ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΛΑΓΑΝΑ ΜΕ ΚΑΠΑΡΗ

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΛΑΓΑΝΑ ΜΕ ΚΑΠΑΡΗ

Οι Απόκριες, το Καρναβάλι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βγάλεις στη φόρα τον πραγματικό σου εαυτό. 

Στη μακρινή Ανατολή λέγεται πως η διαφορά ανάμεσα σε μια φωτισμένη και μια μη-φωτισμένη όψη σε ένα άγαλμα ή όταν απεικονίζεται είναι το τρίτο μάτι. Κάθετα στο μέτωπο. Άμα δεν τό ‘χει ακόμα κάποιος, τι κάνει μέχρι να το αποκτήσει;… Το ζωγραφίζει! Αν προσπαθείς να συμπεριφέρεσαι σε κάθε περίσταση όπως φαντάζεσαι πως θα έκανε ένας άνθρωπος πνευματικά εξελιγμένος, μπορεί στο τέλος να σου γίνει συνήθεια και να το κάνεις φυσικά. Μεγάλο πράμα η συνήθεια! Μη φεύγεις, θα σου φτιάξω λαγάνα με κάπαρη!

Poeta nascitur non fit, λέγαμε στα Λατινικά. Ο ποιητής κι ο άνθρωπος «γεννιέται». «Γίνεται» κιόλας, στη διάρκεια της ζωής του, αλλά από την αρχή γεννιέται με ένα έμφυτο δυναμικό. Να, για παράδειγμα, εγώ γεννήθηκα «πολεμιστής». Κοίτα ύφος! Τριών χρονών, με το μαχαίρι του ψωμιού στο χέρι, έτοιμη να κατασφάξω τον άτιμο εχθρό όπου κι αν τον συναντήσω, όπου κι αν τον βρω. Ήταν Μάρτιος του 1967, όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, ένας μήνας πριν από τη Χούντα των Συνταγματαρχών.

Εδώ «Ινδιάνος», το «Καπνισμένο Περήφανο Φτερό». Μεγάλη πια, πέντε ετών! Μόλις κατέσφαξα κάποιον απρόσεχτο απόγονο του Χριστόφορου Κολόμβου, πήρα λάφυρο το πιστόλι του και τώρα κρυμμένος πίσω από κάτι θάμνους στο δασάκι στην Παλιά Αγορά του Ψυχικού καραδοκώ να «φάω» και τους υπόλοιπους από δαύτους... Αυτούς τους «μασκαράδες» που ήρθαν να καπηλευτούν τον πλούτο της δικής μας γης.

Από νήπιο, ήξερα ότι στη ζωή μου θα ασχοληθώ με τις Καλές Τέχνες. Από την πρώτη φορά που ντύθηκα μασκαράς μέχρι την τελευταία, κάθε χρονιά μόνη μου επέλεγα τι θα ντυθώ. Όλες οι αποκριάτικες στολές που φόρεσα ήταν χειροποίητες. Όταν ήμουν μικρή μού τις έραβε η γιαγιά μου που ήταν μοδίστρα. Τα πατρόν τα έβρισκε η μάνα μου σε γαλλικά περιοδικά. Όμως τη συνολική ενδυματολογική επιμέλεια την είχα πάντα εγώ. Τα αξεσουάρ και τα στολίδια τα κατασκευάζαμε μαζί. Μα κι όταν μεγάλωσα, οι στολές μου ήταν πάντα αυτοσχέδιες. Εκτός από μια χρονιά, που είπα για αλλαγή να νοικιάσω μια στολή «Κλεοπάτρας», αλλά το μετάνιωσα. Όλη τη νύχτα στο πάρτι έβγαλα τη μπέμπελη, κόντεψα να λιποθυμήσω γιατί αυτές οι στολές είναι φτιαγμένες από συνθετικά υλικά και το σώμα δεν αναπνέει.

Εδώ, τεσσάρων χρονών «Ιππότης» του Πύργου, κοντά στο Blue Bell του Παλαιού Ψυχικού. Μυθικό κτήριο το πυργόσπιτο αυτό. Έχει «παίξει» και σε ταινίες, και σε τηλεοπτικές σειρές. Περνούσαμε μικρά απ’ έξω και φτιάχναμε ιστορίες για πριγκίπισσες και δράκους. Ζηλεύαμε λίγο τους «πλούσιους» που ζούσαν εκεί, μέχρι που μια μέρα είδαμε να βγάζουν από την πόρτα τους ένα παιδάκι στην ηλικία μας σε αναπηρικό καροτσάκι. Δυο μήνες ύστερα από αυτή η φωτογραφία, στο Παρίσι όπου είχα γεννηθεί, ξέσπασε ο Μάης του ’68. Η μεγάλη εξέγερση της νεολαίας. Τι κρίμα. Τέτοιος χαμός, τέτοιος σαματάς κι εγώ να λείπω! Να μην έχω τώρα μια ζωντανή ανάμνηση να σου αφηγηθώ…

Θα σου πω κι άλλα, τα γράφω μετά τη συνταγή, οπότε αν δεν είσαι "της κουζίνας", πήδα τη συνταγή και διάβασε παρακάτω.

Τη λαγάνα για την Καθαρά Δευτέρα φέτος θα την φτιάξω με κάπαρη, λίγο αλμυρούτσικη να μου θυμίζει θάλασσα. Προς τιμήν μιας άλλης πατρίδας μου, αυτής που ερωτεύτηκα, της Σαντορίνης.

ΛΑΓΑΝΑ ΜΕ ΚΑΠΑΡΗ

(δόση για 3 μικρές λαγάνες)

ΥΛΙΚΑ

1 κιλό μαλακό αλεύρι, 20 γρ. μαγιά νωπή (ή 2 κ.γλ. ξηρή), 2 κ.σ ελαιόλαδο, 2 κ.σ ταχίνι, 2 κ.σ ζάχαρη, 1  κ.γ. αλάτι, ½ φλιτζ. χλιαρό νερό (120 γρ.) και άλλα 2 φλιτζ (480 γρ.), 2 κ.σ. κάπαρη, 1 κ.σ. ρίγανη, σουσάμι.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ 

Σε ένα μπολάκι διαλύω την μαγιά σε ½ φλιτζ. χλιαρό νερό, προσθέτω λίγο αλεύρι και σχηματίζω έναν παχύρευστο χυλό. Το αφήνω σκεπασμένο 12 ώρες σε ζεστό μέρος. Σε μια λεκάνη κοσκινίζω το αλεύρι και το ανακατεύω με το αλάτι. Κάνω μια λακκούβα στο κέντρο όπου ρίχνω το λάδι, το ταχίνι, τη ζάχαρη, το μίγμα της μαγιάς και 2 φλιτζ. χλιαρό νερό. Ζυμώνω για περίπου 15 λεπτά, ανακατεύοντας το αλεύρι σε δόσεις μέχρι να γίνει μια ζύμη εύπλαστη που να μην κολλάει στα χέρια. Προσθέτω τη ρίγανη και την κάπαρη και ζυμώνω να ανακατευτούν. 

Χωρίζω τη ζύμη σε 3 μπάλες και τις αφήνω σκεπασμένες σε ζεστό μέρος μέχρι να διπλασιαστούν σε όγκο (περίπου 2 ώρες). Ανοίγω με τον πλάστη τις μπάλες μια-μια σε αλευρωμένη επιφάνεια σχηματίζοντας τρεις μακρόστενες λαγάνες. Τις βάζω σε λαμαρίνες όπου έχω στρώσει λαδόχαρτο. Τις σκεπάζω και τις αφήνω μέχρι να διπλασιαστούν σε όγκο (περίπου 50’). Τις πιέζω σε διάφορα σημεία με τα δάχτυλα, τις αλείφω με λίγο νερό και τις πασπαλίζω με σουσάμι. Ψήνω τις λαγάνες σε προθερμασμένο φούρνο στους 200^ο C για 15-20 λεπτά. Τις τοποθετώ σε σχάρες μέχρι να κρυώσουν.

Παραξενεύομαι με τους ανθρώπους που δεν τολμούν ποτέ να μασκαρευτούν, να ξεφορτωθούν έστω για λίγο την άβολη στενάχωρη μάσκα του «καθωσπρέπει» τους. Έστω για 3 εβδομάδες το χρόνο να απελευθερωθούν από τη γνώμη των «άλλων», έστω για μια Τσικνοπέμπτη. Σκέφτομαι καμιά φορά πως μερικοί άνθρωποι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ στο να φορούν διάφορες μάσκες στην καθημερινότητα τους, που πλέον δεν νιώθουν τη διαφορά. 

Το καταλαβαίνω. Η ζωή είναι δύσκολη, ο ανταγωνισμός μεγάλος, ο κίνδυνος να χαθεί μια δουλειά ή ένας σύντροφος υπαρκτός. Όμως αξίζει να παίζεις συνεχώς ρόλους; Τι φοβάσαι; Αυτό που θα πει «ο κόσμος»; Άσε τα συναισθήματα ελεύθερα να ξεχειλίσουν που και που, άσε τη Διονυσιακή χαρά να εκδηλωθεί. Που και που είπαμε. Μέτρον Άριστον. Συνάντησε άλλους ανθρώπους στη μέθη της παιδικής χαράς. 

Γνώθι σαυτόν. Μεγάλη κουβέντα είπε ο αρχαίος. Η αλήθεια είναι πως, από την άποψη της ψυχολογίας, άμα δεν κάνεις τον κόπο να γνωρίσεις αυτόν τον… «σαυτόν», την ευτυχία δεν πρόκειται να τη βιώσεις.

Από την άλλη μεριά, εκεί στην Ανατολή, πριν από 2.500 χρόνια ένας Βούδας είχε πει πως το «εγώ», αυτό που ονομάζουμε «εαυτός», δεν είναι κάτι αληθινά υπαρκτό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πως είμαστε το σώμα μας. Όμως το σώμα, από την ώρα της σύλληψης και της γέννησης μέχρι τη στιγμή του θανάτου μας μεταβάλλεται συνεχώς, εσωτερικά και εξωτερικά. Άλλοι πιστεύουν πως είμαστε τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας. Αυτά όμως κι αν αλλάζουν!... 

Τι είμαστε τελικά; Κάτι άλλο από μια μεταβλητή κυματιστή ροή τάσεων και συνηθειών; Μια "ζύμη"; Είναι η αληθινή μας φύση πνεύμα, άχρονο, καθαρό, ακτινοβόλο, απεριόριστο, πάνσοφο που μπορεί να ενεργεί με έλεος προς όλους και όλα και να βιώνει ατέλειωτη χαρά; Λέγεται πως αν αφήσουμε τις «μάσκες» των εγωκεντρικών πόθων και των ενοχλητικών συναισθημάτων να πέσουν θα το μάθουμε.

Πιάσε τώρα από τη λαγάνα τη γωνία - τώρα που είναι ακόμα ζεστή!…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. "Γνῶθι σαὐτόν" (γιγνώσκω + εαυτός). Αποδίδεται σε έναν απ' τους επτά σοφούς, στον Χείλωνα Δαμαγήτου τον Λακεδαιμόνιο. Μερικοί πάντως το αποδίδουν στον Πλάτωνα.

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW