ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΟΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΝΤΕΡΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ και ΛΙΑΣΤΑ ΝΤΟΜΑΤΑΚΙΑ

ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΟΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΝΤΕΡΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ και ΛΙΑΣΤΑ ΝΤΟΜΑΤΑΚΙΑ

Καλωσόρισες! Πέρνα μέσα…

Φηρά, Καλντέρα, Ηφαίστειο

Τα δρομολόγια των πλοίων, σήμερα έχουν αλλάξει για να εξυπηρετήσουν την τουριστική κίνηση. Λέγανε παλιά πως, σαν πας στη Σαντορίνη, θα απολαύσεις το ταξίδι σου περισσότερο αν η άφιξη σου γίνει με πλοίο που θα μπει ξημερώματα στην Καλντέρα και ο αποχαιρετισμός κι η αναχώρηση με αεροπλάνο, στη δύση του Ηλίου. Υπήρξα τυχερή και δοκίμασα τη σοφή αυτή συμβουλή, όταν πρωτοπήγα στη Σαντορίνη σε αυτή τη ζωή, τον Σεπτέμβριο του 1983.

Λιαστά ντοματάκια

Η λιαστή ντομάτα είναι μεζές πολύ… γκουρμέ, που λέει κι ένας φίλος μου. Ταιριάζει υπέροχα με φάβα, κάπαρη, σε μια μακαρονάδα, σε κρέας κοκκινιστό, στη γέμιση ενός φιλέτου από κοτόπουλο. Άφησε την φαντασία σου ελεύθερη και θα δημιουργήσεις γευστικά πιάτα. Είναι πολύ εύκολο να τη φτιάξεις στο σπίτι.

Χωράφι με ντοματάκια

στη Σαντορίνη

ΣΠΙΤΙΚΑ ΛΙΑΣΤΑ ΝΤΟΜΑΤΑΚΙΑ

Ντοματάκια μικρά

αλάτι χοντρό

λίγο σκόρδο

κάποιο αποξηραμένο αρωματικό

(θρούμπι, ρίγανη, βασιλικός, δάφνη)

καλό ελαιόλαδο

Κόβω τις ντομάτες κατά μήκος στα δυο. Τις τοποθετώ με τη ράχη (τη φλούδα) να ακουμπάει κάτω σε ένα τελάρο με λεπτή σήτα μέσα σε ένα ρηχό ταψί. Τις πασπαλίζω με αλάτι. Τις καλύπτω με ένα λεπτό τούλι για να μην τις… δοκιμάσουν τίποτε έντομα και τις βάζω στον ήλιο. Κάθε σούρουπο τις βάζω μέσα στο σπίτι για να μη ρουφήξουν υγρασία και μουχλιάσουν. 

Μετά από 4 εως 7 μέρες, όταν ξεραθούν τις τινάζω μια-μια για να φύγει το αλάτι που δεν απορροφήθηκε.

Τις διατηρώ σε ένα γυάλινο αποστειρωμένο βάζο με το σκόρδο και τα μυρωδικά που το γεμίζω με ελαιόλαδο. Άλλοι τις κρεμάνε περασμένες σε κλωστή και τις φυλάνε σε ξηρό μέρος.

Που λες, ήμουν τυχερός άνθρωπος. Έφτασα κάποτε στη Σαντορίνη με καράβι χάραμα κι είδα να αποκαλύπτεται μπροστά μου ένα γήινο θαύμα. 

Εκεί που διέσχιζα αγουροξυπνημένη ένα κατάμαυρο τοπίο, καμένο από λάβα, πέρασα από το όνειρο στο όραμα. Ψηλά στην κορυφή, αφράτα λευκά σύννεφα πρωινής πάχνης άρχισαν να διαλύονται κι άνοιξε ένα παραθυράκι. Άσπρα σπιτάκια σαν κομματάκια μιας μυστήριας αρχιτεκτονικής μακέτας εμφανίστηκαν.

Χτυπάει δυνατά η καρδιά του ταξιδιώτη καθώς ένας ολόκληρος οικισμός αποκαλύπτεται στ’ αριστερά. Πρώτα η Οία η Απάνω Μεριά, ο Σκάρος, το Ημεροβίγλι, το Φηροστεφάνι, τα Φηρά, διασχίζεις όλη την Καλντέρα μέχρι που ακούς τον παφλασμό της άγκυρας που πέφτει στα κρύα νερά του Αθηνιού στο Λιμάνι.

Ύστερα, καθώς ο Ήλιος οδεύει προς τον θρόνο του, εσύ τυχερέ άνθρωπε, θα αρχίσεις να ανεβαίνεις τον στριφογυριστό φιδίσιο δρόμο που οδηγεί από το Λιμάνι στην κορυφή. Με δέος βλέπεις από ψηλά το Ηφαίστειο, την Παλιά και τη Νέα Καμένη, το Ασπρονήσι κι απέναντι στο βάθος το μακρόστενο νησί, τη Θηρασιά.

Φτάνοντας πάνω, στη διχάλα, θα στρίψεις δεξιά ή αριστερά, ανάλογα που έχεις επιλέξει να καταλύσεις. 

Εσύ, πήγαινε όπου θέλεις κι όπου ονειρεύεσαι. 

Εγώ, θα πάρω τον δρόμο που κατηφορίζει δεξιά και καταλήγει σε μια από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, στην Περίσα.

Λένε, λοιπόν, πως αφού οργιάσεις ή τεμπελιάσεις, ανάλογα με τα κέφια σου και τις ανάγκες σου, την ηλικία, την οικογενειακή σου κατάσταση και το πορτοφόλι σου, στο διάσημο κοσμοπολίτικο ελληνικό νησί… καλύτερα να φύγεις με αεροπλάνο. 

Έτσι θα δεις από το παράθυρο σαν επιτραπέζιο παιχνίδι όλα τα μέρη που επισκέφτηκες, όλες τις γωνιές όπου άφησες ένα κομμάτι της καρδιάς σου. Τις παραλίες, τους λόφους, τις πεδιάδες, όλα τα διάσημα κι όλα τα μυστικά χωριά, το Μέσα Βουνό και τον Προφήτη Ηλία. Τότε, μπορείς ελεύθερα ν’ αφήσεις να κυλήσει στο μάγουλό σου ένα δάκρυ, η αλμυρή γεύση του αποχωρισμού από αυτόν τον τόπο του ονείρου, του αναπάντεχου και του δέους. 

Αυτό το ακραία ερωτικό μέρος, αν είσαι ανοιχτός στις προσκλήσεις και τις προκλήσεις, σε φέρνει κάθε φορά – όσες φορές κι αν το επισκεφτείς – αντιμέτωπο με τα πιο απόκρυφα συναισθήματα σου.

Θαρρώ πως η Σαντορίνη είναι ένα μέρος της Γης θαυμάσιο, μαγικά πλασμένο από το χέρι του ανθρώπου και την εκδήλωση της Φύσης. 

Αν είσαι ανοιχτός, στο ξαναλέω αυτό γιατί έχει σημασία, θα μάθεις τι κρύβεται στο βάθος του «είναι» σου. Οτιδήποτε κι αν έχεις μέσα σου, η ενέργεια του νησιού που διαπερνάει τα πάντα θα το κάνει να βγει και θα προβάλει μπροστά σου ολόγυμνο όπως στον καθρέφτη.

Γι αυτό, ένα έχω να σε συμβουλεύσω. Στο ταξίδι σου στη Σαντορίνη, πάρε μαζί σου μόνο τα αναγκαία. Έναν άνθρωπο που αγαπάς και σ’ αγαπάει πολύ. Τα υπόλοιπα θα σου τα δώσει απλόχερα το ίδιο το νησί.

Μην πας με προσδοκίες. Πήγαινε όπως πάει διακοπές ένα μικρό παιδί. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά και την καρδιά σου διαθέσιμη. Άκου, αγαπημένο μου ανήψι, αυτή μου τη συμβουλή και δεν θα χάσεις. Διαφορετικά… η ευθύνη είναι δική σου.

Ντοματάκι Σαντορίνης

Αν ζεις στην Ελλάδα, μην τυχόν και κάνεις το σφάλμα να μην βρεθείς στη Σαντορίνη, τουλάχιστον μια φορά πριν πεθάνεις.

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Η Σαντορίνη, πιστεύω πως είναι ένα μέρος αρσενικό. Όμως για το Ηφαίστειο, θα σου μιλήσω άλλη φορά, έχουμε καιρό…

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΒΟΥ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΚΑΙ… ΦΑΚΕΣ ΠΟΥΡΕ

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΒΟΥ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΚΑΙ…ΦΑΚΕΣ ΠΟΥΡΕ

Πουρές από φακές στο πιάτο της γιαγιάς

Ήρθες πάλι, πουλάκι μου; Πέρνα μέσα! Για τις φακές της γιαγιάς μου σου έχω ξαναπεί. Σε μορφή πουρέ όμως, τις έχεις δοκιμάσει; Είναι… καλοκαιρινή βερσιόν.

Σήμερα θα σου πω για εφηβικές περιπέτειες στον στίβο. Πως έγινε και πήρα κάποτε με μια απίστευτη άνεση το χρυσό μετάλλιο στο άλμα σε μήκος.

Άλμα εις Μήκος Απονομή

Αθήνα 1980

Από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο Γυμνάσιο, ενθουσιάστηκα με τον στίβο. Αυτός ο έρωτας κράτησε μέχρι που αποφοίτησα. Παθιάστηκα. Δεν υπάρχει καλύτερο πεδίο ανταγωνισμού για τον νέο άνθρωπο από τον αθλητισμό. Κάτω από την ποδιά φορούσα την αθλητική μου φόρμα. Στο μεγάλο διάλειμμα, μόλις χτυπούσε το κουδούνι, έτρεχα έναν γύρο κι επέστρεφα στην τάξη λαχανιασμένη, με τη γλώσσα έξω.

Τα περισσότερα Δημόσια Σχολεία δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες. Ένα τσιμεντένιο προαύλιο (όπως στις Φυλακές), μια μπασκέτα, άντε και μια μπάλα. Εμείς, χλιδή! Ήταν πρότυπο το σχολείο. Εκατοντάδες μέτρα για τρέξιμο, σκάμμα για μήκος, ακόντιο, σφαίρα, μπάσκετ, βόλεϊ, μονόζυγο…

Στο ολοκαίνουριο τότε Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας

Σχολικοί Αγώνες Ν.Α. Αττικής

Η γυμνάστρια ήθελε να με βάλει στην ομάδα του μπάσκετ. «Είσαι μαύρη και ψηλή», μου έλεγε «εσύ μπάσκετ πρέπει να κάνεις!». Έλα όμως που δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το σπορ. Ξεγλιστρούσα και πήγαινα να παίξω βόλεϊ. Αυτό μάλιστα! Έπιανα θέση μπροστά, δεξί καρφί, κι αλίμονο σ’ όποιον ήταν από την άλλη πλευρά. Κάρφωνα αλύπητα, χτυπούσα με τόση δύναμη που μερικές φορές έσκυβαν και κάλυπταν με τα χέρια τα κεφάλια τους.

Ένα ωραιότατο κρεμμύδι!

Είδε κι απόειδε η γυμνάστρια, «καλά, έλα να σε βάλω στο άλμα εις ύψος», μου λέει. Αλλά, ούτε κι αυτό μου άρεσε. Δηλαδή, μεταξύ μας, επειδή άλλη έπαιρνε το χρυσό στο ύψος, γι’ αυτό και δεν μου άρεσε το άθλημα. Σαν την αλεπού με τα σταφύλια, ξέρεις…

Δυο αθλήματα λάτρεψα στη ζωή μου πραγματικά. Τα 100 μέτρα και το μήκος. Το πρώτο, για την αδρεναλίνη και τον ανταγωνισμό. Να χτυπάει η καρδιά σου σε τρελό ρυθμό. Ν’ ακούς στ’ αυτί σου την ανάσα της διπλανής και στον σβέρκο σου το λαχάνιασμα της πισινής, να τρως τη σκόνη που σηκώνουν οι ελβιέλες σου, να ουρλιάζεις σαν Απάτσι τη στιγμή του τερματισμού. Αυτό είναι άθλημα! Δυστυχώς λίγες φορές κατάφερα να πάρω χρυσό. Συνήθως ερχόμουν δεύτερη ή και τρίτη. Στα πρώτα 60 μέτρα ήμουν μπροστά, αλλά μετά μου κοβόταν η ανάσα. Το δεύτερο άθλημα, το αγάπησα γιατί απλά… δεν υπήρχε ανταγωνισμός! Η διαφορά μου με την αθλήτρια που ερχόταν δεύτερη ήταν πάντοτε το λιγότερο 20 εκατοστά. Περίπατος, που λένε.

Εκείνο το απόγευμα, μαζευτήκαμε στο προαύλιο για τους Σχολικούς Αγώνες από νωρίς. Σε λίγο, βαρεθήκαμε να περιμένουμε. Μια συμμαθήτριά μου, η Ειρήνη που μας κέρδιζε συνήθως στα 100 μέτρα, μού λέει: «πάμε να τρέξουμε στο δασάκι να κάνουμε προθέρμανση;».

Πήγαμε. Δίπλα στη μάντρα ήτανε. Ήταν όμορφα να τρέχεις στη σκιά των δέντρων. Πιάσαμε κουβέντα, ξέρεις, κουτσομπολιά δεκαεξάχρονων κοριτσιών, για αγόρια φυσικά. Ξεχαστήκαμε. Κάποια στιγμή… θυμηθήκαμε πως είχαμε και Αγώνες! Του σκοτωμού γυρίσαμε τρέχοντας στο σχολείο. Η σφυρίχτρα της Γυμνάστριας ακουγόταν από μακριά. Θα πρέπει να ήταν έξαλλη. Να εξαφανιστούν έτσι ξαφνικά δυο από τα φαβορί!

Ελαιόλαδο και ξύδι Balsamico

για τις φακές μου

Πηδήξαμε τη μάντρα, και τι να δούμε! Οι Αγώνες είχαν ήδη ξεκινήσει. Με την ουρά στα σκέλια τρέξαμε, εκείνη προς την αφετηρία των 100 μέτρων όπου την περίμενε ο Γυμναστής με το πιστόλι να την εκτελέσει, κι εγώ προς το σκάμμα όπου με περίμενε η Γυμνάστρια με γουρλωμένα μάτια χειρονομώντας απειλητικά. «Ριτσάρδη! Πού είσαι; Τώρα είναι η σειρά σου, τώρα! Πήδα παιδί μου!». 

Όπως ήμουν, χωρίς να σταθώ ούτε στιγμή για αναπνοή, χωρίς να μετρήσω βήματα, χωρίς να σκεφτώ τίποτα, συνέχισα να τρέχω και να τρέχω και να τρέχω, έφτασα στη λευκή γραμμή, πάτησα, ούτε ξέρω που πάτησα, και πήδηξα, και πέταξα, ανέμισα χέρια-πόδια στον αέρα… ώσπου προσγειώθηκα στην άμμο.

Σηκώθηκα, γύρισα πίσω μου να δω τι έκανα. Ευτυχώς! Το άλμα ήταν έγκυρο. Τους είδα να μετράνε με τη μεζούρα ξανά και ξανά. Εκείνοι δεν πίστευαν στα μάτια τους κι εγώ δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Είχα πηδήξει 50 εκατοστά, μισό ολόκληρο μέτρο πιο πολύ από το χθεσινό προσωπικό μου ρεκόρ! Όπως καταλαβαίνεις, πήρα άλλο ένα χρυσό, το ίδιο και η φίλη μου, και η Γυμνάστρια μας συγχώρεσε και τις δυο άτακτες μαθήτριες.

Τι τα θέλουν τα ντοπαρίσματα; Το πράγμα είναι απλό. Πας να πηδήξεις με τρελό κέφι, καλά ζεσταμένος, παίρνεις φόρα και δεν σκέφτεσαι. Τρέχεις και πηδάς χωρίς να σκέφτεσαι. Κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις με άδειο το νου από προκατασκευασμένες ιδέες, ανησυχίες και φόβους. Τότε, στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή γενικά, μπορεί να πετύχεις κι ένα ρεκόρ. Αυτό είναι το μυστικό μου.

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. 

Ας βάλουμε όμως στο μάτι την κατσαρόλα, και θα σου πω παρακάτω που «κολλάνε» οι φακές και που «κολλάει» και ο Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης!

ΦΑΚΕΣ ΠΟΥΡΕ

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

(τα βασικά)

½ κιλό φακές

1 κρεμμύδι ξερό

½  φλιτζάνι ελαιόλαδο

αλάτι και κόκκους μαύρο πιπέρι

Επάνω σειρά: γαρίφαλο, δάφνη, κόλιανδρος σπόροι & φύλλα, κάρυ

Κάτω σειρά: πράσινο πιπέρι, αλάτι, κάρδαμο, σκόρδο, σιναπόσπορος

Η γιαγιά μου έβαζε 2 δαφνόφυλλα, 2 σκελίδες σκόρδο, γαρίφαλο και ρίγανη. Για την «πειραγμένη» συνταγή μου χρησιμοποιώ διάφορους συνδυασμούς μπαχαρικών. Πειραματίζομαι με κόλιανδρο, κάρυ, κάρδαμο, σιναπόσπορο (της μουστάρδας), πράσινο πιπέρι…

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζω τις πλυμένες και σουρωμένες φακές σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό 1 προς 3 (για ½ κιλό φακές 1 ½ κιλό νερό) σε χαμηλή φωτιά. Ρίχνω τα υλικά εκτός από το αλάτι που θα μπει στο τέλος, αλλιώς δεν βράζουν εύκολα. Μετά από τουλάχιστον 1 ώρα, που θα έχουν μαλακώσει, τις κατεβάζω από τη φωτιά, αφαιρώ τη δάφνη και τις περνάω από τον μύλο των λαχανικών. Έτσι γίνονται οι φακές σαν πουρές. Προσθέτω λίγο ωμό ελαιόλαδο και ξύδι balsamico.

Με αυτόν τον τρόπο οι φακές είναι πιο εύπεπτες (σημαντικό για όσους δυσκολεύονται στην πέψη). Επίσης μπορούν να παρουσιαστούν στο τραπέζι ακόμα και σαν κρασομεζές. Κρύες, όπως η φάβα! Λίγο κρεμμυδάκι φρέσκο, μερικά τοματίνια, λίγη ρίγανη…

Σπύρος Λούης και Χίτλερ

Ολυμπιακοί Αγώνες 1936

Μπροστά από το Ολυμπιακό Στάδιο, όπου είχα την τιμή κάποτε να αγωνιστώ και να πάρω ένα μετάλλιο, περνάει ένας δρόμος με το όνομα Σπύρος Λούης. Έλληνας Μαραθωνοδρόμος στους Ολυμπιακούς του 1896, εθνικός ήρωας. Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, ήρθε πρώτος με χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα.

Στη Τελετή Έναρξης στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936 στο Βερολίνο, ο Σπύρος Λούης ήταν επί κεφαλής της ελληνικής αποστολής. Όπως φαίνεται καθαρά στο κινηματογραφικό ντοκουμέντο που σώζεται σήμερα, φορούσε φουστανέλα και ήταν ο μόνος που δεν χαιρέτισε τον Αδόλφο με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. 

Μόλις τέλειωσε η παρέλαση, ο Αδόλφος κατέβηκε στο στίβο και ζήτησε να γνωρίσει τον Έλληνα Ολυμπιονίκη. Του πρόσφερε κι ένα δώρο ενώ ο Λούης του έδωσε ένα κλωνάρι ελιάς. Σύμβολο ειρήνης…

Για να με πείσει να τρώω όσπρια η γιαγιά μου όταν ήμουν αθλήτρια, πριν από τους Αγώνες μου έλεγε σαν παραμύθι την ιστορία του Λούη. Πως κέρδισε το χρυσό μετάλλιο επειδή πριν τρέξει είχε φάει ένα πιάτο φασολάδα. Χαριτολογώντας, μου εξηγούσε πως ο Λούης κέρδισε τον Μαραθώνιο επειδή, για ευνόητους λόγους, οι υπόλοιποι δρομείς από πίσω του κρατούσαν… απόσταση ασφαλείας!

Έτσι την προηγούμενη μέρα από τους Σχολικούς Αγώνες, η γιαγιά, συνήθως μου έφτιαχνε ένα πιάτο φακές πουρέ! «Άντε, φάε σίδερο, και πήγαινε να τους κερδίσεις!» μου έλεγε…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1873 στο Μαρούσι της Αττικής, όπου και απεβίωσε στις 26 Μαρτίου 1940, μια ημέρα μετά την Εθνική Εορτή. Φτωχός γεννήθηκε, πάμπτωχος πέθανε. Γιατί η Ελλάδα ξέρει να τιμά τους ήρωες...

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΦΤΙΑΞΕ ΚΙ ΕΝΑ CLAFOUTIS ΜΕ ΚΕΡΑΣΙΑ

ΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΦΤΙΑΞΕ ΚΙ ΕΝΑCLAFOUTIS ΜΕ ΚΕΡΑΣΙΑ

Σου αρέσουν τα κεράσια; Γιά πέρνα μέσα! Σήμερα θα σου φτιάξω ένα πανεύκολο αλλά υπέροχο γλυκό. Τα έμαθες τα νέα; Αυτή την εβδομάδα ολοκληρώνεται ο Γ’ Κύκλος της καθημερινής τηλεοπτικής σειράς «Κλεμμένα Όνειρα». Πού κολλάει αυτό με τα κεράσια;

Πριν τρία χρόνια, εκεί που λιαζόμουν Αυγουστιάτικα στην παραλία, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη σκηνοθέτης που δούλευε στην ΑΝΩΣΗ. «Ξέρεις καμία μαύρη κυρία μεταξύ 40 και 50 που να μιλάει καλά ελληνικά και αγγλικά και να ξέρει και από τηλεόραση;» με ρωτάει. «Εεε… όχι της λέω… Εκτός από εμένα δηλαδή»… «Ακριβώς αυτό!» μου λέει «Μην ανησυχείς εύκολο θα είναι. Τι κάνεις από Οκτώβριο;». Έτσι βρέθηκα να κάνω την ηθοποιό!

Η Αντέλα (Μαριλίζ Ριτσάρδη) στο "σπίτι" της

Μέχρι τότε, είχα παίξει κάτι ρολάκια σε ταινίες και σειρές, αλλά η εμπειρία μου ήταν κυρίως πίσω από τις κάμερες. Με την αλαζονική ασφάλεια που σου παρέχει το σκοτεινό τμήμα του σκηνικού στο πλατό. Εκεί όπου μπορείς άνετα να κρίνεις και να επικρίνεις. Εκεί έξω όμως, λουσμένος από τα φώτα, μόνος, περιτριγυρισμένος από αόρατο κοινό, ο άνθρωπος νιώθει εκτεθειμένος, σχεδόν γυμνός. Δείχνει τόσο εύκολο κι απλό όταν βλέπεις ένα έργο στην τηλεόραση ή στην οθόνη του υπολογιστή σου. Κι όμως, όπως σε κάθε δουλειά άλλωστε, οι «απ’ έξω απ’ τον χορό», πολλά τραγούδια ξέρουν!

Η Αντέλα από τα «Κλεμμένα Όνειρα» λάτρευε τη μαγειρική. Μπορεί να ήταν πάμπτωχη, όμως ήταν γλυκιά, πονόψυχη και γενναιόδωρη. Της άρεσε να φτιάχνει γλυκά και να τα μοιράζει στη γειτονιά. Για να τιμήσω το αλησμόνητο πέρασμά της από τη ζωή μου, ορίστε ένα λαχταριστό σπιτικό γλυκό. Η συνταγή είναι από τη Γαλλία, την πρώτη πατρίδα μου. Φαντάζομαι πως θα την φτιάχνει τώρα η Αντέλα για τον Σιμόν, εκεί που βρίσκεται… στον Καναδά.

Clafoutis με κεράσια από την… Αντέλα

(8 μερίδες)

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ

600 γραμμάρια φρέσκα ώριμα κεράσια

30 γρ. αγελαδινό βούτυρο

1  φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη

1 φλιτζάνι (100 γρ.) αλεύρι που φουσκώνει

1 πρέζα αλάτι

1 φακελάκι βανίλια

4 μικρά αυγά (ή 3 μέτρια)

3/4 φλιτζάνι τσαγιού γάλα

*Στη φίλη μου τη Χριστίνα που δεν της αρέσει καθόλου η βανίλια, προτείνω να την αντικαταστήσει με 1 κοφτό κ. γλ. τζίντζερ σε σκόνη ή κανέλλα.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένω καλά τα κεράσια και τα βάζω να στεγνώσουν σε ένα στραγγιστήρι. Αν είναι ακόμα υγρά όταν τα χρειαστώ, τα σκουπίζω με χαρτί κουζίνας. Βγάζω τα κοτσάνια. Στην παραδοσιακή γαλλική συνταγή δεν αφαιρούν τα κουκούτσια γιατί προσθέτουν στη γεύση. Πάντως, αν είναι να φάνε παιδιά ή ηλικιωμένοι και φοβάσαι μήπως καταπιούν τα κουκούτσια, μπορείς να τα αφαιρέσεις.

Χρησιμοποιώ ένα πυρίμαχο σκεύος (περίπου 20 x 20 cm) ή κάποιο που να μπορεί να καλυφθεί από τουλάχιστον μια στρώση κεράσια. Βουτυρώνω καλά τον πάτο και τα τοιχώματα του ταψιού με τα 2/3 από το βούτυρο. Πασπαλίζω με 1/3 από τη ζάχαρη (όπως θα έκανα με το αλεύρι για ένα κέικ). Τοποθετώ τα κεράσια σε μια στρώση σφιχτά δίπλα-δίπλα. Είναι πολύ σημαντικό  να καλυφθεί εντελώς ο πάτος του ταψιού. Μοιράζω σε μια δεύτερη στρώση όσα τυχόν περισσέψουν.

Σε μια λεκάνη κουζίνας αναμιγνύω το αλεύρι, το αλάτι, τη βανίλια και 1/3 από τη ζάχαρη. Σε ένα άλλο μπολ χτυπάω τα αυγά με το σύρμα (όπως θα έκανα για μια ομελέτα), προσθέτω το γάλα και ρίχνω το μίγμα σιγά-σιγά στη λεκάνη ανακατεύοντας με μεγάλη ξύλινη κουτάλα. Όταν γίνει ομοιόμορφο, το ρίχνω προσεχτικά πάνω στα κεράσια. Θα είναι αρκετά ρευστό. Το 1/3 βούτυρο που φύλαξα το μοιράζω στην επιφάνεια κομμένο σε μικρά κομματάκια.

Βάζω το κλαφουτί μου να ψηθεί σε προθερμασμένο φούρνο στους 220^ο C για 10’. Χαμηλώνω τη θερμοκρασία στους 180^ο C και το αφήνω να ψηθεί 30’. Το βγάζω, το πασπαλίζω με το 1/3 ζάχαρη που φύλαξα και το ξαναβάζω στον φούρνο για 10’ μέχρι να καραμελώσει η επιφάνεια.

Το φυλάω στο ψυγείο και το σερβίρω κρύο. Κατά τη γνώμη μου, την επόμενη μέρα είναι καλύτερο, γιατί έχουν δέσει οι γεύσεις και τα αρώματα. Επίσης έχει φύγει και η μυρωδιά του αυγού.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ως επιδόρπιο, ταιριάζει υπέροχα με μια μπάλα παγωτό κρέμα. Ως πρωινό, είναι συναρπαστικό. Με αυτό το γλυκό μπορείς να πείσεις εύκολα κάποιον που δεν συνηθίζει να τρώει τα φρούτα ωμά, να τα δοκιμάσει ψημένα. Όταν δεν είναι στην εποχή τους τα φρέσκα κεράσια, το φτιάχνω με βερίκοκα, αχλάδια ή μήλα. 

Αριστερά: Το "σπίτι" της Αντέλας και του Σιμόν
Δεξιά: Σιμόν (Στέφανος Μουαγκιέ) και Σάνυ (Μυριέλλα Κουρεντή)

Που λες, μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ταλαίπωρη μετανάστρια. Δούλευε ανασφάλιστη σε ένα εργοστάσιο στου Ρέντη. Είχε έναν άντρα που δούλευε κηπουρός του Πρέσβη και έναν γιο που με τις αταξίες του της έκανε τη ζωή πατίνι, τον Σιμόν. Για να σπουδάσει το καμάρι της μαθηματικά στο Κολλέγιο ADC και να έχει ένα καλύτερο μέλλον, η καημένη η Αντέλα υπέφερε πολύ και ήταν συνεχώς με δάκρυα στα μάτια.

Μια μέρα η Αντέλα απολύθηκε. Ο άντρας της έφυγε στον Καναδά όπου βρήκε καλή δουλειά και τους έστελνε λεφτά. Ζούσε δυστυχισμένη στο φτωχικό σπιτάκι τους, όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν το παιδί της έπεσε θύμα bullying στο Κολλέγιο και ρατσιστικής επίθεσης στο δρόμο. Η Αντέλα μάζεψε τα μπογαλάκια της, αποχαιρέτισε τη δεύτερη πατρίδα της, άφησε τα κλειδιά στο Ρώσο, τον καλό συνάδελφο που της στάθηκε σαν φίλος και έφυγε για τον Καναδά.

Η Αντέλα (Μαριλίζ Ριτσάρδη)
στο μακιγιαζ

Δυστυχώς η Αντέλα έφυγε για τον Καναδά και μέχρι στιγμής δεν γύρισε κι ούτε γράμμα ούτε γραφή… Γιατί πρέπει να σου πω ότι πολύ το διασκέδαζα να παίζω αυτό τον κόντρα-ρόλο στην θρυλική και εξαιρετικά επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά του MEGA Channel «Κλεμμένα Όνειρα».

Ευγνωμονώ τους δημιουργούς της σειράς, την κ. Άννα Αδριανού και την ομάδα των σεναριογράφων, τον «μαέστρο» της σειράς τον κ. Δημήτρη Αρβανίτη, τον κ. Θανάση Ιατρίδη και τους άλλους συντελεστές που μου έδωσαν την ευκαιρία να ζήσω στη ζωή μου μια ακόμα συναρπαστική εμπειρία. Επέκτεινα τις γνώσεις μου, ξεσκόνισα τα βιβλία μου και δοκίμασα να δω που φτάνουν τα όρια μου. Ήταν μια σκληρή εμπειρία, για πολλούς λόγους, αλλά όπως καθετί που σε ξεβολεύει, άξιζε τον κόπο.

Μαριλίζ Ριτσάρδη (Αντέλα),
Κωνσταντίνος Λάγκος (Σταύρος)
Ορέστης Τρίκας (Ρώσος),
Μυρτώ Αυγερινού (Μαρία)

Γνώρισα και μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους με τους οποίους συναντιόμαστε στο… Facebook. Όπως η «συμπεθέρα» Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, η «νύφη» μου Μυριέλλα Κουρεντή, ο «συνάδελφος» Ορέστης Τρίκας, η εξαιρετική βοηθός σκηνοθέτη Ράνια Χαραλαμποπούλου, ο Κλέαρχος Πήττας. Είναι και τόσοι άλλοι… Βέβαια, η καθημερινότητα μας και οι τρέχουσες συνθήκες δεν αφήνουν ελεύθερο χρόνο για πραγματικές συναντήσεις. 

Πέρα από αυτό, είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι σε δημόσιους χώρους σε εκείνους που είναι αναγνωρίσιμοι από την τηλεόραση. Εκτός από τα ευτράπελα του στυλ να μιλάνε μπροστά σου σαν να μην υπάρχεις, σου συμβαίνουν διάφορα.

Να σκουντάει η μια την άλλη και να λέει  μεγαλόφωνα μέσα στο σουπερμάρκετ «Αυτή είναι!» και να απαντάει η μάνα της «Όχι, αυτή είναι πιο νέα, πιο αδύνατη και πιο όμορφη» (άτιμη τηλεόραση που παχαίνεις τις όμορφες!). Ή ένα τσούρμο παιδάκια να σε χαϊδεύουν για να δουν αν είσαι αληθινή ή ψεύτικη και να σου ζητάνε αυτόγραφο. Ή να σε ρωτάνε αν αληθεύουν τα κουτσομπολιά για τους ηθοποιούς που διαβάζουν στα τηλεπεριοδικά.

Αριστερά: Η Αντέλα (Μαριλίζ Ριτσάρδη) με τον Σιμόν (Στέφανος Μουαγκιέ)
Δεξιά: η Αντέλα  με τον Ρώσο (Ορέστη Τρίκα)

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την τηλεόραση. Αν και οι περισσότεροι, ακόμα και εκείνοι που την βρίζουν, σαν πολύ ενημερωμένοι είναι στις συζητήσεις, οπότε μάλλον όλο και κάτι βλέπουν. Όμως υπήρξε μια καθοριστική στιγμή που με έκανε να καταλάβω πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της τηλεόρασης ή μάλλον της επίδρασής της.

Συνάντησα κάποτε μια ηλικιωμένη κυρία που με σταμάτησε στον δρόμο για να με ευχαριστήσει. «Μα γιατί;» της λέω. «Επειδή ζω μόνη.» μου λέει «Κάθε απόγευμα έχω την τηλεόραση ανοιχτή για συντροφιά και ταυτόχρονα κάνω τις δουλειές μου. Όταν όμως ακούσω τη φωνή σου κοπέλα μου, αφήνω στη μέση οτιδήποτε κι αν κάνω, κάθομαι στον καναπέ, κλείνω τα μάτια μου και χαλαρώνω. Ακούγοντας τη φωνή σου, ξεχνάω όλες τις στενοχώριες μου».

Έμεινα άφωνη. Εκείνη την περίοδο περνούσα δύσκολα στα γυρίσματα και ήμουν σε φάση αυτολύπησης. Μετά από αυτή την κουβέντα που μου είπε αυτή η γυναίκα, κάθε σκηνή που έπαιζα, την έπαιζα αποκλειστικά για εκείνη. Από αυτή την ημέρα όλα απέκτησαν ένα άλλο νόημα…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Όταν εμφανίζεται στη ζωή σου κάτι απρόσμενο, μην το προσπερνάς. Ψάξε να βρεις τι ενδιαφέρον μπορείς να μάθεις.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΑΡΔΕΛΕΣ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ και… Αεροφοβία

ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΑΡΔΕΛΕΣ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ και… Αεροφοβία

Sprattus, Animalia Chordata Actinopterygii
Clupeiformes Clupeidae (κοινώς... σαρδελίτσα)

Έλα, πέρνα μέσα! Σήμερα θα σου πω μια αληθινή ιστορία και στο τέλος θα φτιάξουμε και παστές σαρδέλες.

Ήταν Μάιος του 2008. Ωραία εποχή για ταξίδι. Όμως, πού λεφτά! Και ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούω μια χαρωπή φωνή: «Πάμε ένα ταξιδάκι με αεροπλάνο; Τα πληρώνω όλα εγώ.» Ήταν μια φίλη από τα παλιά. Είχαν περάσει δεκαετίες από όταν πηγαίναμε μαζί στο Δημοτικό, όμως δεν είχαμε χαθεί.

«Ταξίδι με αεροπλάνο;… Εσύ;» Απόρησα, επειδή με την ενηλικίωση η φίλη μου είχε αποκτήσει μια φοβία κι αρνιόταν να μπει σε αεροπλάνο. «Πλάκα μου κάνεις!» της λέω.

«Καθόλου» μου απαντάει «Εδώ και μήνες μιλάω με έναν καταπληκτικό ψυχολόγο. Χθες μου ανακοίνωσε πως είμαι έτοιμη να πετάξω!»

Αεροδρόμιο Λέσβου 

2008

«Κι εγώ τι φταίω; Νομίζεις ότι είμαι έτοιμη να πεθάνω τόσο νέα;»

«Έλα, σταμάτα!» μου λέει γελώντας. «Διάλεξα εσένα για την πρώτη μου πτήση επειδή είσαι η καλύτερή μου φίλη, κι επειδή σε εμπιστεύομαι, κι επειδή με ξέρεις τόσο καλά όσο κανένας άλλος, κι επειδή...»

«Καλά-καλά, κατάλαβα!» Τη διέκοψα αλλά εκείνη συνέχισε ασυγκράτητη.

«Άκου! Ήδη έκλεισα εισιτήρια μέσω ιντερνέτ για το επόμενο Σαββατοκύριακο, και εννοείται ότι τα πληρώνω όλα εγώ γιατί θεωρώ ότι αυτό είναι μέρος της θεραπείας μου. Διάλεξα να πάμε σε ένα υπέροχο νησί που δεν έχουμε ξαναπάει! Στη Μυτιλήνη!»

«Μπράβο, πονηρή!» της λέω. «Διάλεξες νησί, ώστε αν πέσει το αεροπλάνο να προσγειωθείς στα μαλακά. Πολύ σωστή επιλογή! Κι αυτή την εποχή δεν θα’ ναι και τόσο κρύο το νερό...»

«Τι απαίσια που είσαι! Εγώ σε διάλεξα για να μου δώσεις κουράγιο κι εσύ...»

«Ε, αφού λοιπόν με ξέρεις κι αφού με διάλεξες, θα πάρεις όλο το πακέτο!»

Αεροδρόμιο Λέσβου 

2008

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και νά ‘μαστε οι δυό μας στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών Ελευθέριος Βενιζέλος, με τα εισιτήρια στο χέρι. Πέδιλα, καπέλα, μαύρο γυαλί για τον ήλιο, κομπλέ. Εκείνη δίπλα μου χλωμή να τρέμει, σαν το φθινοπωρινό το φύλλο.

- Φοβάσαι; Τη ρωτάω.

- Μπα...

- Φοβάσαι. Λέω με σιγουριά.

- Όχι, όχι, το έχω πάρει απόφαση. Θα μπω στο αεροπλάνο.

- Τότε γιατί τρως τα νύχια σου; Θα μας δώσουν σνακ.

- Λες να έχει αναταράξεις; Μουρμουρίζει ανήσυχη.

- Θα δούμε.

- Αχ, ας μην έχει αναταράξεις!

- Δεν είναι τίποτα. Σαν να έχει λακκούβες στο δρόμο.

Με τη φλυαρία, φτάνουμε στο αεροπλάνο τελευταίες από την ομάδα των επιβατών. Λίγο πριν πατήσει το πόδι της στο πρώτο σκαλοπάτι, γυρίζει και κοιτάζει πίσω της, σα να το ξανασκέφτεται.

- Προχώρα, θα φύγουν χωρίς εμάς, την σπρώχνω.

Μας υποδέχονται χαριτωμένες αεροσυνοδοί με χαμόγελο, βρίσκουμε τις θέσεις μας, καθόμαστε. Η δικιά μου αμίλητη. Έχει καταπιεί τη γλώσσα της. Αρχίζω να νιώθω μια υπόγεια ταραχή. Λες να είναι μεταδοτικό; Αναρωτιέμαι. Τώρα από τα μεγάφωνα ακούγεται μια αυστηρή ανδρική φωνή που δεν αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις. Μας διατάζει να δέσουμε τις ζώνες μας και να παραμείνουμε στις θέσεις σας μέχρι να σβήσει η φωτεινή ένδειξη.

- Διψάω! Μου λέει. Στέγνωσε το στόμα μου! Και νομίζω ότι θέλω να πάω τουαλέτα.

- Νομίζεις ή θέλεις;… Γιατί έχει κάποια διαφορά.

- Νομίζω ότι θέλω, λέει, και ψάχνει να λύσει τη ζώνη της.

- Κάτσε καλά! Την κόβω. Αν σου πέρασε η ιδέα ότι θα μου το σκάσεις τώρα την τελευταία στιγμή, να ξέρεις πως στην τουαλέτα δεν θα βρεις καμιά κρυφή έξοδο. 

Δεν φοβήθηκα πραγματικά μη φύγει. Είχα προνοήσει να τη βάλω από τη μέσα μεριά, στο παράθυρο, ώστε να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Γυρίζει μπροστά μουτρωμένη κι αρχίζει να παίρνει βαθιές κοφτές ανάσες, σαν ετοιμόγεννη.

- Τι είναι τούτο;

- Με συμβούλεψε ο ψυχολόγος να κάνω αυτές τις αναπνοές, σε περίπτωση πανικού.

- ΟΚ, αλλά μη μου γεννήσεις εδώ μέσα.

Ξεκαρδίστηκε από τα γέλια. Προφανώς από την αγωνία της, όχι από το χιούμορ μου. Ξαφνικά, σταματάει απότομα και με κοιτάζει στα μάτια.

- Αχ, φιλενάδα! Γι αυτό μ’ αρέσεις. Ούτε να ευχαριστηθώ τον φόβο μου δεν μ’ αφήνεις.

Πάνω που χαλαρώσαμε λιγουλάκι κι αλληλοευχηθήκαμε «καλό ταξίδι», νά σου κι εμφανίζεται μια αεροσυνοδός και στέκεται στον διάδρομο δίπλα μας. Κούκλα, δυό μέτρα με το τακούνι. Λες και την είχαν στείλει επίτηδες. Σε εμάς ειδικά, που η μιά απ’ τις δυό έχει αεροφοβία. Αρχίζει χαμογελαστή να μας επιδεικνύει: Πως δένεις το σωσίβιο σταυρωτά για να μη σου φύγει την ώρα που θα σε σπρώχνουν να πηδήξεις… Πως σφυρίζεις τη σφυρίχτρα σου για να σε βρουν τα σωστικά… Πως θα ανάψεις το λαμπάκι σου, άμα θα πέσει η νύχτα και βρίσκεσαι στο Αιγαίο Πέλαγος... Κι όλο να κάνει κινήσεις με χάρη δείχνοντας, σε εμάς ειδικά, προς τα που βρίσκονται οι πιο κοντινές έξοδοι κινδύνου.

- Αααχ! Βόγκηξε η δικιά μου.

Κι αρχίζει να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει και να κάνει σαν το ψάρι στο δίχτυ. Ευτυχώς που είχα σφιχτοδέσει τη ζώνη με τα χεράκια μου. Γιατί πριν, δεν ήταν τίποτα. Τώρα ήταν πανικόβλητη!

- Εμείς, σωσίβιο έχουμε; Πού είναι το δικό μας; Μήπως εμάς δεν μας βάλανε; Ουφ! Αχ! Όχι! Να ‘το! Το βρήκα! Εδώ ήταν. Κι αυτό το μαραφέτι (μάσκα οξυγόνου)… πώς δουλεύει αυτό το πράγμα; Δεν πρόλαβα να δω όταν έδειχνε. Πού είναι η αεροσυνοδός τώρα που τη χρειάζομαι;… Έφυγε! Πού πήγε; Αχ! Πνίγομαι! Εδώ μέσα δεν έχει καθόλου αέρα! Το νιώθεις κι εσύ, ή μου φαίνεται;

Μου αρπάζει το χέρι σφιχτά και το ταρακουνάει.

Κορμός δέντρου στο 

Απολιθωμένο Δάσος 

στο Σίγρι της Λέσβου

- Επ! Της λέω αυστηρά. Γιά να σου πω! Αν συνεχίσεις έτσι, θα μας κατεβάσουν.

- Τι;... Γίνεται αυτό; Γούρλωσε τα μάτια της. Κατεβάζουν κόσμο από το αεροπλάνο;

- Άμα ο κόσμος γίνει… επικίνδυνος, τον κατεβάζουν.

- Από πού;

- Από την έξοδο κινδύνου. Τον βγάζουν έξω, και τον δένουν στο φτερό.

- Κοροϊδεύεις, έτσι; Μου θύμωσε.

- Ρεζίλι γίναμε, όλοι εμάς κοιτάνε! Αγρίεψα κι εγώ.

- Η φοβία είναι κάτι που δεν ελέγχεται! Μου λέει.

- Το βλέπω…

Έπεσε σιωπή. Όμως δεν κράτησε για πολύ.

- Πότε φτάνουμε; Ρωτάει σε λίγο, δήθεν ανέμελα.

- Η σωστή ερώτηση δεν είναι «πότε». Η σωστή ερώτηση είναι «αν…χε-χε» απάντησα μοχθηρά. Είμαι κι εγώ, κτήνος.

Κορμός δέντρου στο 

Απολιθωμένο Δάσος 

στο Σίγρι της Λέσβου

Έκανε σαν να μην άκουσε.

- Εντάξει. Μονολόγησε. Όλα θα πάνε καλά. Το αεροπλάνο θα απογειωθεί, θα πετάξει και θα προσγειωθεί. Όλα θα πάνε καλά. Χιλιάδες πτήσεις γίνονται στον κόσμο καθημερινά. Αεροπλάνα απογειώνονται, πετάνε, προσγειώνονται. Οι στατιστικές λένε ότι πιο πιθανό είναι να σκοτωθείς σε σύγκρουση οχημάτων στο δρόμο παρά με αεροπλάνο. Το διάβασα πρόσφατα. Το ήξερες εσύ αυτό;

- Εσύ να τ’ ακούς. Υπερβολική γυναίκα!

Ξαφνικά… ένας υπόκωφος γδούπος μαζί με μια παράξενη αίσθηση… Σα να έφευγε το πάτωμα κάτω από τα πόδια μας.

- Κουνιέται! Κάτι κουνιέται! Φώναξε έντρομη.

- Ε, βέβαια, κουνιέται. Πώς αλλιώς θα απογειωθεί;

- Αχ, πότε φτάνουμε; Δεν αντέχω άλλο πια εδώ μέσα!

- Εγώ να δεις...

Δεν πρόλαβα να προσθέσω κάτι άλλο. Μου άρπαξε από τα χέρια και τη δική μου καραμέλα για να μην νιώθει την πίεση στα αυτιά και τη μάσησε. Αλλά, δεν βαριέσαι. Γι αυτό είναι οι φίλοι, για να σου τρώνε και τη δική σου καραμέλα.

Απογειωθήκαμε όμορφα κι ωραία. Επιζήσαμε κι απ’ αυτό. Καλό σημάδι. Ύστερα, το αεροπλάνο πήρε μια βαθιά κλίση, πάνω στη στροφή, κι από κάτω φάνηκε σαν επιτραπέζιο παιχνίδι ολόκληρο το αεροδρόμιο, η πόλη, η θάλασσα, όλα... Υπέροχο!

Η δικιά μου, εννοείται, είχε συνεχώς τα μάτια κλειστά και δεν είδε τίποτα. Κρατούσε σφιχτά στην παλάμη της ένα φυλαχτό που κρεμόταν στο λαιμό της ενώ μουρμούριζε κάτι ακατανόητο και ακαθόριστο. Νομίζω, την άκουσα να λέει κάτι και για τον ψυχολόγο της, που δεν μου φάνηκε και τόσο ευγενικό.

Έπειτα, ακούστηκε η υποβλητική φωνή του πιλότου ο οποίος μας έλυσε κάθε πιθανή απορία και μας ανέλυσε λεπτομερώς τα πάντα. Μας μίλησε για την ταχύτητα του αεροσκάφους, για το υψόμετρο, για την θερμοκρασία, για τον καιρό και γενικώς… περί ανέμων και υδάτων, που λένε. Τέλος, πρότεινε να αφήσουμε το βλέμμα μας να περιπλανηθεί και να ανακαλύψει τη εξαίσια θέα από ψηλά και πρόσθεσε, βέβαιος πως αυτό θα μας χαροποιήσει – μα τι τό’ θελε; - ότι προβλέπεται να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας λίγο νωρίτερα.

Σοκάκι στην Αγιάσο 

στη Λέσβο

- Νωρίτερα; Γιατί νωρίτερα; Πετάχτηκε απ’ τον λήθαργο η δικιά μου.

- Είτε γιατί δεν σε αντέχει άλλο, είτε επειδή με λυπήθηκε, γρύλισα μέσα απ’ τα δόντια μου.

- Ωραία φωνή... έχει πάντως ο πιλότος...Μου λέει.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και από το μπροστινό μέρος του αεροπλάνου προβάλει ένας ωραίος γυμνασμένος σαραντάρης με στολή ο οποίος πιάνει κουβεντούλα με μια αεροσυνοδό.

Άφρισε η δικιά μου.

- Αυτός είναι ο πιλότος; Τι κάνει εδώ μαζί με εμάς; Δεν θα έπρεπε να είναι συνέχεια μέσα, καθισμένος στη θέση του; Γιατί άφησε το τιμόνι; Τώρα ποιός οδηγεί;

- Πρώτο, δεν είναι ούτε καπετάνιος ούτε σοφέρ. Πιλότος είναι ο άνθρωπος. Και δεύτερο, μην ανησυχείς. Θα έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο… αποφάνθηκα, ως ειδήμων.

- Αχ, πες του να γυρίσει πίσω! Σε παρακαλώ! Ικέτεψε. Το ίδιο είναι να οδηγεί αυτός, και το ίδιο ο αυτόματος πιλότος;

- Είμαι σίγουρη πως ο πιλότος μας ξέρει τι κάνει. Άλλωστε, σιγά το μεγάλο ταξίδι. Σε ένα νησάκι της Ελλάδας πάμε, ούτε μια ώρα πτήση. Για σκέψου κι εκείνους που κάνουν ταξίδια υπερατλαντικά...

Η Παναγία η Πετριανή 

στην Πέτρα της Λέσβου

- Υπερατλαντικά;... Από εκείνα που τα μαθαίνουμε όλα μετά από το μαύρο κουτί; Μούγκρισε… Αν το βρουν, βέβαια, το μαύρο κουτί. Εδώ, ολόκληρα αεροπλάνα μεγαθήρια, όχι σαν το δικό μας που είναι τόσο δα μικρό, εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Μέσα σε μια στιγμή… χωρίς ούτε καν να εκπέμψουν S.O.S… κι ούτε ένας αυτόπτης μάρτυρας… κι ούτε ένα ίχνος στο ραντάρ. Τα ξέρω εγώ αυτά, τα έχω διαβάσει! Ολοκλήρωσε με πάθος.

- Δεν ξέρω βέβαια αν έχει κάποια σημασία το γεγονός ότι το Τρίγωνο των  Βερμούδων πέφτει κάπως μακριά από το Αιγαίο όπου βρισκόμαστε τώρα, ξεκίνησα να λέω. Αλλά...

- Κυρίες μου, καφέ, τσάι, χυμό, τι θα πάρετε;

Ο σαραντάρης με τη στολή έσερνε το τρόλει-μπαρ και μας χαμογελούσε.

Εκτιμώ πως καμιά επιβάτης δεν χάρηκε περισσότερο κατά τη διάρκεια μιας πτήσης στην παγκόσμια ιστορία, όσο η φιλενάδα μου όταν ανακάλυψε πως… ο ωραίος κύριος με τη στολή - ουφ! - τελικά δεν ήταν ο πιλότος! 

Μετά από αυτό, ήπιε το τσάι της ήρεμη, έφαγε το μπισκοτάκι της ευχαριστημένη και - επιτέλους - με άφησε στην ησυχία μου. Έκλεισε τα μάτια της και χαλάρωσε. Κάτι θα της έβαλαν στο τσάι σκέφτηκα, δεν μπορεί. Πάντως, το χέρι μου το κρατούσε και δεν το άφηνε καθόλου. Μισοκοιμήθηκε. Μάτι δεν θα έκλεισε τη νύχτα από την αγωνία, σκέφτηκα. Την κοίταξα. Πρόσεξα το όμορφο πρόσωπό της. Σαράντα χρόνια φίλες, σκέφτηκα. Για φαντάσου. Γεράσαμε και μυαλό δεν βάλαμε. Νά ‘μαστε τώρα εδώ, να κρατιόμαστε από το χέρι σαν δωδεκάχρονα κοριτσάκια, και να πετάμε κυριολεκτικά στα σύννεφα.

Κοίταξα έξω. Μερικά πράγματα δεν περιγράφονται. Αν σταθεί κανείς τυχερός και κάνει αρκετά αεροπορικά ταξίδια, σίγουρα κάποια μέρα θα αντικρύσει κάτι τόσο θαυμαστό. Βαμβάκι αφράτο και βανίλια, δυό λέξεις που μου έρχονται στο νου. Τοπίο εξωπραγματικό. Νόμισα ότι ονειρεύομαι. Τέτοιες στιγμές, είναι να τις μοιράζεσαι. Συνεκτιμώντας τα οφέλη από το γεγονός ότι εδώ και λίγη ώρα ήταν ηρεμότερη κι από αρνάκι ενώ αν ξυπνούσε, ποιος ξέρει τι θα είχαμε... της ψιθύρισα στο αυτί:

- Κοίτα έξω.

Άνοιξε τα μάτια. Έμεινε άφωνη. Το αεροπλάνο γλιστρούσε απαλά στον αέρα, ενώ στιγμιαία «παραθυράκια» που άνοιγαν στα σύννεφα μας επέτρεπαν να ρίξουμε κλεφτές ματιές σε ζωγραφισμένα κομμάτια γης.

- Είμαστε στον άλλο κόσμο, της είπα.

- Τι όμορφος που είναι ο κόσμος από ψηλά! Τι έχανα τόσα χρόνια που δεν...

Με φίλησε. Αγκαλιαστήκαμε.

- Πόσο χαίρομαι που σε έχω φίλη!

- Κι εγώ, της είπα. Και πρέπει να σου πω ότι με τιμά πραγματικά που επέλεξες εμένα για την πρώτη σου πτήση.

Μείναμε για λίγο αμίλητες.

Μυτιλήνη 2008

- Τι είναι αυτό που φοβάσαι ακριβώς; Ρώτησα.

- Δεν ξέρω...

- Πάντως… αν φοβάσαι τον θάνατο, δεν χρειάζεται να τον φοβάσαι.

- Γιατί;

- Γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε στη ζωή. Οπότε, χαλάρωσε κι απόλαυσε το ταξίδι. Όσο κρατήσει...

ΓΚΝΤΟΥΠ! Ένας υπόκωφος θόρυβος ταυτόχρονα με μια αυξανόμενη πίεση διέκοψε βάρβαρα τις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις.

- Τι είναι πάλι αυτό; Πετάχτηκε έντρομη.

Αυτό, το λέμε… «προσγείωση». Μπορεί να είναι απότομη μερικές φορές. Είναι όμως αναπόφευκτη.

Μόλυβος, Μυτιλήνη 2008

Στη Μυτιλήνη περάσαμε υπέροχα. Το νησί είναι πλούσιο σε ομορφιές. Το γυρίσαμε με ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο. Ξεπέρασε την αεροφοβία αλλά και για μένα το ταξίδι αυτό ήταν ένα ανεκτίμητο δώρο. Αξιοσημείωτη η γενναιοδωρία της φίλης μου. Χρειάζεται να περνάει κανείς που και που χρόνο μόνος με έναν κοντινό φίλο. Τετ α τετ, χωρίς άλλους. Διαφορετικά, με τον καιρό, θα έρθει η αποξένωση.

Πάντως, από τη μέρα εκείνη, όλο και κάποιον καινούριο ενδιαφέροντα προορισμό που απαιτεί πτήση με αεροπλάνο ανακαλύπτει η καλή μου φίλη. Κι όταν τελικά επιστρέψαμε στα σπίτια μας, της έστειλα με e-mail ένα «πτυχίο» που έφτιαξα για να την συγχαρώ για το θάρρος της να ξεπεράσει την αεροφοβία της. Το ονόμασα: Πτυχίο… Πεταλούδας!

Η Λέσβος, μεταξύ άλλων, είναι γνωστή για τις εξαιρετικές σαρδέλες της. Μεγαλώνουν στο φυσικό ιχθυοτροφείο που σχηματίζει ο κλειστός κόλπος της Καλλονής. Είναι μικρές σε μέγεθος και παχιές. Αλιεύονται από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο, όμως τον Αύγουστο είναι η καλύτερη φάση τους.

ΠΑΣΤΕΣ ΣΑΡΔΕΛΕΣ ΚΑΛΛΟΝΗΣ

ΥΛΙΚΑ

1 κιλό σαρδέλες (πολύ φρέσκες)

Αλάτι χοντρό θαλασσινό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Αφαιρείς τα εντόσθια και το κεφάλι τις σαρδέλες, τις πλένεις και τις αφήνεις να στραγγίξουν καλά. Σε ένα γυάλινο σκεύος στρώνεις αλάτι χοντρό. Τις βάζεις τη μια δίπλα στην άλλη, να φαίνεται μόνο η ράχη τους και χωρίς να αφήνεις κενά. Τις σκεπάζεις με αλάτι. Βάζεις και μια δεύτερη στρώση σαρδέλες. Τις σκεπάζεις κι αυτές με αλάτι, τοποθετείς από πάνω ένα πιάτο και τις φυλάς στο ψυγείο. 

Κάθε 2 ώρες περίπου στραγγίζεις προσεχτικά τα ζουμιά. Αφού περάσουν 8 ώρες, είναι έτοιμες να τις απολαύσεις!

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Με λαδάκι στο πιατάκι, λεμονάκι ή ξυδάκι… άντε πιάσε κι ένα ουζάκι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW