Ο ΚΟΜΗΤΗΣ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

Ο ΚΟΜΗΤΗΣ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ
Η ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

Σήμερα θα μοιραστώ  μαζί σου τη συνταγή της γιαγιάς μου για νόστιμη σπανακόπιτα. Αλλά θα σου διηγηθώ και μια απίστευτη μα αληθινή ιστορία…

Wikipedia c.c. Courtesy
NASA/JPL-Caltech

Τις μέρες εκείνες, όπου στεκόσουν κι όπου βρισκόσουν, γινόταν κουβέντα για μια επικείμενη καταστροφή. Το τι γέλιο έριχνα και πως κορόιδευα φίλους και φίλες που είχαν πραγματικά πιστέψει ότι σε λίγες ώρες θα ερχόταν το τέλος του κόσμου! Η ημερομηνία του υποτιθέμενου τέλους μας ήταν η 11η Απριλίου 1986, όπου ο Κομήτης του Χάλεϊ θα άγγιζε το πλησιέστερο σημείο της τροχιάς του πάνω από την Ελλάδα. Άλλη μια περίπτωση καταστροφολογίας, σκέφτηκα. Όμως δεν ήξερα τι μου έμελλε να πάθω εκείνη ακριβώς την ημέρα…

Όλο το πρωί γελούσα χαιρέκακα με την τρομάρα των φοβικών φίλων μου που είχαν κλειστεί στα σπίτια τους περιμένοντας το άδοξο τέλος τους. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας πήρα το αυτοκίνητο της μάνας μου, ένα άσπρο Volkswagen Σκαραβαίο το οποίο με είχε μεγάλο άχτι (το αυτοκίνητο) καθώς πάνω στην καμπούρα του έμαθα να οδηγώ… if you know what I mean, με σκοπό να πάω στο γραφείο παραγωγής όπου προετοιμάζαμε ένα τηλεοπτικό σήριαλ. Ήμουν 22 ετών παρά τέσσερις μέρες. Δες τη φωτογραφία, κόψε φάτσα για να καταλάβεις τι σόι άτομο ήμουν. Στο σημείο αυτό, έχει ενδιαφέρον και δραματουργικά νομίζω πως κολλάει μια χαρά, να αναφέρω πως όταν ήμουν παιδί, είχα συχνά ένα έντονο προαίσθημα πως λίγο μετά τα 20 μου χρόνια θα πεθάνω. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που μέχρι τη μέρα εκείνη, όπως και τώρα άλλωστε, φροντίζω να ζω έντονα.

Ανοίγω την πόρτα να μπω στο αυτοκίνητο. Βλέπω τη γιαγιά μου στο μπαλκόνι να κάνει το σημάδι του σταυρού στον αέρα και κάτι να ψιθυρίζει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προληπτική. Αυτή η συνήθεια της γιαγιάς πάντοτε μου φαινόταν ενοχλητική. Αυτή τη φορά όμως, την ώρα που με σταύρωνε είχε ένα ύφος!… Λες και κάτι τρομερό επρόκειτο να συμβεί. Είναι εκπληκτική η διαίσθηση των μεγάλων γυναικών και γενικά των γονιών.

Λίγο παρακάτω, μόλις βγήκα στο ίσιωμα γκάζωσα. Από ότι μου είπαν ύστερα, πρέπει να είχα πιάσει τα 70. Το φανάρι μπροστά στη μεγάλη διασταύρωση ανάβει πορτοκαλί. Θα το προλάβω, σκέφτομαι, αν το πατήσω λίγο ακόμα, θα το προλάβω, αλλά το φανάρι γίνεται κόκκινο. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, θα αργήσω λίγο ακόμα. Πατάω φρένο αλλά το αυτοκίνητο δεν υπακούει. Δεν σταματάει. Στιγμιαία το μυαλό μου μετατρέπεται σε κομπιούτερ. Μπροστά, φανάρι κόκκινο... κόκκινο… κόκκινο. Αριστερά, διαχωριστικό διάζωμα… με δέντρα… δέντρα… δέντρα! Δεξιά, πολυκατοικίες, σπίτια… σπίτια… σπίτια! Πίσω… Άστο, αυτό δεν παίζει. Και τότε αρχίζει το πάρτι!

Το κακό γίνεται χειρότερο. Όπως στις περιπέτειες και στις ταινίες δράσης. Το κόκκινο φανάρι πλησιάζει απειλητικά. Ξαναπατάω φρένο και το αυτοκίνητο στρίβει από μόνο του δεξιά. Στρίβω το τιμόνι λίγο αριστερά για να το ισιώσω όμως αυτό παίρνει μισή στροφή κι αρχίζει να σέρνεται στην άσφαλτο στο πλάι σαν τον κάβουρα. Στρίβω πάλι το τιμόνι δεξιά κι ο Σκαραβαίος αρχίζει να χορεύει βαλς. Δεξιά-αριστερά-δεξιά-αριστερά. Το φανάρι είναι πλέον σε απόσταση αναπνοής. Είναι φανερό. Ντεραπάρισμα. Αφήνω το τιμόνι. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω. Τότε σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα: Karmapa Chenno… Help!

Ξαφνικά έγινε αυτό. Μέσα σε μια στιγμή ένα γλυκό λαμπερό φως με τύλιξε κι έπαψα να βλέπω το περιβάλλον. Ούτε τον δρόμο, ούτε το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Μια ήρεμη σιγουριά με τη γεύση γαλήνιας χαράς. «Είδα» τον εαυτό μου μικροσκοπικό να κάθεται επάνω σε μια ανοιχτή λευκή θηλυκή παλάμη. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε πέρα από το λαμπερό φως και την παλάμη. Ξαφνικά η «κανονική» μου όραση αποκαταστάθηκε. Είδα μπροστά μου ένα δέντρο. Η πόρτα μου άνοιξε από μόνη της. Με τη φυγόκεντρο δύναμη εκσφενδονίστηκα (δεν φορούσαμε ζώνη στην Ελλάδα τότε) και σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου ακούστηκε ένα ΜΠΑΜ καθώς το αυτοκίνητο συνάντησε ένα δέντρο… Μα εγώ ήμουν ήδη μακριά, πετούσα... Είδα να περνά από κάτω μου το έδαφος, πετούσα τόσο γρήγορα που όλα ήταν φλου, ώσπου τελικά προσγειώθηκα.

Σηκώθηκα. Κοίταξα να δω αν είμαι ολόκληρη. Ευτυχώς, ήμουν. Μόνο το καλσόν είχε σκιστεί. Γύρισα να δω που ακριβώς έπεσα. Ήταν ένα μικρός σωρός φρεσκοκομμένο χορτάρι. Σε αυτό το οικόπεδο – το μοναδικό οικόπεδο ανάμεσα σε πολυκατοικίες – όπου υπήρχαν διάσπαρτα διάφορα αιχμηρά αντικείμενα. Μπάζα, κονσερβοκούτια, σπασμένα μπουκάλια, πέτρες κοφτερές … Κι εγώ είχα προσγειωθεί πάνω σ’ αυτόν τον μοναδικό σωρό από μαλακό χορτάρι. Δεν είχα σκάσει σαν καρπούζι πάνω σε κάποιον τοίχο, σε κάποιον φράχτη. Αλλά έπεσα στα μαλακά μέσα στο μοναδικό οικόπεδο αυτού του δρόμου.

Τίναζα από πάνω μου τα χόρτα, όταν άκουσα κραυγές, φωνές! Εκατό μέτρα μακριά, εκεί όπου είχε μείνει το αυτοκίνητο, είχε ήδη μαζευτεί ένα πλήθος. Οι άνθρωποι στη γειτονιά άκουσαν τον κρότο, την ώρα της πρόσκρουσης και έτρεξαν να δουν τι έγινε. Άρχισα να πηγαίνω προς τα κει. Όλα τα έβλεπα σαν σε όνειρο. «Πάρτε τα παιδιά! Να μη δούνε τα αίματα, να μη δούνε τους σκοτωμένους!» φώναζε κάποιος. Το Volkswagen, σαν ανάποδη χελώνα με τους τροχούς του να ατενίζουν τον ουρανό. Δίπλα, το καημένο το δεντράκι τσακισμένο. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να το αναποδογυρίσουν. Τα κατάφεραν. Και έμειναν άναυδοι. Έπεσε παγωμένη σιωπή. «Μα, δεν είναι κανείς μέσα… πού είναι ο οδηγός;» θυμάμαι πως είπε κάποιος… «Εγώ είμαι», ψέλλισα καθώς είχα πια πλησιάσει στον τόπο του εγκλήματος. Μπορείς να φανταστείς… Εξωγήινος να ήμουν, πιο φυσικά θα με κοίταζαν.

Λίγο αργότερα, πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου από το σπίτι μιας κοπέλας που έμενε απέναντι από το… πρώην δέντρο. Δεν χρειάστηκε να της εξηγήσω. Από τη φωνή μου, η μάνα μου κατάλαβε πως κάτι είχε συμβεί. «Που είσαι;» με ρώτησε μόνο και σε λίγο κατέφθασε με ένα ταξί. «Oh, mon Dieu!», είπε και με πήγε στο πλησιέστερο νοσοκομείο που εφημέρευε. Δεν μου βρήκαν τίποτα σπασμένο. Μόνο το μυαλό μου είχε κουνηθεί. Το δέντρο με εκδικήθηκε που το έκοψα στα δυο. Για μερικές μέρες δεν ένιωθα το πίσω μέρος του σώματός μου. Ήταν σαν να αιωρούμαι στο γαλαξία, σαν να με έχουν κόψει κατά μήκος στα δυο. Δέκα μέρες δεν έβγαινε η φωνή από το στόμα μου, μόνο ένας ψίθυρος. Για αρκετά χρόνια, η ομιλία κι η άρθρωση μου δεν ήταν όπως πριν. Ο γραφικός μου χαρακτήρας παρέμεινε από τότε ασταθής κι αλλάζει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Βλέπω τα κείμενα σαν να είναι φωτογραφίες κι όχι λέξεις ή προτάσεις, διαβάζω και γράφω τους αριθμούς ανάκατα. Αλλά, ευτυχώς, που δεν πάθαμε και τίποτα, όπως λέει και το ανέκδοτο!

Στην περίπτωση αυτή συνεργάστηκαν πολλές δυνάμεις. Από τη μια η ευχή της γιαγιάς, από την άλλη η Ντούκαρ με τα πολλά χέρια. Όπως και να’ χει, δεν ήταν η ώρα μου. 

Τώρα, βέβαια, θα μου πεις εσύ πως όλα αυτά ήταν της φαντασίας μου. Σε καταλαβαίνω κι εσένα. Δίκιο έχω κι εγώ, δίκιο έχεις κι εσύ. Μερικά πράγματα, μόνο όποιος τα ζήσει μπορεί να τα πιστέψει. Λέω πως ήταν μια ωραιότατη συνεργασία του σύμπαντος ώστε να μη χαθεί η… σημαντική ύπαρξή μου από αυτή τη Γη, προτού ολοκληρώσω το έργο μου, το οποίο ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιό ακριβώς θα είναι και κατά πόσο η συνομωσία αυτή του σύμπαντος υπέρ διασώσεως της αφεντιάς μου άξιζε τόσον κόπο, αλλά λέμε τώρα…

Η αλήθεια είναι ότι ως «γάτα» που είμαι, απολαμβάνω το προνόμιο να είμαι και επτάψυχη. Ως τώρα, σε μισό αιώνα ζωής, έχω καταφέρει να «κάψω» μερικές από τις 7 γατοψυχές μου. Το πώς ακριβώς θα σου το πω άλλη φορά. Η σημερινή ανάρτηση στο blog είναι η 50^η. Σε λίγες μέρες γίνομαι 50 ετών. Ίσως το νήμα της ζωής μου να είχε κοπεί τότε, στα 22. Πόσα λάθη δεν θα είχα κάνει! Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία. Αφού στο τέλος όλοι χώμα ή στάχτη θα γίνουμε.

Όταν είπα στους φίλους μου τι έγινε, δεν το πίστευαν. Κανένας δεν είχε πάθει τίποτα την ημέρα που περνούσε ο Χάλεϊ, μόνο εγώ. Εγώ που γελούσα μαζί τους. Αυτό ήταν το δικό μου μάθημα. Έπρεπε να μάθω να μην κοροϊδεύω τους άλλους ανθρώπους για τις φοβίες τους.

ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑ

η συνταγή της γιαγιάς μου Μαρίας Διαμαντοπούλου

ΥΛΙΚΑ

½ κιλό φύλλο (6-8 φύλλα κρούστας ή 4-5 χωριάτικα)

1 ½ κιλό φρέσκο σπανάκι

½ κιλό πράσο

2 μέτρια κρεμμύδια

άνηθος, δυόσμος

300 γρ. τυρί φέτα σκληρή

4 αυγά

300 γρ. ελαιόλαδο

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Καθαρίζω το σπανάκι, το κόβω σε κομμάτια, το πλένω καλά, το ραντίζω με μια χούφτα αλάτι και το ζυμώνω. Το αφήνω 15 λεπτά. Ρίχνω λίγο νερό για να φύγει το πολύ αλάτι και το στύβω καλά να βγει το ζουμί του. 

Κόβω το κρεμμύδι, το πράσο, τον άνηθο και τα τσιγαρίζω με λάδι σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτω το σπανάκι και τα ανακατεύω. Ρίχνω το τυρί σε κομμάτια, τα αυγά χτυπημένα και το πιπέρι και ανακατεύω. 

Απλώνω στο ταψί τα μισά φύλλα λαδωμένα. Ρίχνω το μίγμα και στρώνω από πάνω τα υπόλοιπα φύλλα λαδώνοντάς τα ένα-ένα. Χαράζω με το μαχαίρι τετράγωνα. 


Ψήνω τη σπανακόπιτα στους 250^ο C για 30’. Μόλις αρχίσει να ροδίζει χαμηλώνω τη φωτιά στους 175^ο C για 20 λεπτά. Στη συνέχεια στους 200^ο C για άλλα 30’.

Για μένα, αυτή ήταν η πιο νόστιμη σπανακόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Φυσικά. Με τον ίδιο τρόπο που και για σένα, το ωραιότερο φαγητό είναι αυτό που τρως από τα χέρια εκείνου που αγαπάς.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Ο κομήτης του Χάλεϊ είναι ο μόνος κομήτης που μπορεί να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι δύο φορές σε μια ανθρώπινη ζωή γιατί έχει τροχιακή περίοδο 75 έτη! Το προβλεπόμενο επόμενο του περιήλιο είναι στις 28 Ιουλίου 2061. Άμα βαστήξουνε τα κοκαλάκια μας με τη βοήθεια της επιστήμης, πού ξέρεις, μπορεί και να τον ξαναδούμε.

*Karmapa Chenno σημαίνει δύναμη όλων των Βούδα (φωτισμένων / αφυπνισμένων) δούλεψε μέσα από εμάς.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW