ΠΑΤΗΡ & ΥΙΟΣ ΣΕ DOLBY SURROUND ΚΑΙ Η ΟΜΕΛΕΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΗ

ΠΑΤΗΡ & ΥΙΟΣ ΣΕ DOLBY SURROUND ΚΑΙ Η ΟΜΕΛΕΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΗ

(Ομελέτα…Τα Πάντα Όλα) 

Αυτή την ομελέτα την έφαγα. Τώρα, απλά θα σου πω την ιστορία της…

Την έχω ονομάσει η «Ομελέτα του Φώτη», προς τιμήν του, γιατί αυτός μας την έφτιαξε ένα πρωινό στη Σαντορίνη. Είχε έρθει από την καυτή Αυγουστιάτικη Αθήνα στα ξαφνικά να δει για λίγο τον πατέρα του.

Ο ίδιος, όταν τον ρώτησα πως λέγεται αυτή η ομελέτα, μου είπε… «Τα Πάντα Όλα»! Γιατί, άμα πεινάσεις και λαχταρίσεις αυγουλάκια, ανοίγεις το ψυγείο, βλέπεις τι σου βρίσκεται μέσα και το συμπεριλαμβάνεις στην ομελέτα σου. Αυτή η πανδαισία τρώγεται ως brunch, εννοείται. Ξυπνάς αργά, χουζουρλίδικα, «παίζεις» τον masterchef στην κουζίνα σου και απολαμβάνεις ένα πρωινομεσημεριανό υπερπαραγωγή!

Τον Φώτη Πετρίδη, αν και ως ηθοποιός έχει μια πλούσια καριέρα δεκαετιών η οποία ξεκίνησε με σπουδές στο Εθνικό Θέατρο, σήμερα το ευρύ κοινό τον γνωρίζει από τον ρόλο του κακού Βολιώτη, που έπαιξε την περασμένη σεζόν στα «Κλεμμένα Όνειρα» στην τηλεόραση. Εγώ που τον ξέρω από 20 ετών, έχω να σας πω ότι είναι καλό παιδί. Όχι, δεν είναι μαφιόζος, Νονός της νύχτας, δεν ζει με «μίζες» και δεν ξεριζώνει τα δόντια και τα νύχια του κοσμάκη.

Αλλά, να ξέρεις, έτσι είναι οι περισσότεροι «κακοί» στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση. Είναι λογικό. Από απόσταση, ο ηθοποιός μπορεί να παρατηρήσει καλύτερα και να αναπαραστήσει κάποιον με τον οποίο έχει διαφορές στον χαρακτήρα. Όμως πολύς κόσμος, ταυτίζει τον ρόλο με τον άνθρωπο.

Μοιάζει με τον μπαμπά του ο Φώτης. Εξ ου και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης στο blog. Ένας Πετρίδης φτάνει για να ακούσεις μια κανονική… εκπομπή. Άμα τους έχεις και τους δυο μέσα στο σπίτι σου ταυτόχρονα, με τη ζωηράδα τους και την αιώνια εφηβική τους διάθεση, είναι σαν να ακούς το πρόγραμμα Dolby Surround.

Σού ‘χει τύχει ποτέ να παρευρεθείς σε σκηνικό όπου συναντιούνται μετά από καιρό πατέρας και γιος; Εσύ, περισσεύεις.

Στην αρχή σου μιλάνε, σε χαιρετάνε. Μετά…δεν υπάρχεις. Βυθίζονται στον Πετριδαίϊκο κόσμο τους. Μπούρου-μπούρου για ώρες. 

Σχολιάζουν το παρόν και μαντεύουν το μέλλον. Σκαλίζουν το παρελθόν και θυμούνται απίθανες λεπτομέρειες σε περιστατικά. Μέσα σε λίγη ώρα φιλιούνται, γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται, τσαντίζονται, καυγαδίζουν, ξαναφιλιώνουν, χαϊδεύουν τις πλάτες και τα κεφάλια τους, χαίρονται με τα ίδια πράγματα, δακρύζουν από συγκίνηση και νοσταλγία για διαφορετικά πράγματα, συμφωνούν με πάθος, διαφωνούν με περισσότερο πάθος. Έχει ο καθένας τη δική του εκδοχή της οικογενειακής ιστορίας και επιμένει με πείσμα πως αυτή είναι και η μόνη σωστή. Άσε που συνήθως παίζουν το ίδιο έργο. Ίδιες σκηνές, ίδιες ατάκες, ίδιο μοντάζ... Αν και «Πετρίδηδες», κάνουν σαν κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Έχουν πολύ γούστο. Στο τέλος, σου λένε κι ένα «χάρηκα που τα είπαμε». Λες και έμεινε χρόνος να μιλήσεις κι εσύ. Όχι ότι δεν σε ρωτάνε «τι κάνεις;». Ρωτάνε. Αλλά, έτσι αραιά που συναντάει πια ο πατέρας τον γιο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, με το δίκιο τους, αυτές τις λίγες ώρες που βρίσκονται αφοσιώνεται ο ένας στον άλλο. Λογικό. Με τη… «μητριά» θα ασχολείται το παιδί;

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα αν δεν ήμουν τόσο… «κυρία» (χα-χα-χα, λέμε τώρα). Αλλά, δεν είμαι μαρτυριάρα. Άμα θέλουνε, ας το γράψουνε μόνοι τους.

Ομελέτα σου υποσχέθηκα. Τώρα, περίμενε, θα τη φας!

Λοιπόν, έχω σκεφτεί και δεν ξέρω αν συμφωνείς, πως όσο κι αν μοχθήσει, ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος για να το αποφύγει αυτό, στο τέλος ο γιος θα μοιάσει ως ένα σημείο στον πατέρα όπως και η κόρη στη μητέρα. Δεν είναι μόνο η ουσιαστική ομοιότητα του Φώτη με τον Γιώργο που βλέπω να ωριμάζει με τα χρόνια. Είναι και η δική μου εμπειρία. 

Ανακαλύπτω μέσα μου, όχι μόνο εξωτερικά, στοιχεία του χαρακτήρα της μητέρας μου που όταν ήμουν παιδί θεωρούσα πως θα τα αποφύγω. Είναι άτιμο πράμα το γονίδιο. Θέλει συνεχή εγρήγορση για να ακολουθήσει ένας άνθρωπος το δικό του μονοπάτι στη ζωή. Να μη γίνει ένα φερέφωνο, ένα αντίγραφο της περασμένης γενιάς.

Δες στη φωτογραφία. Σαν σπερματοζωάριο στο λευκό υλικό του αυγού που αναζητάει να συναντήσει τον κρόκο-ωάριο μοιάζει αυτή η «ουρίτσα» κάτω στ’ αριστερά. Έτσι κι εμάς, το ένα «μισό» μας έψαχνε κάποτε να βρει το άλλο. Μπήκε κι αυτό στο «αυγό» του, έκανε τη δουλειά του, όπως το προγραμμάτισε ο αρχέγονος υπολογιστής της Μητέρας Φύσης και τσουπ! Νά σου μια μέρα κι έσκασε απ’ τ’ αυγό του ακόμα ένας Υιος! Φτυστός ο Πατήρ του, ζωή νά’ χει!

Η ΟΜΕΛΕΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΗ

(Ομελέτα…Τα Πάντα Όλα)

1. Ξυπνάς και φτιάχνεις καφέ.

2. Ανοίγεις το ψυγείο…

3. Τυρί με τρύπες, τυρί χωρίς τρύπες, ζαμπόν, α… έχει και μια φέτα μπέηκον! Πιπεριά πράσινη, πιπεριά κόκκινη Φλωωω (χασμουρητό) ρίνης… Τι άλλο; Ελιές, κάπαρη (στη Σαντορίνη είμαστε, αμαρτία να μη βάλουμε). Τοματίνια και ένα κρεμμύδι.

4. Λίγο γάλα και λίγο αλεύρι για να αφρατέψει και για να φτουρίσει (μτφρ. να φάνε πολλοί).

5. Βούτυρο αγελάδας για το τηγάνι. Ωραίααα!...

6. Ωχ!... Τα αυγά ξέχασα. 4 αυγά...

Τώρα περιμένεις να σου πως και πως γίνεται;… Έλα, μωρέ, ξέρεις να φτιάχνεις ομελέτα. Η διαφορά δεν είναι στην τεχνική. Είναι σ’ αυτό το… τα πάντα όλα! Και πως κάθε φορά, είναι κάτι άλλο. Ανάλογα με το τι έχεις εκείνη την ώρα στο σπίτι.

Πάντως, δεν είναι καθόλου κακό… Εσύ να κάααθεσαι αραχτή στην ταράτσα, και οι άντρες κάτω στην κουζίνα να μαγειρεύουν. Δεν είναι κακό…

Με αγάπη,

η θεία Μαριλίζ

Υ.Γ. Κι ύστερα… θα κάααθεσαι!

* Μοιραστείτε το link με φίλους & εγγραφείτε στα μέλη αναγνώστες του blog για να ενημερώνεστε πρώτοι!

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΣΑΝ SLIDESHOW

=========================================