλους μου τι έγινε, δεν το πίστευαν. Κανένας δεν είχε πάθει τίποτα την ημέρα που περνούσε ο Χάλεϊ, μόνο εγώ. Εγώ που γελούσα μαζί τους. Αυτό ήταν το δικό μου μάθημα. Έπρεπε να μάθω να μην κοροϊδεύω τους άλλους ανθρώπους για τις φοβίες τους.

ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ

η συνταγή της γιαγιάς μου Μαρίας Διαμαντοπούλου

ΥΛΙΚΑ

½ κιλό φύλλο (6-8 φύλλα κρούστας ή 4-5 χωριάτικα)

1 ½ κιλό φρέσκο σπανάκι

½ κιλό πράσο

2 μέτρια κρεμμύδια

άνηθος, δυόσμος

300 γρ. τυρί φέτα σκληρή

4 αυγά

300 γρ. ελαιόλαδο

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Καθαρίζω το σπανάκι, το κόβω σε κομμάτια, το πλένω καλά, το ραντίζω με μια χούφτα αλάτι και το ζυμώνω. Το αφήνω 15 λεπτά. Ρίχνω λίγο νερό για να φύγει το πολύ αλάτι και το στύβω καλά να βγει το ζουμί του. 

Κόβω το κρεμμύδι, το πράσο, τον άνηθο και τα τσιγαρίζω με λάδι σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτω το σπανάκι και τα ανακατεύω. Ρίχνω το τυρί σε κομμάτια, τα αυγά χτυπημένα και το πιπέρι και ανακατεύω. 

Απλώνω στο ταψί τα μισά φύλλα λαδωμένα. Ρίχνω το μίγμα και στρώνω από πάνω τα υπόλοιπα φύλλα λαδώνοντάς τα ένα-ένα. Χαράζω με το μαχαίρι τετράγωνα. 


Ψήνω τη σπανακόπιτα στους 250^ο C για 30’. Μόλις αρχίσει να ροδίζει χαμηλώνω τη φωτιά στους 175^ο C για 20 λεπτά. Στη συνέχεια στους 200^ο C για άλλα 30’.

Για μένα, αυτή ήταν η πιο νόστιμη σπανακόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Φυσικά. Με τον ίδιο τρόπο που και για σένα, το ωραιότερο φαγητό είναι αυτό που τρως από τα χέρια εκείνου που αγαπάς.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Ο κομήτης του Χάλεϊ είναι ο μόνος κομήτης που μπορεί να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι δύο φορές σε μια ανθρώπινη ζωή γιατί έχει τροχιακή περίοδο 75 έτη! Το προβλεπόμενο επόμενο του περιήλιο είναι στις 28 Ιουλίου 2061. Άμα βαστήξουνε τα κοκαλάκια μας με τη βοήθεια της επιστήμης, πού ξέρεις, μπορεί και να τον ξαναδούμε.

*Karmapa Chenno σημαίνει δύναμη όλων των Βούδα (φωτισμένων / αφυπνισμένων) δούλεψε μέσα από εμάς.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΜΕΛΙΤΙΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ

ΜΕΛΙΤΙΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ

Αγόρια και κορίτσια, αρκετά πενθήσαμε. Λέω, σιγά-σιγά να μπαίνουμε σε Πασχαλινή διάθεση που είναι ωραία και συμφέρει.

Φτιάχνουν και σε άλλους τόπους παρόμοια γλυκά, όχι μόνο στις Κυκλάδες, αλλά συναρπαστικά σαν αυτά πουθενά!

Για μένα το Πάσχα πάντα σήμαινε χαρά. Οπότε, ο νους μου τρέχει απευθείας στην Κυριακή. Λένε πως για να νιώσεις τη χαρά σε όλο της το μεγαλείο πρέπει πρώτα να πιάσεις πάτο και να συρθείς στα πατώματα. Μάλιστα, δεν λένε αν τα πατώματα θα είναι και σφουγγαρισμένα, αλλά ας το ελπίσουμε…

Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, με καλό κάρμα. Έτσι, έχω φίλους. Όχι πολλούς, αλλά αληθινούς. Έχω και μια φίλη πολύτιμη σαν διαμάντι, που είναι άνθος της Σαντορίνης. Τη λένε Ρούλα. Την αγαπώ. Με αγαπά. Είμαστε «αδελφές». Αργήσαμε να συναντηθούμε σε αυτή τη ζωή αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Για να μη χαθούμε μέσα στο πολύχρωμο πλήθος της ανθρωπότητας, των περαστικών κατοίκων αυτού του πλανήτη, βάλαμε τα σημάδια μας και ορίσαμε ραντεβού…

Σημάδι πρώτο: γεννηθήκαμε στις 15 του μήνα με 6 μήνες διαφορά.

Σημάδι δεύτερο: η Σαντορίνη είναι ο τόπος μας. Εκείνης η γενέτειρα, εμένα ο προορισμός μου. Τα σπίτια μας είναι στο ίδιο χωριό.

Σημάδι τρίτο: ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε και μας βοήθησε όταν πήγαμε να μείνουμε στο σπίτι μας πρώτη φορά, ήταν ο άντρας της, κι αυτός γεννημένος στις 15 κάποιου μήνα.

Σημάδι τέταρτο: Έχουμε βάλει σκοπό κι οι δυό να φωτιστούμε για να μπορούμε να ωφελήσουμε ουσιαστικά όλο τον κόσμο. Θέλει δουλειά, αλλά αξίζει τον κόπο.

Σημάδι πέμπτο: Λατρεύουμε τα Σαντορινιά Μελιτίνια και ιδού η καταπληκτική τους συνταγή:

Είπα να μοιραστώ μαζί σου αυτά τα πασχαλινά γλυκά, τα παραδοσιακά και τόσο γευστικά, που μάλλον θα χρειαστεί να τα κλειδώσεις κάπου και να δέσεις στη ζώνη σου το κλειδί. Επειδή υπάρχει περίπτωση να σηκωθούν μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα από τα κρεβάτια τους τη νύχτα και να τα φάνε όλα πριν Αναστήσουν. Γιατί είναι τα…

ΜΕΛΙΤΙΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

η συνταγή προσφέρεται από τη Ρούλα και τις αδελφές της

Ζύμη:

Σε μια λεκάνη ζυμώνουμε 750 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 1 κ. σούπας βούτυρο, 2 βανίλιες, 5 κ. σούπας τσικουδιά μέχρι να φτιάξουμε μια σκληρή ζύμη. Την αφήνουμε 3 ώρες να "ξεκουραστεί".

Γέμιση:

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε με τα χέρια 2 κιλά μυζήθρα ανάλατη, 1.800 γραμμάρια ζάχαρη, 250 γραμμάρια φαρίνα, 1 κουταλάκι του γλυκού μαστίχα σκόνη, 2 αυγά ολόκληρα, 5 κρόκους αυγών και 4 βανίλιες.

Ανοίγουμε φύλλο μετρίου πάχους και κόβουμε στρογγυλά κομμάτια χρησιμοποιώντας για οδηγό ένα πιατάκι του καφέ. Βάζουμε 1 κ. σούπας γέμιση στο κέντρο κάθε κομματιού ζύμης, ανασηκώνουμε τις άκρες προσεχτικά και κλείνουμε περιμετρικά με μικρές τσιμπιές σαν πλισέ. Όσο περισσότερες τσιμπιές τόσο το καλύτερο. Λίγο αμυγδαλάκι κοπανισμένο από πάνω, προσθέτω εγώ, κι αυτό ήταν!

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 175ο C για περίπου 30'

Η Ρούλα φτιάχνει κάθε χρόνο τα Μελιτίνια μαζί με τις αδελφές της που κάποτε ήταν επτά. Τώρα, όχι πια. Έτσι είναι η ζωή. Μαζεύονται σε μια κουζίνα όλες μαζί, βάζουν τις ποδιές τους, σηκώνουν τα μανίκια και ξεκινούν τη Σαντορινιά ζαχαροπλαστική.

Τα Μελιτίνια στις φωτογραφίες είναι από τις περυσινές δημιουργίες τους. Συλλεκτικά. Τα φωτογράφισα και ύστερα τα καταβρόχθισα. Η Τέχνη, είναι ορισμένες φορές… αναλώσιμη. Μερικές φορές η Τέχνη… ζει μέσα μας!

Καλή μας επιτυχία και κάθε ευτυχία!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Η καλή νοικοκυρά από τον κόπο φαίνεται. Η τεμπέλα… κι αυτή από τον κόπο που δεν κάνει φαίνεται.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW