ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΙΑΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ… ΧΤΕΝΙΑ ΣΟΥΦΛΕ

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΙΑΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ…
ΧΤΕΝΙΑ ΣΟΥΦΛΕ 

(Ένα αισθησιακό ερωτικό ορεκτικό και μια δύσκολη επαγγελματική απόφαση)

Μου παραπονέθηκες την περασμένη εβδομάδα πως δεν σου έγραψα μια ιστορία. Σήμερα θα σε «τιμωρήσω», για να μάθεις άλλη φορά να παραπονιέσαι! Και μια αληθινή ιστορία, και μια συνταγή που θα σε κάνει να εργαστείς και να τραβάς τα… γένια σου.

Τιμήθηκε η Πρωτομαγιά προχθές. «Η Ημέρα που δεν είναι αργία αλλά είναι απεργία». Συχνά, κάθε που έρχεται αυτή η ημέρα, ο νους μου ταξιδεύει 25 χρόνια πίσω.

Ήμουν Διευθύντρια Παραγωγής σε μια ελληνική τηλεοπτική σειρά σε ένα από τα δύο τότε μεγάλα ιδιωτικά Κανάλια. Λόγω ασθένειας ενός συντελεστή, είχαμε μείνει πίσω στις παραδόσεις στον Σταθμό. Από το επεισόδιο που θα παιζόταν την επόμενη εβδομάδα έλειπε μια σημαντική σκηνή που θα γυριζόταν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Ξαφνικά, ο ιδιοκτήτης μας ειδοποιεί πως η μοναδική ημέρα που μπορούσε να μας το παραχωρήσει ήταν η Πρωτομαγιά.

Στο τηλεοπτικό συνεργείο, τρεις από τους βασικούς συντελεστές ήταν θερμοί υποστηρικτές του Κ.Κ.Ε και μάλιστα οργανωμένοι. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντηση, τους ανέφερα πως ακριβώς είχε η κατάσταση, προσθέτοντας πως ό,τι κι αν αποφασίσουν, θα το σεβαστώ. Στη συνέχεια χτύπησα την πόρτα του Παραγωγού. Το και το, του λέω. Το συνεργείο δεν δέχεται να σπάσει την απεργία της Πρωτομαγιάς.

Έγινε κόκκινος σαν το μπαρμπούνι. «Δεν είναι δυνατόν!» μου λέει. «Θέλετε να με καταστρέψετε;». Η αλήθεια είναι πως ήδη τον είχαν στη «μπούκα». Περίμεναν ένα στραβοπάτημά του για να τον διαγράψουν από το τηλεοπτικό τοπίο. Την εποχή εκείνη γινόταν μεγάλη πάλη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, και ο «δικός μας» ήταν σαφώς ενταγμένος στη Δεξιά. Τα κέρδη του από αυτή τη σειρά δεν ήταν σημαντικά και υπήρχε ποινική ρήτρα σε περίπτωση που το επεισόδιο δεν θα παραδιδόταν στην ώρα του γιατί τότε δεν γίνονταν στην τηλεόραση επαναλήψεις, όταν καθυστερούσαν τα επεισόδια. Έπαιζαν «φρέσκο» πράγμα.

«Κοίτα», μου λέει, «αυτές οι απεργίες είναι για όσους έχουν πρόβλημα με τους εργοδότες τους. Σας φέρθηκα εγώ ποτέ άσχημα; Δεν σας πληρώνω και με το παραπάνω κάθε εβδομάδα ανελλιπώς; Δεν σας δίνω τα δώρα σας, τα επιδόματά σας κανονικά; Δεν σας έχω τα νόμιμα διαλείμματα, το καλύτερο φαγητό στο γύρισμα; Δεν σας κολλάω όλα τα ένσημά σας; Μου ζητήσατε ποτέ τίποτε και εγώ δεν σας το έκανα;…Μια φορά χρειάζομαι κι εγώ να με υποστηρίξετε!»

Ήμουν μικρή σε ηλικία. Είχε φουντώσει, ήταν πολύ ταραγμένος, μου φώναζε πως "τον έπνιγε το δίκιο του", ήταν και πανύψηλος κι εύσωμος ο μακαρίτης. Με είχε κυριολεκτικά στριμώξει στον τοίχο. Πολιτικά δεν ήμουν και τόσο ώριμη για να του απαντήσω με επιχειρήματα. Μάζεψα όμως το κουράγιο μου, και… «Το συνεργείο δεν θα δουλέψει την Πρωτομαγιά, γιατί είναι απεργία», του ξαναλέω.

  

«Απεργία, ε;», άφρισε τότε αυτός. «Ωραία, λοιπόν. Ελεύθεροι άνθρωποι είστε, Δημοκρατία έχουμε. Δεν θα σας πω εγώ τι θα κάνετε. Ό,τι θέλετε να κάνετε. Απλώς… όποιος δεν πάει μεθαύριο στο γύρισμα, ενημέρωσέ τον να περάσει από το Λογιστήριο να εξοφληθεί. Δεν αστειεύομαι, αυτό που λέω, το εννοώ».

Με την ουρά στα σκέλια, γυρίζω πίσω στο δικό μας γραφείο όπου ήταν όλοι τους συγκεντρωμένοι και με περίμεναν και φέρνω τα μαντάτα. Έξαλλοι έγιναν. Αφού ηρεμήσαμε κάπως, καθίσαμε να συσκεφτούμε. Πρώτα όμως πήραμε μια απόφαση. Πως ό,τι είναι να γίνει, θα το κάνουμε όλοι μαζί σαν ομάδα.

Η δική του απάντηση ήταν σαφής. Σαφέστατη! «Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια», αυτό μας είπε. Γένια, ευτυχώς, δεν έχω αλλά ορίστε μια ενδιαφέρουσα συνταγή για… θαλασσινά χτένια. Έλα τώρα μέσα στην κουζίνα, κι όσο ψήνεται ο μεζές, θα σου πω τη συνέχεια της ιστορίας.

ΧΤΕΝΙΑ ΣΟΥΦΛΕ

Και δύο παραλλαγές:

- ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ για τους χορτοφάγους

- ΜΥΔΙΑ αν δεν βρεις χτένια (γίνεται και με γαρίδες)

ΥΛΙΚΑ

2 μεγάλα Χτένια (θα χρειαστείς 4 κελύφη)

2 κ.σ. μύδια (η ψίχα χωρίς το κέλυφος και τα… γένια)

1 χούφτα φρέσκα μανιτάρια (κομμένα σε κύβους)

½ φινόκιο (κομμένο σε κύβους)

1 κρεμμυδάκι φρέσκο (κομμένο σε ροδέλες)

1 κούπα λευκό ξηρό κρασί

2 δαφνόφυλλα, 2 κ.σ. θυμάρι

1 κ.γλ. τζίντζερ τριμμένο (ξερό ή φρέσκο)

1 κ.σ. ρευστό μέλι

αλάτι

ΓΙΑ ΤΗ ΜΠΕΣΑΜΕΛ

40 γρ. μαργαρίνη (ή βούτυρο όπως έκαναν στη Γαλλία)

1 γεμάτη κ.σ. αλεύρι (για όλες τις χρήσεις)

1 κούπα κρέμα γάλακτος (με χαμηλά λιπαρά)

1 κούπα έμενταλ τριμμένο στον τρίφτη (ή άλλο κίτρινο τυρί)

1 αυγό φρέσκο (μόνο ο κρόκος)

1 κούπα λευκό κρασί

πιπέρι (αν έβαλες φρέσκο τζίντζερ, μη βάλεις πολύ πιπέρι)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Γνωρίζοντας πως τα φρέσκα σίγουρα είναι πιο νόστιμα, χρησιμοποιώ κατεψυγμένα μύδια και χτένια για τον μόνο λόγο ότι δεν μπορώ να ρίξω με τα χέρια μου ζωντανά όντα σε βραστό νερό. Ακούω… φωνές! Εσύ, κάνε όπως νομίζεις.

Σε μια βαθιά κατσαρόλα γεμάτη μέχρι τη μέση (γιατί θα αφρίσει) σε νερό που κοχλάζει ρίχνω αλάτι, τη 1 κούπα κρασί, τα δαφνόφυλλα, το θυμάρι και τα χτένια. Σε 4’ τα αφαιρώ και τα βάζω ανάποδα σε σουρωτήρι να στραγγίξουν τα νερά. Ρίχνω στην ίδια κατσαρόλα τα μύδια για 4’ και τα βάζω κι αυτά να στραγγίξουν.

Σε ένα τηγανάκι σοτάρω τα κρεμμύδια και το φινόκιο μέχρι να ροδίσουν. Προσθέτω το τζίντζερ. Τα βγάζω με τρυπητή κουτάλα και τα αφήνω στην άκρη.

Στο ίδιο τηγανάκι σοτάρω τα μανιτάρια με 1 κ.σ. μαργαρίνη. Μόλις ροδίσουν προσθέτω το μέλι και λίγο αλάτι.

Σε ένα μεγάλο ρηχό ταψί τοποθετώ τα δύο κελύφη όπου είναι ακόμα κολλημένα τα χτένια με τη ράχη προς τα κάτω. Στο ένα από τα άλλα δύο κελύφη που περίσσεψαν βάζω τα μύδια. Στο τέταρτο βάζω τα μανιτάρια μαζί με 1 κ.γλ. τριμμένο τυρί.

Μοιράζω το μίγμα από κρεμμύδι και φινόκιο στα 4 κελύφη.

Ετοιμάζω τη μπεσαμέλ. Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνω τη μαργαρίνη σε χαμηλή φωτιά. Ρίχνω το αλεύρι κι ανακατεύω γρήγορα για να μη σβολιάσει. Προσθέτω 1 κούπα χλιαρό κρασί και μόλις αναμιχθεί ρίχνω και την κρέμα γάλακτος (σε θερμοκρασία δωματίου). Προσθέτω το τυρί ενώ ανακατεύω συνεχώς. Κατεβάζω από τη φωτιά. Ρίχνω τον κρόκο του αυγού κι ανακατεύω γρήγορα μέχρι να γίνει ομοιόμορφη κρέμα.

Μοιράζω τη μπεσαμέλ στα 4 κελύφη και τρίβω από πάνω λίγο μαύρο πιπέρι. Βάζω τα ατομικά σουφλεδάκια μου να ψηθούν στη μεσαία σχάρα σε προθερμασμένο φούρνο στη ρύθμιση με αέρα και γκριλ στους 240^ο C για 10’. Σβήνω το φούρνο και τα αφήνω μέσα για 5’ ακόμα. Προσέχω να μην «αρπάξουν». Αν χρειαστεί χαμηλώνω λίγο τη θερμοκρασία. Μόλις γίνει, θα το σερβίρω αμέσως ζεστό και συνοδεύω κατά προτίμηση με το ίδιο κρασί.

Πού είχαμε μείνει; Ναι... Είδαμε μπροστά μας δυο επιλογές. Η μία, να κάνουμε αυτό που συνηθίζουμε πάντοτε να κάνουμε και θεωρούμε σωστό. Κι εκείνος να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Δηλαδή, αφού παίζεται η δουλειά του, θα βρει όποιον περνάει απέξω και περιμένει να αρπάξει ένα κομμάτι ψωμί – σιγά μη δεν έβρισκε απεργοσπάστες. Και θα κάνει κακήν κακώς τη δουλειά του. Θα συναντηθούμε ξανά ύστερα από μερικά χρόνια στο Δικαστήριο για να φάμε τα μουστάκια μας. Επίσης, από την εμπειρία μας, με πίκρα γνωρίζαμε πως από το Σωματείο μας δεν θα είχαμε και τόσο μεγάλη υποστήριξη. Όλο λόγια ήταν κι αυτοί.

Δεν μας απασχολούσε και τόσο ότι από Δευτέρα θα ήμασταν άνεργοι. Δουλειές τότε υπήρχαν πολλές. Σύντομα θα βρίσκαμε άλλη. Παραδεχτήκαμε όμως πως λίγοι Παραγωγοί ήταν τόσο συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τους εργαζόμενους, ήδη από εκείνη την εποχή. Οι περισσότεροι καταδέχονταν να κλέψουν τα ψιλά από την αμοιβή σου. Ορισμένοι πάλι, άλλο μισθό σου υπόσχονταν στην αρχή κι άλλον σου έδιναν. Κάποιοι, μετατόπιζαν δίχως τύψεις την πληρωμή του βδομαδιάτικου από Παρασκευή σε Δευτέρα κι από Δευτέρα… σε Δευτέρα με ανόητες δικαιολογίες. Ο δικός μας όμως, ήταν στους εννέα μήνες που συνεργαζόμασταν πραγματικά «εντάξει».

Δεν πήρα πάνω μου το βάρος της απόφασης. Επανέλαβα πως ό,τι αποφασίσουμε συλλογικά θα το σεβαστώ και πως, αν χρειαστεί, θα υποστώ μαζί τους τις συνέπειες.

Το γύρισμα εκείνο έγινε. Αν και μας κρατούσε και του κρατούσαμε μούτρα για λίγο καιρό, μάς ευχαρίστησε θερμά. Περισσότερο επειδή τον υποστηρίξαμε προσωπικά, ως άνθρωπο, να διατηρήσει ο ίδιος τη δουλειά του, και όχι τόσο ως εργοδότη. Διότι σε όλες τις θάλασσες το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Δεν χαρήκαμε εννοείται. Απλά, κατά την κρίση μας, κάναμε εκείνη την ημέρα τη μικρότερη «ζημιά». Τα πάντα στη ζωή είναι επιλογή και ευθύνη. Όποιος θέλει, μπορεί να μας κρίνει. Μπορούμε φυσικά να κρίνουμε τους άλλους κι εμείς.

Ως έμπειρη σε διλήμματα περί έρωτος, εκτιμώ πως η συνταγή αυτή είναι κατάλληλη για ειδικές στιγμές. Π.χ. όταν καλέσεις το «άτομο» για πρώτη φορά στη φωλιά σου για φαγητό. Βέβαια, καλού-κακού, κακέ λύκε, κακιά λύκαινα, μάθε πρώτα μην έχει τίποτε αλλεργίες το αμόρε σου στα «φρούτα της θάλασσας».

Συμπέρασμα. Όποιος έχει τα χτένια, μπορεί να προσκαλέσει άνετα σε δείπνο εκείνον που έχει τα γένια. Γιατί όχι; Why not? Pourquois pas?

Ως έμπειρη σε θέματα εργασίας (δουλεύω στην τηλεόραση από 16 ετών), αναλογίζομαι εκείνη την κουβέντα που λένε πως είπε ο Δαρβίνος. Πως όποια μορφή ζωής δεν είναι ευέλικτη και δεν έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται, εξαφανίζεται από τον πλανήτη. 

Τα θαλασσινά χτένια συναντώνται σε χρωματικούς τόνους που από το λευκό περνάνε στο ροζ, το πορτοκαλί και φτάνουν στο κόκκινο. Άλλα «ζωντανά» πάλι, ακολουθούν αντίστροφη διαδρομή. Βέβαια, υπάρχουν και άλλα είδη που συναντώνται σε τόνους κίτρινους, πράσινους, μπλε και μαύρους. Για να δούμε. Ποιός θα επικρατήσει τελικά στη Γη;

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Τα χτένια σουφλέ είναι μια συνταγή από τη Χιλή. Chupe de Mariscos, λέγεται. Η δική μου επιθετική επέμβαση στην παραδοσιακή συνταγή είναι η προσθήκη λευκού κρασιού και κρόκου αυγού στη μπεσαμέλ καθώς και το φινόκιο. Επίσης παρέλειψα τον ζωμό μυδιών και τον μαϊντανό. 

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW